Անկապ օրագիր

[Աբելյան]

Էս անգամն էլ ձեռիցդ բաց թողեցիր՝ վայն եկել ա քեզ տարել…

[Երկնային]

Ես ախր մեղավոր չեմ, որ չեմ սիրում քեզ նենց, ոնց որ դու ես ուզում… ոնց որ դու ես երազել… դա չի նշանակում, թե ընդհանրապես չեմ սիրում… ուղղակի դեռ սենց եմ կարողանում

[Շինարար]

Զգում եմ, որ անչափ նվիրված ես ինձ, հավատարիմ, բայց նվիրումիդ այդ անչափությունից կաշկանդվում եմ: Շա՜տ լավն ես, ներիր, որ ես նույնքան լավը չեմ: Մի խոսքով, չեմ կարող…

[Farfalla]

Ներեղություն խնդրել էս տարի էլ չսովորեցի:
Ինչ անեմ, էնքան դժվարա էտ մի քանի տառը արտասանելը: Գիտեմ, հասկանում եմ, ընդունում եմ սխալներս, բայց աչքերիդ մեջ նայելով չեմ կարողանում որինչ ասեմ:
Չի ստացվում:

Հ.Գ. Կներես, Սիրում եմ քեզ

[Legolas]

Տոնածառ ջան տոնածառ
Ինչ սիրուն ես ու պայծառ:

[Աբելյան]

Выхожу один я на дорогу;
Сквозь туман кремнистый путь блестит;
Ночь тиха. Пустыня внемлет богу,
И звезда с звездою говорит.

В небесах торжественно и чудно!
Спит земля в сиянье голубом...
Что же мне так больно и так трудно?
Жду ль чего? Жалею ли о чем?

Уж не жду от жизни ничего я,
И не жаль мне прошлого ничуть;
Я ищу свободы и покоя!
Я б хотел забыться и заснуть!

Но не тем холодным сном могилы...
Я б желал навеки так заснуть,
Чтоб в груди дремали жизни силы,
Чтоб, дыша, вздымалась тихо грудь;

Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея,
Про любовь мне сладкий голос пел,
Надо мной чтоб, вечно зеленея,
Темный дуб склонялся и шумел.

М. Лермонтов

Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,
Հարկավոր չէ ինձ ո՛չ ծաղիկ, ո՛չ սուգ.
Հանկարծ կըզարթնի ջերմ լալու փափագ,
Սիրտըս չի գտնի ոչ մի արտասուք:
Իմ գերեզմանը թող լինի հեռվում,
Ուր մահացել են շշուկ, երգ ու ձայն.
Թող շուրջս փռվի անանց լռություն,
Թող ինձ չըհիշեն, թող ինձ մոռանան:
Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,
Թողե՛ք, որ հանգչի իմ սիրտը հոգնած,
Թողե՛ք, որ լինեմ հեռավոր, մենակ.-
Չըզգամ, որ կա սե՛ր եւ ցնո՛րք, եւ լա՛ց…

Վ. Տերյան

[Երկնային]

Մտածում էի ուրախ, թե տխուր տարի էր իմ համար 2009-ը, ու տենց էլ մեջտեղում մնացի… Հիշում եմ ամենաառաջին Նոր Տարին էր իմ կյանքում, որ ուրախ դիմավորեցի: Մինչև էդ միշտ նենց էր ստացվում, որ հենց Նոր Տարվա գիշերը լացում էի չգիտես ինչի… Իսկ 2009-ին ուրախ էի, նույնիսկ չափազանց ուրախ էի… "All I Want For XMas is You" երգով սկվեց

Բայց հետո տարբեր տեսակի անհասկանալի բաներ սկսեցին կատարվել կյանքումս, բայց էլ չէի լացում… առաջ ամեն մանրուքից կարող ա օրերով լաց լինեի, իսկ էս տարի զգացի, որ արդեն կարողանում եմ ինքս ինձ զսպել, էմոցիաներս հնարավորինս պահել…

Հետո մոտս սկսեց ձևավորվել ուրիշ հատկանիշ. սկսեցի ոչ ամեն ինչը էդքան սրտիս մոտ ընդունել, սկսեցի վերջապես ինձ վիրավորող մարդկանց դեմքին նայել ժպիտով ու ասել, որ ինձնից հեռու մնան… ու ներել բոլոր նրանց, որ իրոք զղջում են իրանց արածների համար… ու մեկ էլ վերջապես հասկացա, որ միշտ չի, որ պետք ա բոլորի համար ամեն ինչ անես, մեկ ա մեծ մասը չի գնահատում…

Շատ բան եմ սովորել էս տարում. կյանքում բոլոր դժվարությունները նրա համար են, որ սովորես, ու ես սովորում էի, կարմիր դիպլոմ եմ ստանալու աչքիս էս տարվա սովորածներիս ու գործնականում էդ տեսականը կիրառելու համար

Իսկ տարվա վերջ սովորեցի ևս մի բան, որից հիմա սիրտս ու հոգիս շատ դրականով ա լցված… որ ուր գնաս, քո նմաններին ես գտնում, որ կյանքում լի՜քը լավ ու բարի մարդիկ կան, որ պետք չի ամեն մեկին անընդհատ կասկածել, ու մեկ-մեկ ուղղակի պետք ա թողնես, որ քեզ սիրեն ու լիքը դրական մտքեր ու հույզեր պարգեվեն… ու դու իրանց գրկես ու ասես՝ ինչ լավ ա որ դու կաս…

Ինչ էլ եղած լինի էս մի տարում, ուզում եմ ասել՝ Ես քեզ սիրում եմ, 2009 ջա՜ն… ներում եմ բոլոր նրանց, որոնց էս տարի կյանքիցս դուրս հրավիրեցի… սիրում եմ բոլոր նրանց, որոնք եղել են ու շարունակում են լինել իմ կյանքում… ու սպասում եմ բոլոր մյուսներին, որ դեռ գալու են…

Հ.Գ. Առանձնահատուկ սիրում եմ նրանց, որոնց մի ամբողջ դար ինձ ընկերներ ու հարազատներ եմ անվանում…

Հ.Հ.Գ. Հա, քեզ էլ

[Փոքրիկ]

Հիշում եմ հենց դու գալիս էիր երազիս, միշտ էդ օրս հաջող էր լինում, ուրախ էր անցնում... Արդեն քանի ամիս ա չէիր եկել, իսկ էսօր եկար Ուրեմն օրս հաջող կլինի:

Պա՜պ, քեզ շատ եմ սիրել ու շարունակում եմ սիրել, թեկուզ մեզ հետ չես, բայց ես քո ներկայությունը միշտ զգում եմ, մանավանդ երբ Տատին էլ ա լինում մեզ հետ Քեզ պես բարի մարդ դեռ հանդիպել, հիշում եմ, որ ասում էիր «Անգամ հագիս շորերը կտամ ինձանից վատ ապրողին, մենակ թե զգամ, որ գոնե մեկին օգնել եմ», հիշում եմ՝ ոնց էինք թոռնիկներով նստում կողքիդ ու հերթով սկսում էր մեր օրագրերը նայել, ով ավելի շատ 5 էր ստացած լինում, ամենաշատն էր պաչիկ անում ու նվեր էիր տալիս, հիշում եմ ՝ ոնց էինք միասին նարդի ու քո հորինած կարտերով խաղը խաղում: Էնքան ուրախ էր մանկությունս քո հետ: Իսկ հիմա... Պա՜պ, էնքան կուզեի դու էլ մեզ հետ նշեիր Նոր տարին: Պա՜պ, ինձ քո լավատեսությունից ու բարությունից մի քիչ կտա՞ս
Քեզ շատ եմ կարոտում.....cry2

[Norton]

