Հանրահավաք և երթ մարտի 1-ին

[Ambrosine]

Համենայն դեպս հաստատ չեմ միանա նրա ջոկատին, ով ինձ թիկունքից խփել է:

սենց ասեմ, հաստատ ինձնից շատ պատճառներ չես ունենա՝ Լևոնին չսիրելու համար: Բայց քաղաքականությաև մեջ անձնավորումը կործանարար է: Ես չեմ ուզում բացել փակագծերը, թե ինչու ես պիտի ամենաշատը Լևոնին չսիրողներից լինեի, բայց ունեմ հստակ պատճառներ

իսկ քեզ չեմ կարծում՝ թիկունքից խփել է: ԵԹե տարիքով մեծ լինեիր, կմտածեի՝ պաշտոնից է հեռացրել, քաղաքական հալածանքների է ենթարկել.... բայց էդ տարիքում ինչ թիկունքից հարվածի մասին է խոսքը?

[Հայկօ]

Ի դեպ՝ ես իմ ցինիզմը ըմբոշխնում եմ: Իսկ դու՞:

[Լեո]

իսկ քեզ չեմ կարծում՝ թիկունքից խփել է: ԵԹե տարիքով մեծ լինեիր, կմտածեի՝ պաշտոնից է հեռացրել, քաղաքական հալածանքների է ենթարկել.... բայց էդ տարիքում ինչ թիկունքից հարվածի մասին է խոսքը?

Ես էս երկրում մենակ չեմ, ունեմ բարեկամներ, ընկերներ, համազատներ ու համաքաղաքացիներ:

[Լեո]

Ի դեպ՝ ես իմ ցինիզմը ըմբոշխնում եմ: Իսկ դու՞:

Իսկ ես անտարբեր եմ:

[Ambrosine]

Ես էս երկրում մենակ չեմ, ունեմ բարեկամներ, ընկերներ, համազատներ ու համաքաղաքացիներ:

դե այդ պատճառով էլ ասեցի՝ ունեմ հստակ պատճառներ՝ Լևոնին ամենաշատը չսիրելու համար, բայց ես մի կողմ եմ դրել դա:
Քաղաքական գործիչը առարկա է, իր, օգտագործում ես այնքան ժամանակ, մինչև չփչանա, կամ դու չհոգնես նրանից

[Chuk]

Նախապես ներողություն խնդրելով Լեո Դե Գրանից, շարժման համախոհ բոլոր ակումբցիներին առաջարկում եմ այսուհետ առնվազն այս թեմայում չարձագանքել Լեոյի գրառումներին, ժամանակի իզուր վատնում չունենալու, թեմայից շատ չշեղվելու և ուշադրության չարժանի երևույթներին շատ ուշադրություն չդարձնելու համար: Լեոյի նման մտածողները կան, բայց նրանք այնքան շատ չեն, որ մարտի 1-ին կայանալիք հանրահավաքի թեման լցոնենք այդ անիմաստ լեզվակռվով:

[Լեո]

դե այդ պատճառով էլ ասեցի՝ ունեմ հստակ պատճառներ՝ Լևոնին ամենաշատը չսիրելու համար, բայց ես մի կողմ եմ դրել դա:
Քաղաքական գործիչը առարկա է, իր, օգտագործում ես այնքան ժամանակ, մինչև չփչանա, կամ դու չհոգնես նրանից

Աստղ ջան, կարո՞ղ ա մի օր էլ ամեն ինչ մի կողմ դնես ու սկսես ՍՍ-ին պաշտպանել
Քո այս գրառումը միանշանակ տրամաբանական է դարձնում իմ ասածը:

[Հայկօ]

Իսկ ես անտարբեր եմ:

Մի վերջին հղում, Chuk :

Լեո դե Գրան, քեզ համար արդեն թեմա կա:

[Լեո]

Նախապես ներողություն խնդրելով Լեո Դե Գրանից, շարժման համախոհ բոլոր ակումբցիներին առաջարկում եմ այսուհետ առնվազն այս թեմայում չարձագանքել Լեոյի գրառումներին, ժամանակի իզուր վատնում չունենալու, թեմայից շատ չշեղվելու և ուշադրության չարժանի երևույթներին շատ ուշադրություն չդարձնելու համար: Լեոյի նման մտածողները կան, բայց նրանք այնքան շատ չեն, որ մարտի 1-ին կայանալիք հանրահավաքի թեման լցոնենք այդ անիմաստ լեզվակռվով:

«Շնորհակալ եմ» Չուկ ջան: Քո կողմից շատ բարեկիրթ էր իմ կարծիքն ու համոզմունքները անիմաստ համարելը:

Հաջողություն ձեզ ձեր «պայքարում»...

[Ambrosine]

Աստղ ջան, կարո՞ղ ա մի որ էլ ամեն ինչ մի կողմ դնես ու սկսես ՍՍ-ին պաշտպանել
Քո այս գրառումը միանշանակ տրամաբանական է դարձնում իմ ասածը:

եթե մենք գտնվենք նման իրավիճակում, ու գա սրեժիկը՝ միգուցե և: Բայց մի հատ բայց կա... սերժը չունի էն գիտելիքը, էն խարիզման, էն հատկությունները, որով կարող է դեպի իր կողմը գրավել մարդկանց

[Chuk]

Բավական հետաքրքիր է այսօրվա Նիկոլի հոդվածը, թեև որոշ բաների հետ համաձայն չեմ, բոլորին առաջարկում եմ կարդալ.

ԿԱՄՔ, ԴՈՒԽ, ՀԵՏԵՎՈՂԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

ԲՌՈՒՆՑՔՆԵՐՀայ ազգային կոնգրեսի` մարտի 1-ին կայանալիք հանրահավաքը էական սպասումներ ու ակնկալիքներ է առաջացրել հանրության շրջանում։ Ակնկալիքներ ունեն ոչ միայն Հայ ազգային կոնգրեսի համակիրները, այլեւ քաղաքական այս միավորման գործունեության հետ որոշակի հույսեր կապող շերտեր։ Եթե փորձենք առանձնացնել, ձեւակերպել եւ դասակարգել այդ ակնկալիքները, կպարզվի, որ դրանք կարող են ծայրահեղորեն տարբեր լինել, ընդհուպ` ուղղակի կապ չունենալ Հայ ազգային կոնգրեսի եւ նրա առաջադրած նպատակների հետ։ Ոմանք այդ հանրահավաքից ակնկալում են նախագահական նստավայրի գրոհ եւ իրադարձությունների զարգացման որեւէ այլ սցենար անիմաստ են համարում։ Ոմանք` սոցիալական տարբեր խմբերի ներկայացուցիչներ, ակնկալում են, որ այդ հանրահավաքը կհանգեցնի իրենց պրոբլեմների լուծմանը կամ մեղմացմանը։ Օրինակ` հանրապետության տաքսու վարորդները հույս ունեն, որ մարտիմեկյան հանրահավաքը կամ դրանից առաջ ստեղծված վիճակը իշխանություններին կստիպի իրենց դարձյալ ժամանակ տալ` սովորական պետհամարանիշերով ավտոմեքենաներով ուղեւորափոխադրումներ իրականացնելու։ Տոնավաճառների աշխատակիցները հույս ունեն, որ այդ հանրահավաքի արդյունքում կառավարությունը կրկին կմեղմացնի իր դիրքորոշումը տոնավաճառներում առեւտուր անողների հարկման մեխանիզմների հարցում։ Փակված գործարանների աշխատակիցները հույս ունեն, որ իշխանությունները, վախենալով քաղաքական իրադարձությունների հետագա լարումից, միջոցներ կձեռնարկեն` վերաբացելու համար իրենց աշխատատեղերը։ Կարճ ասած` ստեղծվել է մի վիճակ, երբ հանրության ամենալայն շերտերը շահագրգիռ են մարտի 1-ի հանրահավաքով. ոմանք ուզում են, որ այդ հանրահավաքը իշխանության վերջը դառնա, իսկ ոմանք էլ ուզում են, որ իշխանությունը այդ հանրահավաքի տպավորության տակ անի գործողություններ, որ պիտի աներ, բայց չի արել այս ընթացքում։ Եւ եթե հիմք ենք ընդունում այս բազային տեղեկատվությունը, ակնհայտ է դառնում, որ բոլոր հիմքերը կան` ակնկալելու, որ մարտի 1-ի հանրահավաքը լինի տպավորիչ բազմամարդ, անսպասելի բազմամարդ։ Այն, որ իշխանությունը պիտի ամեն ջանք գործադրի, որ նման բան տեղի չունենա, հասկանալի է։ Թե ինչ միջոցներ են նրանք կիրառելու կամ կիրառում այս նպատակին հասնելու համար` հայտնի է ի սկզբանե։ Ահա այս իրավիճակում շատ կարեւոր է այն մարտավարությունը, որ Հայ ազգային կոնգրեսը կվարի նախահանրահավաքային այս շրջանում։ Կարեւոր է, որ Կոնգրեսը հստակ ցուցադրի, որ ինքը ընդունում եւ մարսում է բոլոր այն ուղերձները, մեսիջները, որ հանրությունը հղում է իրեն։ Իսկ այդ ուղերձները, ինչպես նշեցի, բազմաթիվ են եւ բազմազան` սկսած նախագահի նստավայրի գրոհից, մինչեւ Ղարաբաղի հարց, սոցիալական բունտից` մինչեւ քաղաքացիական անհնազանդություն, հուսահատությունից` մինչեւ խանդավառություն։ Հայ ազգային կոնգրեսը պետք է ցուցադրի, որ բոլոր այդ ուղերձները հասել են իրեն, մարսվել են իր կողմից։ Իհարկե, սա չի նշանակում, թե Կոնգրեսը պետք է այդ ուղերձները ավտոմատ կերպով վերարտադրի կամ տրվի դրանց։ Ընդհակառակը, բոլոր այդ` ծայրահեղորեն իրարից տարբեր ուղերձները, ձգտումները պետք է խմորված երեւան մեկ խառնարանում, եւ այդպիսով Կոնգրեսը պետք է դառնա այդ ամենը հավասարակշռող, հաշտեցնող ուժ։ Հանրության այդ բազմապիսի շերտերը նաեւ պետք է հստակ արձանագրեն, որ Կոնգրեսը պատրաստ է սպասարկել այդ ցանկությունները, մղումները, իհարկե` որոշակիորեն վերաձեւակերպված, հավասարակշռված, քաղաքականացված եւ քաղաքական հարցերի վերափոխված։ Եթե այսպիսի կոնտակտ տեղի ունենա, հանրահավաքի կազմակերպչական հարցը կարելի է համարել լուծված։ Բայց այս ֆոնին շատ վտանգավոր են մարտի 1-ի հանրահավաքը մեկ տարի առաջ այդ օրը տեղի ունեցած ողբերգության զոհերի հուշ-երեկոյի տրամաբանության մեջ տեղավորելու փորձերը։ Ինչ խոսք, այդ օրը պետք է հարգանքի հատուկ տուրք մատուցվի մեր զոհված եղբայրների հիշատակին, բայց նրանց հիշատակը հարգելու ցանկացած ձեւ անհեթեթ է, եթե սպանությունների հեղինակները բացահայտված չեն, իսկ որ սպանության հեղինակները այս իշխանության օրոք չեն բացահայտվելու, կարծում ենք, պարզից էլ պարզ է։ Այնպես որ, մարտի 1-ի հանրահավաքը պետք է տեղավորվի ոչ թե տարելիցի, այլ քաղաքական եւ քաղաքացիական պայքարի նոր հանգրվան-հարթակի հստակ տրամաբանության մեջ։

Իսկ ընդհանրապես, Հայ ազգային կոնգրեսը այդ հանրահավաքից առաջ պետք է պատասխան ուղերձներ հղի հանրությանը։ Իսկ սա նշանակում է, մարտի 1-ի նախընթաց շրջանում Երեւանի փողոցներում կրկին պետք է լսվեն իրազեկող եւ ուղղակի իրենց քաղաքացիական խոսքը ասող ակտիվիստների ձայները։ Ընդ որում, խնդիրը տվյալ դեպքում բացարձակապես ինֆորմացիոն չէ։ Հիմա կարելի է վստահորեն ասել, որ Հայաստանի հանրության մեծագույն մասը իրազեկված է հանրահավաքին։ Եթե անգամ իրազեկված չէ` կիրազեկվի. բավական է միայն շարժման յուրաքանչյուր ակտիվիստ իր շփման միջավայրում տարածի հանրահավաքի ժամի եւ վայրի մասին տեղեկատվությունը։ Քաղաքացիական ոչ զանգվածային ակցիաները ուրիշ ուղերձ ունեն հղելու հանրությանը` հավաստիացնել, ցուցադրել, ապացուցել, որ Հայ ազգային կոնգրեսը ունի բավարար քաղաքական կամք, հետեւողականություն եւ, որ կարեւոր է, թերեւս` ամենակարեւորը` ունի «ԴՈՒԽ»` հանրության ամենատարբեր շերտերի քաղաքական եւ քաղաքացիական շահերը սպասարկելու, ներքաղաքական ճգնաժամի մոտալուտ հանգուցալուծմանը հասնելու համար։ Ինչ խոսք, իշխանությունները բերման են ենթարկելու ակտիվիստներին, բայց բերման ենթարկվածները հաջորդ օրը պետք է իրականացնեն նույն ակցիան, եւ այդ ակցիային պետք է միանան բազմաթիվ բերման չենթարկվածներ` բերման ենթարկվելու պատրաստակամությունը դեմքներին դաջած։ Մարտի 1-ի հանրահավաքից առաջ Երեւանը պետք է ողողվի մինչեւ հարյուր հոգանոց խմբերով, որոնք միանգամայն օրինական հիմքերով մինի երթեր եւ ակցիաներ պետք է անցկացնեն մայրաքաղաքում եւ, հնարավորության դեպքում, նաեւ մոտակա մարզերում։ Հայ ազգային կոնգրեսը պետք է հստակ ցուցադրի, որ պատրաստ է վերստին անցնել շուրջօրյա հանրահավաքների` եթե հանրությունը այդօրինակ հստակ կամք եւ պատրաստակամություն ցուցադրի։ Հանրության անդամները, յուրաքանչյուր քաղաքացի` պետք է դադարեցնեն տրտնջալու գործելակերպը եւ մարտի 1-ին, թեկուզ ամենածանր փորձությունները հաղթահարելով, պետք է ներկայանան հանրահավաքի։ Հայ ազգային կոնգրեսը պետք հոգեբանորեն եւ տեխնիկապես պատրաստ լինի` թեկուզ հենց մարտի 1-ի հանրահավաքը հընթացս շուրջօրյա գործընթացի վերածելու։ Պարտադիր չէ, որ այդ որոշումը կայացվի, բայց Կոնգրեսը պետք է այդ որոշումը կայացնելուն պատրաստ լինի հոգեբանորեն եւ տեխնիկապես, եւ որոշում չկայացնելու միակ պատճառը կարող է դառնալ քաղաքացիների պասիվությունը։ Բայց եթե քաղաքացիները համոզված լինեն, որ Կոնգրեսը ներքուստ պատրաստ է նման որոշում կայացնել, կդրսեւորեն առավելագույն ակտիվություն։ Իսկ այդ պատրաստակամությունը պետք է երեւա Հայ ազգային կոնգրեսի ներկայացուցիչների արտասանած ամեն բառի եւ նախադասության տակից։ Մյուս կողմից, մարտի 1-ի հանրահավաքը կարող է չվերածվել շուրջօրյա միջոցառման, եթե անգամ դրա համար լինեն բոլոր պայմանները։ Բայց այդ հանրահավաքի յուրաքանչյուր մասնակից պետք է այդտեղից հեռանա հստակ համոզմունքով, որ Կոնգրեսը ունի կամք, դուխ, ուժ, վճռականություն եւ հաստատակամություն` իր առաջ դրած խնդիրները լուծելու համար։ Եւ հարթակից արտասանվող ամեն բառ, ամեն նախադասություն պետք է հենց սրա վկայությունն ու ապացույցը դառնա։ Մեր ընթացքը անկասելի է, մեր հաղթանակը անխուսափելի է. ուրեմն` պայքար, պայքար մինչեւ վերջ։

Հ.Գ. Ամբողջովին կիսում եմ Ժիրայր Սեֆիլյանի` փետրվարի 7-ի «Հայկական ժամանակ» օրաթերթում տպագրած հոդվածի շեշտադրումները։ Ուզում եմ նկատել միայն, որ այն պնդումը, թե Կոնգրեսում ներգրավված ուժերի գաղափարական տարաձայնությունները պետք է քննարկել ավազակապետության տապալումից հետո միայն, կարող է մի տեսակ անհանգստացնող հնչել հանրության համար։ Չեմ կարծում, սակայն, թե այստեղ անհանգստանալու բան կա, որովհետեւ ուշադիր վերլուծությունը, այնուամենայնիվ, ակնհայտ է դարձնում, որ Հայ ազգային կոնգրեսում ներգրավված ուժերը չունեն անհաղթահարելի գաղափարական տարաձայնություններ` անգամ Ղարաբաղի հարցում։ Համոզմունք ունեմ, որ համատեղ պայքարի այս ժամանակաշրջանում Կոնգրեսում ներգրավված ուժերը փոխադարձաբար գաղափարական ազդեցություններ են գործել միմյանց վրա, այնպես որ` չեմ զարմանա, եթե արդյունքում բոլորին միավորող ընդհանրական գաղափարախոսություն ծնվի։ Բայց սա բոլորովին ուրիշ խոսակցություն է, որ հնարավոր կլինի վարել մարտի 1-ի խնդիրը լուծելուց հետո։ Ինչ վերաբերում է ՀՀ առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի` բազմիցս արտահայտած մտահոգությանը, թե Ադրբեջանը կարող է օգտվել Հայաստանում ստեղծված լարվածությունից` Ղարաբաղի հարցը ուժով լուծելու համար, այս հարցը նույնպես լուծում ունի։ Առաջին նախագահը արդեն ասել է, որ հայ-ադրբեջանական պատերազմի վերսկսման դեպքում իր քաղաքական համախոհներին կոչ կանի դադարեցնել քաղաքական պայքարը եւ նվիրվել հայրենիքի պաշտպանության գործին։ Ադրբեջանում ահագնացող ռազմաշունչ տրամադրությունների եւ այդ երկրում հնչող ռազմատենչ կոչերի ֆոնին առաջին նախագահի ասածին պետք է հետեւի երկրորդ քայլը. կարծում եմ` ամենեւին անպատեհ չի լինի, եթե Հայ ազգային կոնգրեսը հենց այսօրվանից սկսի իր այն համակիրների ցուցակագրումը, ովքեր կպարտավորվեն Ղարաբաղում պատերազմի բռնկման դեպքում ոչ միայն դադարեցնել ներքաղաքական պայքարը, այլեւ որպես կամավոր մեկնել ռազմաճակատ։ Այսինքն` առաջարկում եմ հենց այսօրվանից սկսել Հայ ազգային կոնգրեսի կամավորականների ցուցակների կազմումը` հնարավորության դեպքում նաեւ ջոկատների, վաշտերի, գումարտակների ձեւավորումը։ Ինքս այսպիսով անդամագրվում եմ այդ ցուցակին։ Կարծում եմ` կամավորականների այսօրինակ ցուցակի, կառույցի ձեւավորումը որոշակիորեն կփակի ադրբեջանցիների ռազմատենչ ախորժակը եւ մեզ ավելի վստահ կդարձնի մեր քաղաքացիական պայքարում. մենք ստիպված չենք լինի մեր պայքարի հետագա ընթացքը կապել Ղարաբաղի հարցի կարգավորման հետ, որովհետեւ պատրաստ կլինենք անհրաժեշտ պահի դադարեցնել ներքաղաքական պայքարը եւ արագ օգնության հասնել Ղարաբաղին. «Հայ ֆիդայի~ներ, ջան ֆիդայի~ներ` ձեր մայրե~րը ձեզ ղուրբա~ն/ Մշո սուլթան Սուրբ Կարապետ թող լինի ձեզ պահապան…»

ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆ

Փետրվար 11, 2009

Աղբյուր՝ nikolpashinyan.com

[Մասսագետ]

սենց ասեմ, հաստատ ինձնից շատ պատճառներ չես ունենա՝ Լևոնին չսիրելու համար: Բայց քաղաքականությաև մեջ անձնավորումը կործանարար է: Ես չեմ ուզում բացել փակագծերը, թե ինչու ես պիտի ամենաշատը Լևոնին չսիրողներից լինեի, բայց ունեմ հստակ պատճառներ

Գիտե?ս ինչում ա տարբերությունը հայ ու ասենք Եվրոպացի կամ Ամերիկացի ընտրողի միջև, որ նրանք գնում ընտրում են մի մարդու, որին վստահում են ու որի քաղաքական, գաղափարական հայացքների մեջ իրենց երկիրը ավելի լավն են տեսնում, հայը ընտրում ա նրան ով ավելի մեծ շանս ունի իշխանափոխություն անելու: Տենց եղել ա և' 96-ին, և' 98-ին, և' 2003, և' 2008: Ո?վ ա ավելի ճիշտ ընտրություն անում: Փաստորեն դու երկրի ապագան պատրաստ ես հանձնել մեկին ում չես սիրում ու բնականաբար լավը չես տեսնում:

Քաղաքական գործիչը առարկա է, իր, օգտագործում ես այնքան ժամանակ, մինչև չփչանա, կամ դու չհոգնես նրանից

Ես համոզմունք ունեմ, որ դու սխալվում ես: Ժողովուրդը ավելի առարկա ա քաղաքական գործչի ձեռքում: Էդ, ե?րբ ժողովուրդը հոգնեց իր միապետից ու էլ չօգտագործեց: Էդ քաղաքական գործիչներն են ժողովրդին օգտագործում իրենց շահերի համար: Քո ասածը ես ուղղակի մերժում եմ:

եթե մենք գտնվենք նման իրավիճակում, ու գա սրեժիկը՝ միգուցե և: Բայց մի հատ բայց կա... սերժը չունի էն գիտելիքը, էն խարիզման, էն հատկությունները, որով կարող է դեպի իր կողմը գրավել մարդկանց

Այ հենց սա էլ ասում եմ, դուք չեք մտածում լավ Հայաստանի մասին, դուք ռոմանտիկ եք, դուք հեղափոխություն եք ուզում: Լավ Սերժիկը չէ, եթե ընկեր Ստալի?նը գար, իսկ Հիտլե?րը, որովհետև Հիտլերը հաստատ Լևոնից շատ խարիզմա ունի, շատ գիտելիք ու էն հատկությունները, որով կարող է գրավել ժողովրդին ավելի շատ են, չէ? որ նա կարողացավ հասնել հեղափոխության:

Նախապես ներողություն խնդրելով Լեո Դե Գրանից, շարժման համախոհ բոլոր ակումբցիներին առաջարկում եմ այսուհետ առնվազն այս թեմայում չարձագանքել Լեոյի գրառումներին, ժամանակի իզուր վատնում չունենալու, թեմայից շատ չշեղվելու և ուշադրության չարժանի երևույթներին շատ ուշադրություն չդարձնելու համար: Լեոյի նման մտածողները կան, բայց նրանք այնքան շատ չեն, որ մարտի 1-ին կայանալիք հանրահավաքի թեման լցոնենք այդ անիմաստ լեզվակռվով:

Լեոյի նման մտածողները ինձ համար իհարկե ուրախալիորեն շատ են: Եթե դա քեզ համար ուշադրությանը անարժան ա, ինձ համար արժանի ա, որովհետև միակ մարդն էր, որ ուզում էր հասկանալ ինչի համար պիտի տենչա հեղափոխություն ու ես ուրախ եմ, որ մարդիկ գոյություն ունեն, որ էդ հարցը էս դրության մեջ իրանց տալիս են: Դու փաստորեն կարողացար այնպես անել, որ մարդուն զրկես խոսքից, կարելի ա ասել, դու մեղմ նրան հրամայեցիր լռել, քո համախոհներին էլ տանելով քո հետևից: Լեոյի նման մտածողները շատ են, բայց լռում են, հենց այսպիսի պատճառներով: Հենց էս պահը պատճառ դարձավ, որ ես գրառում անեմ նման թեմայում

Voter, ի տարբերություն քեզ, 96 թվականին մի շարք ընդդիմադիրներ, իրական ընդդիմադիրներ, ոչ թե «անկապ խոսողներ», որոնք այն ժամանակ Տեր-Պետրոսյանին դեմ էին, այսօր շարժման մեջ են, շարժման ակտիվիստներ են, որտև նրանք ոչ միայն քո նման զուտ խոսողներ են, այլ գաղափարական մարդիկ ու գործ անողներ: Էնպես որ քո բաժին պատասխանատվություն ուրիշի վրա մի գցի, ծիծաղելի ու ամոթալի է:

Գուցե ստեղ դու շտապո?ւմ ես: Սպասի, էն ժամանակվա ընդդիմությունը Լևոնին էր դեմ, Լևոնի համակարգին, Լևոնի քաղաքականությանը: Իսկ լինելով էդ ժամանակներում Լևոնին դեմ ես մի բան եմ հասկանում, լինել կողմ ժողովրդավարությանը, լինել դեմ մենաշնորհային բիզնեսին, խոսքի սահմանափակմանը, մարդասպան ընգերներին չդատապարտողին, ընտրությունները կեղծողներին... ու թույլ տուր ասել, որ էդ մարդիկ, որոնք չեն միացել Լևոնին պահպանել են իրենց գաղափարները, իսկ որոնք միացել են ուղղակի իշխանափոխության են տենչում իշխանություն դառնալու համար:

Ու խնդրում եմ մի խոսա նրանից, որ ստեղ անձերի պայքար չի, դու էն գլխից էլ Լևոնի կողմնակիցն ես էղել ու ուզում ա ընտրություններում "Ռուզվելտ" լիներ կամ "Վացլավ Հավել" դու մեկ ա Լևոնին էիր ընտրելու:

հազար հինգ հարյուր տարի ապրելու հույս չունեմ: Պատկերացրու՝ հիմա սենց մնաց, չորս տարի հետո ՍՍ-ն վերընտրում ա ինքն իրան, ինը տարի հետո ղեկը պաս ա տալիս ՌՔ-ին

հազար հինգ հարյուր տարի ապրելու հույս չունե?ս: Պասը Լևոնից ա սկսվել, առաջին պասը ինքն ա տվել, մոռացե?լ ես: Ու կշարունակի պաս տալ:

[Chuk]

Գուցե ստեղ դու շտապո?ւմ ես: Սպասի, էն ժամանակվա ընդդիմությունը Լևոնին էր դեմ, Լևոնի համակարգին, Լևոնի քաղաքականությանը: Իսկ լինելով էդ ժամանակներում Լևոնին դեմ ես մի բան եմ հասկանում, լինել կողմ ժողովրդավարությանը, լինել դեմ մենաշնորհային բիզնեսին, խոսքի սահմանափակմանը, մարդասպան ընգերներին չդատապարտողին, ընտրությունները կեղծողներին... ու թույլ տուր ասել, որ էդ մարդիկ, որոնք չեն միացել Լևոնին պահպանել են իրենց գաղափարները, իսկ որոնք միացել են ուղղակի իշխանափոխության են տենչում իշխանություն դառնալու համար:

Ու խնդրում եմ մի խոսա նրանից, որ ստեղ անձերի պայքար չի, դու էն գլխից էլ Լևոնի կողմնակիցն ես էղել ու ուզում ա ընտրություններում "Ռուզվելտ" լիներ կամ "Վացլավ Հավել" դու մեկ ա Լևոնին էիր ընտրելու:

Հով ջան, ինձ «քո» տեսակետը ու «գաղափարները» վաղուց են ծանոթ, հեծանիվ չենք հայտնագործում: Հա՛, ես էն գլխից էլ, էն պահից սկսած որ ունակ էի քաղաքականության մեջ ինչ-որ բան հասկանալ Տեր-Պետրոսյանի գաղափարակիցն եմ եղել: Ի դեպ այդ գիտակցությունն իմ մոտ եղել է 96-ից շատ հետո: Մեծ է հավանականությունը, որ 96-ին եթե ես քաղաքականապես հասուն մարդ լինեի, ես Լևոնին դեմ կլինեի... շատ մեծ է: Սակայն այսօր 96-թ չէ: Այսօր 2008-ն է ու կա իրողություն, որից պետք է ազատվել, էս բլա-բլա, լյա-լյա, լյու-լյուները շատ ենք լսել;

Բազմիցս եմ բնութագրել ձեզ, հիմա կմեջբերեմ ձեր մասին ասածս մեկ այլ թեմայում, որը խիստ սազական է ու գրառմանդ որպես արձագանք պետք է.

Ընդհանրապես կսահմանեմ անձապաշտություն ու անձնատացություն հասկացություններ: Սրանցից մեկը այն է, երբ որ ինչ-որ անձի պաշտում ես, կուռք ես սարքում, հակառակ դեպքն է, երբ ատում ես, դարձնում քո իդեա ֆիքս թշնամին, նողկանքի առարկան: Սակայն իրականում սրանք լրիվ նույն երևույթն են:

Սրանք երկուսն էլ այն անձինք են, ովքեր ողջ պրագմատիկ դաշտը իսպառ բացառելով զբաղվում են կոնկրետ անձերի խնդիրներով, ամեն ինչ պայմանավորում այդ անձերի ով կամ ինչը լինելով, արած քայլերով, խարիզմայի առկայությամբ կամ բացակայությամբ, ժպիտի հաճելի կամ տհաճ լինելով: Սրանք քաղաքական դաշտը բաժանում են աստվածների ու սատանաների, իսպառ բացառելով խնդրի քննարկումը, դիտարկումը, տրամաբանությունը, վերլուծությունը, սառը հաշվարկները և այլն:

Չի կարող անձատյաց լինել այն անձը, ով չունի անձնապաշտության հակում և հակառակը: Ի պատիվ մեր շարժման պետք է ասեմ, որ թեև մեր շարքերում կան այսպիսի բնութագիրներ ունեցողներ, բայց մեծամասնությանը խորթ են այս հատկանիշները, նրանք շարժվում են զուտ վերլուծական, տրամաբանական, գաղափարական դաշտում:

Իսկ Լեոն, ում գրածով հիացար, անգամ մանկապարտեզի երեխային է հասկանալի որ այստեղ չէր փորձում ինչ-որ հարցի պատասխան գտնել (ինչպես և, վստահ եմ, դու, այս ոլորտում դու մենակ «ասող» ես ու երբեք «չլսող»), այլ միայն իր «պատկերացումները» շարունակաբար պնդող:

Ինչ վերաբերվում է Վազգենի գաղափարական կողմնակիցներին, ապա հա՛, դրանք ներկայումս արտգործփոխնախարար Շավարշ Քոչարյանն ու վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն են ու էլի շատերը, անգամ այսպես ասած Մանուկյանական վերնախավից, որ իրենց սկզբունքներին ու գաղափարներին դավաճանելով հիմա որ ծակում ասես չկան:

Իսկ ժողովրդի բացարձակ մեծամասնությունը՝ գաղափարական մեծամասնությունը, մեր հետ են Հով ջան, ինչքան էլ որ դա չուզեք:

Ու ի դեպ, ի տարբերություն 96-ի անգաղափարական ու արկածախնդիր պայքարի այստեղ զուտ գաղափարական ու տրամաբանված, հաշվարկված պայքար է: Մի համեմատիր, համեմատելի չեն

[Ambrosine]

Գիտե?ս ինչում ա տարբերությունը հայ ու ասենք Եվրոպացի կամ Ամերիկացի ընտրողի միջև, որ նրանք գնում ընտրում են մի մարդու, որին վստահում են ու որի քաղաքական, գաղափարական հայացքների մեջ իրենց երկիրը ավելի լավն են տեսնում, հայը ընտրում ա նրան ով ավելի մեծ շանս ունի իշխանափոխություն անելու: Տենց եղել ա և' 96-ին, և' 98-ին, և' 2003, և' 2008: Ո?վ ա ավելի ճիշտ ընտրություն անում: Փաստորեն դու երկրի ապագան պատրաստ ես հանձնել մեկին ում չես սիրում ու բնականաբար լավը չես տեսնում:

չեմ սիրում, բայց չեմ էլ ասել, որ երկրի ապագան լավը չեմ տեսնում. եթե չտեսնեի, կողմնակից չէի լինի

[Ambrosine]

Ես համոզմունք ունեմ, որ դու սխալվում ես: Ժողովուրդը ավելի առարկա ա քաղաքական գործչի ձեռքում: Էդ, ե?րբ ժողովուրդը հոգնեց իր միապետից ու էլ չօգտագործեց: Էդ քաղաքական գործիչներն են ժողովրդին օգտագործում իրենց շահերի համար: Քո ասածը ես ուղղակի մերժում եմ:

Չէ, այդ դու ես սխալվում: Տարբեր երկրներում տարբեր է վիճակը, բայց ի վերջո հաղթում է ժողովուրդը, հասարակությունը
Հասարակական գիտակցություն է անհրաժեշտ միապետից հրաժարվելու համար: Իսկ միապետը ժամանակին կարողացել է կասեցնել ընդվզումները թեկուզ բացարձակ միապետությունների վերջին շրջանի օկտրոիրացված սահմանադրությունների միջոցով