«Շատո» անանուն
Ֆրանսիական ռեստորանի հաճախորդներն այսօր թեև քիչ էին, բայց աղմկոտ: Գիշերվա երեքն էր` համեմատաբար հանգիստ ժամ: Երաժիշտներն արդեն հեռացել էին, գործը զիջելով Դասենի հին ձայնագրություններին: Ու ռոմանտիկ մեղեդու պատճառով սկսել էր հորանջել Վարսիկը:
- Երանի սրան, իր համար անդարդ ճաշ է եփում - մտածեց երիտասարդ մատուցողնուհին ու մոտեցավ անկյունի սեղանի մոտ նստած տղաներին, որոնք միակ կենդանի արարածներն էին հսկա դահլիճում, ով ինչ-որ բանով խանգարում էր մեծ երաժշտին:
- Ի՞նչ կպատվիրեք:
Երիտասարդները սկսեցին ուսումնասիրել սիրունիկ աղջկան:
- Անունդ ի՞նչ ա, թագուհի, - բերանը ծռմռելով հարցրեց նրանցից մեկը:
- Վիկտորիա:
- Յա: Չհասկացանք, որ ասեի անունդ ի՞նչ ա, կուկլա, ասելու էիր Բարբի՞:
Հետո սկսեցին վրնջոցներ հիշեցնող ծիծաղները: Մեկը կրկնում էր «Բարբի» ու շարունակում հռհռալ, մյուսին ավելի ծիծաղելի էր թվացել «կուկլա» բառը: Միայն Վիկան էր, որ ոչ մի ծիծաղելի բան չէր գտնում և միայն փախչելու ցանկություն ուներ:
- Ինչ-որ բան պատվիրելու՞ եք, թե չէ:
- Հա, բա ոնց, հո հավայի չենք կանչել: Բա մենք է՞դ տղեքն ենք: Արա, Դավ, արաղը ֆրանսերեն ոնց ա:
- Լավ ա, քեզանից էր հարցնում:
- Արա, չէ լուրջ, ո՞նց կլնի արաղ:
- Շատո արաղ, - բղավեց երրորդ երիտասարդը ու բոլորը նորից սկսեցին ծիծաղել:
- Քուր ջան, դե երկու շիշ էլ շատո արաղ բեր ու վինեգրեդ:
- Վե՞րջ:
- Չէ, նախավերջ:
«Դե, Վիկա, մի քիչ էլ դիմացի, ոնց որ թե պրծան»:
- Բա՞ վերջը, - իրեն հավաքելով հարցրեց աղջիկը:
- Պահ, էս չոտկի՞ր ընենց քո մոմենտով:
- Չէ, հարցրեցի էլ ինչ է պետք: Կարծես ուրիշ բան էլ էիք ուզում:
- Սամ, մենք ուրի՞շ բան էինք ուզում:
- Ուզում էինք:
- Դե ասա, արա, էս աղջիկը հո երկու ժամ այտեղ կանգ չի առնելու, - փորձեց քաղաքավարություն նմանակել երիտասարդը:
- Քուր ջան, մի պուչոկ ռեհան...
- Սալաթն ենք զարդարելու:
Ու նորից սկսեցին անիմաստ ծիծաղները: Վիկան շրջվեց ու խոհանոց գնաց: Ոչ մեկ հետևից չկանչեց, ուրեմն պատվերներն ավարտըված էին: Փառք Աստծո:
Արտակը խոհանոցում արդեն սինի էր պատրաստել մյուս հաճախորդի համար:
- Արտակ, - դիմեց նրան տիկին Վարսիկը, Էդ տուր թող Վիկան տանի, դու էն քյանդրբազներին սպասարկի:
- Վիկա, ջամե, էն նկարի մոտի սեղանի բիզնես-մոխրոտների պատվերն է:
Վիկան Արտակին պարզեց «քյանդրբազների» պատվերներով թուղթը ու վերցրեց սինին: Բիզնես-մոխրոտները դրանց համեմատ փառք են: Ռեստորանում այդպես էին անվանում այն բիզնեսմեններին, ովքեր մինչև կեսգիշեր դասական հագ ու կապով գործարար մարդիկ են, իսկ կեսգիշերից հետո, երբ վերջացնում են առաջին շիշը... մի խոսքով, պարզ է:
Մի քանի րոպե անց Արտակն էլ հետ եկավ: Տրամադրությունը գցած, հետը խոսել չէր լինում: Ակնհայտ էր, որ վիրավորել էին: Վիկայի խիղճը սկսեց տանջել: Նրա փոխարեն ինքը պիտի լիներ: Թե ո՞վ էր Վարսիկի լեզվից քաշում:
- Արտակ, ջամե, բան է պատահել:
- Չէ, Վիկ ջան, քունս է տանում:
Ու Արտակը նստեց սեղանի մոտ, կախեց գլուխն ու փակեց աչքերը:
- Խեղճ տղես, - հոգոց հանեց Վարսիկը, - Հոգնել ա:
Կես ժամ չկար, ինչ քնել էր Արտակը ու անկյունի սեղանի մոտ նստած երիտասարդները նորից սկսեցին ապացուցել իրենց ներկայության անտանելիությունը:
- Է, գառսոն:
- Ու՞ր ա էդ կաստյում-շալվարի պատիվը գետնին տվողը:
- Արա գառսոն:
- Գառսոն մի ասա, մի կառլսոն ասա:
Ու նորից բոլորը սկսեցին ծիծաղել:
- Դավ, ջոգում էս վինտիլյատրը միացնի կռիշից իջնի:
Վիկան նայեց անհոգ քնած Արտակին: Չէ, անարդար կլինի արթնացնել նրան: Ջահել տղա է, արժանապատվությանն են, ով գիտի, կպել, հիմա էլ կռիվ անեն: Ավելի լավ է ինքը գնա: Գոնե տեսնեն աղջիկ է, շատ չխորանան:
- Արտակին արթնացրու, - առաջարկեց Վարսիկը:
- Պրծի, Վարսիկ, թող քնի, ես կգնամ:
- Աղջիկ, ասում եմ Արտակին արթնացրու, խղճալու բան չկա:
- Վարսիկ, ձենդ չլսեմ:
Ու Վիկան մոտեցավ անկյունի սեղանին:
- Յա, - զարմացավ «քյանդրբազներից» մեկը, - Կառլսո՞ն, էս ծիածանի տակով ես անցել:
- Չէ, արա, Կառլսոնը պռոստը մոմենտ իրան տղա էր զգացել:
Էլի սկսեցին հռհռալ: Վիկան, քիչ էր մնում մի բանով հարվածեր նրանց:
- Քուր, էս ռեստորանում աղջիկ գառսոններին ո՞նց են ասում:
- Շատո գառսոն, - իրենից գոհ ասեց «շատո արաղի» հեղինակը, բայց ոչ մեկ չգնահատեց կատակը:
- Գառսոնուհի՞, էգ գառսո՞ն:
- Գառսոնի՞տա:
- Գառսոնի անհաջող տեսակ:
- Բա՞ն էր պետք, - իրեն չզսպելով բղավեց Վիկան:
- Գառսոնն էր պետք, վրեն ղժայինք: Բայց դու ես եկել: Ի՞նչ ես առաջարկում:
- Ես այստեղ կարող եմ միայն առաջարկել ինչ-որ բան պատվիրել:
- Բա որ տանենք ուրիշ տեղ, ի՞նչ կարաս առաջարկես:
Վիկան զգաց, որ սրտից, արդեն, աչքերին ջուր է խփում: Ուր որ է լացելու էր:
- Տղեք, ղայդին բոց եմ հորինել: Եթե էնի Կառլսոնն էր, ուրեմն էսի մալիշն ա:
- Արա, մալի՞շ:
- Բա՞ ասում էիր անունդ Վիկտորիայա:
- Մալիշը գոմիկ ա, տղեք:
Վիկան շրջվեց ու քայլեց խոհանոցի կողմ: «Տղամարդիկ» ծիծաղում էին հետևից:
- Արա, բայց կարգին բդեր ուներ:
- Քցեիր սեղանին թփըցնեիր, չէ՞:
Վիկայի համբերությունը սպառվեց: Սկսեց հեկեկալ` խղճալով ինքն իրեն: Թե ինչու՞ համաձայնվեց այստեղ աշխատել: Չնայած, որտեղի՞ց իմանար: Երբ մտավ խոհանոց, Արտակը լացի ձայնից արթնացավ:
- Վիկ, ջամե, ի՞նչ ա եղել:
- Չգիտե՞ս, - բարձրաձայնեց Վարսիկը, - Հա դու ասա էս աղջիկներին...
- Վիկ, վիրավորել են, հա՞:
Վիկան միայն լաց էր լինում: Ամաչում էր որևէ բան ասել: Հո չէ՞ր պատմի Արտակին, թե ինչ էին խոսում: Նա նստեց հատակին, հենվեց սառնարանին ու շարունակեց լացել: Վարսիկը դժգոհ օրորեց գլուխը:
- Գնամ տղեքին ասեմ, զբաղվեն դրանցով: Դու էլ, Արտակ, սրանով զբաղվի:
Երբ խոհանոցի տիրուհին լքեց իր դղյակը, Արտակը նստեց հատակին, ձեռքը դրեց լացող գործընկերուհու ուսին ու դեպի իրեն ձգեց:
- Դեբիլիկ... Ի՞նչ ես լացուկոցդ դրել: Չե՞ս իմանում, որ տղեքը չեն լացում: Բա դու իմ մեծ ախպերը չե՞ս:
Վիկան ժպտաց ու գրկեց Արտակին:
- Էհ, Վիկա, ջամե, բանի տեղ մի դիր: Հայհոյել են, գանձս, մոռացիր: Կանցնի կգնա: Ոչ մի բան էս կյանքում ձրի չի: Վաղը Վիկան հարևանուհիների նյարդերին կկտկտացնի իր թանկարժեք կրունկներով ու բոլորը նախանձից կմեռնեն: Ոչ մեկ չի էլ իմանա, թե ինչքան է նա լացել էդ կրունկների համար: Մոռացի, ջանս, կյանքն է էդպիսին:
- Բայց արժի՞, Արտակ:
- Արժի, ջամե, արժի: Մի անգամ ենք ապրում: Ոչ մեկ Վիկայի արժանապատվությունը չի հիշելու, Վիկային է´լ երկար չեն հիշելու: Բա գոնե Վիկան օր ծերություն հիշելու բան չունենա՞:
- Կունենա, էս վիրավորանքները:
- Ի՞նչ վիրավորանք: Ո՞վ քեզ վիրավորեց: Խոսացին էլի: Տանը նստեիր, չէ՞ին խոսալու: Մի խելոք մարդ ասել է` հարկավոր է շատ մեծ ինքնասիրություն ունենալ, որպեսզի հնարավոր լինի թաքցնել այն: Դե, ջամե, դունչդ վերև բարձրացրու:
Վիկան նայեց նրա աչքերի մեջ:
- Այ սենց: Ով ինչ ուզում է, թող ասի, եղա՞վ: Ապրենք, վայելելով լավ մարդկանց ներկայությունը, ոչ թե պայքարելով վատերի ներկայության դեմ:
Չգիտես որտեղից ու չգիտես ինչու Վիկայի մոտ ցանկություն առաջացավ համբուրել Արատակին... Ո՞վ իմանա: Գուցե մի օր... Իսկ այս պատմությունն այդ մասին չէր:
Մեջբերել
Demq-ի խոսքերից
, որ գլուխս բարձրցրի տեսնեմ ինձ են նայում զույգ մը աչք, ձեռքերս քորվում էին "շատո" արաղ ջարդել դրանց գլուխներին:
Էջանիշներ