Դորիան` բանաստեղծություններ

[Եկվոր]

Մ.-ին

Ես չլսած ձայնը քո կարոտում եմ,
Երազելով վեր նայում`
Թաթախելով միայնակ դառնությունս
Քո պատրանքի շիրայում:

Ու փակվելով խենթի պես հորինված
Իմ օդային ամրոցում,
Խուսափելով օտար աչքերից
Քո լռությունն եմ ծծում:

Ինձ եմ սրբում քեզանով, մի խոսիր,
Պետք չէ բուժել էս տենդը,
Թույլ տուր հյուսեմ համրության հելյունով
Քո գոյության լեգենդը:

Դորիան ջան, երբ դու արդեն լինես ՀՀԳ, գուցե և «շիրան» ու «հելունը» ավելի ամրապնդեն հանճարեղությունդ, բայց այսօր իմ կարծիքով մի քիչ «կնճռում» են բանաստեղծությունդ, իսկ ընդհանուր առմամբ դու քեզ չես դավաճանում՝ ասելիքդ միշտ կա: Լավ էր