Չուկի բանաստեղծությունը

[Chuk]

Եկվոր, բացարձակ համաձայն չեմ հետդ: Նորից եմ կրկնում, սա իր կառուցվածքային ձևով հեռու է բանաստեղծություն կոչվելուց, սակայն միաժամանակ համաձայն չեմ ասածիդ հետ:

Աստվա՛ծ, հավատում եմ քեզ ու երկրպագում,
Ու աղոթքն է միշտ իմ շուրթից հնչում,
Աստվա՛ծ, ամեն մի մեղք գործելիս,
Ես քեզ եմ հիշում...

Պատվիրաններդ ես սուրբ եմ կոչել,
Բայց դրանց երբեք ես չեմ հետևել,
Աստվա՛ծ, քո մասին ես միշտ մոռացել,
Եվ ճոխ ու շռայլ մի կյանք եմ վարել:

Բայց տխուր պահին, դժվար վիճակում,
Քո մասին հուշն է իմ մտքում ծագում,
Ու երկրպագում, նորից աղոթում,
Մեղքիս թողություն եմ քեզնից աղերսում...

Աստվա՛ծ, թույլ եմ ես, մի տկար հոգի,
Մեղքեր եմ գործում ես միշտ անհոգի,
Խաբում եմ, ստում, կեղծում, գողանում,
Չորս կողմս դժոխք ու չար եմ ստեղծում...

Աստվա՛ծ, հավատում ու քեզ եմ դառնում,
Երբ որ ետդարձի ճամփա չեմ տեսնում,
Փրկության աղերսն իմ տկար հոգու
Միշտ քեզ եմ հղում...

Իր կառուցվածքային ձևով ստեղծագործությունը տուն առ տուն է: Կապույտով ընդգծված առաջին, երրորդ ու հինգերորդ տուները դարձի եկած, ապաշխարող մարդու խոսքերն են: Մինչդեռ երկրորդ ու չորրորդ տները ցոպ ու շվայտ կյանք վարողի խոսքերն են, չնայած երկուսն էլ խոսում են Աստծու հետ:

Առաջինը «միշտը» այդ մարդու ապաշխարող վիճակին է վերաբերվում: Ապաշխարող վիճակն էլ գալիս է, երբ այս մարդը նեղ վիճակում է լինում ու այդ ժամանակ նա «միշտ» դիմում է Աստծուն: Երկրորդ՝ յոթերորդ տողի «միշտը» մարդու երկրորդ՝ ցոպ ու շվայտ կյանք վարող վիճակին է վերաբերում, երբ ինքը «միշտ» մոռանում էր Աստծու գոյությունն ու իր համար զվարճանում ու հանցանքներ գործում:



Քննադատությունը քննադատություն: Սակայն քննադատելու համար նվազագույնը պետք է ես ինքս էս գործին զուտ քննադատաբար չնայեմ: Կրկնում եմ, ինքը բանաստեղծական իմաստով չափազանց թույլ, վատն է ու չկա այն քննարկելու՝ այդ թվում գովելու կամ քննադատելու կարիք: