Ինտելեկտուալ ազնվության մասին խոսելիս, պետք է նշել, որ այն առանձին երևույթ չէ, և չի կարող գոյություն ունենալ մենակ: Այն ուղղակիորեն կապված է հասարակության ինտելեկտի հետ...
Եթե ինտելեկտը հասրակության կամ ազգի զարգացման սանդղակն է, մակարդակը, ապա ազնվությունը այդ սանդղակի սլաքն է, մակարդակաչափը: Եվ այն գիտելիք չէ, որ մենք կարողանանք ձեռք բերել դպրոցում, աստվածավախություն չէ, որ անցնի մեզ մեր ծնողներից ու հետո էլ զարգանա ու կատարելագործվի եկեղեցում կամ..., հասարակության և ժամանակի կողմից ընդունված ու հաստատված որևէ կանոն կամ նորմ չէ, որը կյանքի ընթացքում՝, այսպես թե այնպես, ստիպի մեզ յուրացնել իրեն...
Այն կուլտուրա է, հասարակության կամ ազգության ունեցած կուլտուրա, որը ձեռք է բերվել տարիների, նույնիսկ դարերի ընթացքում:
Այն՝, ինձ թվում է, որ անցնում է առաջին հերթին հենց արյան միջոցով, որից հետո խնամվում ու սնուցվում մայրական կաթով, վաղ տարիքից զարգացվում է ընտանիքում, հետո մանկապարտեզ, դպրոց և այլն... Մենք ցավոք սրտի հեռու ենք այդ ամենից...
Ինչպե՞ս ենք մենք դաստիրակում մեր երեխաներին: Կներեք, բայց ես գրեթե չեմ տեսել մի ընտանիք, որտեղ լուրջ ուշադրություն է դարձվում երեխայի սուտ խոսելուն: Ավելին ասեմ: Շատ ծնողներ ուրախանում ու քաջալերում են իրենց ,,շուստռի էրեխու" սուտը: ,,Իսկական էս դարի մարդ ա, պետք չի շատ խեղճ լինել": Շատ հաճախ ծնողները, վախենալով, որ իրենց երեխան գուցե մեծանա այս դարի համար ,,անպիտան" մարդ, լրիվ այլ դաստիրակություն են տալիս նրանց: Հետո էլ զարմանում են, որ նրանցից լավ մարդ դուրս չի գալիս...
Սա է հիմնական պատճառներից մեկը սիրելի Յարրե, որ այսօր ամեն քայլափոխում հանդիպում ենք անազնիվ մարդկանց: Եթե ուշադիր նայենք, պարզ կդառնա, որ մենք սուտը պատժելու համար չունենք նույնիսկ ամենափոքր պատժամիջոց (ոչ քրեական, հասարակական):
Շատ կներեք, բայց նույնիսկ մի կարգին մարդավարի չենք էլ ասում. ,,Վայ ամոթ քեզ, գետինը մտնես...", կամ ,,բա դու չամաչեցի՞ր"...
Եվ ավելի վատ է ոչ թե չասելը, այլ այն, որ ասելուց էլ բան չի փոխվի: Կամ երևի նայեն ու ասեն. ,,Դելավ-լավ, ի՞նչ ենք արել որ, պահ-պահ-պահ ...":
Մեջբերել
Էջանիշներ