Դորիան` բանաստեղծություններ

[Վարպետ]

Ով եմ ես, Աստված-ը գժ~ գործ էր, ահավոր դուրս եկավ Էլի եմ ուզում

[Երվանդ]

Հզոր ա իրոք, առաջինը դուրս շատ էկավ, իսկ «Ով եմ ես աստված»-ը հզոր ա իրոք

[Գալաթեա]

Լավ ես գրում..թափով ա շատ։ Անտարբեր չի թողնում։
մի տեսակ Մեսչյան ա հիշեցնում .. ասելիքի խորությամբ ու բառերի ուժգնությամբ

Ապրես

[Enigmatic]

իրոք շատ տպավորիչա ու հզոր,շատ լավ ես գրում մօլօդեց

[Dorian]

Ով եմ ես, Աստված-ը գժ~ գործ էր, ահավոր դուրս եկավ Էլի եմ ուզում

Նվիրում եմ քեզ, թեկուզ նվիրված ա մի աղջկա, ով ամենից վեր սերն էր դասում:

***
Քո վարսերը թափվում են,
Ու էնքան լավ շամպուն է սկսել գովազդել
Առաջին ալիքը:
Ամսվա վերջերին
Ուրիշները հաշվում են ծախսերը իրենց,
Դու հաշվում ես տալիքդ:

Արդեն մոռացել ես,
Թե քանի օր է, ինչ մի ճաշ ես եփում,
Էն էլ` միշտ նույն ճաշը:
Դու ոչ վաղ անցյալում
Պայքարում էիր ավելորդ քաշի դեմ, իսկ հիմա
Պայքարում է քո դեմ քո իսկ քաշը:

Դու երազ էիր փնտրում,
Իսկ երազդ հին կարթը ձեռքին նստել էր ափին
Ու կապել էր խայծը,
Այն արդեն մարսել ես,
Վայելել ես քո փայ երազանքն ու հիմա
Վայելում ես չեղածը:

[Dorian]

***
Բարի մարդ, խաչ քաշիր
Աղը թափել եմ սեղանին,
Անգամ դանակը կոկորդիս,
Ինքս նման բան չեմ անի:

Սայթաքել եմ, բարի մարդ,
Ա՜խ, բարի մարդ, քո բանին չի՞,
Վաղը կաղալով կանցնեմ կողքովդ,
Ձև կբռնես, չես ճանաչի:

Կանգնած եմ մենակ, մրսում եմ,
Օգնիր ինձ, խղճա, բարի մարդ,
- Էս ցրտին որ էսպես հանվում ես,
Մեղքը քոնն է, չքվիր, այ օղբաթ:

Բարի մարդ, ներիր, գործից կտրում եմ,
Բարություն արա ինձ համար,
Սա, իրոք, անհրաժեշտություն է,
Այլ ոչ պնդում քմահաճ:

Բարի մարդ, չարին հանգիստ թո՛ղ,
Ուրանալ չի կարող լավությունդ,
Հասկացի՛ր, ուրիշին ժխտելով
Չպիտի հաստատես ինքնությունդ:

Կմեռնե՞ս, թե որ ձեռք մեկնես դու
Ու ընկածս փոսից հանես ինձ:
Բարի մարդ, սև գրողը գնա,
Հոգնել եմ քո բարությունից:

[Բարեկամ]

Սար ու ձոր չընկնելը լավ է, բայց ինձ դուր չեկավ: Ոչինչ չէ՞: Ավելի մեծ թվով մարդկանց դուր ա գալիս:

[impression]

վերջին երկուսն ինձ վրա էլ տպավորություն չգործեցին, թույլ էին, իմ համեստ կարծիքով ասելիք չունեին, էլ չհաշված բանաստեղծելու բոլոր կանոնների մեկիկ-մեկիկ անտեսումը: Իհարկե, դա էլ է իր տեսակի մեջ կանոն, բայց դե եսիմ, կոնկրետ իմ կարծիքով կամ բանաստեղծությունը պետք է լինի ասեղնագործած, բոլոր հանգերը, չափերը համապատասխան, ամեն ինչ իր տեղը, կամ լինի այսպես կոչված "սպիտակ բանաստեղծություն" /белый стих/, կամ էլ էնպիսի մի թափ ունենա ասելիքդ, որ նախորդ թվարկածներս հաշվի չառնի ընթերցողը: Վերջին երկուսի մեջ էդպիսի բան չտեսա...

[Chuk]

Գործերիդ մեջ դուրս շատ եկավ համարձակությունը:
Դուրս եկավ նաև պարզ ու անմիջական լեզուն, որ գրվում է այն բառերով, որոնցով թերևս խոսում է հեղինակը, առանց ավելորդ պաճուճավորումների, «ձևական» բառերի, արտահայտությունների օգտագործման:

Բայց գործերի մեծ մասը իբրև բանաստեղծություն չընկալեցի ու լավ չեմ կարող բացատրել թե ինչու: Գուցե ներքուստ անհամաչափություն եմ զգում, գուցե այլ բան: Բայց սրանք ընկալեցի որպես ցասումի խոսք, որպես անարդարության դեմ բողոք կամ էլի եսիմ ինչ, բայց ոչ որպես բանաստեղծություն:

Համաձայն եմ նաև, որ վերջին երկուսը նախորդների հետ համեմատած թույլ էին: Գուցե պատճառն այն է, որ առաջիններից հետո շատ ավելի ուժեղ կամ գոնե հավասար բան էինք սպասում, չգիտեմ:

[Morpheus_NS]

Բոլորն էլ դուրս եկան Դորան ջան:
Հոգի կա գրածներիդ մեջ ու զգացմունք: Ես էլ մի քանի վայրկյան ապրեցի քո զգացածը:

[Rhayader]

Անկեղծությունը լավ էր, բայց մատուցման ձևն ու էսթետիկան դուրս չեկան: Մի տեսակ անհատականություն չզգացի: Բայց, ցանկացած դեպքում, մեյնստրիմ չի՝ նույնիսկ բավականին օրիգինալ է, որովհետև ոչ ռաֆինացված շիրազոֆիլիային ես զոհ գնացել, ոչ էլ զուգարային բոհեմային, որով տառապում է ինքնագիրը:
Ապրես, ցանկացաղ դեպքում՝ որովհետև ինձ դուր չգալը ճաշակային հարց էր, մնացած առումներով կպնելու տեղ չկա:

[Հայկօ]

Չէ, կպնելու տեղ, իհարկե, կա: Dorian, ես էլ կհամաձայնվեմ impression-ի հետ. քո գրածներում բովանդակությունը նորմալ է, բայց ձևն է կաղում: Փորձիր մի քիչ ավելի շատ աշխատել հանգային-վանկային կառուցվածքի վրա: Հնարավոր է, իհարկե, որ գրել ես հենց այն ու հենց այնպես, ինչ ու ինչպես ուզեցել ես գրել. քո ստեղծագործություններն են, քո գործն է: Բայց իմ տպավորությամբ՝ ամեն դեպքում ուզեցե՛լ ես վանկեր-հանգեր սարքել, ուղղակի կա՛մ մինչև վերջ չես հասցրել գրածդ, կա՛մ էլ ինչ-որ բան չի ստացվել: Մի քիչ ավելի երկար մշակումից դեռ ոչ մի գործ չի տուժել:

Միշտ ե՞ս սենց նուառ բաներ գրում: Դու էլ հո մեր դեպրեսիվներից չե՞ս (կներես, բայց ):

[Dorian]

***

Եթե դու ինձ թողնես անբուժելի մի վերք,
Որը ես չեմ լվա ռեվանոլով,
Իմացիր` կթողնես մի ամբողջ տիեզերք,
Ոչ մի խռովք:

Ու եթե շողերից «կենարար արևի»
Գոլորշանաս կյանքիցս կամաց-կամաց,
Միայն լույս կսփռես հոգուս ստվերոտ
Ու միգամած:

Քո ներկայությամբ ոգելից արբեցնելուց հետո
Բացակայությամբդ բուժիչ կապաքինես,
Ու թե կարծես, որ թողեցիր ինձ միայն դառնահամ,
Չմտածես, կարևորը, որ միշտ իմ քիմքին ես:

***

Նեյլոնե աբադոկ է կրում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին
Ու անվերջ-անդադար մի հին տխուր ջազ
Շշնջում է հազիվ լսելի:

Եվ հոգուս շշունջից խլացած`
Մտքերդ իրենց պատեպատ են տալիս,
Խելագար, մոլորված, մոռացված,
Կարոտած հոգեմետ հայացքիս:

Սպասում եմ նրանք հանդիպման,
Տենչում են հաջորդ ցրտերին`
Հաշվելով, թե քանի նյուտոն կլինի
Բախման ուժը մեր հոգիների:

Թաքցնում են իրենց մերկությունը
Ժպիտի տակ լալ, անհուզելի,
Մինչ աբադոկ է կրում իմ հոգին,
Որ վարսերը չիջնեն ուսերին:

[Dorian]

***

Ես արդեն խաչի վրա եմ:
Լիակատար երջանկության,
Էքստազի հասնելու համար,
Մարդիկ, ձեզ մնում է միայն,
Որ ծարաված իմ ծուրթերին
Քացախով թաթախած սպունգ տաք:

Սակայն, անգամ մահվան մահճում,
Ինչ-որ մեկի թեթև ձեռքը չի իջեցնի կոպերը իմ,
Սակայն, անգամ լուռ շնթռած իրեն որջում,
Ինչ-որ մեկը պիտի բախվի իմ հայացքին:

Հա, ես պիտի լռեմ, անգամ,
Երբ վերքերս սկսեք լվալ
Դուք ջրածնի հիդրօքսիդով,
Դառը խոսքերի պատասխան
Ես պիտի տամ միշտ ժպիտով:

Սակայն երբեք ինչ-որ մեկի գրգռաճեղքը,
Դիպլոմները, ճառերը զիլ, անցյալը վեհ
Կամ կոշիկի երկար ճիտքը
Չեն կուրացնելու իմ միտքը:

Դուք ստոր, կամ արդար, ով էլ որ լինեք,
Ծամած-չհաշված կարծիքների դեմ
Սովոր եք հեզ-հեզ գլուխ խոնարհել:

Դուք հարազատ եք լոկ տոն օրերին,
Ճարտարախոս եք, բայց դատարկաբան,
Եվ բարդ ընտրության առաջ կանգնելով`
Պիտի միաձայն գոչեք. «Բարաբբան»:

[Enigmatic]

շատ օրիգինալ ես գրում այս վերջի երեքն էլ շատ հավանեցի իրոք մոլոդեց