-Ողջույն:
-Որտե՞ղ ես:
-Տաս րոպեից այդտեղ կլինեմ:
-Սպասում եմ:
-Անհանգստանում ե՞ս:
-Հա…
-Թուլացիր:
-… Ես քո համար համով բան եմ պատրաստել… ,- ասում եմ` երևի ուրիշ ասելու բան չգտնելով:
-Ուրեմն հինգ րոպեի'ց այդտեղ կլինեմ:
-Լավ,- ժպտում եմ:
«Թուլացի'ր, թուլացի'ր,- կրկնում եմ մտքումս,- ամեն ինչ նորմալ է»:
Անկախ ինձնից քայլում եմ դեպի հայելին: Անիմաստ է` ժպտում եմ մի տեսակ անհանգիստ, կարիք չկա հայելու մեջ նայելու: Հետ եմ դառնում: Մինչ քայլում եմ սենյակից սենյակ, դռան զանգն հնչում է: Նա է:
Բացում եմ դուռը: Ժպտում է: Դա ինձ մի փոքր վստահություն է տալիս: Լռում ենք: Ընդամենը մի քանի վայրկյան է տևում դա, բայց ինչ-որ ձգձգվող վայրկյաններ են:
Անխոս ձեռքով ցույց եմ տալիս` արի ներս: Շփոթված եմ, բայց հայացքս փախցնել չեմ կարողանում:
-Ո՞նց ես,- առաջինն ինքն է սկսում` փրկելով ինձ ստեղծված վիճակից:
-Սպասում էի,- ժպտում եմ:
-Ներս չե՞ս հրավիրում:
-Ա՜ա… Իհարկե…
Հյուրասենյակ ենք գնում:
-Ուրեմն այստեղ ես ապրո՞ւմ:
-Ինչպես տեսնում ես…
Նստում ենք: Մի քանի անկապ հարցերից ու պատասխաններից հետո երկուսս էլ լռում ենք: Զգում եմ, որ իմ` իրեն մի փոքր գաղտագողի ուսումնասիրելը փոխադարձ է ու դա ինձ ավելի է շփոթեցնում:
-Հա, բայց դու ինձ բան էիր խոստացել,- նորից նա է փրկում իրավիճակը:
-Ի՞նչ…
-Ինչ-որ համով բաներից էիր խոսում:
-Հա՜, ներիր, իհարկե, ես հիմա…
Նրա անկաշկանդ պահելաձևն ինձ ավելի է վստահություն ներշնչում:
-Կօգնե՞ս ինձ:
-Ինչո՞վ կարող եմ:
- … Ուղղակի սպասիր այստեղ…
Ժպտում է:
Հինգ րոպեից սեղանը պատրաստ է:
-Սոված եմ, ո՞նց էիր կռահել:
-Ես էլ… Քեզ էի սպասում:
Նայում է սեղանին դրված ուտելիքին.
-Հոտից ու տեսքից արդեն պարզ է, որ խոսքիդ տերն ես, իրոք համեղ բան է:
Ուտում է: Անկաշկանդ է, մի քիչ վայրենի, ավելորդ ձևականություններից զերծ: Դանակից ընդհանրապես չփորձեց օգտվել:
Ես երևի չափից դուրս կլանվեցի նրա շարժուձևն ուսումնասիրելով:
Ինձ դուր էր գալիս հետևել, թե ինչպես է նա ուտում: Նա տարօրինակ էր, գեղեցիկ, անկաշկանդ, ինչ-որ անբնական հմայք կար նրա մեջ: Ու ես վերջնականապես համոզվեցի, որ նա նման չէ բոլորին:
Նա այնքան արագ էր ուտում, որ թվում էր` մի շաբաթ բան չի կերել: Մի կտոր էլ եմ ավելացնում ու նա չի հրաժարվում: Դա ինձ ևս մի անգամ ժպտալու առիթ է տալիս: Ոչինչ չեմ ուտում, ուղղակի նայում եմ: Հարցնում է.
-Ինչո՞ւ չես ուտում:
-Ես… Ես հիանում եմ քեզանով…
Մի խորամանկ հայացք է գցում վրաս, բայց այնքան գեղեցիկ, որ կաշկանդվել այդ հայացքից հնարավոր չի լինում:
-Շատ համեղ էր, ի՞նքդ էիր պատրաստել:
Գլխով դրական պատասխան եմ տալիս.
-Քեզ համար:
Ժպտում է: Փորձում եմ ժպիտի միջից ինչ-որ բան որսալ: Չեմ կարողանում:
-Սուրճ ուզո՞ւմ ես:
-Միայն թե դառը:
-Լավ,- դուրս եմ գալիս խոհանոց: Երեք-չորս րոպեից սուրճի հետ միասին վերադառնում եմ հյուրասենյակ ու… Նա քնած է: Մի պահ թվում է` կատակում է:
-Հե՜յ,- կամաց ձայն եմ տալիս` հազիվ զսպելով զարմանքիս միախառնված ծիծաղս,- կատակո՞ւմ ես:
Բայց համոզվում եմ, որ իրոք քնած է: Անսպասելիությունից քարացել եմ: Եվս մեկ անգամ համոզվում եմ, որ նա աշխարհում եղած ամենաանկանխատեսելի մարդկանցից է:
Քնում է, բավականին երկար, երևի մեկ-երկու ժամ: Այդ ամբողջ ընթացքում ես նրանից չեմ հեռանում, փոքր-ինչ հեռու նստած ուղղակի նայում եմ ու մտածում, թե որքան անկատար կարող է լինի աստծո ստեղծած կատարելությունը… կամ գուցե հակառակը…
Հանկարծ բջջայինս զանգում է ու նա արթնանում է: Ասում եմ.
-Ներիր, չէի ուզում խանգարել:
-Ի՞նչ ես ասում, դու ներիր: Քնե՞լ էի,- ժամացույցին է նայում,- ամբողջ գիշեր աշխատել էի:
-Սուրճդ սառել է, տաքացնե՞մ:
-Հա,- տրորում է աչքերը,- բայց արդեն ուշ է,- ասում է կարծես ինքն իրեն:
Մինչ սուրճն եմ տաքացնում, խոհանոց է մտնում:
-Մեկ ուրիշ անգամ սուրճը, ներիր, դուրս եմ գալիս:
Զարմացած նայում եմ նրան: Ժպտում է: Ոչինչ պատասխանել չեմ կարողանում: Քայլում է դեպի դուռն ու ես ինքնաբերաբար ուղեկցում եմ նրան:
-Կկարոտեմ քեզ,- աչքով է անում,- դու հրաշք ես,- շշնջում է ականջիս արդեն շքամուտքից ու ներքև վազում:
…Նրա վարվելակերպն այնքան անսպասելի էր: Ես մի քանի վայրկյան քարացած կանգնում եմ դռան շեմքին, հետո սթափվում ու ներսից մեջքով հենվելով դռանը` փակում այն: Հետո դռան հետ սահելով նստում եմ գետնին:
-Աստված իմ, նա ինձ հանդիպած մարդկանցից ամենատարօրինակն է…
Զարմանալի է, բայց ես ժպտում էի...
Մեջբերել
Էջանիշներ