Ակումբցիների երեխաները

[Ariadna]

Կյանքս ուտեմ էն տոտոն

[Dayana]

Ացի, այ մռութ մեռնեմ էն անուշ քնին :*

[Guest]

Երեք երեխաներս ու գեղեցկուհիս

[StrangeLittleGirl]

Աաաա՜, ես քո էրեխեքին սենց մեծ չէի տեսել: Էս Ալեքսը լրիվ ոնց որ դու լինես:

[keyboard]

Արա, դե աղջիկն ուրիշ ա էլի:

Guest աղջիկդ լրիվ լույս ա: Ինչ լավն են քյորփեքդ, կյանքները տենց լույսի մեջ անցնի

[keyboard]

Գայուշը անեկդոտ ա պատմում.

–Ապարանցին մեքենայի դուռը շալակած գնում ա, գիտե՞ս ինչու:
Զարմացած նայում եմ.
-Չէ բալա, իսկ ինչու՞
Հռհռալով պատասխանում ա.
-Ի, որ շոգի, ապակին իջացնի քամի գա:



Աաաաաաաաաաաաա՜ հելեք, էսօր քնել չկա, վաաաաաաաաադ եմ...

[ivy]

Սոնյան ու Արփին.










Էս էլ մենակ Սոնյան

[Mephistopheles]

Սոնյան ու Արփին.

էս ի՞՜նչ սիրուն բազկաթոռ ա…

[Vardik!]

Նախավերջին նկարում Սոնյան իրա մամային ինչ նման ա:

[Ուլուանա]

Վերջերս Արեգը շատ զգայուն ու նեղացկոտ է դարձել. տարիքային ինչ–որ փուլ է, ասում են։ Առաջ որ ուզենայինք էլ, չէին կարող վիրավորել։ Իսկ հիմա երբ մի բան իր ուզածով չի լինում, կամ՝ վրան մի թեթև բարկանում ենք, հաճախ խռովում, գնում է, իր սիրելի «ադեալիկը» գրկում, պառկում ։ Երբեմն լացում էլ է, բայց լացը ոչ միշտ է գալիս, ինքն էլ չգալու դեպքում փորձում է զոռով լացել՝ ուշադրություն գրավելու համար, որ, իբր, տեսեք՝ ինչ մեղք եմ ես, եկեք ինձ սիրեք, մխիթարեք։ Դե, բնականաբար, սիրում ու մխիթարում ենք, բայց համ էլ ասում ենք. «Դե լավ, էլ սուտի–մուտի մի լացի»։

Էն օրն էլ զբոսնում էինք, դիմացից մի կին էր գալիս իր երկու փոքր երեխաների հետ, որոնցից փոքրը մոտ երկու տարեկան կլիներ։ Ես ուշադիր չէի, բայց էդ փոքրը մի պահ ինչ–որ նվնվաց, մեկ էլ հիշում եմ, որ ինչ–որ խաղալիքով խաղալով գնում էր։ Իսկ Արեգն էդ ընթացքում ուշադիր, հետաքրքրությամբ նայում էր իրենց, մեկ էլ ասեց.
– Էն բալիկն ինչի՞ էր սուտ–մուտի լացում։
– Հա՞, բայց իրոք սուտի–մուտի՞ էր լացում։ Թե՞ իսկական էր ։
– Չէ, սուտի–մուտի էր,– վստահաբար պնդեց տղաս ։
Դե, ինքն էդ հարցում արդեն վարպետ է դարձել, էնպես որ որոշեցի իրեն վստահել։

[Ձայնալար]

Հասմիկը երբ ~2 տարեկան էր, նույնիսկ ասում էր, թե ինչի ա երեխան լացում: Մի անգամ Սոնան լացում էր, ինչ-որ բան էր ուզում, չէինք հասկանում ինչ: Ինչ տվեցինք չհանգստացավ, Հասմիկն էլ իրա համար կողքի վրա խաղում էր, մեկ էլ սենց կես աչքով շրջվեց դեպի մեզ. «Սոնաշի ուզու դեղձ»: Դեղձը տվեցինք, էրեխեն հանգստացավ: Դրսում էլ, որ լացող երեխա էր տեսնում, մեկ-մեկ ասում էր, թե ինչի ա լացում, ստուգել իհարկե չէինք կարա, բայց շատ վստահ տոնով էր ասում:

[Ariadna]

Հասմիկը երբ ~2 տարեկան էր, նույնիսկ ասում էր, թե ինչի ա երեխան լացում: Մի անգամ Սոնան լացում էր, ինչ-որ բան էր ուզում, չէինք հասկանում ինչ: Ինչ տվեցինք չհանգստացավ, Հասմիկն էլ իրա համար կողքի վրա խաղում էր, մեկ էլ սենց կես աչքով շրջվեց դեպի մեզ. «Սոնաշի ուզու դեղձ»: Դեղձը տվեցինք, էրեխեն հանգստացավ: Դրսում էլ, որ լացող երեխա էր տեսնում, մեկ-մեկ ասում էր, թե ինչի ա լացում, ստուգել իհարկե չէինք կարա, բայց շատ վստահ տոնով էր ասում:

Դեղձ չէ՝ կալալոկ ։ՃՃՃ

[Ariadna]

Մի քանի օր առաջ հյուրեր պետք ա գան, ցայտնոտի մեջ գործ եմ անում, մի կողմից տուն, մի կողմից ուտելիք, Սոնան էլ կողքից հա մի բան ուզում ա, մի խոսքով ներվային վիճակում եմ, մեկ էլ ոտքս խփեցի պատի անկյունին, էն որ ցավը գլխիդ ա տալիս, մատս էի խփել, սկսեցի վայ վույ անել, համարյա լացել։ Էկավ, ասում ա՝ ինչ ա էղել։ Ասում եմ ոտս խփեցի էս անկյունին։ Ասում ա՝ շատ ա ցավում, ասում եմ՝ հա, հեսա կանցնի։ Ասում ա՝ դե լավ, Անն, դե ուրեմն էլ մի նվնվա Միանգամից ձենս կտրեցի ։ՃՃՃ

[Cassiopeia]

Փոքրիկ օգնականս

[Cassiopeia]

Էսօր Աստղն ինչ-որ բան էր անում, հարցրեց.
- Մամա, ի՞նչ եմ անում:
Պատասխանեցի՝ եսի՞մ:
Ասում ա.- եսիմ եմ անո՞ւմ: