Հայտնեմ իմ կարծիքը: Նախևառաջ, թող ների ինձ թեմայի հեղինակը, հարցադրումը ճիշտ չեմ համարում:
Աստված մեզ հետ է մեր ծնված օրվանից ու դեռ մինչ այդ էլ: Միշտ նա մասնակից է մեր կյանքին և յուրաքանչյուր ակնթարթ ինչ որ բան անում է: Մինչդեռ մենք Աստծո միջամտությունը սոսկ այն ժամանակ ենք նկատում, երբ նա գլոբալ կերպով փոփոխության է ենթարկում մեր կյանքը, ընդ որում այդ փոփոխությունը հաճախ լինում է ծայրահեղ վատթարից դեպի բարելավում: Եսը մեծ տեղ է գրավում մարդու մեջ: Հենց այդ եսն է պատճառը, որ մարդը համառորեն չի նկատում, թե ինչպիսի չնչին բան է իր կործանված կյանքի բարեփախումը , երբ այն դիտարկում ենք տիեզերական մասշտաբով: Ցավոք դա այդպես է: Աստված միշտ մեր կողքին է, մինչդեռ մենք նրան միայն նեղության պահին ենք հիշում:
Ակամայից հիշեցի Ալեքսանդր Դյումայի խոսքերը «Թշվառ, միայն վերջին պահին մտաբերեցիր աստծուն, այնինչ ամեն բան կստանայիր, եթե ամենաառաջուց նրան դիմեիր»
Մեջբերել
Էջանիշներ