Ե՞րբ է սուտը քաղցր հնչում

[Pantera]

Բոլորս էլ, երբեմն, ստում ենք կամա, թէ՝ ակամա:
Ինչու ենք ստում?
Որոնք են ստի պատճառները?
Որ սուտը կարելի է համարել պարտավորված ու որոնք կարող են լինել դրա դրդապատճառները?

Երկար-բարակ խոսալուս համար էլ՝ ներող

[StrangeLittleGirl]

Ես ստից զզվում, չնայած հաճախ ստում եմ մարդկանց հոգու հետ խաղալու համար: Իսկ երբ ինձ կամ ուրիշին «փրկելու» հարց է լինում, ոչ մի դեպքում չեմ ստում: Չեմ ստում կյանքի լուրջ իրավիճակներում: Փորձս ցույց է տվել, որ այդ դեպքերում ճշմարտությունն ավելի հեշտ է ընդունվում: Քաղցր սուտ ինձ համար չկա: Սուտը միշտ էլ զզվելի է, նողկալի:

[Ուլուանա]

Ես ստից զզվում, չնայած հաճախ ստում եմ մարդկանց հոգու հետ խաղալու համար: Իսկ երբ ինձ կամ ուրիշին «փրկելու» հարց է լինում, ոչ մի դեպքում չեմ ստում: Չեմ ստում կյանքի լուրջ իրավիճակներում: Փորձս ցույց է տվել, որ այդ դեպքերում ճշմարտությունն ավելի հեշտ է ընդունվում: Քաղցր սուտ ինձ համար չկա: Սուտը միշտ էլ զզվելի է, նողկալի:

Համաձայն եմ Բյուրակնի հետ։
Ես ընդհանրապես չեմ ստում, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ սուտ խոսելով պետք է իմ կամ ինչ-որ մեկի կյանքը փրկեմ, իսկ մնացած դեպքերում միշտ ճիշտն եմ ասում, նույնիսկ եթե դրանից տուժում եմ։ Վերջին անգամ չեմ էլ հիշում, թե երբ եմ սուտ ասել, բայց հաստատ մի քանի տարի առաջ էր։ Այն հազվագյուտ դեպքերում, երբ սուտ էի խոսում, ինձ միշտ սկսում էի ֆիզիկապես վատ զգալ, այնպիսի զգացողություն էի ունենում, կարծես ինձնից ինչ-որ բացասական էներգիա է արձակվում, որը բոլորի համար տեսանելի է։
Ճիշտն ասած՝ մարդկանց հոգու հետ խաղալու համար էլ սովորաբար չեմ ստում, հազարից մեկ, այն էլ եթե միանգամից չխոստովանեմ, կմեռնեմ։
Նույն ձևով տանել չեմ կարողանում, երբ ուրիշներն են ինձ սուտ ասում, նույնիսկ եթե դա քաղցր սուտ է։ Ամեն դեպքում գերադասում եմ դառը ճշմարտությունը։ Ի դեպ, այս թեմայով մոտ մի տարի առաջ նույնիսկ բանաստեղծություն էի գրել։

Ուզու՞մ եք դնեմ, կարդաք։

[Anul]

կարծում եմ, որ լինում են դեպքեր, երբ մարդը հենց ինքը չի ուզում իմանալ ճշմարտությունը, քանի որ այն ստից շատ ավելի դառն ե լինում. և նախընտռում է սուտն իմանալ, բայց ավելի անհոգ լինել(որոշ դեպքերում, իհարկե)
երևի թե հենց դա է քաղցր սուտը

[Anul]

Ուզու՞մ եք դնեմ, կարդաք։

իհարկե

[Աբելյան]

Սուտը քաղցր հնչել չի կարող:

[kiki]

ես էլ տանել չեմ կարողանում սուտը, ու ընդհանրապես ուղիղ մարդ եմ, ու մարդու դեմքին ասում եմ էն ինչ մտածում եմ: ու պահանջում եմ նրանցից նույնը: սուտը, շողոքորթությունը , կեզծավորությունն ու դավաճանությունը էն գաղափարներն են, որ ես ատում են կյանքում:
ստելուց ես ինքս եմ ինձ վատ զգում, կարծես ինքս ինձ, իմ սկզբունքներին դավաճանած լինեմ :
Բայց լինում են դեպքեր , երբ անհնար է չստել: Շատ անգամ հարազատ մարդկանց , կամ նրանց ում չես ուզում , ցավ չպատճառելու համար...չգիտեմ, կարելի՞ է արդյոք դա անվանել քաղցր սուտ...համենայն դեպս ես չեմ պատկերացնում ինչը կարող է քաղցր սուտ լինել, կամ կա արդյոք թե չէ...
Մի բան էլ: Երբ զգում եմ, որ իմ կարիքը կարևոր չի, կամ մարդը պարզապես չի ուզում, կամ պատրաստ չի իրակնությունն ու ճիշտը լսելու...սուտ ասելու փոխարեն գերադասում եմ պարզապես լռել...

[Լէգնա]

Երբ հնչում է,
ավարտից հետո,ամեն ինչ հոդս է ցնդում...

[Ներսես_AM]

Բոլոր նրանց, ովքեր հավաստիացնում են որ իրենք չեն ստում, ավելի ճիշտ չեն ստելու։

Պարզ օրինակ ...
երբ որ ձեր 5 տարեկան երեխան գալիսա ու ասումա ՛պապա(կամ մամա) ես որտեղի՞ց եմ հայտնվել՛։ Չէ՞ք ՛ստելու՛ թե ճի՞շտը կասեք։

սկզբից ասում եմ 1. երեխու մոտ լռելը չի անցնում, որովհետև ենքան կհարցնի մինչև մի բան պատասխանեն 2. Կմեծանաս կիմանասն էլ չի անցնում որովհետև երեխայի մոտ թերարժեքության զգացումա առաջանում ու օր ու գիշեր մտածումա թե էտ ինչի իրան չեն ասում։
երեխայի նկարագրությունը ..... կոպիռայթ իմ մանկությունից

[Lionne_en_Chasse]

Կոնկրետ քո բերված օրինակի դեպքում, ոչ թե պետք է ստել կամ երեխային մանրամասնորեն պատկարևոր բացատրել, թե ինքը որտեղից է հայտնվել ու ոնց ...այլ պետք է տալ նրան ճիշտ սեռական դաստիարակություն:
Կարծում եմ խոսքը նման ստերի մասին չի գնում , այլ ավելի լուրջ ու ճակատագրական
Համենայն դեպս միանշանակորեն չի կարելի ասել , որն է գերադասելի: Չգիտես կյանքում ինչպիսի իրավիճակներում կհայտնվես ու որքանով կդիմանաս դառը ճշմարտության հարվածին: Արդեն ենթագիտակցորեն կգերադասես քաղցր սուտը : Դա ինքնապաշտպանողական երևույթ է Այ նման դեպքերում սուտը շատ քաղցր է հնչում

[Ուլուանա]

Բոլոր նրանց, ովքեր հավաստիացնում են որ իրենք չեն ստում, ավելի ճիշտ չեն ստելու։

Պարզ օրինակ ...
երբ որ ձեր 5 տարեկան երեխան գալիսա ու ասումա ՛պապա(կամ մամա) ես որտեղի՞ց եմ հայտնվել՛։ Չէ՞ք ՛ստելու՛ թե ճի՞շտը կասեք։

սկզբից ասում եմ 1. երեխու մոտ լռելը չի անցնում, որովհետև ենքան կհարցնի մինչև մի բան պատասխանեն 2. Կմեծանաս կիմանասն էլ չի անցնում որովհետև երեխայի մոտ թերարժեքության զգացումա առաջանում ու օր ու գիշեր մտածումա թե էտ ինչի իրան չեն ասում։
երեխայի նկարագրությունը ..... կոպիռայթ իմ մանկությունից

Այ հենց քո բերած օրինակի վրա էլ ասեմ։ Ինձ, ինչպես նաև քրոջս ու եղբորս, հենց փոքրուց էլ չեն խաբել այդ հարցում։ Մենք, ի տարբերություն մեր ճանաչած մեր հասակակիցների, մեր ծնողներից երբեք չենք լսել արագիլի կողմից բերված լինելու կամ ծովում գտնված լինելու մասին բոլորին քաջ ծանոթ հեքիաթները։ Մենք հենց սկզբից էլ իմացել ենք, որ «մամայի փորի մեջ ենք եղել», դե մանրամասներ, իհարկե, մեզ չեն ասել, բայց այդ տարիքում երեխային այդքանն էլ է բավարարում։ Մնացածը հետագայում քիչ-քիչ իմացվում է։

Հիշում եմ, որ երբ մեր տարիքի երեխաներն ասում էին, որ իրենց արագիլն է բերել, կամ իրենց ծովից են գտել, ես ասում էի, որ այդպես չի ու ասում էի, թե ոնց է, վրաս ծիծաղում էին, ու քանի որ իրենց պես մտածողներն ավելի շատ էին, բնականաբար, ինձ չէին հավատում։ Իսկ ես միշտ մտածում էի. «Ախր ո՞նց չեն հասկանում, որ եթե ծնողներն իրենց երեխաներին այդպես պատահական գտնեին, ոչ ոք իր մամային ու պապային նման չէր լինի։ Բա դրա մասին հեչ չեն մտածե՞լ էս էրեխեքը»։

Հիշում եմ, երբ հանկարծ այնպես էր ստացվում, որ որևէ մեծահասակ այդ թեմայով մեր ներկայությամբ խոսում էր՝ բնականաբար, արագիլի ու ծովի մասին հեքիաթներին դիմելով, մայրս ասում էր, որ մենք, այսինքն՝ իր երեխաները, գիտեն, թե երեխաները որտեղից են լինում։ Իսկ այդ մեծահասակները միանգամից աչքները չռում ու բերանները բաց էին անում, իբր՝ ո՞նց կարելի է երեխաներին նման բաներ ասել։
Ես ճիշտ եմ համարում ծնողներիս վարվելակերպն այս հարցում և ինքս էլ մտադիր եմ նույնությամբ վարվել իմ սեփական երեխաների հետ։

Դրա համար էլ, երբ մոտավորապես երեք տարեկան էի, իսկ մայրս այդ ժամանակ հղի էր քրոջովս ու եղբորովս, ես գիտեի, որ նրա հսկայական փորում իմ ապագա քույրն ու եղբայրն են գտնվում, ու հետևաբար շատ զգույշ և ուշադիր էի ինձ պահում։ Բա։ Այ տենց։

[Ներսես_AM]

Այ հենց քո բերած օրինակի վրա էլ ասեմ։ Ինձ, ինչպես նաև քրոջս ու եղբորս, հենց փոքրուց էլ չեն խաբել այդ հարցում։ Մենք, ի տարբերություն մեր ճանաչած մեր հասակակիցների, մեր ծնողներից երբեք չենք լսել արագիլի կողմից բերված լինելու կամ ծովում գտնված լինելու մասին բոլորին քաջ ծանոթ հեքիաթները։ Մենք հենց սկզբից էլ իմացել ենք, որ «մամայի փորի մեջ ենք եղել», դե մանրամասներ, իհարկե, մեզ չեն ասել, բայց այդ տարիքում երեխային այդքանն էլ է բավարարում։ Մնացածը հետագայում քիչ-քիչ իմացվում է։ ........

Հա բայց հետո հետևում էր բա փորի մեջ որտեղի՞ց։ ու իմ նկարագրած իրավիճակը կրկնվում է։ ..... Իսկ ասենք թե արագիլին որտեղի՞ց չգիտեմը արդեն մի քիչ բավարարում էր ..... որ իրանք ինչ իմանային արագիլին որտեղից չնայած էլի մեկ մեկ հիշում հարցնում էի ։ ու տենց լիքը բաներ կան հենց երեխայի հետ կապված որոնք սենց թե նենց պետք է շրջանցել։ այդ ամենը հետագայում ոնց որ ասեցիր քիչ-քիչ իմացվում է ու ամեն ինչ ընկնում է իր տեղը։ ես խոսում եմ միայն այն բաների մասին որոնք երեխան տարիքի հետ կապված չի կարող իմանալ ու նենց բաների մասին որոնք կարող են հոգեբանական տրավմա պատճառել նրան։ օրինակ՝ հարազատի մահը։ չնայած էս դեպքն էլ հակասականա կարողա հետո իմանա ավելի ծանր հարված լինի։

[Anul]

երեխեք ջան հիշենք, որ Աստվածաշնչում ասվում է, ոչ թե մի ստիր(իսկ ինչպես գիտենք 10 պատվիրանները տրված են մեր իսկ կյանքը ավելի հեշտ դարձնելու համար),այլ սուտ վկայություն մի տուր. կարծում եմ դրանից կարելի է եզրակացնել, որ մնացած ստերը ինչ-որ տեղ ներելի ու ընդունելի են(բայց դե ոչ բոլորը)

[Ուլուանա]

երեխեք ջան հիշենք, որ Աստվածաշնչում ասվում է, ոչ թե մի ստիր(իսկ ինչպես գիտենք 10 պատվիրանները տրված են մեր իսկ կյանքը ավելի հեշտ դարձնելու համար),այլ սուտ վկայություն մի տուր. կարծում եմ դրանից կարելի է եզրակացնել, որ մնացած ստերը ինչ-որ տեղ ներելի ու ընդունելի են(բայց դե ոչ բոլորը)

Համաձայն չեմ։ Դա արդեն դառնում է «կռուտիտ» լինել։

[StrangeLittleGirl]

Համաձայն չեմ։ Դա արդեն դառնում է «կռուտիտ» լինել։

Ճիշտ ես ասում: Չմոռանանք, որ Աստվածաշնչում շատ ուրիշ տեղեր կան, որտեղ նշված է, որ ստելը մեղք է