Բարեկամ-ի խոսքերից
Առաջին հարցին կարելի ա պատասխանել այսպես.սատանան մի երևույթ ա, որը գոյություն ունի միայն տանջանքի մեջ, հակառակ դեպքում ինքը սատանա չէր լինի, այլ կլիներ հակառակը, ու քանի որ այն ոչ այլ ինչ ա քան տանջանք, ապա իրա մատուցածն էլ միայն տանջանքն ա լինում, այնպես որ ինքը հատուկ չի տանջում մարդկանց, պարզապես դա իրա գոյաձեւն ա, ու իրա ողջ սատանայությունը հենց նրա մեջ ա, որ սկզբում կակռազ չի տանջում, սկզբում գայթակղում ա այպես կոչված վայելքներով, ու վերջում ա պարզվում, որ հատուցումը տանջանքն ա, ինչին, ի դեպ, սկզբում չենք հավատում, թե չէ, եթե մանանեխի հատիկի չափ հավատ ունենանք, էդքան ապուշ չենք, որ ընդունեն էդ այսպես կոչված վայելքները: Էդ մեկ:
Երրորդ հարցի պատասխանը առաջինի շարունակությունն ա: Աստծո գթասրտությունն, ասվում է, որ անսպառ է: Այդ դեպքում ինչի՞ են էդ սատանայից խաբվածները ուրեմն գնում դժոխք, չէ՞, բա ու՞ր ա, կասես, գթասրտությունը: Մարդը, որպես ընտրող տեսակ, անվերջ ճկուն ա ու խորը: Երբ մեկը ընտրում ա սատանային /կամ այն ինչը հակասում ա Աստծուն /, ապա նրան դրախտը պետք էլ չի իրականում, իրականում նա չի էլ կարողանա հարմարվել էնտեղ, իր ընտևությամբ նա էնպես ա դեֆորմացրել իրան, որ դրախտն արդեն խորթ ա իրա էությանը, ու ստացվում ա, որ Աստված ամենևին էլ անգութ չի գտնվում իրա նկատմամբ, չի զրկում: Բայց միեւնույն ժամանակ ասված է, որ զղջացող մոլորյալը տասնապատիկ ավելի տեղ ունի դրախտում, քան ամբողջ կյանք բարեպաշտ եղողներ. ահա հենց տեղ Աստվածային անսահման գթասրտությունն ա, որ նրան, ով կուզենա դրախտ, նրան կներվի ու կտրվի: Ինչ վերաբերում ա երեխաներին, որոնք մահանում են, իսկ ի՞նչ ա մահը, մահվան համար սգում են մնացյալները, սգում են իրանց կորուստը, բայց արդյո՞ք սգում են այդ հեռացող երեխաները
իսկ երկրորդ հարցը. հետաքրքիր ա ուսումնասիրել տարբեր կրոններ ու գտնել ընդհանրությունները, ու կտեսնես, որ նրանք բոլորն են նույն ուղղությամբ են տանում: Ուղղակի պետք ա տեսնել էդ ընդհանրությունները: Նույն բուդդայականությունը օրինակ, առաջարկում ա հասնել բացարձակ պայծառության սեփական անձից դուրս գալու, ինչ-որ տեղ այդ սեփական անձը ժխտելու, նրանից հրաժարվելու միջոցով, ու տենց, ըստ բուդդիզմի, միանում ես համընդհանուր Միակին, կորցնում ես քո կարծեցյալ եսը ու գտնում իսկականը /կամ էլ ոչինչ չես գտնում, էդ արդեն նայած թե որ ուղղոությունն ա բուդդականության, բայց դա տվյալ դեպքում էական չի/ հանմընդհանուր էդ Միակի, Միության մեջ: Բուդդիզմի հետեւորդները էդ ինքնաժխտումըմտահայությամբ պրոցեսի մեջ դնելով, հասնում են նիրվանայի: Քրիստոնեության մեջ ինքնաժխտման նույն ուսմունքն ա, բայց մի փոքր այլ եղանակով. սիրիր ընկերջդ ինչպես սեփական անձդ, այն է՝ երբ ընկերոջդ ու քո անձի մեջ կարողանաս տարբրություն չդնել, կորցնում ես քեզ էդքան տառապանք պատճառող էդ եսասեր անձդ ու հասնում մի վիճակի, որը հենց պայծառացումն ա:
Հուսով եմ հարցերիդ պատասխանեցի հնարավորինս հասկանալի:
Էջանիշներ