Կեսգիշերային ինքնախոստովանանք (օրագիր)

[Բարեկամ]

Իսկ ես այդպես չեմ կարծում: Ամեն ինչից էլ մարդը կշտանում է: Իսկ երբ շատ ուժգին ձգտում ես մեկին եւ ի վերջո հասնում ես, մի փոքր... չեմ էլ կարող ասել, թե ինչ ես զգում, բայց համենայն դեպս այն չի, ինչ առաջ

Ինչի՞ ես մեղմացնում, ինչի՞ մի փոքր, լավ էլ…
Երբ որ մարդու կյանքում վերանում ա պայքարը, մարդը սկսում ա փնտրել նորը…

[Rhayader]

Аквариум - Поезд в огне

Полковник Васин приехал на фронт
Со своей молодой женой,
Полковник Васин собрал свой полк
И сказал им - пойдём домой.
Мы ведём войну уже семьдесят лет,
Мы считали, что жизнь это бой,
Но по новым данным разведки
Мы воевали сами с собой.

Я видел генералов,
Они пьют и едят нашу смерть,
Их дети сходят с ума от того,
Что им нечего больше хотеть.
А земля лежит в ржавчине,
Церкви смешались с золой,
Если мы хотим, чтобы было куда вернуться,
То время вернуться домой.

Этот поезд в огне,
И нам не на что больше жать,
Этот поезд в огне,
И нам некуда больше бежать.
Эта земля была нашей,
Пока мы не увязли в борьбе,
Она умрёт, если будет ничьей,
Пора вернуть эту землю себе.

А кругом горят факелы,
Идёт сбор всех погибших частей,
И люди, стрелявшие в наших отцов,
Строят планы на наших детей.
Нас рожали под звуки маршей,
Нас пугали тюрьмой,
Но хватит ползать на брюхе,
Мы уже возвратились домой.

Этот поезд в огне,
И нам не на что больше жать,
Этот поезд в огне,
И нам некуда больше бежать.
Эта земля была нашей,
Пока мы не увязли в борьбе,
Она умрёт, если будет ничьей,
Пора вернуть эту землю себе.

Этот поезд в огне,
И нам не на что больше жать,
Этот поезд в огне,
И нам некуда больше бежать.
Эта земля была нашей,
Пока мы не увязли в борьбе,
Она умрёт, если будет ничьей,
Пора вернуть эту землю себе.

Այս երգը լավ դեղ է քո դեպքի համար:
Մեզ սովորեցրել են որ կյանքը պայքար է, բայց արդյո՞ք մենք պարտավոր ենք շարունակել մեր նախորդների կոմունիստական ուղին:
Եկեք հասուն ապրենք:

[Բարեկամ]

Ինձ դուր չեկավ, ճիշտն ասած: Որպես «մտքի հոսք» կամ, ինչպես դու ես ասում, ինքնախոստովանանք, իհարկե, լավն է, բայց շոշափված թեմաները ինձ հոգեհարազատ չեն, հենց այդ պատճառով էլ չհավանեցի: Հատուկենտ մտքեր կան, որոնց հետ կարող եմ ինչ-որ տեղ համաձայնվել, մնացածը համատարած վարանկոտություն էր, ընկճախտախառը վախ ու գերագույն անվստահություն բացարձակապես ամեն ինչի հանդեպ: Եվ, ընդհանրապես, կարծում եմ՝ Ակումբն արդեն գերհագեցած է ամեն տեսակի մեծատառով «Նա, Նրան, Քեզ, Դու»-երով ու «սիրում եմ - չի սիրում - վադ եմ»-ատիպ սենտիմենտաբույր վերամբարձ փիլիսոփայական մտավարժանքներով: Քո գրածում էլ շաբլոն բաները, կներես, բայց մի տեսակ շատ էին: «Ակամայից հիշեցի...» և այլն: Ասենք՝ «Դառը իրականություն», «քաղցր խաբկանք», կամ՝ տերյանական «ես էլ դու եմ, ես չըկամ»-ը:

