Ինչու՞ Աստված մարդուն տվեց ազատություն, ոմանք ասում են,
«կարար չէ էդ ծառը չտնկեր հենց դրախտի կենտրոնում ու մեկ էլ չպատվիրեր որ Ադամը չուտի»:
Ամբողջ հարցը սրա մեջա, որովհետև այն ակնթարթին երբ մարդուն ազատություն է տրվում, նրա առջև բացվում է 2 ուղի: Ազատությունը կորցնումա իմաստը եթե լոկ մեկ հնարավոր ուղի կա, այս դեպքում դա այլևս ազատություն չի:
Ազատություն նշանակումա գործողությունների սեփական կերպը ընտրելու, հսկելու, որոշելու իրավունք, իսկ Աստված Ադամին տվել էր ազատության անգին ընծան: Ադամը ուներ լիակատար ազատություն՝ ընդունելու կամ մերժելու, իրեն երջանիկ կամ ապերջանիկ դարձնելու:
Քանզի ոչ միայն ազատություն ունենալն է մարդուս գոհացնում, այլև այն, թե ինչ կարող է անել ազատ լինելով: Որով էլ վճռվում է, թե կգտնի՞ արդիոք խաղաղություն իր անձի և Աստծո հետ:
Որոշ մարդիկ հայհոյում են Ադամին, մեղադրում որ իր պատճառով մարդկությունը ընկավ մեղքի մեջ, սակայն բոլորս էլ գիտենք որոշակի մարդկանց ովքեր ազնիվ են, բայց այդպիսին են ոչ այնքան ազատ ընտրության բերումով, որքան այն պատճառով, որ անազնվության դրդող դիպվածի չեն պատահել:
Բոլորս էլ մարդիկ գիտենք, որոնք հպարտանում են նրանով, թե իրենք լավն են, այնինչ իրականում միայն շրջապատող իրադրությունը և ապրելակերպն են նրանց հեռու պահել չարիք գործելուց: Մենք չենք կարող համարել, թե դիմակայում ենք գայթակղությանը, եթե առհասարակ ոչ մի գայթակղության չենք ենթարկվել:
Էջանիշներ