Չեմ կարող ասել թե ում մոտ ոնց,բայց կոնկրետ իմ մոտ ոչ թե սերը լռում է, այլ ,պարզապես ,երբ ճչում է հպարտությունը,արդեն առաջ է գալիս հիասթափությունը. Քանի որ իսկական սերը երբեք չի լռում
Չեմ կարող ասել թե ում մոտ ոնց,բայց կոնկրետ իմ մոտ ոչ թե սերը լռում է, այլ ,պարզապես ,երբ ճչում է հպարտությունը,արդեն առաջ է գալիս հիասթափությունը. Քանի որ իսկական սերը երբեք չի լռում
Չէ ,ինձ թվումա նենց մարդիկ կան, որոնք հակառակը ,երբ սիրում են միշտ իրենց հպարտ են պահում.Ու տենց մարդիկ հաստատ ավելի ուժեղ են սիրում.Իրանք ավելի լավն են ու ավելի շատ բան կանեն իրանց սիրած մարդու համար.Ափսոս ես էդ մարդկանցից չեմ.
շատ դուրս եկավ գրածդ..համաձայն եմ լիովին...ու ցավալի է, որ հակառակ դեպքեր ավելի հաճախ են հանդիպումAlize_etoilik-ի խոսքերից
Համաձայն եմ…գիտե՞ս,հպարտությունը վատ բան չի,բայց սիրո մեջ իրոք որ խոչնդոտներ շատ է ստեղծում…
Հետևաբար լավ կլինի, որ երբ հպարտությունը ճչա,սերն այնպես գոռա,որ հպարտությունը սուս-փուս նստի իր տեղը…սա իհարկե կատակ էր…բայց քեզ հետ համաձայն եմ…
մի տխրիր...
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Շնորհակալ եմ… Սպին դեռ կա, բայց ես հաղթահարեցի այն… ու ես հպարտ եմ, որ հպարտ եմմի տխրիր...
Հպարտություն ասածը ավելի սուղ հասկացություն է, իսկ երբեմն նաև հպարտություն կարող է ընդունվել նաև ամաչկոտությունը, կամ հենց ճշմարտությունը, մի խոսքով ավելի վատ եթե դա կա իսկ երբ չկա ու միևնույն ժամանակ հպարտությունը մի կողմ նետելով հանկարծ հասկանում էր, որ սեր էլ չկա ավելի վատ: Իմ մոտ հենց այդպես ստացվեց....
ճիշտ է, հպարտությունը շատ անգամ կարող է սառնւթյուն մտցնել հարաբերությունների մեջ, բայց եթե հպարտ չլինես, ինքդ քեզ շատ դեպքերում պարզապես չես հարգի… ամեն դեպքում եթե սերն իսկական է, հպարտությունը չի կարող խանգարել
Այսօր ուզում եմ հպարտությունս պահել գրպանիս մի խոր անկյունում, նամակ գրել ՆՐԱՆ… բայց հպարտությունս ավելի հզոր է…
չեմ կարողանում սերն ու հպարտությունը համատեղել…
Իսկ միգուցե դա վա՞խ էԱյսօր ուզում եմ հպարտությունս պահել գրպանիս մի խոր անկյունում, նամակ գրել ՆՐԱՆ… բայց հպարտությունս ավելի հզոր է…
չեմ կարողանում սերն ու հպարտությունը համատեղել…
Երանի թե վախ լիներ… Բայց ոչ, մեր պարագայում վախը բավական խորթ հասկացություն է…Իսկ միգուցե դա վա՞խ է
Եթե սիրում ես, ուրեմն "հպարտություն սիրելիի նկատմամբ" հասկացողություն ուղղակի գոյություն չունի: Իմ խորին համոզմունքով, եթե ճչում է հպարտությունը, և սերը լռում է, նշանակում է, որ այն երբեք էլ գոյություն չի ունեցել: Սերը չի կարող լռել ոչ վախի, ոչ էլ հպարտության պատճառով: Եթե այն կա, ապա ոչ մի բան էլ նրան լռեցնել չի կարող: Այ, ուրիշ բան, որ իսկական սեր շա~տ հազվադեպ է հանդիպում:
Лучше Гор могут быть только Горы.
Ոչ, հպարտությունն ինչից է, եթե ոչ սիրուց??????
Բայց նաև հպարտությունը հեշտ չի տրվում:
. Եթե ճչում է հպարտությունը, նշանակում է սերը լռում է...
Իմ մոտ ել տենցա
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Չգիտեմ ձեզ մոտ ոնց, բայց, իմ մոտ հպարտություննը ու սերը ոչ միայն իրար հետ կապ չունեն այլև ես կասեի կիլոմետրերով հեռու են...ինչ հպարտության մասին կարողա խոսք լինել, երբ սիրում ես էդ մարդուն ու թքած ունես ամեն բանի ու ամեն ինչի վրա..էդ իհարկե իսկական սիրո պարագայի մասին եմ ասում... իսկական սիրո ժամանակ , մի բան էլ ասեմ, մարդ ոչ թե կուրանումա, այլ աչքերը բացվում են ու հասկանումա, որ իրականում , բայց ոնց որ թեմայից շեղվեցի...oops!
Չէ Գոռ ջան համաձայն չեմ, երբեմն լինում ա երբ հպարտությունը ոտքի ա կանգնում հիմնականում դա ներքին վիրավորանքի հետևանք է լինում
Մի պարզ օրինակ բերեմ (քո վրա չեմ բերում որ չնեղվես) ենթադրենք Պողոսը սիրում ա մի աղջկա, իսկի էտ աղջիկը անընդհատ արհամարհում ա, ինչ ես կարծում պողոսը որ իսկական են քո ասած եզակի սիրով սիրում է երկա՞ր կդիմանա, իմ կարծիքով վաղ թե ուշ նրա մեջ գլուխ կբարձրացնի սեփական ինքնասիրությունը, ուրիշ հարց է թե ինչպես դա կդրսևորվի ու ինչքան շուտ դա կլինի հենց դա էլ իմ կարծիոքվ սիրո չափանիշն է
Իսկ եթե սերն է ճչում?Կարելի է ասել, որ էդ ժամանակ հպարտությունն է լռում?
ԼԱՎ Է ՄԵԿ ԱՆԳԱՄ ՄՈՄ ՎԱՌԵԼ ԽԱՎԱՐՈՒՄ, ՔԱՆ ՀԱԶԱՐ ԱՆԳԱՄ ԱՆԻԾԵԼ ԽԱՎԱՐԸ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