Պետք է ընդունել, որ գերտերությունների վարքը թելադրվում է առաջնահերթություններով, իսկ մնացյալ խնդիրներն ստորադասվում են այդ առաջնահերթություններին։ Այդպիսի առաջնահերթությունների թվին են պատկանում այն հակամարտությունները, որոնք սպառնում են, եթե ոչ միջազգային, ապա առնվազն տարածաշրջանային անվտանգությանն ու խաղաղությանը։ Ուստի բնական է, որ աշխարհն այդքան շահագրգռված է հայ-թուրքական հարաբերությունների եւ Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմամբ (ինչն, ի դեպ, բխում է նաեւ հայ ժողովրդի շահերից), եւ այդքան բացահայտորեն աչքաթող է անում ժողովրդավարության, օրինականության ու մարդու իրավունքների հետ կապված Հայաստանում առկա խնդիրները, որոնք այս պահին երկրորդական են նրա համար։ Այս իրողության արձանագրումն ամենեւին չի նշանակում, որ մեր երկրում ժողովրդավարության եւ օրինականության հաստատման հույսը մենք կապում ենք միջազգային հանրության կամ, ավելի կոնկրետ, Արեւմուտքի հետ։ Դրսից հաստատված ժողովրդավարությունը մեզ պետք չէ, եւ այդպիսի բան իրականում չի էլ լինում։ Մենք երբեւէ չենք ակնկալել, առավել եւս պահանջել, որ աշխարհը միջամտի մեր ներքին գործերին կամ ճնշումներ բանեցնի Հայաստանի վրա։ Միակ ակնկալիքը եղել է այն, որ միջազգային հանրությունը, հավատարիմ մնալով իր դավանած սկզբունքներին, բարձրաձայնի ճշմարտությունը։ Այսինքն, բացեիբաց հայտարարի, որ նախագահական ընտրությունները կեղծվել են, որ Սերժ Սարգսյանի լեգիտիմությունն առնվազն կասկածելի է, որ Հայաստանում կան քաղբանտարկյալներ, որ Հայաստանում ծաղկում է կոռուպցիան։ Եթե այս ամենի մասին խոսում էլ են, ապա խոսում են եւֆիմիզմներով՝ «նշանակալիորեն կեղծված ընտրություններ», «կասկածելիորեն մեծ թիվ կազմող քվեարկության մասնակիցներ», «խոսքի եւ հավաքների ազատության սահմանափակումներ», «քաղաքական դրդապատճառներով կամ քաղաքական գործունեության համար դատապարտված քաղաքացիներ» եւ այլն։
Էջանիշներ