*e}|{uka*-ի խոսքերից
Այստեղ տատիկների ու պապիկների օգնությունը շատ տեղին կլինի, քանի որ մայրը ինչքան էլ հավասար սիրի իր բալիկներին մեկ է մեծի ու փոքրի տարբերություն դրվելու է:
Ու ինչպես վերևներում նշեցին, պետք է դեռ երկրորդի ծնվելուց առաջ երեխային նախապատրաստել, որ հետագայում հոգեկան ստրեսներ չտանեն:
Հիշում եմ եղբայրս փոքր ժամանակ շատ էր սիրում հոգուս հետ խաղալ, ասում էր որ ես իրենց հետ արյունակցական կապեր չունեմ, որ ծնողներս երեխա չեն կարողացել ունենան ինձ են վերցրել. իսկ մի քանի տարի հետո հրաշքով ինքն ա ծնվել: իսկ ես հավատում էի ու ոչ մեկին չէի ասում , բայց հետո զգացի որ պապայիս շատ եմ նման, գնացի մամայիս ասեցի. «Մա՛, դու իմ իսկական մաման չես չէ՞, ես մենակ պապային եմ նման, ապերն էլ սենց բան ա ասել», մամաս կապտել էր :Երեխաների ֆանտազիան
աննկարագրելի ա
:Ընդհանրապես ծնողները մեծից ավելի շատ պահանջներ են ունենում` նրանցից առավել է պահանջվում օրինակելի լինելը, քանի-որ փոքրերը, ըստ մեծերի կարծիքի, շատ են նայում տեսնեն, թե մեծը ինչ է անում ու իրենք էլ դա կրկնում են:Բայց շատ ժամանակ էն ինչը ներվում է փոքրին չի ներվում մեծին և հենց սա է խանդի պատճառներից մեկը : Այսինքն պետք է անաչառ լինել նաև պատժելու հարցում// դե բնականաբար խոսքս նորածնին չի վերաբերում//:Իսկ տաիկ- պապիկների հարցում համաձայն եմ, նրանք կարծում եմ ցանկության դեպքում կկարողանան հարթել իրադրությունը եթե դա ծնողների մոտ չի ստացվում: