Էս առասպելը ինձ հիշացնում ա հին կրոնների «բարի ավանդույթները», երբ աստվածները ни с того, ни с сего մարդկանց գլխին փորձանքներ էին ուղարկում: Օրինակ՝ հունական Հերան սիրում էր հերոսներին մոլեգնություն ներշնչել: Ասենք՝ Հերակլեսին ցասումով վարակեց ու վերջինս իր ամենամոտիկ ընկերոջը ժայռից ցած գլորեց... Պատճառը՝ Զեւսը նրա հայրն էր, իսկ մայրը՝ մահկանացու /չնայած ըստ էս տրամաբանության՝ Հերան պետք ա վաղուց «տրաքվեր», քանի որ Զեւսը Հին Հունաստանի համարյա բոլոր կանանց հետ մտերիմ ա եղել /...
Ասածս էն ա, որ պարզ մարդկային տրամաբանությունը շատ հաճախ կրիտիկական ձեւով տարբերվում ա «աստծո ճանապարհներից», ինչը վերաբերվում ա նաեւ Հին Կտակարանի շատ դրվագների: