Երևակայական ընկեր

[Sambitbaba]

Այ An♥ ջան, ախր երևակայական նշանակում է թվացյալ, այսինքն՝ քեզ թվում է, թե ունես, իսկ եթե չես գիտակցում, ուրեմն չի էլ թվում, հետևաբար հնարավոր չի, որ երևակայական ընկեր ունենաս, բայց չգիտակցես:

Լրիվ ճիշտ ես, Ուլուանա ջան, եթե հարցի մասին խոսում ենք այն տեսակետից, ինչի վերջիվերջո վերածել ենք այն, այսինքն, մանկական շիզոֆրենիա կամ զառանցանք կամ հիվանդագին երևակայություն կամ չգիտեմ էլի ինչ: Այս տեսակետից ինչ խոսք, որ չեղած բանը չգիտակցելու մասին An♥ի հարցը դու դարձնում ես աքսյումորոն՝ անիմաստ հարցի անիմաստ պատասխան:

Բայց ես ցանկանում եմ հիշեցնել ձեզ բոլորիդ, որ "Երևակայական Ընկեր" անունը մենք ինքներս ենք տվել մի ռեալ, այլ ոչ թե երևակայական իրավիճակի, որը բոլորովին էլ եզակի դեպք չէ մինչև վեց-յոթ տարեկան երեխաների համար: Ստատիստիկան թող մեր հոգեբաններն ասեն Այվի՞, Ալֆաոնե՞, միգուցէ Բյուրն էլ կմիանա՞, - բայց կասկած չկա, որ այս երեխաները հսկայական քանակություն են կազմում:

Ինչ է ասածս: Այն ժամանակ, երբ մենք "երևակայական" պիտակն ենք կպցնում երեխայի համար լրիվ ռեալ իրավիճակին, այդ երեխան ավելի հավանական է, որ պատկերացում անգամ չունի, թե ինչ է նշանակում այդ բառը՝ "երևակայական", և այդ ընկերը նրա համար, ինչ խոսք, որ լրիվ Ռեալ Ընկեր է: Կարծում եմ, իրենց "երևակայական" ընկերներին այս թեմայում հիշողները կհամաձայնվե՞ն ինձ հետ… Եվ եթե այս տեսանկյունից ենք նայում An♥ի տված հարցին, ստացվում է, որ դա լրիվ նորմալ հարց է, և արժեր պատասխանել նրան:

An♥ ջան, ելնելով վերևում ասածիցս, ես լրիվ հնարավոր եմ համարում, ավելի ճիշտ ես համարում եմ, որ հենց այդպես էլ կա. մարդկանց մեծամասնությունը չգիտի իր երևակայական, իսկ ավելի ճիշտ կլիներ ասել, ոչ նյութական ընկերների մասին, որովհետև մարդ մոռանում է նրանց գոյության մասին ավելի վաղ հասակում, մինչև մեկ-երկու տարեկան հասակը: Դրա պատճառն այն է, որ մենք նյութական աշխարհ ենք եկել լրիվ այլ փորձ ապրելու համար: "Տարօրինակ զգացողություններ" թեմայում բառը, որ Ֆրիմենին էին փոխանցել նրա "Երևակայական Ընկերները", հենց այդ փորձն է նշանակում: Ահա թե ինչն է պատճառը, որ նույնիսկ նրանք, ովքեր մինչը վաղ մանկություն հիշում են իրենց "Երևակայական Ընկերներին", այնուհանդերձ վերջիվերջո մոռանում են նրանց:

Իսկ "Երևակայական Ընկերներ", An♥ ջան, ունի յուրաքանչյուր մարդ, և սրանք, ամենաքիչը երկուսը, ուղեկցում են մարդուն նրա ամբողջ կյանքի ընթացքում:


Հ.Գ. Բայց այսօր շատ բան է փոխվել, և ամենակարևորն այդ փոփոխություններից այն է, որ Ֆրիմենի այն բառը կորցրել է իր նշանուկությունը: Այդ փոփոխությունները բերել են նաև նրան, որ այլևս ոչ մի իմաստ չկա մոռանալ "Երևակայական Ընկերներին", հակառակը, անգամ նրանք, ովքեր ստիպել են իրենց մոռանալ, հեշտությամբ կարող են վերհիշել ու վերականգնել իրենց կապը:
Ես շատ ուրախ կլինեի, որ երիտասարդ ծնողները, հատկապես մայրերը, լրջորեն վերաբերվեին այս հարցին, որովհետև այսօրվա երեխան անսահման հնարավորություններ ունեցող մի էակ է, որն իր ծնողից շատ ու շատ ավելի է լավ է գիտակցում, որ Իրական Աշխարհը շատ ավելի մեծ է, քան իր սիրելի ծնողի պատկերացրած նյութականը: Ինչպես նաև գիտի այն ամենակարևորը, ինչի մասին ծնողը գաղափար անգամ չունի. որ այդ փոքրիկ իմաստունն այս աշխարհ է եկել նաև նրա համար, որպեսզի իր ծնողին էլ տեղյակ դարձնի Իրական Աշխարհին:

Խնդրում եմ, լուրջ մտածեք այս մասին: Թող որ ճիշտ են մեր գիտությունները, ես չեմ հերքում դրանք: Բայց կուզենայի, որ դուք լրջորեն նայեիք այս տեսակետին էլ, ասենք, որպես նոր գիտության: Ինչպես, ասենք, պատմաբանը չի հերքում մաթեմատիկան, կամ ֆիզիկոսը՝ քիմիան…
Դա կարևոր է թե ձեր և թե ձեր երեխաների համար:

Նայեք այս ֆիլմը…

http://www.intv.ru/view/?film_id=39547

[Այբ]

Թեման տեսա՝ մանկությունս հիշեցի:
Փոքր տարիքում ունեցել եմ երևակայական ընկեր և ոչ թե մեկն է եղել, այլ մի քանիսը (նրանք նույնիսկ անուններ ունեին):
Բայց մեծանալուս հետ երևակայական ընկերներս անհետացան:
Երևի մարդու կյանքում միակ հանդիպող անդավաճան ընկերները հենց մեր երևակայության կողմից ստեղծված ընկերներն են, այն էլ ինչ-որ մի տարիքում...

Մանկությու՜ն, ոնց եմ քեզ կարոտել:

[ԱնԱիդա]

Նայեք այս ֆիլմը…

http://www.intv.ru/view/?film_id=39547

վերջապես կարողացա նայել,,, շնորհակալություն

[Լեդի Վարդ]

Իմ երևակայական ընկերը պապաիս էրորը մահացել 35 տարեկանում ,ես նրա հետ կիսվում էի գրեթե ամեն ինչ, բայց արդեն երբ 13-14 տարեկան էի արդեն սկսեցի չհավատալ, իմ հորինած «հեքիաթին»

[enna]

էս թեմայի անունը ինձ տուպիկի մեջա քցում:
Իմ շուրջը մեն ինչ երևակայականա,մարդիկ էլ են երևակայական,ամեն երևակայական բան կա իմ մոտ,բացի ընկերներից:
Պահեր կան ինձ թվումա իմ կյանքն էլա երևակայության արդյունք՝ ամեն ինչ իլյուզիայա ու զուտ թվացյալ:

[Յոհաննես]

Մենակ ակումբը ինձ կարար հիշեցներ իրանց մասին
Շատ փոքր տարիքից եմ ունեցել ու մինչև բանակ գնալս կային հիմարները նեղ պահին մենակ թողեցին
Հետո էլի անհիշելի ժամանակներից երևակայական պատմություն եմ հորինել ինձ համար,էն որ օրոցքի միջից մինչև հիմա մտածում եմ,երբեմն իրականությունը հենց էդ պատմություննա դառնում:

[John]

Երեկ ընկերներիցս մեկի հետ պիվա էինք խմում, ընթացքում էլ բլոտ, շախմատ ու ֆուտբոլ խաղացինք։ Հիմա չեմ հիշում իրակա՞ն էր ինքը, թե՞ երևակայական

[Յոհաննես]

Երեկ ընկերներիցս մեկի հետ պիվա էինք խմում, ընթացքում էլ բլոտ, շախմատ ու ֆուտբոլ խաղացինք։ Հիմա չեմ հիշում իրակա՞ն էր ինքը, թե՞ երևակայական

Փաստորեն երեկվանը դու էիր

[ivy]

Մի հետազոտության արդյունք ընկավ աչքովս, որ չափահասների 7,5 %-ն էլ երևակայական ընկեր ունի։
Ինձ թվում էր՝ ավելի շատ կլինի։
Հետաքրքիր է, իսկ էն դեպքերը ներառել են, երբ իրականում գոյություն ունեցող մարդն է դառնում երևակայական ընկեր, այսինքն՝ էդ մարդն իրականում կա, բայց դու իր հետ «շփվում ես» որպես երևակայական ընկեր՝ մտքում։ Ու երևակայական ընկերոջ կերպարն էս դեպքում, հնարավոր է, որ իրական մարդու հետ էդքան էլ նմանություն չունի։
Կարծեմ, „Jojo Rabbit“ ֆիլմում կար էդպիսի երևակայական ընկեր՝ Հիտլերը, բայց էստեղ երեխայի մոտ էր: Ինձ թվում է, մեծերի մոտ էլ կարող են իրական մարդիկ երևակայական ընկեր դառնալ (և հաճախ՝ ուրիշ կերպարի մեջ):

[Բարեկամ]

Մի հետազոտության արդյունք ընկավ աչքովս, որ չափահասների 7,5 %-ն էլ երևակայական ընկեր ունի։
Ինձ թվում էր՝ ավելի շատ կլինի։
Հետաքրքիր է, իսկ էն դեպքերը ներառել են, երբ իրականում գոյություն ունեցող մարդն է դառնում երևակայական ընկեր, այսինքն՝ էդ մարդն իրականում կա, բայց դու իր հետ «շփվում ես» որպես երևակայական ընկեր՝ մտքում։ Ու երևակայական ընկերոջ կերպարն էս դեպքում, հնարավոր է, որ իրական մարդու հետ էդքան էլ նմանություն չունի։
Կարծեմ, „Jojo Rabbit“ ֆիլմում կար էդպիսի երևակայական ընկեր՝ Հիտլերը, բայց էստեղ երեխայի մոտ էր: Ինձ թվում է, մեծերի մոտ էլ կարող են իրական մարդիկ երևակայական ընկեր դառնալ (և հաճախ՝ ուրիշ կերպարի մեջ):

Ամենահետաքրքիրն ու խորհրդավորը մանկության "երևակայական ընկերոջ" հետ կապված՝ դրա անհետանալն ու իսպառ ջնջվելն է երեխայի հիշողությունից։ Դրա ամենասիրուն ու տխուր պատկերումը Inside Out շարժանկարում եմ տեսել։
Տեսնես ինչու՞ է հայտնվում երևակայական ընկերը երեխայի մտային աշխարհում և ամենակարևորը՝ ինչու՞ է անհետանում, երբ նա լքում է մանկությունը։ Տրամաբանորեն, այդ ընկերն ավելի պետք է հենց չափահասին, քանի որ այդ տարիքում է մարդը գիտակցում իր փաստացի մենակությունը։


Հ․Գ․ Արդեն որերորդ անգամ Ակումբն ինձ օգտակար ծառայություն է մատուցում՝ հուշելով գաղափարներ, որոնց որոնումների մեջ եմ լինում կոնկրետ նախագծերի շրջանակում: Ապրես, ivy

[Ուլուանա]

Մի հետազոտության արդյունք ընկավ աչքովս, որ չափահասների 7,5 %-ն էլ երևակայական ընկեր ունի։
Ինձ թվում էր՝ ավելի շատ կլինի։
Հետաքրքիր է, իսկ էն դեպքերը ներառել են, երբ իրականում գոյություն ունեցող մարդն է դառնում երևակայական ընկեր, այսինքն՝ էդ մարդն իրականում կա, բայց դու իր հետ «շփվում ես» որպես երևակայական ընկեր՝ մտքում։ Ու երևակայական ընկերոջ կերպարն էս դեպքում, հնարավոր է, որ իրական մարդու հետ էդքան էլ նմանություն չունի։

Տենց ես էլ ունեմ.

Մարդու հետ երբեմն ամիսներով չես խոսում, բայց երկուսդ էլ մտքում միշտ զրուցում եք իրար հետ տարբեր թեմաներով, ձեզ համար կարևոր բաներն իրար հետ քննարկում, վերլուծում, միմյանց կարծիքները լսում ու, ինչպես միշտ, իրար շատ լավ հասկանում: Ու էդ ամենն էնքան բնական է, էնքան իրական, որ դրա արդյունքում փաստացի շփվելու կարիք շատ չեք ունենում. չէ՞ որ միշտ էլ ներկա եք միմյանց կյանքում: )) Ու երբ իրոք խոսում եք, երբեմն երկուսդ էլ դժվարանում եք հիշել, թե ինչի մասին էիք «իրականում» իրար հետ խոսել, ինչը` զուտ պատկերացրել : Ու ընդհանրապես ի՞նչ տարբերություն. կարևորը` երկուսդ էլ մասնակցել եք խոսակցությանը: ))) Ու էդպես տարիներով: Ահա էսպիսի ընկերություն:

Ուղղակի իմ դեպքում շփումը, թեև երևակայական, բայց ամբողջովին հիմնված ա իրական մարդու իրական կերպարի վրա: Ավելի շուտ երևի կարելի ա հեռավորության վրա շփում անվանել` հաշվի առնելով, որ էդ մարդն էլ ինձ հետ ա հաճախ նույն կերպ խոսում, բաներ պատմում, քննարկում:
Իսկ ընդհանրապես ես ուրիշ մտերիմներիս հետ էլ եմ երբեմն մտքով շփվում, բաներ պատմում, կարծիքներ լսում և այլն, ուղղակի ոչ էդքան հաճախ, դե, համ էլ մյուսների դեպքում նույն ֆորմատով «հետադարձ կապ» չկա :

[Աթեիստ]

Մի հետազոտության արդյունք ընկավ աչքովս, որ չափահասների 7,5 %-ն էլ երևակայական ընկեր ունի։
Ինձ թվում էր՝ ավելի շատ կլինի։
Հետաքրքիր է, իսկ էն դեպքերը ներառել են, երբ իրականում գոյություն ունեցող մարդն է դառնում երևակայական ընկեր, այսինքն՝ էդ մարդն իրականում կա, բայց դու իր հետ «շփվում ես» որպես երևակայական ընկեր՝ մտքում։ Ու երևակայական ընկերոջ կերպարն էս դեպքում, հնարավոր է, որ իրական մարդու հետ էդքան էլ նմանություն չունի։
Կարծեմ, „Jojo Rabbit“ ֆիլմում կար էդպիսի երևակայական ընկեր՝ Հիտլերը, բայց էստեղ երեխայի մոտ էր: Ինձ թվում է, մեծերի մոտ էլ կարող են իրական մարդիկ երևակայական ընկեր դառնալ (և հաճախ՝ ուրիշ կերպարի մեջ):

Թվից դատելով ենթադրում եմ, որ իրանց աստվածներին չեն հաշվել։ Ու չեմ հասկանում, թե ինչու

[Freeman]

Թվից դատելով ենթադրում եմ, որ իրանց աստվածներին չեն հաշվել։ Ու չեմ հասկանում, թե ինչու

Աստվածները ընկեր չեն, հայր են, առաջնորդ են ու տենց ։դ

[Աթեիստ]

Աստվածները ընկեր չեն, հայր են, առաջնորդ են ու տենց ։դ

Սենց որ սկսես դասակարգել, նրանց մեջ էլ կարող ա զավակ, ամուսին ու ստրուկ գտնես

[Վիշապ]

Իմ միակ երևակայական ընկերը ինքս եմ եղել, ու ինքս ինձ հետ անհամեմատ ավելի շատ հարցուպատասխաններ եմ ունեցել, քան որևէ մեկ ուրիշի հետ, այսինքն ինքս ինձ հետ հավեսով շփվել եմ, ու մինչև հիմա էլ շփվում եմ։ Օրինակ «Հոբիթի» մեջ ինքն իր հետ ֆշշացող Գոլլումին շատ լավ հասկանում էի՝

- Մենք խոս֊ս֊ստացե՞լ ենք, իմ ս֊ս֊սքանչելի, գարշ֊շ֊շելի միս֊ս֊ստր Բեգինս֊սին ճանապահր դուրս֊ս֊ս բերել։ Հնարավոր է։ Բայց ինչ֊չ֊չ կա նրա գրպանիկում։ Առաս֊ս֊սան չէ, իմ ս֊ս֊սքանչելի, բայց և դատարկ էլ չէ, դատարկ էլ չէ։ Գոլլմ…