Նոր տարին սիրածս տոներից, ընտանեկան ջերմ տոն: Փոքր ժամանակվանից լիքը ջերմ ու լավ հիշողություններ ունեմ նոր տարվա կապակցությամբ: Մեր հին թաղամասում էինք, ամբողջ ընտանիքով հավաքվում, իրար շնորհավորում, երկար ու հետաքրքիր զրույցներ ունենում, նշելուց հետո դուրս էինք գալիս դուրս հարևաններին տոնը շնորհավորելու: Շատ լավ էր անցնում, երևի դրանից էր, որ տոնին դեռ մի ամիս և դեռ ավել առաջ, անհամբեր սպասում էի: Հիմա վերածվելա սովորական օրվա, ոչ մի արտառոց բան, նոր թաղամասում ոչ մի ակտիվություն չկա, հարևաններն էլ առանց ակտիվության, նույնիսկ երեխեքն են, որ ամենաոգևորվածը պետք է լինեին սառած, իրանց ժխորով փողոցները չեն լցնում: Ու ամենակարևորը ամբողջ ընտանքիը տեղում չի, իսկ էս տոնի գլխավոր համը, ընտանեկան ջերմ միջավայրում նշելնա:
Հերթական անգամ 12-ին կնշեմ, եթե հեռախոսային ու բջջային ցանցը թույլ տա ընկերներիս ու հարազատներիս կշնորհավորեմ ու, եթե ոչ մի էկզոտիկ առաջարկ չեղավ, կսկսեմ ամանորյա տափակ ծրագրերը փորփրել:
Շնորհավոր ամանոր և սուրբ ծնունդ

[ars83]

Դեկտեմբերի քսանիննին երկու հետաքրքիր և ուրախալի հանդիպում ունեցա:
Առաջինը Չուկի ծնողների հետ էր, ավելի ճիշտ՝ մոր: Պարզվեց, որ նա մի քանի տասնյակ սկավառակներ է ձայնագրել կույր երեխաների համար (կարդացել է, միգուցե Չուկն է ձայնագրել, չգիտեմ): Ահռելի օգտակարության աշխատանք՝ արժանի մեծագույն հարգանքի: Այնպես եմ հարգում նման մարդկանց, որոնք վճռականորեն, առանց դժվարություններին ու վարձատրություններին նայելու, իրենց բարի գործերն են անում: Բացի ամենից, շատ պարզ և հաճելի զրուզկից: Հայրն էլ է այդպիսին:
Մենակ էս Չուկը ում ա քաշել՝ պարզ չի (կատակ)

Երկրորդ «հանդիպումը» մի պապիկի հետ էր, որի անունը չգիտեմ: Այդ պապիկը ամառ լիներ, թե ձմեռ, վերարկուով նստում էր մեր Աջափնյակի «Ավտոսերվիզի» պատի մոտ, դիմացը՝ ձկան պահածոյի մի կլոր տուփ (դրամ էր մուրում): Մեկ-մեկ տեսնում էի նրան սիգարետ ծխելիս, մեկ-մեկ էլ հացի փշրանքներ էր փշրում-լցնում կողքերը, ճնճղուկներն ուտում էին: Երևի ավելի քան մեկ տարի էր՝ չէի տեսել նրան. ամեն անգամ նստելու տեղի մոտով անցնելիս նայում էի, բայց չկար: Կարծում էի՝ երևի մահացել է Երեկ չէ, առաջին օրը երեկոյան զբոսնում էինք հորս հետ, մեկ էլ տեսնեմ՝ մոտակա խանութի պատի մոտ մեկը դեմքով պատին կանգնած պատրաստվում է բնական կարիքները հոգալ: Կորած պապին էր:

[Ռուֆուս]

Անկապ Նոր Տարի

Էս տարի Նոր Տարին նշելու հավես չկար Հավես չկար նվերներ առնելու, հավես չկար տանը գործ անելու, հավես չկար ընտանիքով հավաքվելու, հավես չկար մտերիմներին e-card ուղարկելու, հավես չկար ընկերներին sms-ով շնորհավորելու, նույնիսկ տոնական տրամադրության հավես չկար: Երեկ մի կերպ ինքս ինձ համոզեցի, որ գնայի նվերներ առնեի...

