Ի՞նչ է արել Աստված քո կյանքում

[Sambitbaba]

Դուք դերանունը պետք չի վերագրել սեփական անձին միայն այն դեպքում. երբ հաճելի պահերի ու պարգևների մասին է խոսքը գնում։Հիսուս նաև ասաց ՙ
«Եթէ աշխարհը ձեզ ատում է, իմացէ՛ք, որ նախ ինձ է ատել։ 19Եթէ այս աշխարհից լինէիք, աշխարհն արդէն, որպէս իրենը, ձեզ սիրած կը լինէր. բայց որովհետեւ այս աշխարհից չէք, այլ ես ձեզ ընտրեցի աշխարհից, դրա համար աշխարհը ձեզ ատում է։ 20Յիշեցէ՛ք այն խօսքը, որ ես ձեզ ասացի, թէ՝ ծառան մեծ չէ, քան իր տէրը. եթէ ինձ հալածեցին, ապա ձեզ էլ կը հալածեն. եթէ իմ խօսքը պահեցին, ապա ձերն էլ կը պահեն։ 21Բայց նոյն բաները ձեզ պիտի անեն իմ անուան համար, որովհետեւ չեն ճանաչում նրան, ով ինձ ուղարկել է՚։
Sambitbaba երբ որ զգաս որ մեջբերված տողերի ընդգծված մասերը նաև քեզ են վերաբերվում՝ էդ ժամանակ նոր միայն մտածիր Հիսուսի հրաշքները կրկնելու. կամ գուցե ավելին անելու մասին։

Ճիշտն ասած, Նետ ջան, այնքան էլ լավ չեմ հասկանում միտքդ, թե ի՞նչ է ուզածդ: Ըստ այնմ էլ վախենում եմ սխալվել, ինչ-որ բան կոնկրետացնելով… Բայց և այնպես այս խոսքերդ.

Դուք դերանունը պետք չի վերագրել սեփական անձին միայն այն դեպքում. երբ հաճելի պահերի ու պարգևների մասին է խոսքը գնում

Արդյո՞ք ես որևէ տեղ նշել եմ, որ միայն հաճելի պահերի ու պարգևների մասին է խոսքը գնում …


Իսկ մնացածն ավելի անհասկանալի է, - կներես… Եվ սակայն, այն ատելության մասին էլ կարելի է մի բան մտածել: Հմմմ…
Տես, ատել են մի երկու տարի ընդամենը, իսկ պաշտում են արդեն երկու հազար տարուց ավել: Ստացվում է, որ այդ ընդամենը երկու տարվա ատելությունը կարելի է նույնիսկ բարի խոսքով հիշել: Չէ՞ որ հենց այդ ատելությունն էր պատճառը երկու հազար տարվա պաշտամունքի…

[fanaid]

Ոչ մեկը չի կարող պնդել, որ Աստված մեկին օգնում է մյուսին ոչ։ Դրա իրավունքը ոչ դու ունես, ոչ ես, ոչ էլ ցանկացած մարդ:

Պնդենք, թե չպնդենք, և սակայն, վերոհիշյալ պատճառներով, Աստված մեկին օգնում է, իսկ մյուսին՝ ՈՉ:

Աստվածաշնչում գրված է «Աստված ամբարտավաններին հակառակ է»: Իր երկայնամտությամբ նա օգնում է բոլորին, սպասելով նրանց ապաշխարությանը: Ամենագետն Աստված նաև սրտեր է քննում և գիտի բոլորի ընթացքը, դրա համար էլ մեկին օգնում է , իսկ մյուսին՝ ոչ

[eduard30]

Սա իրական պատմություն է նկարահանվել է խաղաղության երեխան գիրքի հիման վրա, «irian jaya» Նոր Գվինեայում, Դոն Ռիչառդսոն արքայական գրքեր հրատարակող:

Թե ինչ է արել Աստված վայրի մարդակեր ցեղերի կյանքում կիմանաք ֆիլմը դիտելուց հետո:

http://god-tv.net/blog/2011-03-03-520

[ArtSus]

Աստվածաշնչում գրված է «Աստված ամբարտավաններին հակառակ է»: Իր երկայնամտությամբ նա օգնում է բոլորին, սպասելով նրանց ապաշխարությանը: Ամենագետն Աստված նաև սրտեր է քննում և գիտի բոլորի ընթացքը, դրա համար էլ մեկին օգնում է , իսկ մյուսին՝ ոչ

Աստծո խաղաղությունը քեզ, ընդհանուր առմամբ հավանում եմ գրածդ. կուզեի միայն ավելացնել, անձրևները գալիս են թե մեղավորների և թե անմեղների վրա, այդպես ել Աստված իր օրհնության անձրևներն է թափում ամենքի վրա, բայց շատերը իրենց անհավատության անձրևանոցը իրենց վրա պահած վախենում են թրչվելուց; Աստված ամենքին է առաջարկում իր օգնությունը, իր սերը , բայց շատերը խավարը լույսից առավել են նախընտրում .
Աստծուն աղոթելիս ամենից առաջ իրեն թագավորությունն ու արդարությունը խնդրեցեք, իսկ մնացած ամեն բաները Տերը մեզանից առավել լավ գիտի մեզ անհրաժեշտ պիտույքները, ամեն բան առատապես կտա իրեն ապավինողներին .

[fanaid]

Աստծո խաղաղությունը քեզ, ընդհանուր առմամբ հավանում եմ գրածդ.

Քեզ նույնպես խաղաղություն, պետք է ասեմ , որ ես հավանության համար չեմ գրել դա, այլ մի փոքրիկ բացատրություն եմ տվել վերը նշված հարցերին:

[KiLa]

Նախ կուզենայի շնորհակալությունս հայտնել թեմայի հեղինակին: Հետաքրքիր հարցադրում է, որը ստիպում է մարդուն ավելի լուրջ ու խորը մտածել աստվածային մեծության մասին...
Սիրելիներս, ասեմ, որ ես երբեք էլ աչքի չեմ ընկել ավելորդ աստվածավախությամբ կամ աստվածասիրությամբ: Երբեք սիստեմատիկ աղոթքներ չեմ արել ու չեմ հաճախել եկեղեցի: Այսինքն՝, ես մեկն եմ այն շա՜տ-շատերից, որոնք ընդունում են աստծո գոյությունը, աստծո մեծությունը, նրա ճշմարտացիությունը, բարությունը, արդարությունը, բայց... չեն կարողանում լինել օրինակելի հավատացյալ մարդ: Ապրում են անձնատուր եղած մարդկային թուլություններին, հուսալով, որ աստված բարի է, և նա կհասկանա ու կների...
Ծանոթանալով թեմայի որոշ գրառումների, ուշադրությունս գրավեց այն կարծիքը, այն մոտեցման ձևը, որ ոմանց կարծիքով, աստված պետք է երևար նրանց ու ասեր. ,,Հա՜, դու կարծես փող էիր խնդրել ինձանից, ահա վերցրու...՛՛, կամ ,,այդ դու՞ էիր, որ ավտոմեքենա էիր ցանկանում, վաղը գնիր լոտո ու կշահես...՛՛, և կամ ,,գիտե՞ս, դու պետք է այսօր փորձանքի մեջ ընկնեյիր, բայց ես քեզ պաշտպանեցի դրանից...՛՛: Այսպիսի մոտեցումը պարզ ցույց է տալիս, որ այդ մարդը դեռ չի հասկացել ու չի պատկերացնում աստծո ով լինելը: Կամ՝, նա կարող է մտածել, թե աստված պետք է հայտնվի իրեն՝, թեկուզ երազում՝, ու ասի. ,,ես պետք է օգնեմ քեզ կյանքդ հաջող սկսելու ու այն գեղեցիկ ապրելու համար: Առաջին հերթին կոգնեմ, որ ինստիտուտ ընդունվես, ավարտես, աշխատանք գտնես, ընդ որում բարձր աշխատավարձով, և միշտ քո կողքին լինելով կպաշտպանեմ քեզ բոլոր փորձանքներից, իհարկե չմոռանալով ամեն անգամ քեզ տեղեկացնել այդ մասին, որ դու հասկանաս, այդ ես օգնեցի քեզ՛՛: Սիրելիներս, հավատացեք ինձ, դա սխալ մոտեցում է: Աստված միշտ էլ մեր կողքին է, ու լսում է մեզ: Եվ իմ հատուկ կարծիքով, բոլորովին էլ անհրաժեշտ չէ աղոթքով դիմել նրան ու խնդրել: Շատ դեպքերում նա ինքն է օգնում քեզ, առանց քո խնդրելու, քաջ գիտենալով ի՞նչ վիճակի մեջ ես դու և ի՞նչ է քեզ ամենից առաջ հարկավոր: Այնպես որ, կարող է սխալ լինել ձեր այն կարծիքը, թե կատարվածը միայն ձեր ջանքերի արդյունքն էր, և աստված այդտեղ ոչ մի կապ չունի:
Հիմա կուզեյի պատասխանել թեմայի գլխավոր հարցին. ,,Ի՞նչ է արել աստված իմ կյանքում՛՛, իմ, ոչ օրիակելի հավատացյալի համար... Կփորձեմ լինել անկեղծ, այսինքն կեղծելու իմաստն էլ չեմ տեսնում...
