Սա իմ առաջին բանաստեղծությունն է (դե, դատարկացնդաբանականները չհաշված)։
ՏԱՇԵՂԻ ՍԵՐԸ
Դու մի ծով էիր անհատակ,
Իսկ ես` տաշեղը փայտի,
Որ չի սուզվում ջրի տակ,
Բայց լողալ էլ չգիտի:
Ինձ քշում էր մեծ ծովը
Ճամփաներով ամայի,
Եվ թվում էր` ուր որ է
Ջուրն ինձ իսպառ կլափի:
Բայց անցնում էր ժամանակ,
Նորից խաղաղ էիր դառնում,
Եվ ջրերում քո անտակ
Անհույս սեր էի որոնում:
Շատ էի փնտրում, չէի գտնում.
Մի՞թե ծովը դատարկ էր,
Թե՞ միայն ինձ հասու չէր
Քո հեռավոր հատակը:
Ալիքներիդ ապտակը
Ինձ հեռու էր շպրտում,
Բայց ուր էլ հեռանայի,
Էլի ծովում էի մնում:
Չէի հասկանում ես երկար,
Թե ինձնից ինչ էիր ուզում,
Ոչ ազատ էիր թողնում ինձ,
Ոչ մեկընդմիշտ խորտակում:
Միայն քո ձայնն էի լսում
Գիշերվա մեջ լուսնկա
Եվ կարծում էի` աշխարհում
Քեզնից ուժեղը չկա:
Այդքան երկար ապրելով
Քո անհարթ մակերեսին`
Ես այդպես էլ չգտա
Քո մեջ իմ երկրորդ կեսին:
Էլ հույսեր չէի փայփայում,
Ինձ մնում էր լոկ սպասել,
Որ մի օր քո ալիքը
Կարող է ինձ ափ նետել:
Տաքուկ արևը վերից
Ջանում էր ինձ ջերմացնել,
Մի անգամ էլ վրդովված
Փորձեց աչքերս բացել.
- Տես,- ասաց նա,- քո ծովը
Երկնքից է գույն առնում,
Այդ երկնքի կապույտն է
Նրա մեջ արտացոլվում:
Կարծում ես` նա ուժե՞ղ է,
Սխալվում ես, սիրելիս,
Ամենազոր քամին է
Նրան այդքան ուժ տալիս:
Քամու զարկից են ծփում
Ալիքները քո ծովի,
Թող այլևս զուր տեղը
Այդքան գլուխ չգովի:
Եվ ես ցավով հասկացա,
Որ դու իրոք շատ մեղք ես,
Ոչ ուժ ունես սեփական,
Ոչ էլ նույնիսկ գույն ունես,
Տեսնես ինչու՞ եմ ես դեռ
Առաջվա պես սիրում քեզ:
Եվ այնժամ ես իմացա,
Որ սերը պատճառ չունի,
Կարևոր չէ` սիրելիդ
Ինչ ուժի է, ինչ գույնի:
Բայց չէի ուզում ես փտել
Քո չսնող ջրերում,
Քո քմահաճ ծփանքը
Ինձ այլևս չէր գերում:
Հավաքեցի ուժերս
Ու մի կերպ ընկա ցամաք,
Որից զրկված էի եղել
Արդեն երկար ժամանակ:
Խաղաղվել եմ ես հիմա,
Բայց քո մոտով անցնելիս
Մտածում եմ ակամա,
Ինքս ինձ հարց եմ տալիս,
Թե այս կյանքում մրրկահույզ
Ով է դժբախտ ավելի.
Նա՞, ով սիրում է անհույս,
Թե՞ ով սիրել չգիտի:
Հիմա կարծում եմ, որ դու
Շատ ավելի դժբախտ ես,
Թեև տեսքից, ինչպես միշտ,
Փառապանծ ու անպարտ ես:
Երբ անսահման մենությունից
Մռնչում ես աղեկեզ,
Որպես սփոփանք հիշիր, որ
Մի տաշեղ սիրում էր քեզ...
2004-2005թթ.
Մեջբերել
Էջանիշներ