Ավելի լավ է ներկայացնեմ ձեր իմացած «հայկական հավատի» ծաղրը:
Ի միջի այլոց,
http://armsoul.com կայքում այդ հավատացյալներն արդեն քննարկում են, թե ուր է ժողովուրդը գնալու աղոթելու արորդիացումից հետո:
Այսպիսով, արորդիների ուխտ, ինչին են հավատում: Արը՝ դե, իսկական արիական հավատալիքներում էլ է ստեղծագործ ուժը: Մնացածը նրա երեխաներն են՝ այստեղ էլ, ասենք, դասագրքերում անգամ կարելի է գտնել հայկական աստվածների պանթեոնն ու նրանց նշանակությունները: Թե իրականում ինչպես է նրանցից ամեն մեկի պաշտանմունքը մտել ազգի մեջ՝ չի նշվում, իհարկե, քանի որ արն իսկական (թռու, այս) աստվածն է, ու ամեն ինչ իսկապես այդպես է եղել ու սկզբից էլ այդպես էր:
Վահագն ձյան բազմամարտի չեմպիոն էր, բայց պատահմամբ «ծուռ կրակեց» իր «հազար արևներից կռած» գուրզը, որն ընկավ «Երկիր» մոլորակի վրա ու կոչվեց Արարատ (որ ասում եմ՝ Նու Պագաձին էլ ա հայ, չեք հավատում
) մոլորակը սնվում է դրանից, այդ տարածքում ամեն ինչ ծաղկում է, իսկ դրանից դուրս՝ ոչ:
Ամեն ինչ ասես լավ է, բայց Անահիտ աստվածուհու մոտ սենտիմենտներ են սկսում արևի ճառագայթների ու արևի հարաբերությունների հետ կապված, ու նա ուզում է ցավով ծննդաբերել (պոլինեզիական Մաուի աստծո ու արևի մասին լեգենդներից մեկի նմանակման հոտ է գալիս, կամ էլ պոլինեզիացիք էլ են հայ):
Ծնում է (Ար-Արամազդ ձայի սարդելկեն լավ է աշխատում), անունը դնում՝ Արի: Նա երկրային աստված է, որը մահկանացու է, բայց վերածնվում է իր զավակների ու թոռների մեջ: Թե ինչ օրինաչափությամբ, չի նշվում: Արիի զավակները կոչվում են արիացիներ
(մնացածը, երևի, գնացիներ):
Հիմա սկսում է անտիսեմիտիստական մասը: Վիշապը (խեղճուկրակ) գալիս է Արի մոտ ու խնդրում, որ իրեն էլ մարդ ստեղծելու զորություն կտա: Արն ասում է, որ ինքը կինոյի միակ ձվերով տղան է, ու մենակ ինքն ա
րնանդամ ունի: Այնպես որ՝ վիշապի ստեղծածն արարումից զուրկ կլինի: Փաստորեն, այն դատապարտված է պարզապես Արիին նախանձելու ու Արիի կյանքը թունավորելու: Ինչ խոսք, վիշապն իր վուդու-տիկնիկին կերտում է հողից: Անվանում է Չարի: Իսկ երբ Չարին կնոջ կարիք է ունենում, ապա կնոջը կերտում է Չարիի կողից ու գուշակեք ինչպես է անվանում՝ Եվա
Եվան ու նրա անունն, իրենց ծագումնաբանությամբ, հաշվի չեն առնվում, իհարկե: Ուղղենք այդ անարդարությունը: Եվան
(חַוָּה) (թարգմանաբար՝ «Ապրող», «Կյանքի աղբյուր»), հուրիական «Խեբա» աստվածուհու առավել ուշ արտահայտումը հուդայիզմում, հետագայում անցել է նաև քրիստոնեությանը: Արիական դիցաբանության մեջ արհեստականորեն, անամոթաբար խցկված այս հատվածը խելքը գլխին մարդու մոտ մինիմում քմծիծաղ է առաջացնում:
Տափակ է նաև հին շումերական Լիլիթ
(לילית) դեմոնի կապակցումն այս զվարճալի հեքիաթի մեջ: Նա (ինչպես և հրեաների մոտ) առաջին մարդու (Արիի) առաջին կինն է: Հետո նա փախչում է Արիից ու գնում Չարիի մոտ (այ սրա մասին էին պատմում հրեաները
մենք ավելի շուտ ենք Լիլիթին դոմփել փաստորեն):
Կարող եմ հավերժ շարունակել: Իմաստ ունի՞ նման չնչինության վրա ուժ ծախսելը (կամ դուք ով եք որ ես ձեզ բան եմ բացատրում):
Ձեր հալով մնացեք:
Էջանիշներ