Երկար տարիներ առաջ, երբ ես ավելի երիտասարդ էի, ու նոր-նոր ոտք էի դնում հասուն կյանքի շեմ, պատահեց այն ինչին հիմա մենք անվանում ենք նախկին խորհրդային պետության փլուզում, մեր հայրենիքի անկախություն, հաղթանակ... մի խոսքով հասկացաք: Դրանք շատ խառը ժամանակներ էին: Հին արժեքների ոչնչացում, նորերի բացակայություն ու ընդհանուր անհասկանալի մթնոլորտ, քաոս... Եվ այդ ընդհանուր անկանոնության մեջ մարդ՝, առավելևս երիտասարդ մարդ, կարող էր շատ հեշտությամբ սխալվել: Եվ... ճիշտ կռահեցիք, ես էլ սխալվեցի: Ես կատարեցի մի սխալ, որից՝, ոնց պարզվեց հետո՝, շա՜տ դժվար էր ազատվել: Այդ սխալը վզիցս ամրացված քարի նման քաշում էր ինձ դեպի ծովի հատակը: Որքան էլ ես փորձեյի թեթևացնել այն, ազատվել դրա ճնշող ծանրությունից, անօգուտ էր: Այն ավելի ու ավելի էր ծանրանում, սպառնալով վերջնականապես սուզել ինձ: Ես շատ միջոցների դիմեցի, կարելի է ասել հայտնի բոլոր միջոցներին ու դեռ մի բան էլ ավելի, ծախսելով իհարկե մեծ գումարներ: Որն էլ վերջ ի վերջո բերեց իր տրամաբանական ավարտին: Ես զրկվեցի համարյա իմ բոլոր միջոցներից: Բայց այդպես էլ հնարավոր չեղավ ազատվել՝, համարյա շոշափելի դարձած այդ սխալի հետևանքից: Այն շարունակում էր ոչնչացնել ինձ: Խժռելով իմ ողջ ունեցվածքը, այն սպառնում էր խժռել նաև իմ հոգին, թալանել իմ ներքնաշխարհը, վերածելով ինձ բոլոր տեսակի բարոյական նորմերից զուրկ, դատարկ ու խղճուկ արարածի:
Եվ հենց այդ ժամանակ էր, որ ես հիշեցի աստծուն ու խնդրեցի նրա օգնությունը: Դա իմ կյանքում առաջին անգամն էր, որ ես դիմում էի աստծուն, խորհրդային երկրում մենք այդ փորձը չունեյինք: Հիշում եմ, թե որքան խղճուկ, անհասկանալի ու խառն էին մտքերս: Ճիշտն ասած չգիտեյի թե ի՞նչ խնդրեմ, ինչպե՞ս խնդրեմ...Արտասվում էի ու միայն կրկնում, աստված իմ օգնիր... Մտքերս անկազմակերպ էին, բայց այ ցանկությունն ու խնդրիս անկեղծությունը սահմաններ չէին ճանաչում:
Երդվում եմ, որ եթե այդ ժամանակ աստված ինքը հայտնվեր ինձ ու ասեր. ,,Ի՞նչ ես ուզում, ասա"՛, ես չէի կարողանա ասել թե ինձ ի՞նչ է հարկավոր: Ի՞նչ եմ ուզում, ինչպիսի՞ մթնոլորտ, որտե՞ղ, ու՞մ հետ... Եվ չնայած այս ամենին աստծո օգնությունը չուշացավ, որովհետև սիրելիներս իրոք որ նա ավելի լավ գիտի թե մեզ ի՞նչ է պետք:
Իհարկե ես սկզբից գլխի չնկա, երևի այդ ժամանակ ես էլ էի մտածում՝ թե աստված ինքը պետք է հայտնվի ինձ ու ասի. ,,գիտե՞ս, սա ես եմ քեզ համար անում՛՛: Բայց անկեղծորեն ասեմ, որ այդքան նենգություն էլ չունեցա մտածելու, թե ինքս պայքարեցի ու դուրս եկա այդ վիճակից: Ես հետո, շատ ավելի ուշ հասկացա ինձ հասած օգնության որտեղից լինելը: Եվ որքան մանրակրկիթ սկսեցի քննարկել դեպքերն ու ինձ հետ կատարվածը, այնքան ավելի հստակ տեսա աստծո ուղակի մասնակցությունը, նրա հզոր աջը: Ես սկսեցի հիշել, թե ցավի ու նյարդային կծկումների ժամանակ ինչ եմ մտածել, ինչ եմ ցանկացել, ինչ եմ ուզել: Ասեմ որ դրանք այնքան անհնարին թվացող բաներ էին, որ լուրջ ու բարձրաձայն նույնիսկ աստծուց չէի համարձակվի խնդրել, անհարմար կզգայի ու վերջ... Բայց արի ու տես, որ ինձ անհնարին թվացող ամեն ինչ, ինչի մասին ես մտածել էի՝, բոլոր մանրուքներով՝, աստված տվեց ինձ: Հրաշք չէ՞ արդյոք:
Կրկնում եմ, որ սրա մասին ես շատ ավելի ուշ գլխի ընկա, իմի բերելով ողջ իմ գլխով անցածը: Այնպես որ, սիրելիներս, ամեն ինչ չէ, որ կարող է հենց սկզբից հասկանալի լինել: Աստծո տված կամ արած ամեն ինչ չէ, որ մենք ի վիճակի ենք լինում անմիջապես հասկանալ: Նա շա՜տ ավելի մեծ է, քան մենք սովորաբար մտածում ենք:
Վերջում ասեմ նաև, չնայծ այս ամենին, չնայած աստծո կատարած այդ հրաշքին, ես էլի մնացի այն նույնը ինչ կայի դրանից առաջ: Ուզում եմ ասել, որ դա հասկանալուց հետո էլ, ես օրինակելի հավատացյալ չկարողացա լինել: Ես նորից ընդունում եմ նրա մեծությունը, նրա ճշմարտացիությունը, բարությունը, արդարությունը... բայց չեմ կարողանում սիստեմատիկ հաճախել եկեղեցի, աղոթել, կատարել պտվիրանների բոլոր պահանջները:
Բայց հիմա էլ համոզված եմ, եթե ես կարողանամ այն նույն ուժգնությամբ ու անկեղծությամբ ինչ որ բան խնդրել աստծուց, ապա նա անպայման կլսի իմ ձայնը ու կոգնի ինձ: Այսինքն մի բան, որում համոզվեցի, դա այն է, որ աստված իրոք որ ծնողի նման սիրում է մեզ, անկախ մեր ունեցած թերթություններից ու թուլություններից: Նրա բարությունն ու սերը սահմաններ չեն ճանաչում...
Հիշեք աստծուն սիրելիներս, չէ որ նա միշտ ձեր կողքին է...