Ես չեմ գտնում, որ ստանդարտ ու շաբլոն ինքնափորփրման կամ ինքնախարազանման մոդայիկ, աբստրակտ, ոչինչ չասող ֆրազներ էին: Համոզված եմ, որ կարդացածս ամենաանկեղծ աբզացներից մեկն էր, առհասարակ, ու որ գրվել ա միանգամից, ինքնածին: Հնարավոր ա՝ նրանք, ովքեր չեն տեսնում դա, ինչպես վերևում ա նշված, պարզապես հարազատ հոգեվիճակներ չեն շոշափել, ու երևի էդ առումով, հնարավոր ա որ էս գրվածը ներվայնացնի կամ հիասթափեցնի, իսկ ամենաբարիները գուցե չալարեն խորհուրդ տալ, թե ինչ պետք ա անել, կամ վատագույն դեպքում ընտրեն նախատական ոճի նախադասություն ու դրանով մատ թափ տային՝ "Գոնե այս տողերով ավարտեիր":

Իհա՛րկե վատը չես: Ոչ ո՛ք վատը չի: Իսկ ինչու՞ «միգուցե»: Իսկ ինչու՞ «ուժ չունես, վստահություն չունես»: Ունեցի՛ր: Դու եթե չստեղծես, քեզ ոչ ոք վստահություն ու ուժ չի նվիրի կապույտ եզրաշերտով սկուտեղի վրա. ընդհակառա՛կը՝ մնացածն էլ կխլեն: Ինքնաքննադատությունը լավ է, քանի դեռ ինքնախարազանման ու դրան հաջորդող հեկեկոցի ու օճառած պարանի չի վերածվել:

Բրավո՝ ինքնավստահներին ու նրանց խրոխտությանը, բայց հավատացնում եմ՝ էս գրածի հեղինակը առնվազն ավելի անկախ ա ձեզնից… Մի պահանջեք մեկնաբանել, անիմաստ ա անգամ փորձել:

Չգիտեմ, գուցե չափազանց պրագմատիկ եմ: Բայց այսպես կասեմ. երազանքը վատ բան է, նպատակը՝ լավ:

Նպատակը, որը չի ծնվում երազանքից, դատապարտված ա՝ ամեն առումով:

Անվստահությունը վատ բան է, կասկածամտությունը՝ լավ:

Կասկածամտությունը ավելի վատ է. այն շարունակաբար սնում է վախերդ:

Վախը վատ բան է, զգուշությունը՝ լավ:

Վախը վատ չէ, վախը շատ վատ է, բայց մշտական զգուշությունը սպանում ա երազանքը, ու նպատակ որպես ունենում ենք ուրիշ ոչինչ, քան սովորություն դարձած զգուշություն՝ իր քույր կասկածամտության մշտական ուղեկցությամբ:

Ինքնասիրահարվածությունը վատ բան է, ինքնասիրությունը՝ լավ:

ինքնասիրահարվածությունը վատագույն դեպքում ձանձրացնում է դիմացինիդ, բայց ինքնասիրությունդ քեզ դարձնում ա հեշտությամբ խոցելի:

Ապրելու, շնչելու, պայքարելու համար ոչ մի «Նա» պետք չէ. ապրողը, շնչողը, պայքարողը դու՛ ես: Ու եթե հիմա ինչ-որ թելերով կապկպված ես, ինչ-որ կողպեքներով փակ՝ (շատ կներես) դու ես մեղավոր, ոչ թե վերացական «կյանքը»:

"Նա"-ի ժխտման առումով՝ շնորհավորում եմ. դու կյանքի մի կարևոր հատված բաց ես թողել, գուցե նույնիսկ քեզ անխախտ երջանիկ զգաս:
Իսկ մեղավորներ մատնացույց անելով, մարդիկ , լուսատարիներով հեռանում եք իրարից: …Ու երևի օրինաչափ ա, որ տվյալ դեպքում ֆորումներն են օգտագործվում որպես դրա մեկնակետ:

Սխալագույն միտք: Ոչ թե այն իմաստով, որ դու իրոք վատն ես (քավ լիցի), այլ՝ քանի որ նման բան նույնիսկ մտքո՛վդ էլ պետք է չանցներ՝ ինչ ուզում է՝ լինի:

Իսկ ինչու՞ ոչ: Տարբերակ ա, ինչու՞ չանցներ:

Հաշվի առեք՝ շատերի համար սեփական ինքնախարազանումի վրայով անցնելը նշանակում է տասնյակ տարիների «դաստիարակչական մեթոդների» նստվածքից ազատվել:
Մարդը քաջ է, մարդն ազատվում է, մարդն աճում է վերև: Մասրդը կսովորի թռչել:
Իսկ շատերը կմնան հողին կպած:
Միգուցե Գիսաստղը շատ ավելին է ստիպված հաղթահարել այս ամենի համար՝ չգիտեմ, նրա տարիքից է կախված հիմնականում:
Բայց փորձեք պատկերացնել: Նրա մոտ կստացվի: Հավատու՞մ եք: Ես՝ այո: Ովքեր չեն կարդացել, թող անպայման կարդան հեղինակի նախորդ գործերը՝ «Սերն» ու «Ուզում եմ թռչելը»: Եթե ես էլ կարդացած չլինեի, ինձ համար էլ բաց տեղեր շատ կմնային:

Եվս մեկ՝ վերևից խրատական խրախուսանք:
…Երբեմն, երբ պառկած ես ու նայում ես վերև, խառնվում են վերևն ու ներքև, ու չես կարող հաստատ ասել, որն ա վերևը, որը՝ ներքևը: Վերջին հաշվով երկրագունդը գունդ ա՝ կախված անսահմանության մեջ:

[Rhayader]

Պարզ օրինակների վրա բացատրեմ, թե ինչու է մարդկանց կյանքը դառնում կռիվ ու պայքար:
Սկզբում՝ ինչ-որ բանի հասնելու ձևերն են մեզ ողջ կյանքում սովորեցնում, իսկ վայելելն ու կիրառելը՝ ոչ: Պայքարելը միշտ պատվական է, վայելելը՝ ամոթ, մեղք, ծուլություն: Հորս սիրելի քննադատական խոսքն էր՝ «Վայրկենական հաճույքներով ես ապրում, դառել ես հաճույքների գերի»: Դրա համար էլ մարդկանց մեծ մասն ապրում է պայքարից պայքար:
Երեխաները մեծանում են՝ ծնողները չգիտեն, ինչ հարաբերություններ հաստատեն մեծացած զավակների հետ: Սկսում են պարտադրել ծնող-մանուկ հարկադրող-սահմանափակող մոդելներ, որոնք արդեն անկիրառելի են: Արդյունքում՝ կոնֆլիկտ: Մինչև կոնֆլիկտն ինքը դառնում է նրանց շփման միակ ձևը:
Տղան, հետևը ճղելով, բազմակի ստորանալով, ձևանալով ու սիրաշահելով հասնում է աղջկա բարեհաճությանը: Հիմա ի՞նչ անի: Չգիտի: Շփման մոդելներ չունի: Նորից անցնում է փոխազդեցության բացասական մոդելներին՝ խաղերին ու կոնֆլիկտներին:
Կարելի է հավերժ շարունակել:

[impression]

ինձ մեկ-մեկ թվում ա, որ մենք էստեղ տարբեր լեզուներով ենք խոսում
վերջնականապես ներվայնացա

[Բարեկամ]

Պայքարը արժանացնում ա հաճույքներից գերագույնին՝ նվաճման հաճույքին:

[Rhayader]

Ինձ համար գերագույնը խաղաղության հաճույքն ա: Բայց, իհարկե, չեմ պարտադրի այն ոչ ոքի:

[Morpheus_NS]

Ինձ համար գերագույնը խաղաղության հաճույքն ա: Բայց, իհարկե, չեմ պարտադրի այն ոչ ոքի:

Խաղաղության հաճույքը քեզ համար գերագույն չէր լինի ու դու նույնիսկ չէիր զգա այդ հաճույքը, եթե պայքարը ու պատերազմը չլինեին: Պայքարի միջոցով են հասնում խաղաղության:

[Բարեկամ]

Խաղաղության հաճույքը քեզ համար գերագույն չէր լինի ու դու նույնիսկ չէիր զգա այդ հաճույքը, եթե պայքարը ու պատերազմը չլինեին: Պայքարի միջոցով են հասնում խաղաղության:

Ճիշտ նկատառում էր: Հակառակ դեպքում խաղաղությունը վերածվում ա ծուլության, ձանձրույթի, ունայնության...

[Rhayader]

Խաղաղության հաճույքը քեզ համար գերագույն չէր լինի ու դու նույնիսկ չէիր զգա այդ հաճույքը, եթե պայքարը ու պատերազմը չլինեին: Պայքարի միջոցով են հասնում խաղաղության:

Ինչպես ես դու սխալվում)))) Խաղաղությունը կա ի սկզբանե: Այն ոչ միշտ է ստատիկ, ոչ միշտ է լճացած: Նրա մեջ այնքան կիրք կարող է լինել, որ բոլոր պատերազմները կխեղճանան:
Պատերազմել հանուն խաղաղության՝ նույնն է, ինչ սեքսով զբաղվել հանուն կուսության:

[impression]

Էրեխեք, նենց խնդալու ա
սենց մի կարևոր ձև եք բռնել ու վաղուց պարզ ճշմարտությունների մասին խոսում եք նենց, ոնց որ դուք դա հենց նոր հորինեցիք
չեք ձանձրանու՞մ

[Բարեկամ]

Էրեխեք, նենց խնդալու ա
սենց մի կարևոր ձև եք բռնել ու վաղուց պարզ ճշմարտությունների մասին խոսում եք նենց, ոնց որ դուք դա հենց նոր հորինեցիք
չեք ձանձրանու՞մ

իմպրեշն ջան, ստեղ էնքան իրարամերժ ու հակասական բաներ են ասվում, ոնց կարող են բոլորը ճշմարիտ լինել
Հազիվ մի հետաքրքիր քննարկում ա գնում:

[Morpheus_NS]

Ինչպես ես դու սխալվում)))) Խաղաղությունը կա ի սկզբանե: Այն ոչ միշտ է ստատիկ, ոչ միշտ է լճացած: Նրա մեջ այնքան կիրք կարող է լինել, որ բոլոր պատերազմները կխեղճանան:
Պատերազմել հանուն խաղաղության՝ նույնն է, ինչ սեքսով զբաղվել հանուն կուսության:

Չեմ հասկանում քեզ:
Վերջին մտքիդ մասին ասեմ, որ իմ կարծիքով անհեթեթություն է: Ասենք ես այսօր պայքարում եմ, որ վաղը հանգիստ կյանքով ապրեմ. ի՞նչ ընդհանուր բան ունի սա քո սեքսի ու կուսության հետ:

[Rhayader]

Իմ տիբեթյան բուդդիզմը մի աղավաղեք ձեր քրիստոնեությամբ:

[Բարեկամ]

Իմ տիբեթյան բուդդիզմը մի աղավաղեք ձեր քրիստոնեությամբ:

քո տիբեթյան բուդդիզմը լիքը հատվում ա քրիստոնեության հետ: Ժխտել դա սկզբունքորեն - նշանակում ա հեռանալ տիբեթից դեպի կոմունիզմի պիկ: