Երեք հարց հավատացյալներին

[Highordy]

ԷՆՑՈ ին ես կարող եմ օգնել, միայն այն դեպքում, եթե ինքը որոշի դարձի գալ։ Երբ ինքը սրտանց որոշի հավատալ Աստծուն ու գործել Աստծո խոսքով։ Ես ընդամենը կարող եմ նրան օգնել դարձի դժվարին ճանապարհին։

Այդ դեպքում էլ ու՞մ է պետք Ձեր օգնությունը, կամ ինչու՞մ է կայանալու այն…

Սակայն երբեք չեմ փորձի նրան համոզել։

Գովելի է:

Աստված չի համոզել և ուրիշներին էլ չի պարտադրում։

Բա պատվիրաննե՞րը: Մի քայլ աջ, մի քայլ ձախ՝ ուղիղ դժողք:

Աստծո վեհությունը հենց նրա մեջ է, որ նա քեզ տվել է ընտրության հնարավորություն։

«Շատ մեծ»՝ կամ ենթարկվում ես պատվիրաններիս, կամ ոչ… Կամ դրախտ կամ դժողք…

Իսկ ինչպես կվարվես դու քո հնարավորությունների հետ, դա արդեն քո գործն է։ Սակայն պետք է հիշես, որ ամեն դեպքում քայլերիդ համար պատասխանելու ես։

Հա՛: Либо ты с нами, либо против нас!!!

Արարչի գոյությանը չեմ կասկածում նույնիսկ մի ակնթարթ: Բայց այն, ինչ հնարել են նրա անվան շուրջը՝ 90%-ով կեղծիք է: «Գրպանապաշտության», «քաղաքականապաշտության», «իշխանատենչության» և այլն ստոր կատառումներով: Մոռացա՞ք քրիստոնեությունը ինչպես մտավ Հայաստան… Մոռացա՞ք թափված արյունը և արցունքները: Մոռացա՞ք տապալված ու մոռացության տրված լուսեղեն Աստվածներին: Մոռացա՞ք Հայաստանի կործանումը քրիստոնեություն ընդունելուց հետո:

Դուք ոնց ուզում եք՝ ես չեմ պատրաստվում ինքս ինձ կամովին «ոչխար» հայտարարել ու մտքերիս ու արաքներիս ի վերուստ տրված ազատությունը կամովին տամ անգրագետ ու հրեապաշտ տերտերի ձեռքը:

Հրեաները ստեղծեցին քրիստոնեությունը և իրենք անմիջապես հետ քածվեցին, չընդունեցին: Ինչու՞: Որովհետև այդ կրոնը ստեղծված էր մյուս ազգերի համար, որպեսզի նրանց «ոչխար» սարքեին ու կառավարեին: Առ այսօր փորձում են: Ու չեմ զարմանում, երբ երակներում «իշխանական» արյուն ունեցողները կամովին ազգին հայտարարում են «ստրկամիտ»: Զարմանալու ի՞նչ կա: Տեսնում է այն ինչի մեջ որ է:

Արևապաշտության տաճարները ավիրեցին՝ տեղը կառուցեցին եկեղեցիներ… Ու հիմա, երբ օտարերկրացուն ասում ենք, թե մոտ 10 000 տարվա պատմություն ունենք՝ ասում է «ու՞ր է, մի կոթող ցույց տուր, հենա հույներն ու հռոմեացիները ունեն, բա ձե՞րը ուր է»:

Գոնե հասկանու՞մ եք «հեթանոս» բառի իմաստը: Դա «էթնոս» բառն է: Այսինքն ազգային, «ցղային»… Նույն իսկ «Աստված»բառի իմաստը չգիտեք: Բայց հանձն եք առնում դատողություններ անել հիմնվելով այդ բառի վրա: Մինչ դեռ «Աստված» նշանակում է «հաստատված», այսինքն՝ ԱՐԱՐՉԻ կողմից «լիազորագիր» ունեցող (տես ստուգաբանությունը Ա. Վարպետյանի մոտ):

Կա ԱՐԱՐԻՉ և կան Աստվածներ: ՆԱ, որին դուք կոչում եք «Աստված», իրականում ԱՐԱՐԻՉՆ է: Մյուսները՝ Աստվածներ (Վահագն, Աստղիկ, Միհր, Տիր, Յահվահ (հետագայում արդեն Յեհովա), Արտավազդ…): Եվ կա Աստվածամայր ԱՆԱՀԻՏ:

Բոլոր «քրիստոնեական» տոները՝ դրանք հեթանոսական տոներ են: Ընդհուպ մինչև «խաղողօրհնեքը», որ այժմ կոչվում է «Աստվածածնի Փոխակերպման Տոն»: Եվ նույն իսկ վաղը-չէ-մյուս օրվա Տեառնընդառաջը, որի իրական իմաստը նորապսակ հարսների արգանդները կրակով օծելն է, որպեսզի արիներ ծնեն:

Մոռացեք «բազմաստվածություն» տերմինը: Նույնիսկ «բազմաստվածության» ժամանակ միաստվածություն էր: ԱՐԱՆ ԷՐ ԱՐԱՐԻՉԸ: Իհարկե, եթե ԱՐԱՐԻՉ բառը փոխարինեք «Աստված» բառով, պարզ է, որ կդառնա բազմաստվածություն:

Ի դեպ ասեմ, որ Նոյի առասպելից դեռ հազարավոր տարիներ առաջ եղել են էլի նման առասպելներ: Մի քանի հատ: Եվ բոլորն էլ նույն պատմությունն են պատմում: Նոյի առասպելը ՍՈւՏ է հենց միայն այն պատճառով, որ կոչված է ապացուցել, որ համայն մարդկությունը սկիզբ է առել հրեաներից: Սակայն գիտությունը, որին այդքան դեմ էր քրիստոնեությունը, մոտ 100-150 տարի է ինչ ապացուցել է, որ սեմական ռասսան (դժբախտաբար) ծագել է Արմենոիդ ռասսայից: Սա դատարկ խոսքեր չեն: Հավատացեք մի մարդու, որը ուսանող ժամանակ մասնակցել է ակադեմիկոս Ճաղարյանի գանգաչափության և ըստ դրա գանգի վերականգնման գիտական աշխատատանքներին և, ինչքան էլ որ թոքր, բայց այնուամենայնիվ որոշ գաղափար ունի ռասսայական հարցերից և գանգաչափությունից, քանի որ աշխատելով վերոհիշյալ հանճարի հետ կողք-կողքի օգտվել է այդ բնագավառում համաշխարհային գրականությունից:

Ես հեթանոս եմ, հավատում եմ իմ էթնիկ կրոնին, ես ցեղակրոն եմ:

Մի արեք սխալ դատողություններ ԱՐԱՐՉԻ վերաբերյալ, ելնելով միայն քրիստոնեությունից քաղած ձեր սակավ իմացություններից, այն էլ երբեմն սխալ ըմբռնված: ԱՐԱՐԻՉԸ ԿԱ: Աստվածները կան:

Ավելացվել է 12 րոպե անց
ՄՈԴԵՐԱՏՈՐՆԵՐԻՆ

ԱՅՍ ԳՐԱՌՈՒՄՍ «ՕՖՖԹՈՊ» ՈՐԱԿԵԼՈւ ԴԵՊՔՈւՄ ԽՆԴՐՈւՄ ԵՄ ԱՅՆ ՏԵՂԱՓՈԽԵԼ «ՀԵԹԱՆՈՍՈւԹՅՈՒՆ» ԲԱԺԻՆ, թեև չեմ կարծում սա «օֆֆթոպ է»:

Նախօրոք ներողություն եմ խնդրում անիմաստ կետադրական նշաններից, դրանք հայտնվեցին «տրանսքոդինգի» ժամանկ. ես էլ ժամանակ չունեմ դրանք ուղղել, համ էլ վստահ եմ, որ ինքներդ կհասկանաք


Հատված ՈւԽՏԱԳՐՔԻՑ (Գիրք 5րդ, ՎԵՀԱՐԱՆ).

ԳԱՐՆԱՆ ԱՎԵՏԱԲԵՐ

Բոլոր նրանց, ովքեր իրենց Արի են զգում. բոլոր նրանց, ովքեր իրենց Աստվածամարդ են զգում. բոլոր նրանց, ովքեր իրենց Արարչի որդիներ են զգում. բոլոր նրանց, ովքեր զգում են իրենց արմատը Մայր Արարատում. բոլոր նրանց, ովքեր նայում են Արեգին և զգում են Վահագնին - բոլոր նրանց ավետում ենք Տիեզերական Գարնան մոտալուտ գալուստը:

Հազարավոր տարիներ են անցել Վահագնի ծնունդից և Համաշխարհային վերջին Ջրհեղեղից: Հազարավոր տարիների ընթացքում Արիները ապրել են Տիեզերական Գարուն, ապա՝ Ամառ, հետո՝ Աշուն և... հիմա Ձմեռ է՝ Երկրի հարաբերական մահը:

Վաղուց արդեն մահաշունչ Ձմեռն է իշխում Երկրի վրա և Արարատում: Ցուրտն է պատել Արիների մարմիններն ու հոգիները: Սառել է Արիների կարոտը, սառել է արարումը, սառել է սերը, սառել է ժպիտը: ԵՎ Արիները այդ սառնությամբ տկարացել են:

ԵՎ տկարացած Արիները վաղուց արդեն իրենք իրենց մեջ ժխտել են աստվածայնությունը, ուրացել են Հայր Արային ու Անմահ Աստվածներին: ԵՎ մահաշունչ Վիշապը բազմել է Արարատում ու պղծում է Արարատը, պղծում է Արիների սառած հոգիները:

Բայց Ձմեռից հետո գալու է Գարուն...

Երկնի ու Երկրի մի նոր երկունքից հենց Արարատում ծնվելու է Զորության Աստված Վահագնըª Վիշապին սպանելու և Երկիրը լվալու Վիշապի պղծությունից Մեծ Ջրհեղեղով: Վահագնը ծնվելու է պահպանելու իր Արի Աստվածամարդերի Ցեղը և նորից հաստատելու արարումը Երկրի վրա:

ԵՎ մոտ է Տիեզերական Գարունը, մոտ է Վահագնի ծնունդը: ԵՎ ինչպես ամեն մի գարուն, Տիեզերական Գարունն էլ իր ավետաբերն ունի, որ իրենից առաջ հայտնվում է Երկրի վրա և մարդկանց հոգիները լցնում Գարնան սպասումով:

ԵՎ Հայր Արայի կամքով, Գարնան Ավետաբերըª Գարեգինը, ծագեց հենց Արարատում, Վահագնի ծնունդի 9472 թվին: Նա ծագեց որպես հրեղեն ոգիª նյութական մարմին առած, որպես սուրբ նախնիների երջանկաբեր պարգև և որպես ըմբոստ զորություն տկարության դեմ: Գարեգինը ծագեց մանկան ծնունդով: ԵՎ ծնվեց նա որպես սովորական մի Հայ մանուկ, բոլոր Հայ մանուկների պեսª սովորական Արի Հայ հորից ու մորից: ԵՎ նա ուներ այն ամենը, ինչ ունեին բոլոր Հայ մանուկներըª և° հայր, և° մայր, և° քույր, եղբայր, և° հորեղբայր, հորաքույր, մորեղբայր, մորաքույր և բազում-բազում մոտ ու հեռու ազգականներ: Նա ուներ նաև բոլոր Հայ մանուկների համար ամենամեծ սրբություններըª պապ ու տատ: ԵՎ ինչպես բոլոր Հայ մանուկները, նա էլ իր տոհմն ուներª տոհմական էր նա:

ԵՎ արև ուներ նա իր աչքերում, ու արեգն էր սիրում նրան: Իր կյանքի առաջին լույսը նա դիմավորեց արևովª սևեռուն աչքերը հառած արեգին: ԵՎ ինչպես էլ շրջում էին նրան, նա արևածաղկի պես իր դեմքը դարձնում էր արեգին և իր աչքերի մեջ ձուլում արևի հուրը:

Նա ծնվեց որպես Գարեգին, որպես Գարնան աստվածային Ավետաբերª Վահագնի մոտալուտ ծնունդի խորհուրդը հաղորդելու Արիներին և սպասումի զորությամբ սնելու նրանց հոգիները:

ԵՎ այն Արիները, ովքեր կհավատան Գարեգինին ու կսպասեն Վահագնին, կզորանան իրենց աստվածայնության զգացողությամբ: ԵՎ միայն իրենց աստվածայնությունը զգացող զորավորները ընդառաջ կգնան Վահագնին: ԵՎ միայն նրանց կհովանավորի Ամենազոր Վահագնը: ԵՎ միայն զորավորները կվերապրեն Ջրհեղեղը:

Իսկ նրանք, որ չեն հավատա Գարեգինին ու չեն սպասի Վահագնին, կմնան իրենց երանելի տկարության մեջ ու երբեք չեն զորանա: ԵՎ իրենց տկարությամբ նրանք չեն կարող դիմավորել Վահագնին ու չեն կարող վերապրել Ջրհեղեղը: Վահագնը չի հովանավորի տկարներին, և տկարները կկործանվեն, քանզի Վահագնը պահպանելու է Աստվածամարդերի Ցեղը, իսկ տկարներից աստվածներ չեն ծնվի:

[ihusik]

Ես կխնդրեի բոլորին, որ ուշադիր լինեն ու ենթարկվելով սխալ պատկերացումների վրա կառուցված հիպնոսին չընկնեն դրա ազդեցության տակ և չշփոթեն ու չխառնեն.

- Աստծուն, որ ստեղծեց մարդուն իր կերպարով ու նմանությամբ - չխառնել - մարդու կողմից իր կերպարով ու նմանությամբ ստեղծված աստծու հետ

- Աստվածային Իմաստությունից սնվող բոլոր կրոններում առկա Ճշմարտությունը - չշփոթել - մարդու չիմացությամբ Ճշմարտությունից ու նրա Աստվածային ակունքներից հեռացած կրոնների քարոզածի հետ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
և Ձեր բոլոր հարցերը ճիշտ լուծումներ կստանան

[electrical_storm]

Հայորդին շատ ճիշտ բաներա գրել…
Պարզապես ես մի քիչ այլ կարծիքի եմ:Ես ինքս ոչ մի կրոնի կողմից չեմ:Անտարբեր եմ կրոնի հանդեպ՝ ագնոստիկ կամ էլ աթեիստ:Բայց մեր հին,ազգային,իսկական հայկական բաները վերացնելը շաաատ սխալ էր… չեմ սիրում հրեաներին ու չեմ ուզւոմ ներել նրանց, ովքեր հրեաների կրոնը բերեցին ու նրանց,ովքեր Հայաստանը դարձրին »առաջին քրիստոնյա պետություն»..ո՞ւմ էր պետք…

[Sirop]

քահանան քարոզի ժամանակ ասում է որ մարդիկ որոնք հավատում են Աստծուն և բարի գործեր են կատարում գնում են դրախտ իսկ ովքեր չեն հավատում Աստծուն դժոխք: Աթեիստը հարցնում է քահանային
-ես մի հարց ունեմ ինչա լինում մարդկանց հետ որ չեն հավատում Աստծուն բայց բարի գործեր են արել նրանք ուր են գնում ու որ հավատում են Աստծուն ու մեղք են գործում նրանք ուր են գնալու:
Քահանան խառնվում չի իմանում ինչ ասի.
Եթե ասի որ բարի գործ անողները Աստծուն չհավատալու պատճառով գնում են դժոխք ճիշտ չի լինի արդեն բարի լինելու իմաստը կորումա եթե ասի որ դրախտ են գնում Աստծուն հավատացողները բայց որ մեղք էլ են գործում նշանակումա Աստծուն չեն հետաքրքրում քո արածները ուրեմն կարաս Հիտլեր լինես կամ Չինգիզխան ինչուզես կանես: իսկ Հիտլերը ու Չինգիզխանը հավատացել են աստծուն: դե քահանան էլ ասումա ժամանակ տուր մյուս կիրակի կպատասխանեմ:
քահանան էլ 7 աղոթումա Քրիստոսին ասումա օգնիր ինձ ես քո ծառան եմ ես քո անունից էի խոսում հիմա օգնիր ինձ մի բան հուշիր,
քնումա արձանի մոտ ու երազում տեսնումա դրախտ գնացող գնացք մտածումա քահանան որ էս ինչ լավ էր կգնամ իմ աչքով կտենամ ամեն ինչ, եթե հիտլերին չինգիզխանին տեսնեմ հարցը լուծված կլինի կամ էլ եթե Սոկրատին կամ Բուդդաին տեսնեմ որ Աստծուն չեն հավատացել բայց շատ բարի մարդիք էն եղել էլի հարցը լուծված կլինի
գնացքը հասնում է դրախտ, տեսնումա դրախտում բոլերը տխուրեն ու ինչոր դրախտային վիճակ չի դրախտում ոչ մեկ չի երգում չի պարում մենակ մի երկու հատ սուրբ տխուր նստած էն ծառի տակ դե ինքնել մոտենումա հարցնում
-էս ինչոր բանա եղել էս իսկապես դրախտն է
ասում են -հա դրախտնա քահանան ասումա հա բայց ոնցոր դժողքը լինի հետո հարցնումա կարամ գնամ դժողք կուզեի դժողքն էլ տեսնեի որ համեմատեի
իրա համար տեղ են գտնում գնացքում գնումա դժողք ու ավելի շատա զարմանում տեսնումա դժողքում բոլորը ուրախ են ամենինչ պայծառ մարդիկ երգում են պարում են աշխատում են ոչ մի սատանա չկա ոչմեկին չեն տանջում կրակ ոչ մի բան չկա դե քահանան էլ մոտենումա մեկին ասումա էս ոնցոր դրախտը լինի դե էտ մարդնել ասումա սկզբում լավ չեր բայց հենց Բուդդան ու Սոկրատը եկան ամեն ինչ փոխվեց

[ihusik]

Կրոնը չի կարող ինչ-որ մի ազգի պատկանել կամ նրա ստեղծածը լինել օդից մի բան վերցնելով, ինչը պնդում են կրոնի դեմ պայքարող մարդիկ՝ մեղքը գցելով սրա կամ նրա, այս կամ այն ազգի, այս կամ այն բանի վրա՝ չփորձելով խորը հասկանալ, թե ինչ է կատարվում: Բոլոր կրոններում ու նրանց համապատասխան Սուրբ Գրքերում կան Բացարձակ Ճշմարտություններ, որոնք տալիս են մեզ՝ անգրագետ ոգեղեն բնագավառում մարդկանցս, Մեծագույն Ուսուցիչները, իսկ ահա թե ի՞նչ են անում այդ Ճշմարտությունների հետ կրոնավորներն ու հասարակ մասսաները, թե ի՞նչ են լինում Նրանց արտահայտած Ճշմարտությունների հետ այդ կրոնական գրքերում՝ թարգմանությունների ու կեղծումների արդյունքում - դա բոլորովին այլ հարց է: Բայց այնուամենայնիվ, որքան էլ որ կեղծումներ ու սխալներ տեղ գտած լինեն այդ գրքերի մեջ, դրանց բոլորի միջից էլ կարելի է գտնել այն Մեծ Ուսուցիչների արտահայտած Բացարձակ կամ Աստվածային Ճշմարտություններն ու այն Գաղտնագիտությունը, որ թաքնված է այդ գրքերում, որպեսզի ոտքերով դրանք չտրորեն ու հարձակվեն նրանց կրողների վրա: Բավական է սեփական չիմացության պատճառով մեղադրել բոլորին...

Պլատոն. <<Իրենց դժբախտությունների համար մարդիկ հակված են մեղադրել ճակատագրին, աստվածներին և ում ասես, բայց միայն ոչ իրենք իրենց>>:

[electrical_storm]

Ես համաձայն եմ,որ կրոնական գրքերում շատ ճիշտ բաներ կան ու շատ բաներ էլ մարդիկ սխալ են մեկնաբանում՝ մանավանդ քրիստոնեության մեջ, համաձայն եմ նաև,որ պետք չի մեղքերը գցել Աստծու կամ ճակատագրի վրա, սակայն պետք չի ինչ-որ գերբնական ուժերի հավատալ և երկրպագել…

[Հեթանոս Հրեշտակ]

ihusik, հիմա ասում ես ամբողջ կյանքս պիտի նստեմ ամեն հիմարի հորինած կամ խմբագրած՝ կրոնի գաղափարակիրը հանդիսացող գրքերը նեռվերս սղոցելով կարդամ, ու փորձեմ գեթ մի ճշմարտություն որսամ ?
Իսկ այս դեպքում դժբախտությունն իմը չի, ազգինն ա, թե չէ ես կրոնի հարցում որ հաստատ «դժբախտ» չեմ:

[ihusik]

Իսկ ո՞վ ասեց, որ կան գերբնական ուժեր - բոլոր ուժերն էլ բնական են: ուղղակի նրանք, որոնք հասու չեն որոշ ուժերի ու չեն կարողանում դրանց էությունն ու գործելու մեխանիզմները հասկանան, անվանում են այդ ուժերին գերբնական:
Իսկ ո՞վ ասեց, որ պետք է երկրպագել ինչ որ ուժերի - պետք է առնվազն գոնե իմանանք, թե ովքե՞ր ենք մենք, ի՞նչ ուժեր կան մեր մեջ ու ինչպե՞ս են դրանք գործում, որտեղի՞ց ենք եկել և ու՞ր ենք գնում, ո՞րն է կյանքի իմաստը և ինչպե՞ս է պետք այն ապրել: Առանց որևէ գերբնական ուժերի հավատալու ու երկրպագելու, ուղղակի ճանաչելով ինքներս մեզ (տես ստորագրությունս):

Մարդը զարմանալի էակ է. չիմանալով թե ո՞վ է ինքը, ուզում է իմանալ թե ո՞վ կամ ի՞նչ է Աստված, կյանքը, մահը, ճակատագիրը և ամեն ամեն բան ու իր կարճ խելքով Բացարձակը դարձնում է իր խելքի պես սահմանափակ...

ihusik, հիմա ասում ես ամբողջ կյանքս պիտի նստեմ ամեն հիմարի հորինած կամ խմբագրած՝ կրոնի գաղափարակիրը հանդիսացող գրքերը նեռվերս սղոցելով կարդամ, ու փորձեմ գեթ մի ճշմարտություն որսամ

Ես քեզ եղբայրաբար խորհուրդ կտայի չկարդայիր ու նյարդերդ չսղոցեիր ու իզուր այնտեղ Ճշմարտություն չորոնեիր: Բայց ասեմ, որ շատ գտնողներ են եղել՝ անկախ թե այդ մարդիկ հավատացյալ են կոչվել եկեղեցու կողմից, թե անհավատ: Իսկ նա՝ ով վիրավորում է ինչ որ մեկին, դա նախ և առաջ խոսում է վիրավորողի մասին, քան նրա՝ ում վիրավորում են... խնդրում եմ զգուշ եղեք գրառումներում Ձեր մտքերը արտահայտելիս, որպեսզի չվիրավորեք Ձեզ:

[Philosopher]

Աստվածաշնչի և նրա բովանդակության վերաբերյալ բազմաթիվ գիտական և ոչ այնքան գիտական աղբյուրներ կան, որոնք փորձում են պատասխանել այդ հաևցերին և ոչ միայն դրանց։ Խնդիրը, սակայն, այստեղ այն է, որ որևէ կրոնի ինչպես բովանդակային, այնպես էլ սյուժետաբանական-կառուցվածքային բաղադրությունը չի կարող քննարկվել "զուտ բանականության" տեսանկյունից, այսինքն՝ երբ յուրաքանչյուր տարր ունի իր տրամաբանական բացատրությունը։ Այսպես կարող են բացատրվել, օրինակ, Արիստոտելի կամ Հեգելի փիլիսոփայական համակարգերը, սակայն ոչ երբեք որևէ կրոն կամ նրա սուրբ գիրք։ Սա չի նշանակում, որ չպետք է տրամաբանություն գտնել կրոնի, մեջ, դա պարզապես նշանակում է, որ կրոնի բնույթն էլ հենց այն է, որ այն լինի ոչ թե տրամաբանական, այլ մի խոսքով՝ կրոնական։ Իհարկե, կան տրամաբանական առումվ առավել լավ հիմնավորված կրոններ, որոնց մեջ առավել շատ է գիտությունը և առավել քիչ առասպելաբանությունը։ Կան նաև կրոններ, այդ թվում քրիստոնեությունը, որոնց մեջ այդ բաղադրությունը հակառակ համամասնությունը ունի. դրանցում ավելի շատ առասպելաբանությունն է, աշխարհի միստիկակակն ընկալումը, քան տրամաբանությունը ու աշխարհի գիտակցական ընկալումը։ Սա լավ է թե վատ, դժվար է, ասել, դա կախված է այն հանգամանքից, թե ինչ է մարդը ցանկանում ստանալ կրոնից. եթե ցանկանում է ստանալ աշխարհի ընկալման նոր, նայց տրամաբանական մեկնակետեր, նա ընտրում է առաջին տիպի կրոնները, իսկ ավելի հաճախ՝ որևէ փիլիսոփայական համակարգ, իսկ ով ցանկանում է կրոնից ստանալ զգայական լիցքեր, կյանքն ապրելու պրակտիկ խորհուրդներ, ընտրում է կրոնների երկրորդ տիպը, տվյալ դեպքում քրիստոնեությունը։ Եվ այս ընտրության մեջ չկա մտածողություն, դրանում կա կրոնականություն, այսինքն՝ կրոնական սրբազնության պահանջ և այդ պահանջի շուտափույթ բավարարման ցանկություն, որտեղ կարևոր են ոչ թե հարցերը, այլ պատասխանները։

[StrangeLittleGirl]

Եթե ասի որ բարի գործ անողները Աստծուն չհավատալու պատճառով գնում են դժոխք ճիշտ չի լինի արդեն բարի լինելու իմաստը կորումա եթե ասի որ դրախտ են գնում Աստծուն հավատացողները բայց որ մեղք էլ են գործում նշանակումա Աստծուն չեն հետաքրքրում քո արածները ուրեմն կարաս Հիտլեր լինես կամ Չինգիզխան ինչուզես կանես: իսկ Հիտլերը ու Չինգիզխանը հավատացել են աստծուն: դե քահանան էլ ասումա ժամանակ տուր մյուս կիրակի կպատասխանեմ:

Նայած դու ինչ ես հասկանում Աստծուն հավատալու տակ: Եթե պարզապես գիտես, որ ինչ-որ մեկը կա, որ ստեղծել է աշխարհ, որ ամենակարող է և այլն, դա դեռ չի նշանակում այն հավատքը, որի մասին գրված է Աստվածաշնչում: Ձեր ասած ձևով հավատում են նաև դևերը, հավատում են ու սարսափով սպասում: Իսկ այն հավատքը, որը փրկում է, բոլորովին այլ է: Դա Հիսուսին հավատալն է, ընդունելն է, որ քո սեփական մեղքերի համար Նա խաչվեց, որ Նրա արյունը մաքրում է քեզ, եթե միայն ապաշխարում ես: Հիմա կասեք, թե դրանից հետո էլ մեղքեր կգործես: Այո՛, կգործես, ապահովագրված չես դրանցից, բայց սա արդեն ուրիշ հարց է… Ինչպե՞ս է, երբ դու քեզ շատ սիրելի մարդու ցավ ես պատճառում, և դրանից դու էլ ես շատ տխրում: Նույնը քրիստոնյայի մեղք գործելն է: Երբ հանկարծ մեղք ես գործում, դու Աստծուն ցավ ես պատճառում, և դրա պատճառով ինքդ էլ ես տառապում: Դու խոստովանում ես մեղքդ, ներում խնդրում, վախենում, որ չի ների Աստված, բայց Նրա սերը շա՜տ մեծ է, և Նա կների ամեն դեպքում, միայն թե խոստովանությույնդ ու զղջումդ անկեղծ լինի:

[ihusik]

... Իսկ այն հավատքը, որը փրկում է, բոլորովին այլ է: Դա Հիսուսին հավատալն է, ընդունելն է, որ քո սեփական մեղքերի համար Նա խաչվեց, որ Նրա արյունը մաքրում է քեզ, եթե միայն ապաշխարում ես: Հիմա կասեք, թե դրանից հետո էլ մեղքեր կգործես: Այո՛, կգործես, ապահովագրված չես դրանցից, բայց սա արդեն ուրիշ հարց է… Ինչպե՞ս է, երբ դու քեզ շատ սիրելի մարդու ցավ ես պատճառում, և դրանից դու էլ ես շատ տխրում: Նույնը քրիստոնյայի մեղք գործելն է: Երբ հանկարծ մեղք ես գործում, դու Աստծուն ցավ ես պատճառում, և դրա պատճառով ինքդ էլ ես տառապում: Դու խոստովանում ես մեղքդ, ներում խնդրում, վախենում, որ չի ների Աստված, բայց Նրա սերը շա՜տ մեծ է, և Նա կների ամեն դեպքում, միայն թե խոստովանությույնդ ու զղջումդ անկեղծ լինի:

Բյուր ջան լսել եմ դրախտում ամենալավ տեղերը Հիտլերի նման մարդկանց են տալիս, դա ճի՞շտ է, քանի որ նրանք Աստծո ստեղծած միլիոնավոր մարդկանց կյանքեր են կործանում, բայց այնքան խելոք են, որ մահանալուց առաջ մի լավ խոստովանում, ապաշխարում ու զղջում են իրենց կատարած մեղքերի համար ու պատրաստ են ում արյանն ասես հավատալ, միայն թե հավատացյալների հորինած դժողքում կապտիտ չլինեն:

Հիմա կասեք, թե դրանից հետո էլ մեղքեր կգործես: Այո՛, կգործես, ապահովագրված չես դրանցից, բայց սա արդեն ուրիշ հարց է…

Եթե կարելի է, շարունակի այս կիսատ թողած միտքդ... եթե մի մարդ մեղք է գործել, հետո արել այնպես, ինչպես դու ես ասում ու հետո էլի մեղքեր է գործում (քանի որ ապահովագրական ընկերությունից չէր երկարացրել իր ապահովագրությունը ) ապա վերջ ի վերջո ի՞նչ է լինելու նրա հետ:

Ըստ ներկա քրիստոնեական պատկերացումների բոլորի համար կա միայն երկու ուղի. կամ նա կգնա դրախտ, եթե կյանքի վերջում հասցնի կրկին այդ իր գործած մեղքերի համար այդ նույն արարողակարգը կատարել ու գնալով դրախտ այնտեղից կհետևի կամ կհասկանա (եթե չթողնեն "գյոզ դնել") ու կուրախանա (քանզի դրախտում տխրությունը չի հարգվում) թե ինչպես են իրենց մեղքերի համար անվերջ կտտանքների ենթարկվում իրենց եղբայրներն ու քույրերը, իսկ նա հասկանալով այդ ամենը նույնիսկ սրտի ցավ չի զգա (որովհետև դրախտում ցավ էլ չի լինելու, որ գոնե դա հասկանալուց սիրտը ցավեր). կամ, եթե կյանքի վերջում չհասցնի կրկին այդ իր գործած մեղքերի համար այդ նույն արարողակարգը կատարել՝ կգնա դժողք, ուր ամենայն հավանականությամբ պետք է ասբեստից լինի մարդ, որ նրան անընդհատ վառեն ու նա այդպես էլ չվառվի մինչև վերջ:

Իմ պատկերացմամբ Ճշմարտությունը բոլորովին այլ է. Աստված իրավունք չունի ոչ ոքու ներելու, քանզի դրանով Նա կխախտի Իր իսկ տված Արդարության Օրենքը. <<ինչ ցանես այն էլ կհնձես>>: Ուստի եկեք Աստծուն չդարձնենք մեր կերպարով ու նմանությամբ՝ մեր մարդկային որակներով ու հատկություններով օժտելով:

Իսկ այս դեպքի համար լավագույն օրինակը Հիսուսի ու Մարիամ մագթաղենացու օրինակն է, երբ Ուսուցիչը իր Իմաստությամբ ցույց է տալիս, թե ինչպես պետք է վերաբերվել մարդկանց, որոնք մեղք են գործում (ներողամտաբար, չդատելով, այլ կարեկցանքով ու օգնությամն ձեռք մեկնելով) ու որ միակ ուղին փրկության՝ այդ մեղքից ազատվելն է. <<գնա և այլևս մեղք մի գործիր>>, որովհետև եթե գործի ոչ ոք իրավունք չի ունենա ներել, այլ <<ստիպված կլինի հատուցել մինչև վերջին կոնդրատը, որ կարողանա դուրս գալ բանտից>> (հատուցի իր քարման, որ ազատվի նրա կապանքներից ու դուրս գա բանտից՝ մարմնավորվելու անհրաժեշտությունից, որի մեխանիզմը գործի է գցում հենց քարման):

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան լսել եմ դրախտում ամենալավ տեղերը Հիտլերի նման մարդկանց են տալիս, դա ճի՞շտ է, քանի որ նրանք Աստծո ստեղծած միլիոնավոր մարդկանց կյանքեր են կործանում, բայց այնքան խելոք են, որ մահանալուց առաջ մի լավ խոստովանում, ապաշխարում ու զղջում են իրենց կատարած մեղքերի համար ու պատրաստ են ում արյանն ասես հավատալ, միայն թե հավատացյալների հորինած դժողքում կապտիտ չլինեն:

Հուսի՛կ ջան, եթե իրոք զղջա, հա՛, էդ մարդը կգնա դրախտ: Բայց կզղջա՞ արդյոք: Գիտես, բառերը քիչ են, Աստված շատ լավ գիտի մարդկանց սրտերը: Հետո զղջալը քիչ է: Ես ասացի նաև Հիսուսին ընդունելու մասին, որովհետև Նրա արյունն է մաքրում մեղքերը: Բայց իրոք, ես դեմ չեմ, որ այդ մարդը գնա դրախտ, եթե զղջացել է, որովհետև ամենքս մեղավոր ենք: Գուցե մեկը 100 մեղք է գործել, մեկը՝ 10000, բայց հենց մեկն էլ բավական է, որ հեռանանք Աստծուց: Հետո, կա նաև մեղք կարգավիճակ, որը մենք ժառանգել ենք մեր նախահայրերից՝ Ադամից ու Եվայից: Այդ կարգավիճակի պատճառով մենք հեռացած ենք Աստծուց, անդունդ է փորված մեր և Աստծո միջև: Եվ միակ ճանապարհն առ Աստված Հիսուսն է: Միայն Հիսուսի շնորհիվ ենք ազատվում այդ կարգավիճակից:

Եթե կարելի է, շարունակի այս կիսատ թողած միտքդ... եթե մի մարդ մեղք է գործել, հետո արել այնպես, ինչպես դու ես ասում ու հետո էլի մեղքեր է գործում (քանի որ ապահովագրական ընկերությունից չէր երկարացրել իր ապահովագրությունը ) ապա վերջ ի վերջո ի՞նչ է լինելու նրա հետ

:
Հուսի՛կ, սա շատ բարդ է հասկանալը: Ես դա տեսականորեն գիտեի, բայց գործնականորեն համոզվել եմ միայն վերջերս: Այսպիսի մի օրինակ բերեմ. դու շատ մտերիմ ես մի մարդու հետ (քրիստոնեության մեջ համապատասխանում է Աստծո հետ մտերիմ հարաբերությունները՝ Հիսուսին ընդունելը): Այդ մարդը գիտի քո բոլոր թերությունները, բայց քեզ սիրում է, շատ է սիրում: Մի օր դու շատ վատ բան ես անում նրա նկատմամբ: Մտածում ես, որ դա աններելի է, բայց զղջում ես, ներողություն խնդրում: Իսկ նա… ի՞նչ… նա քեզ շատ է սիրում, հետևաբար ներում է: Բայց դու նաև ուժեղ ցավ ես զգում քո ներսում, որ այդ մարդուն վիրավորել ես: Նույնն էլ Աստված: Նրա սերն անսհաման է, հետևաբար ներելու ունակությունն էլ է անվերջ: Մեր ամեն մի մեղքը Նրան ցավ է պատճառում, բայց Նա ներում է մեզ, երբ խոստովանում, զղջում ու հետ ենք կանգնում մեր մեղքերից: Մենք պահպանում ենք մեր հարաբերությունները Նրա հետ: Իսկ Փրկությունը նվեր է, մենք արժանի չենք դրան: Ես էլ արժանի չեմ, Հիտլերի պես մարդն էլ արժանի չէ: Բայց որովհետև սիրում է մեզ, տալիս է այդ նվերը, եթե միայն ընդունում ենք Հիսուսին, մաքրվում մեղքերից: Դրախտը չոր ու ցամաք դրախտ չէ, դա հավերժական կյանք է Աստծո հետ: Իսկ դժոխքն այն վայրն է, որտեղ Աստծո սերը չկա:

Ըստ ներկա քրիստոնեական պատկերացումների բոլորի համար կա միայն երկու ուղի. կամ նա կգնա դրախտ, եթե կյանքի վերջում հասցնի կրկին այդ իր գործած մեղքերի համար այդ նույն արարողակարգը կատարել ու գնալով դրախտ այնտեղից կհետևի կամ կհասկանա (եթե չթողնեն "գյոզ դնել") ու կուրախանա (քանզի դրախտում տխրությունը չի հարգվում) թե ինչպես են իրենց մեղքերի համար անվերջ կտտանքների ենթարկվում իրենց եղբայրներն ու քույրերը…

Դա սոսկ արարողակարգ չէ, դա սրտի, հոգու վիճակ է: Մի՞թե քեզ թվում է, թե Աստված չի հասկանում ով է սոսկ արարողակարգ կատարում, ով՝ ոչ:

Իմ պատկերացմամբ Ճշմարտությունը բոլորովին այլ է. Աստված իրավունք չունի ոչ ոքու ներելու, քանզի դրանով Նա կխախտի Իր իսկ տված Արդարության Օրենքը. <<ինչ ցանես այն էլ կհնձես>>: Ուստի եկեք Աստծուն չդարձնենք մեր կերպարով ու նմանությամբ՝ մեր մարդկային որակներով ու հատկություններով օժտելով:

Աստված արդար է, բայց նաև սիրող է: Աստված ասել է, որ մեղքի վարձքը մահ է: Դա սոսկ ֆիզիկական մահը չէ, հոգևոր մահն է, բաժանումն Աստծուց: Եվ որովհետև մեղքի վարձքը մահն է, մարդիկ ժամանակին զոհեր էին մատուցում իրենց մեղքերի համար, բայց մի օր Աստված ասաց, որ զզվել է այդ զոհերից, որովհետև դրանք մաքուր սրտով չեն մատուցվում, այլ ամեն մեղքի համար նախօրոք զոհ են պատրաստել: Աստված Ինքը մատուցեց զոհը, Աստված Ինքը խաչ բարձրացավ՝ մեզ փրկվելու հնարավորություն տալով: Ու երբեք ոչ ոք չի կարող հասկանալ, թե որքան մեծ է Աստծո սերը: Ինչու՞ Աստված ներելու իրավունք չունի: Մի՞թե երբ քո մտերիմը քո հանդեպ մեղք է գործում, դու չես ներում: Մի՞թե Հիսուսը չի ասում. «Ների՛ր եղբորդ…»: Դու քո մտերիմին սիրում ես քո մարդկային էությամբ, իսկ հիմա պատկերացրու, թե Աստված ինչքան է սիրում քեզ Իր Աստվածային էությամբ: Չես կարող պատկերացնել… դա անպատկերացնելի է…

որովհետև եթե գործի ոչ ոք իրավունք չի ունենա ներել, այլ <<ստիպված կլինի հատուցել մինչև վերջին կոնդրատը, որ կարողանա դուրս գալ բանտից>> (հատուցի իր քարման, որ ազատվի նրա կապանքներից ու դուրս գա բանտից՝ մարմնավորվելու անհրաժեշտությունից, որի մեխանիզմը գործի է գցում հենց քարման):

Հարգելի՛ս, այլևս մեղք չգործելը բարդ է: Բարդ է, բայց հնարավոր է… միայն մի միջոցով. Հիսուսին ընդունելով, որովհետև այս դեպքում, ոչ թե չոր ու ցամաք օրենքներ են, այլ սեր… մեծ սեր:
Բացի դրանից, չմոռանանք, որ Հիսուսն Իր աշակերտների ոտքերն էր լվանում գլուխների փոխարեն: Դա խորհրդանշում է հենց քրիստոնյային, որը, մեկ անգամ ընդունելով Հիսուսին, լվանում է գլուխը, բայց որովհետև ապրում է այս աշխարհում, ոտքերը կեղտոտվում են, հետևաբար դրանք լվանալու կարիք են ունենում:

Հ.Գ. մինչև հիմա ոչ մի մեղք չգործած մարդ չի եղել, բացի Հիսուսից, իսկ դրախտին արժանի են միայն մեղք չգործածները: Աստված այն նվեր է տալիս, բայց մենք արժանի չենք:

[Highordy]

Հ.Գ. մինչև հիմա ոչ մի մեղք չգործած մարդ չի եղել, բացի Հիսուսից, իսկ դրախտին արժանի են միայն մեղք չգործածները: Աստված այն նվեր է տալիս, բայց մենք արժանի չենք:

Այսինքն՝ եթե մի քիչ ազնվություն ու նամուս ունենայինք՝ պետք է անպայման հրաժարվեինք այդ նվերից:

[Tumbler]

Աստծուն բոլորնել հավատումեն. Մեկը հավատումա որ ինքը կա, Մյուսը հավատումա որ նա չկա

[ihusik]

Ես միշտ զարմացել եմ, թե ինչու՞ են մարդիկ իրենց գործերի մեջ խառնում Աստծուն: Աշխարհում կա օրենք և ով այդ օրենքը խախտում է՝ պատժվում է, եթե հասկանում է իր սխալները և էլ չի կրկնում դրանք, ապա ազատվում է այդ պատժից, իսկ նա ով գործում է այդ օրենքի համապատասխան՝ նա պարգևատրվում է...

Գիտեք ինչու՞ չի կարելի Աստծուն փորձել. որովհետև փորձելու իմաստը չկա, քանի որ ինչ ցանում է մարդ այն էլ հնձում ու ոչ ոք այդ արդարության օրենքի դեմ չի կարող գնալ. օրինակ, եթե մեկը Աստծուն փորձելու համար ասի. <<Աստված ջան ես քեզ կհավատամ եթե ես առանց օդապարիկի հիմա ինքնաթիռից ցած թռնեմ ու չմահանամ ու ոչ մի տեղս նույնիսկ չկոտրվի>>, Աստված հավանաբար կասի. <<Այ բալամ հոմ դու խաթա չես, աշխարհում այսպիսի այսպիսի օրենքներ կան ինձնից ի՞նչ ես ուզում>>

Եթե մարդ պետք է դարձի գա ու փոխվի սրտանց՝ չկրկնելով սխալները՝ էլ ի՞նչ կապ ունի Աստծու ներելը կամ չներելը, հենա մարդ փոխվում է, փոխվում է և նրա ճակատագիրը, չի փոխվում՝ չի փոխվում և նրա ճակատագիրը (ինչ ցանում է այն էլ հնձում է), էլ ի՞նչ կապ ունի այստեղ Աստված, որին դարձրել են մի բարի մարդ ասես բոլոր մարդկային հատկություններով: Խնդրում եմ, մի ստեղծեք Ձեր համար ուրիշ Աստվածներ՝ Ձեր կերպարով ու նմանությամբ, թե չէ որ Աստված էլ Ձեր նման անկատար լինի՝ մեր բոլորիս վերջը լավ չի լինի ու մի վախեցրեք մարդկանց այդ Ձեր ստեղծած Աստծով: