Հիմա ԿԽ և «հիսունականների» տեսակետներից խաչակնքման վերաբերյալ:
«Հիսունականների» երեցներից մեկին եմ հարցրել, թե ինչո՞ւ չեն խաչակնքվում: Պատասխանեց հարցով՝ տեսե՞լ եմ արդյոք Նոր կտակարանում, որ մեկը խաչակնքվի: Բացահայտ գրառում, որ գրված լինի «և Պողոսը խաչակնքվեց», օրինակ, չկա Նոր կտակարանում: Բայց դա չի նշանակում, որ ոչ ոք չէր խաչակնքվում, քանի որ բացահայտ գրառում, այն մասին, թե «ոչ ոք չէր խաչակնքվում» նույնպես չկա /սա, եթե խոսենք լրիվ ֆորմալ տեսանկյունից/: Մյուս կողմից, այդ մարդը խաչակնքման խորհրդի մեջ /փորձել եմ նկարագրել նախորդ գրառմանս մեջ/ վատ բան չէր տեսնում: Ավելի շատ դեմ էր նրան, որ մարդիկ հաճախ խաչակնքվում են մեքենաբար, սովորություն դարձած շարժումով, առանց խորհուրդը հասկանալու: Բայց եթե մեկը որևէ բանի խորհուրդը չի հասկանում, դա չի նշանակում, որ այդ բանն ինքնին պետք չէ կամ կարևոր չէ: Նման անհամապատասխանությունից դժգոհ մարդը թող խաչակնքվի՝ ըստ ճշմարիտ խորհրդի, դիմացինին էլ բացատրի, թե ինչ իմաստ է ներդնում իր այդ գործողության մեջ:
ԿԽ-ում ամեն ինչ ավելի բարդ էր: Հարցիս, թե «ինչո՞ւ չենք խաչակնքվում», ավագից ստացա պատասխան, որ խաչը անեծքի նշան է, և խաչակնքվելով մենք «մեզ վրա ենք հանում այդ անեծքի նշանը»: Խաչի վրա բարձրացվեցին հիվանդությունները, կարիքները, անեծքը և մենք մեկընդմիշտ ազատվեցինք դրանցից, և հիմա կարիք չկա խաչի նշանով նորից կնքվել:
Հստակորեն երևում է «բարգավաճ քրիստոնեության» ազդեցությունը՝ մենք ուզում ենք ապրել ուրախ-զվարթ, առանց տանջանքի, չարչարանքի, վայելել օրհնություն, գնալ դրախտ. ամեն ինչի համար Քրիստոս արդեն վճարել է: Քրիստոս, սակայն, Ինքն է ասում, որ «Եթէ մէկը կամենում է իմ յետեւից գալ, թող ուրանայ իր անձը եւ իր խաչը մշտապէս վերցնի եւ գայ իմ յետեւից. որովհետեւ, ով որ կամենայ իր անձը փրկել, այն պիտի կորցնի, իսկ ով որ իր անձը ինձ համար կորցնի, այն պիտի փրկի։» (Ղուկ. Թ 23-24)
Նման վարդապետությունը, կարծում եմ հակաավետարանական է: /Ի դեպ, տարբերությունը զգո՞ւմ եք. մեկի համար՝ Խաչը հավիտենական կյանքի խորհրդանիշ, ըստ Նոր Ուխտի խոստման, մյուսի համար՝ անեծքի խորհրդանիշ՝ ինչպես Հին Ուխտում/։
Մեջբերել
Էջանիշներ