Եթե ճչում է հպարտությունը, նշանակում է սերը լռում է...

[Նորմարդ]

Իսկ եթե սերն է ճչում? Կարելի է ասել, որ էդ ժամանակ հպարտությունն է լռում?

Միանշանակ

[impression]

Իսկ եթե սերն է ճչում? Կարելի է ասել, որ էդ ժամանակ հպարտությունն է լռում?

Երբ սերն է ճչում, բոլորը լռում են ու հետաքրքրված ականջ դնում

[Գարուն]

Հպարտությունը երբեք չի ՃՉՈՒՄ, ում է պետք այն ՍԵՐԸ, որը ձեռք է բերվելու ոտնահարելով քո հպարտությունը:

[Ուլուանա]

Ճչացող հպարտությունն արդեն գոռոզությունն է, որը որակապես այլ հատկանիշ է՝ միանշանակ բացասական։ Նման դեպքերում պետք է մի կարգին խելքը գլխին սեր լինի, մի հատ հավեսով էդ ճչացողի գլխին տա, նստեցնի տեղը, որ դրանից հետո այլևս անիմաստ տեղը ձայնը գլուխը չգցի։

[azat11]

Չգիտեմ սիրո թաքնվելու մասին , բայց գիտեմ, որ որոշ հարցերում միշտ գլուխ է բարձրացնում հպարտությունը և կցանկանայի,որ այդպես չլինի, որովհետև խոչընդոտներ շատ է ստեղծում,իսկ փոխել այն չեմ կարող..
Իսկ մի՞գուցե այդ է ճիշտը...

___________________

Լավը և նույնիսկ լավագույնը արագ հագեցնում է, եթե դառնում է առօրեական:

Չեմ հասկանում, հպարտությունը վաստակած արդյունք չի?: Ինչու պետք է այն հակասի սիրուն, չէ որ մարդը հպարտ է իր սիրածով (հայրենիք, մարդ, կատարված աշխատանք.... ): Ինձ թվում է դա երջանկություն է:

[*e}|{uka*]

Չեմ հասկանում, հպարտությունը վաստակած արդյունք չի?: Ինչու պետք է այն հակասի սիրուն, չէ որ մարդը հպարտ է իր սիրածով (հայրենիք, մարդ, կատարված աշխատանք.... ): Ինձ թվում է դա երջանկություն է:

Էտ հպարտության մասին չի խոսքը, ստեղ խոսքը գնումա մեծամտության, գոռոզության մասին...

Բայց ես տենց էլ չհասկացա հպարտությունը ինչու՞ պիտի ճչա եթե սիրում ես, չեն կարող առանց գոռոցների, զոհերի...

[impression]

Էտ հպարտության մասին չի խոսքը, ստեղ խոսքը գնումա մեծամտության, գոռոզության մասին...

Բայց ես տենց էլ չհասկացա հպարտությունը ինչու՞ պիտի ճչա եթե սիրում ես, չեն կարող առանց գոռոցների, զոհերի...

առանց զոհերի դեռ մի կերպ հնարավոր ա, բայց առանց աղմկելու... եսիմ

[_Հրաչ_]

Հպարտությունը, իմ կարծիքով, եթե իր չափի մեջ ա, շատ լավ մարդկային որակ ա, շատ տեղ բարձր ա պահում մարդու արժանապատվությունը, բայց երբ էդ նույն հպարտությունը չափից ավելի ա, դա էլ հպարտություն չի, դա կատարյալ գոռոզություն ա, որը շատ դեպքերում «կործանարար» ազդեցություն ունի:

[azat11]

Հպարտությունը, իմ կարծիքով, եթե իր չափի մեջ ա, շատ լավ մարդկային որակ ա, շատ տեղ բարձր ա պահում մարդու արժանապատվությունը, բայց երբ էդ նույն հպարտությունը չափից ավելի ա, դա էլ հպարտություն չի, դա կատարյալ գոռոզություն ա, որը շատ դեպքերում «կործանարար» ազդեցություն ունի:

Հպարտությունը դա հպարտություն է, պետք չի այն մեկնաբանել և թարգմանել: Ազնվություն, հպարտություն, բարոյականություն և այլն, այս շարքի տերմինները չեն սահմանվում և կայուն արժեքներ են, բերեք հետները խաղ չանենք

[Ծով]

Եթե ճչում է հպարտությունը,սերն իրեն մատնում է…չի լռում հաստատ…հնարավոր է պարզապես թաքնվել է ուզում…

Հմմմ.....ճիշտ ա էլի ասում էս մարդը...

[Narinfinity]

Հպարտությունը երբեք չի ՃՉՈՒՄ, ում է պետք այն ՍԵՐԸ, որը ձեռք է բերվելու ոտնահարելով քո հպարտությունը:

Գարուն դու հենց դիպուկ ես գրել,
Պետք չե այն սերը, որը հպարտ չի ծնվում,
Եվ շարունակվում և մեռնում թևատ, անհպարտ,
Հպարտությունն է ճչում սիրելով արդեն...
Ում է պետք սերը, եթե նրանով հպարտ չես ապրում?

[Հակոբ Գեւորգյան]

Գարուն դու հենց դիպուկ ես գրել,
Պետք չե այն սերը, որը հպարտ չի ծնվում,
Եվ շարունակվում և մեռնում թևատ, անհպարտ,
Հպարտությունն է ճչում սիրելով արդեն...
Ու է պատք սերը, եթե նրանով հպարտ չես ապրում?

Լավ քառյակ է… հինգ ու խեչ

[Leto]

Համաձայն եմ: Ուղակի էությունդ փոխել չես կարող:

[Mari]

Սերը երբեք չի լռում, ուղղակի անպատասխան լինելու կամ հիասթափության դեպքում վախկոտի նման քողարկում է իրեն ինչ-ինչ պահվածքի/վարվելաձեւի ետեւում, որը միգուցե եւ հպարտություն է կոչվում: Ու կամաց-կամաց թաղում ես սերդ, որովհետեւ անզորությունից ավելի ես խորացնում էն, ինչը էդ պահին հպարտություն ես անվանում...ու մեռնում է սերը ու հավատը սիրո հանդեպ, որովհետեւ մենք կառուցում ենք պատնեշներ` արգելքները հնարավորության դեպքում վերացնելու փոխարեն....

[shatboyov]

Սերը կարծես ուրվական լինի, բոլորն են խոսում դրա մասին, բայց քչերն են տեսել...