Այսօր հասկացա, որ մահից չեմ վախենում...
Առավոտ է: Աշխատանքի եմ շտապում: Մտքերս խառն են, ինչ-որ բան եմ մտածում: Մեքենան բավականին արագ ընթացքով է գնում ու ընդառաջ եկող մեքենան, որն հավանաբար ավելի արագ էր ընթանում, միայն միլիմետրերի ճշտությամբ չի բախվում մեր մեքենային: Ուժեղ արգելակումից պայուսակս ընկնում է ոտքերիս մոտ: Վերցնում եմ, անտարբեր մաքրում փոշին: Մտքիս թելը չի կտրվել, դեմքիս արտահայտությունը չի փոխվել, ասես ոչինչ չի եղել: Շրջվում եմ վարորդին, ճակատին սառը քրտինք է պատել: Նրա դեմքի արտահայտությունից ասես նոր հասկանում եմ, թե ինչից պրծանք: Իսկ իմ համար մեկ էր` կարևորը ամենաթանկ ու հարազատ մարդիկ, ում համար անհանգստանալու էի, մեքենայի մեջ չէին:
Աբսուրդ է
Մեջբերել
Էջանիշներ