Սիրո պատմություն

[Ambrosine]

<<տնավարի>> է գրել, բայց մեր գրականության մեջ ես ինքս չեմ ուզում, որ սա այս ձևով մտնի: Թող մշակի պատմվածքը: Երեխաները որ կարդան, չեն մտածելու, որ սա կենցաղային է գրված, կենդանի ու բնական: Հետն էլ կիրառելու են այս բառապաշարը, իսկ մենք փորձում ենք <<առողջացնել>>, բարձրացնել հասարակության մակարդակը

[Rhayader]

<<տնավարի>> է գրել, բայց մեր գրականության մեջ ես ինքս չեմ ուզում, որ սա այս ձևով մտնի: Թող մշակի պատմվածքը: Երեխաները որ կարդան, չեն մտածելու, որ սա կենցաղային է գրված, կենդանի ու բնական: Հետն էլ կիրառելու են այս բառապաշարը, իսկ մենք փորձում ենք <<առողջացնել>>, բարձրացնել հասարակության մակարդակը

Հասարակության մակարդակը բարձրացնե՞լ: Հմմ, սուբյեկտիվ բան է:
Նման խոսքա ասողներն են բերել նրան, որ գրական հաերենն այս աստիճան «ռեզինե» ու արհեստական է հնչում:
Ես որ գրական եմ գրում, նրանից չի, որ փորձում եմ հասարակության մակարդակը բարձրացնել:
Պարզապես իմ հերոսներն այդպես են խոսում ու մտածում:
Մի բռնացեք ստեղծագործության վրա:

[Dorian]

Էտ միջին վիճակագրական երիտասարդը Նիվա՞ է քշում:

Չէ, ջիգ, էդ միջին վիճակագրականը անգամ Զապառոժեցի փող չունի:

[Morpheus_NS]

Չէ, ջիգ, էդ միջին վիճակագրականը անգամ Զապառոժեցի փող չունի:

Իսկ ինչո՞վ ա զբաղվում:

[Rhayader]

Եթե այդքան ուզում եք մակարդակ բարձրացնել, կոմունիստական աղետարար մեթոդով շարժվելու ու նման արհեստական բաներ անելու փոխարեն հետևեք Մահատմա Գանդիի խորհրդին (ապուշ վիշնուիտ էր, բայց խելոք բաներ պահի տակ ասում էր)՝
«Դարձիր այն, ինչ ուզում ես տեսնել աշխարհը»:

[Dorian]

Իսկ ինչո՞վ ա զբաղվում:

Ցավոք սրտի նրանով, ինչի հնարավորություն ընձեռել ա պետությունը:
Որոշ զանգված էլ նրանով, ինչի հնարավորություն ընձեռել ա աշխատասիրությունը, կամ դրա պակասը, խելքը, կամ դրա թույլ արտահայտված լինելը... Հո բոլոր մարդիկ պրոֆեսոր լինելու հնարավորություն չունեն:

[Morpheus_NS]

Ցավոք սրտի նրանով, ինչի հնարավորություն ընձեռել ա պետությունը:
Որոշ զանգված էլ նրանով, ինչի հնարավորություն ընձեռել ա աշխատասիրությունը, կամ դրա պակասը, խելքը, կամ դրա թույլ արտահայտված լինելը... Հո բոլոր մարդիկ պրոֆեսոր լինելու հնարավորություն չունեն:

Իմ համեստ կարծիքով՝ էտ մարդիկ քո գրածները չեն կարդա, որ տարբերակով էլ որ գրես, քանի որ իրենք ընդհանրապես չեն կարդում:

[Dorian]

<<տնավարի>> է գրել, բայց մեր գրականության մեջ ես ինքս չեմ ուզում, որ սա այս ձևով մտնի: Թող մշակի պատմվածքը: Երեխաները որ կարդան, չեն մտածելու, որ սա կենցաղային է գրված, կենդանի ու բնական: Հետն էլ կիրառելու են այս բառապաշարը, իսկ մենք փորձում ենք <<առողջացնել>>, բարձրացնել հասարակության մակարդակը

Աստղ ջան, մինչև պառկետի պալիրովկեն խոնարհվում եմ «մեր գրականության մեջ» էս ստեղծագործությունը մտցնելուդ համար:

[Ambrosine]

Ցավոք սրտի նրանով, ինչի հնարավորություն ընձեռել ա պետությունը:
Որոշ զանգված էլ նրանով, ինչի հնարավորություն ընձեռել ա աշխատասիրությունը, կամ դրա պակասը, խելքը, կամ դրա թույլ արտահայտված լինելը... Հո բոլոր մարդիկ պրոֆեսոր լինելու հնարավորություն չունեն:

Դորիան, պաշտպանում ես գրածդ ձևը, բայց դու էլ հասկանում ես, որ ճիշտ ենք. այսինքն՝ մեր հասարակությանը պիտի հրամցվի գրագետ գրվածք: Կենցաղը կարելի է նաև գրագետ ներկայացնել

[Dorian]

Իմ համեստ կարծիքով՝ էտ մարդիկ քո գրածները չեն կարդա, որ տարբերակով էլ որ գրես, քանի որ իրենք ընդհանրապես չեն կարդում:

Բայց եթե նրանց աչքի առաջ ընկնի իմ գրածը ու որևէ այլ, ավելի կիրթ ու զարգացած, գրողի ստեղծագործություն, սա ավելի հարազատ կլինի ու ավելի թեթև նրանց համար: Դա ինձ համար ավելի կարևոր կլինի: Որովհետև ես, չհաշված չուզողներիս, սիրում եմ բոլոր մեր հայերին` ակադեմիկոսից, մինչև քառթու պադյեզդապպզայչիկ:

[Ուլուանա]

Դորիան, առաջին անգամ էի կարդում քո ստեղծագործություններից, անպայման էդ բացը կլրացնեմ, որովհետև դատելով Ծովինարի գրածից, ավելի լավ գործեր էլ ունես։ Ճիշտն ասած ոճը դուրս եկավ, հետաքրքիր ես գրում, պարզապես հենց առաջին տողերից պիլԱսոսելը, որ տեսա, ոնց որ եռացրած ջուր գլխիս լցնեին, հա, ես էլ չեմ ասում՝ մի հատ տունը փոշեծծեմ (ու շատ վատ եմ անում), բայց դե գոնե պիլեսոս եմ ասում, ոչ թե պիլասոս, դրանից հետո գալիս է սապոք–ը, հետո էլ վերջին հարվածը ստացա սերվանդ–ից Մնացածը վատ չէր, էլի կկարդամ

Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ Արիադնայի հետ։ Ինձ էլ դուր եկավ անմիջական գրելաոճը, բայց ռուսերեն բառերի սխալ գրությունն ու մնացած անփույթ սխալները՝ ոչ։ Ու այն հանգամանքը, որ իրականում դու գիտես դրանց ճիշտ գրությունը, ուղղակի չես ցանկացել ճիշտ գրել, մեղմ ասած, իրավիճակը չի բարելավում։

Բայց ժարգոն, ճիշտն ասած, չնկատեցի էս պատմվածքում։ Ուրիշ բան, որ համաձայն չեմ գրականության մեջ ժարգոնի օգտագործման մասին Դորիանի արտահայտած մտքերին։

Ի դեպ, գրականության մեջ ժարգոնի օգտագործման մասին առանձին թեմա ունենք՝ «Ժարգոնը ժամանակակից հայ գրականության մեջ»։

[Rhayader]

Դորիան, պաշտպանում ես գրածդ ձևը, բայց դու էլ հասկանում ես, որ ճիշտ ենք. այսինքն՝ մեր հասարակությանը պիտի հրամցվի գրագետ գրվածք: Կենցաղը կարելի է նաև գրագետ ներկայացնել

Բլին, ես արդեն սկսում եմ քարածխի փեջի գույնի դառնալ: Ձևին եք կպնում, տո գնացեք մի հատ էն գեղցի քյառթուությունների պարունակութունը կարդացեք, որոնցով բերնիբերան համեմված ա սույն բաժինը: Թե՞ ձևապաշտությունը մոդա ա:
Էս ինչ մարդիկ են, գնացիք-եկաք հենց էս խեղճուկրակ պատվածքի՞ն կպաք:

[Ambrosine]

չհաշված չուզողներիս

էս ում մասին էր?

[Chuk]

Պատմվածքը սկսեցի կարդալ ու մի բան կար, որը չէր տրամադրում շարունակել: Գտա այդ բանը, որից հետո կարողացա շարունակել: Հիմա մի քանի բառով ասեմ:

Հենց սկզբից պատմվածքի մեջ զգացվում է արհեստական լեզուն: Երևում է, որ հեղինակը ուզում է ինչ-որ մի ոճով գրի, որը թերևս իրենը չի: Գրականության մեջ ժարգոնը ես չեմ սիրում, թեև ընդունում եմ: Առավել ևս ընդունում եմ, երբ այն օգտագործվում է ուրիշի ուղղակի խոսքում՝ կոլորիտ ցույց տալու համար: Բայց սովորաբար չեմ հասկանում հեղինակի խոսքում օգտագործվող ժարգոնը: Սա առանձին թեմա է, դուրս այս քննարկման համատեքստից: Բայց այս քննարկման համատեքստում է այն հարցը, որ չեմ հասկանում հեղինակի խոսքում ժարգոնը, եթե դա հեղինակի բնական ոճը չի: Հիմա նայենք ընդամենը մեկ նախադասություն.

Երբ մտքերն իմի բերեց, ձկներն արդեն մոռացության գիրկն էին մատնվել ու պիտի սթափվեին: Չէ, էսօր իսկսկանից լավ օր ա երևում: Արևոտ է, չնայած դրսում մինուս է ու գետինն էլ համարյա չորացել է: Տեսնես սև յուբկայի հետ ո՞ր սվիտրը կսազա:

Ընդգծածս հատվածներում (հատկապես կապույտ ու կարմիր մասերում) երևում է հեղինակի մտքի ոճի ու իր գրելու ոճի տարբերությունը, երևում ու զգացվում է, որ դրանցից մեկը «պարտադրաբար» է մտել պատմվածքի մեջ:

Չգիտեմ, իմ ներքին զգացողությունն ինձ միանգամից հուշել էր արհեստականության մասին, դրա համար էի դժվար կարդում:

Պատմությունն ինքը սիրուն պատմություն է, շարադրված է գեղեցիկ: Պատմվածքն ինքը, իմ կարծիքով, աչքի չընկնող պատմավածք է, ավելի շուտ սովորական, տվյալ պահին արագ կարդալ ու մոռանալու համար, որը լուրջ հետք չի թողնելու: Բնականաբար սրանք ընդամենը իմ սուբյեկտիվ դիտարկումներն են, Պողոսի համար այն կարող է շատ ավելին արժենալ: Բայց անկախ ամեն ինչից պատմվածքի լեզուն շեղում է պատմվածքի վրայից ուշադրությունն ու սևեռում իր վրա: Դրա պատճառը, կրկնում եմ, զուտ արհեստականությունն է, որովհետև, էլի կրկնեմ, չնայած ինքս չեմ սիրում ժարգոնը գրականության մեջ, բայց այն ընդունում ու հանգիստ կարդում եմ՝ առանց դիզկոնֆորտ զգալու: Այստեղ այդ դիզկոնֆորտը կա:

Արդյո՞ք պատմավածքն ու իր ասելիքը կտուժեր, եթե անհարկի ժարգոնը չլիներ կամ լիներ միայն ուղղակի խոսքում: Պնդում եմ, որ ոչ:
Արդյոք ընթերցողիդ քանակը դրանից կախված կպակասեր: Պնդում եմ, որ ոչ:

Դորիան, կարծում եմ, որ ավելի լավ է սեփական լեզվին հավատարիմ մնալ

[Ambrosine]

Բլին, ես արդեն սկսում եմ քարածխի փեջի գույնի դառնալ: Ձևին եք կպնում, տո գնացեք մի հատ էն գեղցի քյառթուությունների պարունակութունը կարդացեք, որոնցով բերնիբերան համեմված ա սույն բաժինը: Թե՞ ձևապաշտությունը մոդա ա:
Էս ինչ մարդիկ են, գնացիք-եկաք հենց էս խեղճուկրակ պատվածքի՞ն կպաք:

կարդում ենք այն, ինչը դուրներս գալիս է. ամեն ինչ չի, որ կարդում ենք
փեջի գույն դառնալն էլ չի նշանակում, որ ճիշտ ես