Ես զզվում եմ X-ից, ու ինչ էլ ինքը անի, մեկնաբանում եմ բացասական տեսանկյունից։ Օրինակ՝ վատ բան ա անում, ասում եմ՝ «տեսա՞ք ինչ արեց»։ Լավ բան է անում, ասում եմ՝ «ձևական ա անում, որ աչքը մտնի»։
Այս վերաբերմունքը նկատվում է մարդկային հասարակ հարաբերություններից սկսած մինչև քաղաքական, կրոնական, ազգային.... հարաբերություններում։
Ձեր կարծիքով նման մոտեցումը ազնի՞վ է, արդյունվավե՞տ է, ճի՞շտ է....
եթե զզվում եմ X-ից, իմ համար միևնույնն է, թե նա ինչ է անումJarre-ի խոսքերից
Волчья откровенность - вовсе не доверчивость, а только дурная привычка размышлять вслух.
Արևհատիկ (22.04.2010)
Այդքան էլ համաձայն չեմ։ Բերեմ պատճառներ.եթե զզվում եմ X-ից, իմ համար միևնույնն է, թե նա ինչ է անում
Մարդիկ սովորաբար հաճույք են ստանում բամբասելուց իրենց չսիրած մարդկանցից։ Բա եթե չեն սիրում, զզվում են ու իրենց համար միևնույնն է, թե ինքը ինչ է անում, ինչո՞ւ են խոսում իրենից։
Ադրբեջանական կառավարությունը ատում է մեզ ու անդադար սուտ լուրեր է տարածում ԶԼՄ-ների միջոցով ու ստեղծում է տրամադրվածություն։ Բա եթե մեզ չեն սիրում, զզվում են ու իրենց համար միևնույնն է, թե մենք ինչ ենք անում, ինչո՞ւ են խոսում մեր մասին։
Հիմա իմ հարցը հետևյալում է։ Արդյո՞ք ազնիվ է չսիրած մարդու ամեն քայլի ետևում ավտոմատ կերպով տեսնել վատ մղումներ։
Արդյո՞ք ազնիվ է իմ չսիրած կառավարության, կուսակցության, կրոնի.... արածների ետևում ավտոմատ կերպով տեսնեմ վատ մղումներ։
Թեև չի բացառվում, որ իրոք վատն են եղել այդ մղումները։ Գուցե ունենք հիմքեր ակնկալելու վատ արարքներ՝ լավ արարքների քողի տակ։ Բայց արդյո՞ք ճիշտ է առանց քննելու միանգամից կարծիք կազմել։
Հասկանում եմ, որ հարցերս շատ միամիտ են ձևակերպված, քանի որ էտ պրոպագանդայի, բամբասանքի ետևում կա հստակ մշակված քաղաքականություն, նպատակներ, պլաններ....
Ուրեմն բխում է նաև երկրորդ հարցը։ Արդյո՞ք ճիշտ է ավտոմատ կերպով հավատալ լսածին, եթե անգամ մեր սրտով է լսածը, այսինքն՝ մենք էլ չենք սիրում ու կուզեինք, որ ներկայացված ճշմարտությունը ճիշտ լիներ։
Վերջին խմբագրող՝ Jarre: 22.04.2010, 16:08:
«Ազնիվ» տերմինը թողնենք մի կողմ: Սխալ է: Բայց չնայենք միակողմանի: Եթե ինչ-որ մեկի նկատմամբ նման վերաբերմունք է ձևավորվում, ապա ամենայն հավանականությամբ նրա հատկանիշները այնպիսի հակասության մեջ են քո հատկանիշների հետ, որ նրա քայլերը մեծ հավանականությամբ կլինեն քո տեսակետից բացասական: Անկախ ամեն ինչից առանց քննելու կարծիք ձևավորելը սխալ է, բայց երբեմն խիստ բնական:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Jarre (23.04.2010)
Jarre ջան, բնականաբար ազնիվ չի, ու վստահ եմ, որ դու էլ ես էդ կարծիքի, պարզապես ուզում ես քննարկել էդ թեման։ Անձամբ ես աշխատում եմ օբյեկտիվ լինել, դրա համար միշտ ազդում եմ մարդկանց ներվերի վրա, երբ մեկից բամբասում են ու ես սկսում եմ բամբասվող օբյեկտին պաշտպանել՝ ինքս նրան առանձնապես չհամակրելով, եթե գտնում եմ, որ տվյալ դեպքում էդ մարդը որևէ սխալ բան չի արել։ Քաղաքականության մեջ մի քիչ ավելի բարդ է. երբ քաղաքական գործիչը կորցնում է վստահությունը ժողովրդի մոտ, նրա արած լավ քայլն էլ երբեմն փորձում են այլ կերպ մեկնաբանել, դա մի քիչ նուրբ հարց է, և ժողովրդի վստահությունը ձեռք բերելը շատ ավելի դժվար է։
When life gives you lemons, make lemonade
Ես Միքոյի հետ համամիտ եմ, որովհետև եթե ես մարդուն ատում եմ, զզվում եմ էդ մարդուց, ուրեմն ընդհանրապես չեմ խոսում էդ մարդու մասին: Ու իրա մասին ցանկացած խոսակցություն՝ լինի դա լավ կամ վատ, այսինքն՝ իր դեմ ուղղված կամ իր օգտին, ինձ վրա ազդում են և ձգտում եմ ինչքան հնարավոր ա փոխել թեման:
Սիրում եմ կյանքը, ինքն էլ ինձ է սիրում
Այստեղ ես քեզ հետ համաձայն չեմ: Եթե մարդ սիրում է բամբասել, ապա կապ չունի թե ում մասին, նրան ուղղակի թեթև առիթա պետք, իսկ բամբասանքի առարկան կարող է լինել ցանկացածը: Այսինքն մարդ չի կարող անտարբեր լինել, ու միաժամանակ մեկի մասին խոսել/բամբասել:
Ադրբեջանական կառավարությունը ատում է մեզ, ու լուրեր է տարածում: Նրանք մեզ չեն սիրում, բայց մենք իրենց համար միևնույնը չենք, մենք անմիջական կապ ունենք իրանց հետ: Բոլորի աչքում պետք է տպավորություն լինի, որ մենք վատն ենք, դա տրամաբանական է:
Դե նախ, եթե մարդ չսիրած է, ուրեմն դրա համար պատճառ կա: Ու եթե պատճառը հիմնավոր է ու իսկական, ուրեմն կսկսես այդ մարդու արարքների մեջ վատ միտումներ տեսնել: Իմ համար դա տրամաբանական է ու ճիշտ:
Կառավարության ու կուսակցության դեպքում կարելի է միշտ վատը տեսնել, բայց նաև փորձել պարզել, եթե դա քեզ առնչվումա: Իսկ կրոնի դեպքում մի քիչ ուրիշա, այս դեպքում հաստատ պետք չի կարծիք կազմել տրամադրվածությամբ, պետք է ուսումնասիրել:
Այս մեկը արդեն հաստատ սխալ է, չարժի այն աստիճան ատել մարդուն, որ սպասել նրա մասին մի վատ լուրի:
Волчья откровенность - вовсе не доверчивость, а только дурная привычка размышлять вслух.
Ինտելեկտուալ ազնվության մասին խոսելիս, պետք է նշել, որ այն առանձին երևույթ չէ, և չի կարող գոյություն ունենալ մենակ: Այն ուղղակիորեն կապված է հասարակության ինտելեկտի հետ...
Եթե ինտելեկտը հասրակության կամ ազգի զարգացման սանդղակն է, մակարդակը, ապա ազնվությունը այդ սանդղակի սլաքն է, մակարդակաչափը: Եվ այն գիտելիք չէ, որ մենք կարողանանք ձեռք բերել դպրոցում, աստվածավախություն չէ, որ անցնի մեզ մեր ծնողներից ու հետո էլ զարգանա ու կատարելագործվի եկեղեցում կամ..., հասարակության և ժամանակի կողմից ընդունված ու հաստատված որևէ կանոն կամ նորմ չէ, որը կյանքի ընթացքում՝, այսպես թե այնպես, ստիպի մեզ յուրացնել իրեն...
Այն կուլտուրա է, հասարակության կամ ազգության ունեցած կուլտուրա, որը ձեռք է բերվել տարիների, նույնիսկ դարերի ընթացքում:
Այն՝, ինձ թվում է, որ անցնում է առաջին հերթին հենց արյան միջոցով, որից հետո խնամվում ու սնուցվում մայրական կաթով, վաղ տարիքից զարգացվում է ընտանիքում, հետո մանկապարտեզ, դպրոց և այլն... Մենք ցավոք սրտի հեռու ենք այդ ամենից...
Ինչպե՞ս ենք մենք դաստիրակում մեր երեխաներին: Կներեք, բայց ես գրեթե չեմ տեսել մի ընտանիք, որտեղ լուրջ ուշադրություն է դարձվում երեխայի սուտ խոսելուն: Ավելին ասեմ: Շատ ծնողներ ուրախանում ու քաջալերում են իրենց ,,շուստռի էրեխու" սուտը: ,,Իսկական էս դարի մարդ ա, պետք չի շատ խեղճ լինել": Շատ հաճախ ծնողները, վախենալով, որ իրենց երեխան գուցե մեծանա այս դարի համար ,,անպիտան" մարդ, լրիվ այլ դաստիրակություն են տալիս նրանց: Հետո էլ զարմանում են, որ նրանցից լավ մարդ դուրս չի գալիս...
Սա է հիմնական պատճառներից մեկը սիրելի Յարրե, որ այսօր ամեն քայլափոխում հանդիպում ենք անազնիվ մարդկանց: Եթե ուշադիր նայենք, պարզ կդառնա, որ մենք սուտը պատժելու համար չունենք նույնիսկ ամենափոքր պատժամիջոց (ոչ քրեական, հասարակական):
Շատ կներեք, բայց նույնիսկ մի կարգին մարդավարի չենք էլ ասում. ,,Վայ ամոթ քեզ, գետինը մտնես...", կամ ,,բա դու չամաչեցի՞ր"...
Եվ ավելի վատ է ոչ թե չասելը, այլ այն, որ ասելուց էլ բան չի փոխվի: Կամ երևի նայեն ու ասեն. ,,Դելավ-լավ, ի՞նչ ենք արել որ, պահ-պահ-պահ ...":
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