Հարգելի Jarre, համոզված եմ, որ ծանոթ եք մեր ազգի դաժան և փորձություններով լի պատմությանը, մաքառումներին և անձնազոհությանը այն հերոսների, որոնց շնորհիվ այսօր ընդունակ ենք հայերեն լեզվով շփվել ու հայ կոչվել, բայց պետք չէ մոռանալ նաև այն Մերուժաններին, որոնք իրենց կրոնափոխությամբ հենց խախտեցին հայոց պետականության հիմքը և պառակտեցին երկիրը: Ամն-ն և Եվրոպական երկրներն ունեն անհրաժեշտ մարդկային ռեսուրսները ու ներուժը պահպանելու համար իրենց պետական միասնականությունը անկախ իրենց երկրի դեմոգրաֆիկական բազմազանությունից: Ավելին, նրանց ազգային ինքնագիտակցուցյունը այնքան արմատացած չէ կրոնի, միասնական եկեղեցու, միասնական մշակույթի և լեզվի շուրջ ինչպես հայերինս է: Երբ հայն փոխում է իր կրոնը, նա անվերապահորեն փոխում է մտածելակերպը, համոզմունքները, աշխարհայացքը: Կորցնում ենք կրոնը, ապա լեզուն: Հետևապես երբ այլ երկրներ կարող են քարոզել հանդուրժողականություն, մենք այդ շքեղությունը չենք կարող թույլ տալ: Այն մարդուն ով փոխել է իր կրոնը ինչպե՞ս պիտի բացատրես թե «ՈՒՐԱՑՈՒՄ»-ն ինչ է նշանակում, ապա թե իր նախնիներն ինչու են հենց այդ նույն «ՉՈՒՐԱՆԱԼՈՒ» համար կռվել և զոհ գնացել պարսկական փղերի սմբակներին կամ թուրքական յաթաղանին: Տաս միլիոն հայից ամեն մեկի կորուստն որոշիչ է: Չհանդուրժել ասելով իհարկե նկատի չունեմ վերադարձ դեպի Միջին Դարեր և Ինկվիզիցիա, այլ քայլերի ձեռնարկում պետական համապատասխան մարմինների կողմից աղանդավորների տնից տուն անցնելու, փողոցում մարդկանց մոտենալու, թռուցիկներ և գրքեր բաժանելու դեմ: ԿԱՆԽԱՐԳԵԼԵԼ, ոչ թե թողնել հյուսեն իրենց ցանցը:
Մեջբերել
Էջանիշներ