[Sambitbaba]

Շնորհակալություն հոյակապ գրառմանդ համար, սիրելի Կիլա, շնորհակալություն նամակիդ պարզության ու մաքրության համար:
Ամեն ինչ ճիշտ է. Աստված չի սպասում քո վարմունքներին, որպեսզի ընտրի. սիրու՞մ է քեզ, թե ոչ: Նա սիրում է քեզ արդեն քո վարմունքներից առաջ…
Եվ ճշմարիտ է ամենակարևորը. Աստված, իհարկե, կարող է վերափոխել քո կյանքը մեկ ակնթարթում: Բայց, իր տված խոստումի համաձայն, Նա անկարող է միջամտել քո կյանքին՝ առանց քո խնդրանքի: Այդ խոստումն է. կամքի ազատություն: Դու ես քո կյանքի շինարարը, և կերտում ես այն, ինչպես ցանկանաս: Քանի կարող ես, ինքդ ես արարում: Երբ դժվարանում ես՝ օգնություն ես խնդրում:
Բայց լինում է, որ ինչպես դու, մարդ չգիտի, թե ի՞նչ խնդրի: Այդ դեպքում հարկավոր է ուղղակի վստահել, ինչպես դու վստահեցիր քո Աստծոն… Քանզի նա՝ և դու կատարյալ ճիշտ ես, - քեզանից լավ գիտի, թե ի՞նչ է քեզ հարկավոր և անպայման կտա քեզ անհրաժեշտը: Դու միայն վստահիր…
Եվ նորից, անսահման շնորհակալություն գրառմանդ համար:

[ArtSus]

Աստծո խաղաղությունը բոլորին.Հիրավի հետաքրքիր թեմա է, ես շնորհակալ եմ բոլոր մասնակիցներից, ովքեր իրենց տեսակետներն, զգացողություններն և կարծիքներն են արտահայտել այս թեմայի շուրջ ՝ Աստված ինչ է արել մեզ համար և ամենակարողը մենք ինչ ենք անում Նրա համար, եթե ընդհանրապես կարող ենք ինչ որ բան անելու:
Այսպիսով՝ Հայր Աստված ինձ կյանք տվեց՝ ծնվեցի, սովորեցի, աշխատեցի, ամուսնացա, երեխաներ ունեցանք. կյանքի բոլոր դժվարություններով , ծանրություններով,հաջողություններով, ձեռք բերումներով , ասենք ինչպես շատ-շատերի մոտ, բայց այս ամենի հետ միաժամանակ մի տեսակ անբավարարություն կար, անհասկանալի մի զգացողություն՝ ինչի համար եմ ես ծնվել,ինչ նպատակի համար և ուր ենք գնում,տարիներ անց կարդացի Ժողովողի 3:11, որտեղ ասվում է ,,Նա ամեն բան իր ժամանակի մեջ վայելուչ արեց, և մարդկանց մեջ հավիտենականությունը ճանաչելու փափագ դրեց,, ակամայից ես ունեի լավ ընտանիք, աշխատանք, բայց հոգուս մեջ այդ անբավարությունը շարունակ տանջում էր, այդ ժամանակ էլ մեկը ինձ ..խորհուրդ.. տվեց յոգայով զբաղվել, դրանից էլ շուտ հիասթափվեցի,իմը չէր, մինչև որ ինձ նվիրեցին Աստվածաշունչը. չկարծեք թե միանգամից հրաշք տեղի ունեցավ և ես ստացա ինձ հուզող բոլոր պատասխանները, դա տևեց ևս տասը տարիներ, մինչև մեր հարևանուհիներց մեկը մեր տուն եկավ, բնականաբար սկսեց Աստծուծ խոսել, բացատրել բաներ ,որոնք թերևս կարդացել էի , բայց շատ բաներ չէի հասկացել և մի օր էլ գնացինք մի եկեղեցի, որը իմ ավանդական պատկերացումներից դուրս էր, մտածում էի հերթական մի աղանդավոր եկեղեցի է և ,,եսիմ ինչեր են՛՛ քարոզում,, օրեր, շաբաթներ, ամիսներ անցան և ես միայն Աստվածաշունչից բացի ոչ մի ավելորդ քարոզ չլեսեցի , և վերջապես ... ես հանդիպեցի Նրան, ում երբեք չէի ճանաչել...
Ես, որ ինձ համարում էի արդար, անմեղ, բարի լավ մարդ , ինձ ցույց տվեց մի տեսիլք և հասկացրեց, որքան մեղավոր, ոչ մեկից առավել մեկը չեմ և ես ընդամենը մեղք արտադրող մի գործարան եմ, և ես ապաշխարեցի և սկսվեց իմ Աստված ճանաչողության հավիտենական ճանապարհը.
Հիսուս Աստված ինձ կյանք տվեց , մի դուռ ցույց տվեց, որ ինքն է, և ուրիշ ճանապարհ չկա ու չի կարող լինել, որը մեզ կտանի հավիտենական կյանքի , հասկացա որ կյանքը առանց իրեն ունայնություն է,և կյանքը հենց Ինքն է, ես մեռած էի իմ մեղքերի մեջ և Տերը իրեն արյունով ինձ սրբեց մաքրեց մեղքերից, Իր հավիտենական սիրով ինձ պարուրեց և ուրախությունով լցրեց իմ հոգին, իր մեծ համբերատարությամբ օրէ-օր սովորեցնում իր գիտությունը, իսկ ես ինչքան սովորում, այնքան՝ հասկանում, թե ինչքան բան չգիտեմ, և որ մի քանի հազար տարի էլ ապրենք մինչև վերջ չենք իմանալու և դրա համար էլ մարդկանց հավիտենական կյանք տվեց Հիսուս Քրիստոսով.
Եվ վերջապես Սուրբ Հոգին ինձ կյանք տվեց, Աստված իր սուրբ Հոգին տվեց, Ղուկաս 11:13- ում Հիսուսը ասում է,, Հայրը երկնքեն Սուրբ Հոգին պտի տա նրանց, ովքեր խնդրում են..:Խնդրեցի և տրվեց:
Մարդիկ, հիրավի Աստված մեծ է շատ ավելի մեծ, քան կարող ենք պատկերացնել, Աստված ՍԵՐ է, դա բացարձակ ճշմարտություն է , բայց մի մի կարևոր բան էլ կա՝ Աստված արդար է, դա նրա համար է , որ մենք հասկանանք, որ Աստված ամենաթող չէ, որ մեր անհնազանդությունը և իր բոլոր հետևանքները անպատիժ չի մնալու: Շոգիի պես անցնող մեր կյանքը մի օր վերջանալու է և ամենքս , ուզենք թե չուզենք, հավատանք՝ թե չհավատանք ծունկի ենք գալու Տիրոջ առաջ և պատասխանելու մեր գործերի և խոսքերի համար:
Ժամանակները վերջանում են, արթուն կեցեք և աղոթք արեք, շտապեք ապաշխարել, մաքրեք ձեր հոգիները, բացեք ձեր դռները Հիսուսի առաջ, դարձի եկեք, թողեք այս աշխարասիրությունը, սիրեք Աստծուն, որովհետև միայն Աստված է բոլորիս սիրում, սատանան մարդ չի կարող սիրել. Լավ հիշեք, եթե դուք Հիսուսի հետ չեք, ուրեմն սատանան է ձեր տերը, երրորդ վիճակը գաղջ վիճակն է, որից Հիսուսը զզվում է: Աստված փնտրեցեք և անպայման կգտնեք, և եթե գտել եք՝ ամուր պահեցեք:

Մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհքը ձեր հոգիին հետ լինի:

[Ավետիք]

Փառք մեր Տեր ու Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսին այս սքանչելի վկայությունների համար, որ Ինքն արեց բոլոր Իրեն սիրողների կյանքերում: Հրաշքներ են Աստծո գործերը, առավել մարդու կյանքի փոփոխությունը Նրա ներգործությամբ Տեր Հիսուս Քրիստոսի կատարած Զոհի միջոցով: Այս մեկ վկայությունն էլ ես եմ ուզում գրել, քանի որ Տերն Իր մեծ ողորմությունն ու մխիթարությունն է հայտնել ինձ և ընտանիքիս: Տասնմեկ տարուց ավելի ապրում էինք վարձով, մեր սեփական տունը չունենալով: Այդ ամբողջ ընթացքում աղոթում էինք, որ Աստված մեզ բնակարան շնորհի: Նաև ձեռքի հետ դիմում էինք պետական մարմիններին, որ մեզ որպես բազմանդամ ընտանիքի (վեց երեխա ունեցող), բնակարանի հարց լուծեն: Սակայն միյան մեկ պատասխան էինք ստանում. «Սպասեք մինչև բնակֆօնդի առկայությունը կլինի:» Դե մենք էլ սպասում էինք, դիտելով, թե քաղաքում ինչպիսի թանկարժեք և ճոխ բարձրահարկեր են ելնում, բայց ոչ մեզ համար: Անգամ վերջին ամիսներին արդեն որոշել էի չաղոթել այդ կարիքի համար, մտածելով, որ Տերը թերևս չի կամենում մեզ պատասխանել: Այդ ու ամենայնիվ երեխաներս ամեն աղոթքի ժամանակ շարունակում էին տուն խնդրել Տիրոջից: Եվ մեկ օր՝ իմ ծննդյանս օրից քիչ անց, նամակ եմ ստանում, որ մեկ քանի քրիստոնյա Աստծո զավակներ կամենում են մեզ օգտակար լինել մեր բնակարանային խնդիրը լուծելու մեջ: Նրանք գումար ուղարկեցին և հիմա մենք Տեր Հիսուսի շնորհքով պատրաստվում ենք տուն գնել: Շնորհակալություն, գոհություն, փառք և պատիվ մեր մարդասեր Սուրբ Երկնային Հորը Հիսուս Քրիստոսի Անունով: Ամեն:
Եթե ունես նման խնդիր բնակարանի հետ լինի կան որևիցե ուրիշ դժվարություններ, հայացքդ ուղղիր Աստծուն: Մի հուսալքվիր, շարունակ աղոթիր հավատքով, կտեսնես, թե Տերն ինչպես է պատասխանում և Իր մեծ Սերն ու Ողորմությունը հայտնում քեզ: Միայն հավատա:

[Malxas]

Հայտնեմ իմ կարծիքը: Նախևառաջ, թող ների ինձ թեմայի հեղինակը, հարցադրումը ճիշտ չեմ համարում:
Աստված մեզ հետ է մեր ծնված օրվանից ու դեռ մինչ այդ էլ: Միշտ նա մասնակից է մեր կյանքին և յուրաքանչյուր ակնթարթ ինչ որ բան անում է: Մինչդեռ մենք Աստծո միջամտությունը սոսկ այն ժամանակ ենք նկատում, երբ նա գլոբալ կերպով փոփոխության է ենթարկում մեր կյանքը, ընդ որում այդ փոփոխությունը հաճախ լինում է ծայրահեղ վատթարից դեպի բարելավում: Եսը մեծ տեղ է գրավում մարդու մեջ: Հենց այդ եսն է պատճառը, որ մարդը համառորեն չի նկատում, թե ինչպիսի չնչին բան է իր կործանված կյանքի բարեփախումը , երբ այն դիտարկում ենք տիեզերական մասշտաբով: Ցավոք դա այդպես է: Աստված միշտ մեր կողքին է, մինչդեռ մենք նրան միայն նեղության պահին ենք հիշում:
Ակամայից հիշեցի Ալեքսանդր Դյումայի խոսքերը «Թշվառ, միայն վերջին պահին մտաբերեցիր աստծուն, այնինչ ամեն բան կստանայիր, եթե ամենաառաջուց նրան դիմեիր»

[հովարս]

Աստված բոլորի համար Աստված է, բայց քչերի համար նա նաև Հայր է : Փա՛ռք Իրեն:

[Malxas]

Աստված բոլորի համար Աստված է, բայց քչերի համար նա նաև Հայր է : Փա՛ռք Իրեն:

Բոլորի համար էլ Հայր է:

[հովարս]

Բոլորի համար էլ Հայր է:

Ո՛չ, այլ. «Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանություն տուավ Աստուծո որդիներ ըլլալու, որոնք կը հավատան իր(Քրիստոսի) անուանը»: (Հովհ. 1:12)

[Sambitbaba]

Ո՛չ, այլ. «Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանություն տուավ Աստուծո որդիներ ըլլալու, որոնք կը հավատան իր(Քրիստոսի) անուանը»: (Հովհ. 1:12)

Հազար ներողություն, սիրելի Հովարս, բայց Հովհ. 1:12-ում քո մեջբերումը չկա: Այնտեղ հետևյալն է. «Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանություն տուավ Աստուծո որդիներ ըլլալու, որոնք կը հավատան իր անուանը»: Իսկ փակագծերի մեջ առնվածը՝ (Քրիստոսի), - քո կարծիքն է ընդամենը: Եթե կարելի է, քո կարծիքը մեր բոլորի համար որպես փաստ մի ներկայացրու:

Ես, օրինակ, այն կարծիքին չեմ, թե խոսքն այստեղ Հիսուսի մասին է գնում: Առավել ևս, ավելի շատ հնարավոր է Քրիստոսին ի նկատի ունենալ տեքստում հաջորդ նախադասությունը (Հովհ. 1:13) կարդալիս, չնայած այն էլ... Լավ, չխորանանք:
Ես չեմ հերքում, որ Քրիստոս Աստծո որդի է, ինչպես նաև Աստծո որդիներ ենք դու և ես: Չեմ հերքում նաև, որ Քրիստոս Աստված է… Բայց քո մեջբերած նախադասության մեջ այդ մասին չէ, որ խոսվում է: Ասվում է. նրանց, ովքեր հավատացին Աստծո անվանը, հնարավորություն տրվեց Աստծո Որդիներ լինել: Եվ սրանից հետո միայն կարելի է ենթադրել, որ ի նկատի ունի Հիսուսին և Հիսուսի նմաններին:

Իսկ այստեղ արդեն սկսվում է ամենահետաքրքիրը, ամենազարմանալին և ամենահիասքանչը ինձ համար, ինչը ես չէի նկատել մինչև այս ակնթարթը, և այդ ցնցող հայտնագործության համար ես քեզ եմ երախտապարտ, սիրելի Հովարս: Հենց նոր ինձ այցելած այս միտքը, կարծում եմ, քեզ համար կատաստրոֆայի է համարժեք, քանզի այն մեկ անգամ ևս ցավալի հարված է հասցնում քո համոզմունքներին: Տես, թե ինչ է ստացվում.
«Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանություն տուավ Աստուծո որդիներ ըլլալու, որոնք կը հավատան իր անուանը»:
Այստեղ խոսվում է ոչ թե մեկ հոգու մասին, այլ, առնվազն՝ մի քանի…
Ստացվում է, որ Քրիստոս մենակ չէր…

[հովարս]

Հազար ներողություն, սիրելի Հովարս, բայց Հովհ. 1:12-ում քո մեջբերումը չկա: Այնտեղ հետևյալն է. «Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանություն տուավ Աստուծո որդիներ ըլլալու, որոնք կը հավատան իր անուանը»: Իսկ փակագծերի մեջ առնվածը՝ (Քրիստոսի), - քո կարծիքն է ընդամենը: Եթե կարելի է, քո կարծիքը մեր բոլորի համար որպես փաստ մի ներկայացրու:

Ես, օրինակ, այն կարծիքին չեմ, թե խոսքն այստեղ Հիսուսի մասին է գնում: Առավել ևս, ավելի շատ հնարավոր է Քրիստոսին ի նկատի ունենալ տեքստում հաջորդ նախադասությունը (Հովհ. 1:13) կարդալիս, չնայած այն էլ... Լավ, չխորանանք:
Ես չեմ հերքում, որ Քրիստոս Աստծո որդի է, ինչպես նաև Աստծո որդիներ ենք դու և ես: Չեմ հերքում նաև, որ Քրիստոս Աստված է… Բայց քո մեջբերած նախադասության մեջ այդ մասին չէ, որ խոսվում է: Ասվում է. նրանց, ովքեր հավատացին Աստծո անվանը, հնարավորություն տրվեց Աստծո Որդիներ լինել: Եվ սրանից հետո միայն կարելի է ենթադրել, որ ի նկատի ունի Հիսուսին և Հիսուսի նմաններին:

Իսկ այստեղ արդեն սկսվում է ամենահետաքրքիրը, ամենազարմանալին և ամենահիասքանչը ինձ համար, ինչը ես չէի նկատել մինչև այս ակնթարթը, և այդ ցնցող հայտնագործության համար ես քեզ եմ երախտապարտ, սիրելի Հովարս: Հենց նոր ինձ այցելած այս միտքը, կարծում եմ, քեզ համար կատաստրոֆայի է համարժեք, քանզի այն մեկ անգամ ևս ցավալի հարված է հասցնում քո համոզմունքներին: Տես, թե ինչ է ստացվում.
«Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանություն տուավ Աստուծո որդիներ ըլլալու, որոնք կը հավատան իր անուանը»:
Այստեղ խոսվում է ոչ թե մեկ հոգու մասին, այլ, առնվազն՝ մի քանի…
Ստացվում է, որ Քրիստոս մենակ չէր…

Կարող ես արտահայտվել ինչ ուզում ես , դրանից ճշմարտությունը չի տուժում, այլ՝ դու