Չգիտեմ ինչի վստահ էի որ նոր տարին լավ չեմ նշելու: 11:45-ից սկսած սպասում էի Impression-ի շնորհավորական sms-ին, 11:50-ին ստացա, ինքը միշտ նախօրոք է շնորհավորում, քանի դեռ բջջային ցանցերը աշխատում են: Պարզվեց լավ էլ նոր տարի է, ափսոսացի, որ smsներ չէի ուղարկել, բոլոր ընկերներիս sms գրեցի - պատասխան զանգերն ու շնորհավորական smsները շատ հաճելի էին

Էխ, անցած տարիս անկապ էր, տարվա սկիզբը լի էր հիասթափություններով ու բացթողումներով, նյարդային վիճակներով ու դեպրեսիաներով, բայց հետո լիքը նոր ձեռքբերումներ ունեցա - նոր հոբբի, նոր հետաքրքրություններ, լիքը նոր ընկերներ, հին ընկերներիս հետ ավելի մտերմացա, սկսեցի ավելի լիարժեք կյանքով ապրել: Թող էս նոր տարում անցած տարվա վատ բաները էլ չկրկնվեն ու մնան միայն լավերը:

Սիրում եմ ձեզ բոլորիդ, շնորհավոր ձեր նոր տարին

[Հայկօ]

Զզվցրին իրանց սայլուտներով: Միլիոններ արժի: Սայլուտ չեմ ուզում: Համ էլ Աֆրիկայում մարդիկ սովից մեռնում են: Ոնց որ միշտ: Բայց դե դրան արդեն բոլորը սովորել են, նույնիսկ ծիծաղելի ա հնչում: «Բայ դիֆոլթ» փաստ համար չորս հարյուր յոթանասուներկու: Ի դեպ՝ Հայաստանում էլ են մեռնում, մեկ-մեկ: Հա, ինչ էի ուզում ասել. սայլուտ չեմ սիրում: Բայց էսօր իրիկուն տաքսու շոֆեռի էրեխեն զանգել էր հոր ձեռին ասում էր «Պա, որ գաս հետդ ձյուն կբերե՞ս: Շուտ կգաս, չէ՞, պա»: Այ էդ էր ամենալավը: Թե չէ սայլուտ: Նույնիսկ խմելու հավես չկա: Մեկ ա՝ չեմ հարբում: Ոնց որ պետք ա, էլի: Արդեն մի վեց-յոթ տարի ա: Ոչ չաղանում եմ, ոչ էլ հարբում: Երևի իրար հետ ինչ-որ կապ ունեն: Ասենք՝ «Անկապ օրագրում» ի՞նչ կապ, չնայած՝ Հայկը ասում ա, որ հենց կապի ու անկապի կապակցման կապակցությամբ ա կապկպվում մեր կյանքի ամենագլխավոր հանգույցը: Երևի մի բան գիտի, որ ասում ա: Հա, մեկ էլ նվնվան մարդկանց չեմ սիրում: Էն որ լացում են: Ու որ Թախիծ են՝ մեծատառով: Էդ ցույց տալ չի կարելի, որովհետև բարեկամներիդ դրանից ոչ մի օգուտ չի լինի, իսկ թշնամիներդ առիթը բաց չեն թողնի: Ուրեմն՝ դիմակ: Իսկ դիմակի վրայից՝ նվնվացող դիմակ: Որ էդ վրայիցդ պոկեն ու տակը խրոխտ դիմակը տեսնեն: Ցուրտ ա դուրսը երևի, բայց կարելի ա դուրս գալ ծխել: Ծխել 2010-ի դառը կենացը: Դե ծուխը պիտի դառը լինի, էլի: Սիրուն բան ա ծուխը՝ լիալուսնի ֆոնի վրա: Ոլոր-մոլոր, ինքնուրույն՝ բարձրանում-հյուսվում ա ամպերին: Կամ էլ ամպերն են իջնում-միանում ծխին: Ամբողջ երկինքը, ամբողջ տիեզերքը՝ սիգարետիդ ծայրից կախ: Կամ էլ դու ես աշխարհին կպած մի էնպիսի նուրբ թելով, ինչպիսին սիգարետի ծուխն ա: Փչես՝ կտրվի: Ու ես մարդլանց սիրում եմ: Ուզում եմ ասել՝ անխտիր բոլորին, էլի: Դե վատ մարդ չկա: Բոլորն էլ իրանք իրանց համար լավն են, իսկ մարդուն ինքն իրանից լավ ոչ ոք չի ճանաչում: Ուրեմն՝ փորձում եմ գտնել էդ լավը: Ախր ո՞նց կարող ա մարդը վատը լինել: Չի կարող: Ոչ թե ինքը չի կարող, այլ ձևը տենց ա: Ուղղակի դեռ չեմ կարողանում ոչ թե ասել «Շատ էլ թե ինքը էս, էս, էս վատ բաներն ա արել, փոխարենը ինքը էս լավ հատկությունը ունի», այլ ուղղակի ասել. «ինքը էս լավ հատկությունը ունի» ու վերջ: Ու շատ գոհ եմ, մեր մեջ ասած, որ չեմ կարողանում, ուրեմն խելքս հլը տեղն ա: Էն ոնց էի գրե՞լ մի անգամ. սեղանի վրա քո կենացը խմողը սեղանի տակ քո դեմ դանակ ա սրու՞մ: Հա, ու Մաթևոսյանին էի հիշել, որ ասում ա «քեզ սիրող չկա, կա քեզնից վախեցող»: Քայլել ընկածների վրայով և այլն: Ինչից ուր հասա: Մեկ էլ ֆիքսված կարծիքները չեմ սիրում: Իմ մասին չէ, ընդհանրապես: Մեկի մասին մի կարծիք են ձևավորում իրանց մեջ, ու վերջ, էդ կարծիքը դառնում ա դոգմա, անքննելի, անբեկանելի, բացարձակ ճշմարտություն: Իսկ մարդը սխալական ա, նույնիսկ Հռոմի պապն ա սխալական, ինչ էլ որ ասեն կաթոլիկները: Բայց էս արդեն լրիվ անկապ ա: Էրեկ մի շուն էր ընկել փողոցի մեջտեղում, մի ուրիշ շուն գալիս քթով հրում էր, իբր՝ «վեր կաց, հեսա ավտոյի տակ կընկնես», բայց մյուսը ոչ մի ռեակցիա չէր տալիս, արդեն ընկել էր: Էն խեղճ շունը հա մայթից փողոց էր վազում, փողոցից՝ մայթ: Անհանգստանում էր: Ընտելացնող չկա, իրար են ընտելանում: Տենց էլ չիմացա՝ վերջը ինչ եղավ: Չեմ էլ ուզում: Բայց սենց գրելը, օրինակ, հավես ա: Ըհըն, յոթն էլ եղավ, ես հլը արթուն եմ, գրեթե երջանկություն: Հլը մի քանի օր էլ կարող եմ գրեթե երջանիկ լինել: Գրեթե ապրել գրեթե կյանքը, ու գրեթե դժգոհ չլինել, որ գրեթե ամեն տեղ գրեթե ա: Բայց ինչ ախմախ բառ ա էս «գրեթե»-ն, որ շատ ես կարդում: Ոնց որ հեչ հայերեն չլինի: Համ էլ արդեն շատ քնարականացա, ես սենց բաներով սովորաբար ինձ երես չեմ տալիս: Բայց իրար սիրելը կարևոր ա: Ամենակարևոր բանն ա, երևի: Իրար, մեկ էլ՝ էս կյանքը: Ուրիշ բան պետք չի: Ուղղակի քանի դեռ գոնե մի չսիրող կա, էն մնացած սիրողների արածը հեչ ա լինում: Էն «գրեթե»-ներից ա, էլի: Օրենքի ամենակարևոր բաղկացուցիչ տարրը բացառությունն ա: Դրա համար էլ ոչ ոք չի ուզում, որ իր արածը հեչ լինի, ու մնում ա չսիրող: Համենայն դեպս, մարդ ես, էլի: Բայց սկզբի համար ուղղակի հերիք ա, որ դու քեզ լավություն անողին եռապատիկ շատ լավություն անես: Կամ մեկ-մեկ էլ առանց նախապայմանի ուղղակի լավություն անես: Կամ թեկուզ՝ հույս ունենալով, որ էդ մարդը քեզ էլ հետո լավություն կանի: Եռապատիկ: Կամ քո փոխարեն՝ ուրիշի: Տենց կինո էլ կար, լավ կինո էր: Գնահատող լինի մենակ թե: Երևի կա, չգիտեմ: Ասում են՝ կա: Մոռացել էլ էի, որ Նոր Տարի ա, Ամանորի գիշեր, բան: Գիշեր ա, էլի: Համարյա, արդեն լուսանում ա: Տրամադրությունս տեղն ա, մարտական ոգիս՝ բարձր, ցուցամատս՝ ձգանի վրա: Նոր մթամ բողոքում էի, որ երկու տողից ավել գրառումները չեմ կարում կարդամ, հիմա արդեն քսան էջ գրեցի: Դե բողոքելը ինքնին սխալ բան ա: Նախ՝ մեկ ա ոչ մի բան էդ բողոքելովդ չի փոխվի, հետո էլ՝ միշտ վատից վատը կա: Համ էլ կարող ա էդ բողոքելը մեկի նեռվերի վրա ազդում ա: Բողոքել ու փոշմանել էլ չի կարելի, նվվալու հետ մեկտեղ: Երբեք, ոչ մի դեպքում: Այսինքն՝ ոչ թե չի կարելի, այլ՝ մտքովդ էլ պիտի չանցնի: Լավ, էս արդեն շատ ֆաշիստական էր, ես էլ իբր ուզում էի կինո նայել էսօր, էլի չնայեցի: Սեպտեմբերից ուզում եմ: Անկապը՝ անկապ, բայց ահագին էլ գրեցի: Անկապ վերջ:

[Աբելյան]

Էս ամեն ինչը ինադու ա՞ հենց իմ հետ կատարվում… Հենց առաջի օրով 2 հատ "կորուստ"…

[VisTolog]

Էս տարի պետքա սենց սկսել ու նույն կերպ էլ շարունակել, իսկ եթե արդեն սկսել եք` ավելի լավ:

Владей собой среди толпы смятенной,
Тебя клянущей за смятенье всех,
Верь сам в себя, наперекор вселенной,
И маловерным отпусти их грех;

Пусть час не пробил – жди, не уставая,
Пусть лгут лжецы – не снисходи до них;
Умей прощать и не кажись, прощая,
Великодушней и мудрей других.

Умей мечтать, не став рабом мечтания,
И мыслить, мысли не обожествив;
Равно встречай успех и поруганье,
Не забывая, что их голос лжив;

Останься тих, когда твое же слово
Калечит плут, чтоб уловить глупцов,
Когда вся жизнь разрушена и снова
Ты должен все воссоздавать с основ.

Умей поставить, в радостной надежде,
На карту все, что накопил с трудом,
Все проиграть и нищим стать, как прежде,
И никогда не пожалеть о том,

Умей принудить сердце, нервы, тело
Тебе служить, когда в твоей груди
Уже давно все пусто, все сгорело
И только Воля говорит: «Иди!»

Останься прост, беседуя с царями,
Останься честен, говоря с толпой;
Будь прям и тверд с врагами и друзьями,
Пусть все, в свой час, считаются с тобой;

Наполни смыслом каждое мгновенье,
Часов и дней неуловимый бег, -
Тогда весь мир ты примешь во владенье,
Тогда, мой сын, ты будешь Человек!

Киплинг. В переводе Лозинского

[VisTolog]

Չեմ ուզում շատ կապնվեմ վիրտուալ մարդկանց հետ, որովհետև ինչքան ավելի ես մտերմանում, այնքան ավելի ես զգում նրանց կարիքը իրական կյանքում.. ու դա ավելի մեծ ցավ է պատճառում..:

Չեմ ուզում, բայց արդեն կապնվել եմ: