Հանրահավաք և երթ մարտի 1-ին

[Ambrosine]

Մարզերի բնակչությունը այդքան էլ տեղեկացված չի...
ինչևէ, կարծում եմ՝ քաղաքապետարանը չի արտոնի. մի պատճառ հաստատ կգտնի կամ էլ արգելք կհարուցի: Բայց դե արդեն դա իրենց չի փրկի... ինչքան իրենց վերջը մոտենա, այնքան հիստերիկ քայլերի են դիմելու: Ուղղակի մեր միասնականությամբ ու վճռականությամբ չպետք է թողնենք, որ իրենց մտքին դրածը անեն

Իսկ այդ երթի առաջնային նշանակությունը լինելու այն, որ որոշների ցույց տանք, որ ոչինչ չի մոռացվում...

հ.գ. Հայկո, Արցախի հարցը դեռ նոր է բարձրանալու

[Լեո]

Ինձ էլ ոչ մեկը երաշխիք չի տալու, որ ինձ չեն սպանի այդ օրվա հանրահավաքին, բայց ես լինելու եմ այնտեղ, որտև ինձ հոգնեցրել է վախեցած կյանքը, որտև ես չեմ դառնալու ստրուկ, որովհետև այդ հարմարվող ու խուսափող բնավորությունն իմը չի, որտև ես երբեք չեմ դառնալու պնակալեզ ու սողուն, որտև իմ ճակատը պիտի բարձր լինի ու լինելու է, որտև ես ուզում եմ, որ իմ ապագա երեխեքի մոտ այս հարցը չառաջանա, որտև ես չեմ ուզում, որ իմ համաքաղաքացիները իրենց սահմանադրական իրավունքն իրացնելու ու իրենց արդարության ահմար պայքարելու համար էսպիսի վախեր ունենան: Ժամանակն է, որ այդ վախերը դրվեն մի կողմ: Ժամանակն է ցույց տալ, որ մեզ չի կարելի գոմի անասունի նման պահելու, միշտ հրացանը վրան պահած, որ եթե հանկարծ շարժվես, կկրակենք: Ոչ մեկը քեզ երաշխիք չի տալու: Բայց եթե դու ազատ մարդ ես դու պիտի այնտեղ լինես:

Իսկ ո՞վ է երաշխիք տալիս, որ տեր-պետրոսյանական իշխանությունը ավելի լավը կլինի և քո երեխայի մոտ նման «որտև»-ներ չեն առաջանա… Ինչու՞ պիտի այսօր ես կյանքս վտանգ հանուն մշուշոտ ապագայի: Առանց այդ էլ մշուշի մեջ ենք ապրում:
Իմ կարծիքով դեռ պայքարի ժամը չի հասել: Համենայն դեպս այսօր ես չեմ տեսնում այն էլիտան, ով կկարողանա գլխավորել և առաջնորդել այդ պայքարը:

[Արտիստ]

Իսկ ո՞վ ինձ երաշխիք կտա, որ ինձ չեն սպանի, եթե ես էլ միանամ հանրահավաքին

Նման կերպ, ես ասում էի "Ինձ ով երաշխիք կտա, որ կանաչ լույսի տակ անցնեմ չեմ ընկնի մեքենայի տակ?" Մեկ անգամ, երկու անգամ չնկա, վախս էլ կամաց կամաց անցավ, իսկ հիմա երբ ճանապարհը իմն է լինում, ու վրես են գալիս մեծ մեծ ջիպով ձյաձյաները, ես ջղայնացած հայացքով կանգնում նայում եմ իրանց, ու նույնսիկ ես եմ սկսում առաջ գնալ իրենց վրա, ու իրանք սկսում են հարգել ինձ: Արդեն դարձած ճանապարհի թագավոր, ես բարով խերով հասնում եմ մյուս մայթ:

[Արտիստ]

Իսկ ո՞վ է երաշխիք տալիս, որ տեր-պետրոսյանական իծխանությունը ավելի լավը կլինի և քո երեխայի մոտ նման «որտև»-ներ չեն առաջանա… Ինչու՞ պիտի այսօր ես կյանքս վտանգ հանուն մշուշոտ ապագայի: Առանց այդ էլ մշուշի մեջ ենք ապրում:
Իմ կարծիքով դեռ պայքարի ժամը չի հասել: Համենայն դեպս այսօր ես չեմ տեսնում այն էլիտան, ով կկարողանա գլխավորել և առաջնորդել այդ պայքարը:

Օրինակ արդեն փորձ կունենաս ոնց մշուշից դուրս գալ Իսկ դա արդեն իսկ լավ է: Հիմա ավելի լավ է ոչինչ չանելը չեմ հասկանում? Կամ պետք է անես, կամ ոչ, անտարբերությամբ ամբողջ կյանքումդ էլ մշուշում կապրես: ԻՄՀՈ(Իմ խորհին համոզմամբ...)

[Աբելյան]

Իսկ ո՞վ է երաշխիք տալիս, որ տեր-պետրոսյանական իծխանությունը ավելի լավը կլինի և քո երեխայի մոտ նման «որտև»-ներ չեն առաջանա… Ինչու՞ պիտի այսօր ես կյանքս վտանգ հանուն մշուշոտ ապագայի: Առանց այդ էլ մշուշի մեջ ենք ապրում:
Իմ կարծիքով դեռ պայքարի ժամը չի հասել: Համենայն դեպս այսօր ես չեմ տեսնում այն էլիտան, ով կկարողանա գլխավորել և առաջնորդել այդ պայքարը:

էլի հասանք կոտրած տաշտակին

Եթե ավելի վատ եղավ, ուժեղ ընդդիմությունը ի դեմս ՀՀԿ-ԲՀԿ-ՀՅԴ-ՕԵԿ-ի, մեր ծառայության տակ ա:

[Ծով]

Մարզերի բնակչությունը այդքան էլ տեղեկացված չի...
ինչևէ, կարծում եմ՝ քաղաքապետարանը չի արտոնի. մի պատճառ հաստատ կգտնի կամ էլ արգելք կհարուցի: Բայց դե արդեն դա իրենց չի փրկի... ինչքան իրենց վերջը մոտենա, այնքան հիստերիկ քայլերի են դիմելու: Ուղղակի մեր միասնականությամբ ու վճռականությամբ չպետք է թողնենք, որ իրենց մտքին դրածը անեն

Իսկ այդ երթի առաջնային նշանակությունը լինելու այն, որ որոշների ցույց տանք, որ ոչինչ չի մոռացվում...

հ.գ. Հայկո, Արցախի հարցը դեռ նոր է բարձրանալու

Ճանապարհները որ հաստատ կփակեն...ես մտածում եմ՝ լավ կլիներ ՀԱԿ-ը ավտոբուսներ ապահովեր մարզերի ժողովրդի համար / մարդ կա ուզում ա գալ, բայց միջոց չունի/ ու ներկայացուցիչներ ունենար ամեն ավտոբուսում, որ անխափան գային, տեղ հասնեին...
դե բայց էս ես չեմ միայն մտածում...հաստատ ՀԱԿ—ը կուզենար նման մի բան անել, բայց կկարողանար արդյո՞ք...

[Chuk]

Իսկ ո՞վ է երաշխիք տալիս, որ տեր-պետրոսյանական իծխանությունը ավելի լավը կլինի և քո երեխայի մոտ նման «որտև»-ներ չեն առաջանա… Ինչու՞ պիտի այսօր ես կյանքս վտանգ հանուն մշուշոտ ապագայի: Առանց այդ էլ մշուշի մեջ ենք ապրում:
Իմ կարծիքով դեռ պայքարի ժամը չի հասել: Համենայն դեպս այսօր ես չեմ տեսնում այն էլիտան, ով կկարողանա գլխավորել և առաջնորդել այդ պայքարը:

Հուսահատված մարդու խոսքեր, ուրիշ ոչինչ:
Ես եմ քեզ երաշխիք տալիս, որ եթե «Տեր-Պետրոսյանական իշխնությունը» ավելի լավը չլինի, ապա նորից ես պայքարելու եմ, էս անգամ էլ իրանց դեմ, մինչև որ հասնենք նրան, որ մեր զավակները այդպիսի խնդիր չունենան:

Իսկ իրականում պարզ է, ակնհայտ ճշմարտություն է, որ ինչ-որ մի բանի հասնելու համար իշխանափոխությունը անհրաժեշտ բաղադրիչ է, անհրաժեշտ է, որ փոխվեն «իշխողները»: Անհնար է, որ իշխանափոխության արդյունքում դրախտում ապրենք, դրա համար էլ մեր կարգախոսն է՝ «Պայքար, պայքար մինչև վերջ», մինչև որ վերջնական մեր ուզածին կհասնենք, իսկ էդ ընթացքում քանի իշխանություն կփոխվի, կախված է միայն գործընթացներից, կանխագուշակելն անհնար է: Ակնհայտ է միայն մի բան, որ քանի դեռ առաջին քայլը չես արել, երկրորդը չի կարող արվել: Ակնհայտ է, որ եթե հացի առաջին պատառը բերանդ չդնես, ապա չես էլ կշտանալու, որովհետև կշտանալու համար պետք է սկսես ուտելը:

Իսկ եթե ուզում ես կախարդական փայտիկի օգնությամբ դրախտում հայտնվել, ապա քեզ հուսահատեցնեմ, դա երբևէ չի լինելու: Երկար ու համառ պայքար է պետք տանել դրա համար, ամենօրյա աշխատանք: Քայլ առ քայլ է պետք դրան գնալ, առաջին քայլերից մեկն էլ մարտի 1-ն է:

Անշուշտ կարելի է հոռետեսական ու հուսահատ դիրքորոշում ընտրել ու մնալ տանը, միայն մտածիր, թե 50 տարի անց թոռանդ անմեղ հարցերին ի՞նչ պատասխաններ ես տալու՝ ինքդ քո խղճի առջև մաքուր մնալով:

Եվ մտածիր, թե այդ ինչու՞ ուրիշները պիտի իրենց բարեկեցությունը վտանգեն նաև քո բարեկեցիկ ապագայի մշուշոտ հույսի համար, իսկ դու ոտքդ ոտքիդ գցած տանը նստես: Ինչու՞

[Արտիստ]

Մարզերի բնակչությունը այդքան էլ տեղեկացված չի...
ինչևէ, կարծում եմ՝ քաղաքապետարանը չի արտոնի. մի պատճառ հաստատ կգտնի կամ էլ արգելք կհարուցի: Բայց դե արդեն դա իրենց չի փրկի... ինչքան իրենց վերջը մոտենա, այնքան հիստերիկ քայլերի են դիմելու: Ուղղակի մեր միասնականությամբ ու վճռականությամբ չպետք է թողնենք, որ իրենց մտքին դրածը անեն

Մենք նոր ենք տեղեկանում, Հիմա ՀՀ-ա, բենզինի խնդիր կա բան կա, մինչև ինֆոն գնա հասնի մարզեր, արդեն ճիշտ ու իսկը ժամանակը կլնի: Իսկ չարգելելու միակ միջոցը Մարտի 1ը հայտարարեն պաշտոնապես սգի օր, ու ասեն ետի նենց օրա որ պետքա փողոցում մարդ չլինի ու լռություն լինի

[Ambrosine]

Ճանապարհները որ հաստատ կփակեն...ես մտածում եմ՝ լավ կլիներ ՀԱԿ-ը ավտոբուսներ ապահովեր մարզերի ժողովրդի համար / մարդ կա ուզում ա գալ, բայց միջոց չունի/ ու ներկայացուցիչներ ունենար ամեն ավտոբուսում, որ անխափան գային, տեղ հասնեին...
դե բայց էս ես չեմ միայն մտածում...հաստատ ՀԱԿ—ը կուզենար նման մի բան անել, բայց կկարողանար արդյո՞ք...

Կարելի է թեկուզ մարդաշատ քաղաքներից մարդկանց տեղափոխման ապահովումը և Արցախից... սա կապացուցեր մնացածին, որ Արցախում էլ չեն այրվում սրեժիկի սիրուց

[Լեո]

էլի հասանք կոտրած տաշտակին

Եթե ավելի վատ եղավ, ուժեղ ընդդիմությունը ի դեմս ՀՀԿ-ԲՀԿ-ՀՅԴ-ՕԵԿ-ի, մեր ծառայության տակ ա:

Եթե-ներով ապագա չեն կառուցում:
Շտապողականությունը լավ բան չէ: Ես չեմ ասում, որ չեմ պայքարում հանուն... լավ ապագայի: Ուղղակի հիմա ես մենակ եմ, կամ ավելի ճիշտ ձեզ հետ եմ ու էլի շատ իմ ու ձեր նմաննրի հետ, բայց մենք դեռ քիչ ենք ու մենք առաջնորդ չունենք:

[Աբելյան]

Եթե-ներով ապագա չեն կառուցում:
Շտապողականությունը լավ բան չէ: Ես չեմ ասում, որ չեմ պայքարում հանուն... լավ ապագայի: Ուղղակի հիմա ես մենակ եմ, կամ ավելի ճիշտ ձեզ հետ եմ ու էլի շատ իմ ու ձեր նմաննրի հետ, բայց մենք դեռ քիչ ենք ու մենք առաջնորդ չունենք:

Ցավոք` Լևոն Տեր-Պետրոսյանին այլընտրանք չկա: (c)

[Արտիստ]

Ճանապարհները որ հաստատ կփակեն...ես մտածում եմ՝ լավ կլիներ ՀԱԿ-ը ավտոբուսներ ապահովեր մարզերի ժողովրդի համար / մարդ կա ուզում ա գալ, բայց միջոց չունի/ ու ներկայացուցիչներ ունենար ամեն ավտոբուսում, որ անխափան գային, տեղ հասնեին...

Իրականում, ասում են որ ապահովում են Բայց միևնույն է ոչնչով չի օգնում, մենք ենքան ուժեղ պետություն ունենք, որ ճանապարհներին կարողանում է այնպիսի "բարիկադներ" տեղադրել, որ ուզում ես ուղղաթիռով եղիր, միևնույն է Երևան չես հասնի

Մտածում եմ կարելի է մրցանակ սահմանել բոլոր այն ավտոբուսների համար որոնք բազում խոչնդոդտներ հաղթահարելով, բազում տառապանքների միջով անցնելով, քրքրվելով ու սպառվելով, վերջ ի վերջո հասնում են բաղձալի Նիրվաննային, այսինքն` Երևան, այնտեղ որտեղ պայքարն է, այնտեղ որտեղ փայլող աչքերն են, այնտեղ որտեղ Քաղաքացիներն ու իրենց եղբայրներն են միմյան կողքին կանգնած Յարխուշտա պարում ցոււյց տալու "սեփական"(առանց փաստաթղթի) իշխանությանը, որ մենք դեռ կանք, մենք հաստատակամ ենք ու հետևողական, մենք կանգում ենք, ու մեր պայքարը դեռ չի ավարտվի, քանի դեռ այս ՈհմակախառըՀետՏվածԿույտը իմ երկրի քաղաքցու հետ վարվում է այնպես, ինպես նույնիսկ տերը չի վարվում իր ստրուկի հետ:

[Ambrosine]

Եթե-ներով ապագա չեն կառուցում:
Շտապողականությունը լավ բան չէ: Ես չեմ ասում, որ չեմ պայքարում հանուն... լավ ապագայի: Ուղղակի հիմա ես մենակ եմ, կամ ավելի ճիշտ ձեզ հետ եմ ու էլի շատ իմ ու ձեր նմաննրի հետ, բայց մենք դեռ քիչ ենք ու մենք առաջնորդ չունենք:

Լեո ջան, էս ամբողջ շարժման ընթացքում ի հայտ են գալիս երիտասարդ ուժեր, որոնք էլ կարող են կազմել եթե ոչ ապագա կառավարությունը, ապա՝ ուժեղ ընդդիմությունը: Այսօրվա ստրկությունը չհանդուրժողը վաղվա ստրկությունն էլ չի հանդուրժելու

[Լեո]

Հուսահատված մարդու խոսքեր, ուրիշ ոչինչ:
Ես եմ քեզ երաշխիք տալիս, որ եթե «Տեր-Պետրոսյանական իշխնությունը» ավելի լավը չլինի, ապա նորից ես պայքարելու եմ, էս անգամ էլ իրանց դեմ, մինչև որ հասնենք նրան, որ մեր զավակները այդպիսի խնդիր չունենան:

Նորից եմ ասում՝ եթե-ներով ապագա չեն կառուցում: Երկիրն ու ժողովուրդը փորձադաշտ չեն, որ այնքան բզբզենք, մինչև մի բան ստացվի: Այ հենց էտ եթե-ներն էլ բերում են անդառնալի հետևանքների:

«Պայքար, պայքար մինչև վերջ», մինչև որ վերջնական մեր ուզածին կհասնենք...

Սրան չեմ ուզում անդրադարնալ: 90-ականներին հասել էիք, է հետո՞...

Անշուշտ կարելի է հոռետեսական ու հուսահատ դիրքորոշում ընտրել ու մնալ տանը, միայն մտածիր, թե 50 տարի անց թոռանդ անմեղ հարցերին ի՞նչ պատասխաններ ես տալու՝ ինքդ քո խղճի առջև մաքուր մնալով:

Թոռանս համար ես էսօր աշխատում եմ, և ոչ թե աչքերս փակ գնում դեպի խավար այն հույսով, որ միգուցե խարխափելով ու շոշափելով գտնեմ լույսը միացնելու կոճակը:

Եվ մտածիր, թե այդ ինչու՞ ուրիշները պիտի իրենց բարեկեցությունը վտանգեն նաև քո բարեկեցիկ ապագայի մշուշոտ հույսի համար, իսկ դու ոտքդ ոտքիդ գցած տանը նստես: Ինչու՞

Շնորհակալ եմ, որ պայքարում ես, բայց որ ես քո պայքարի պտուղները չեմ տեսնում ու հույս էլ չունեմ, որ կտեսնեմ /իհարկե քանի դեռ էս ոճով ես պայքարում/, էլ օգուտս ո՞րն է:
Այ եթե իրոք համոզես ինձ, որ սա է մեր պայքարի միակ տարբերակը և որ հենց այս պայքարով կհասնենք նպատակին, հավատա ես պայքարի դուրս կգամ քեզ հետ նույն ճակատով:

[Chuk]

Նորից եմ ասում՝ եթե-ներով ապագա չեն կառուցում: Երկիրն ու ժողովուրդը փորձադաշտ չեն, որ այնքան բզբզենք, մինչև մի բան ստացվի: Այ հենց էտ եթե-ներն էլ բերում են անդառնալի հետևանքների:

Է՜, Լեո, չես հասկանում:
Դու ընտրել ես մյուս եթե-ն: «Եթե երաշխիք չունեմ, ապա ինչու՞ գնամ»: Ես էլ բացատրում եմ, որ եթե չգնաս, ապա հաստատ չի լինի: Այ էդ վճռական ապա-ով ոչ մի բան չի ստացվի, ամեն ինչ կմնա նույնը, հավետ, միշտ:

Սրան չեմ ուզում անդրադարնա: 90-ականներին հասել էիք, է հետո՞...

Սա 90-ականների շարունակությունն է: Այ հենց այստեղից է գալիս սխալը: Չէր կարող միանգամից դրախտ կառուցվեր, ամեն ինչ աստիճանաբար պետք է լիներ: Իսկ էն ժամանակ ինչ-որ իմաստով դավաճանվեց «Պայքար, պայքար մինչև վերջը»: Բայց դա ողբերգություն չի, քանզի հիմա շարունակվում է:

Թոռամս համար ես էսօր աշխատում եմ, և ոչ թե աչքերս փակ գնում դեպի խավար այն հույսով, որ միգուցե խարխափելով ու շոշափելով գտնեմ լույսը միացնելու կոճակը:

Նյութական փոքրիկ բարիքները ընդամենը խաբկանք են ու ժամանակավոր երևույթ: Իրականում հենց դա է խավարի մեջ խարխափելը:

Այ եթե իրոք համոզես ինձ, որ սա է մեր պայքարի միակ տարբերակը և որ հենց այս պայքարով կհասնենք նպատակին, հավատա ես պայքարի դուրս կգամ քեզ հետ նույն ճակատով:

Ինչու՞ պետք է ես քեզ համոզեմ: Ինչու՞ ոչ հակառակը:
Ինչու՞ չես կարող պարզապես ինքդ նայել ու տեսնել, որ այլ տարբերակ չկա առաջ գնալու, կամ մնում ես տեղում ու մի բան էլ հետ գնում, կամ էլ փորձում ես առաջ գնալ: Իսկ եթե քեզ դուր է գալիս տեղում դոփելը, ապա դոփիր, բայց հանկարծ չփորձես մեր ճանապարհը փակել, որտև մենք տեղում չենք դոփելու