Ամանորյա գիշեր
Դեկտեմբերի 31-ն է, ժամը 23:30: Սեղանը դատարկ է, տունը զարդարված չի: Ոչինչ չի խոսում այն մասին, որ շուտով Ամանոր է:
Ծերունին անհանգիստ շուրջն է նայում. բոլորը նստած են մռայլ դեմքերով: Հայացքով սենյակում ինչ-որ բան է փնտրում, բայց չի գտնում: Ուզում է ինչ-որ բան ասել, բայց այնքան կամաց է խոսում, որ նրա ձայնը չի լսվում: Ծերունու կինը, տեսնելով, որ ամուսինը ինչ-որ բան է ուզում ասել, ականջը մոտեցնում է նրա շուրթերին: Ծերուկը կամաց կրկնում է.
-Երեխեքը ու՞ր են:
-Ուղարկել եմ քրջդ տուն, թո՛ղ մի քիչ խաղան:
-Շու՞տ կգան:
-Կգան, էլի՛:
Ժամը 23:40: Ծերունին շուրջն է նայում: Սեղանը դեռ դատարկ է: Սկսում է անհանգիստ շուռումուռ գալ անկողնում: Կինը մոտենում է.
-Ի՞նչ է եղել:
-Էս ինչու՞ սեղան չեք գցում. Նոր տարի չի՞:
-Կգցենք, էլի՛:
-Քսան րոպե է մնացել, ու՞մ եք սպասում:
Կինը հարսին գլխով հասկացնում է, որ սեղան գցի:
Ժամը 23:55: Սեղանը պատրաստ է : Ծերունին էլի հայացքով թոռներին է փնտրում սենյակում: Կնոջը հասկացնում է, որ մոտենա.
-Երեխեքը չեկա՞ն:
Չէ, քրոջդ տանն են դեռ: Ձմեռ պապ է եկել, խաղում են հետը:
-Լա՛վ, թո՛ղ ուրախանան:
Ժամը 23:58: Սեղանը մոտեցնում են ծերունու անկողնուն: Փորձում է նստել, չի կարողանում: Որդիները մոտենում, օգնում են:
Ժամը 23:59: Ծերունին կամաց շշնջում է.
-Լցրե՛ք:
-Քեզ չի՛ կարելի:
-Հանգի՛ստ կաց, չեմ մեռնի:
Ժամը 24:00… Ամանո՜՜ր… Ծերունին մի կերպ պարզում է լիքը գավաթը.
-Ուրա՜խ տարի լինի…
Ժամը 24:10: Ծերունու աչքերը կամաց փակվում են: Շուրջը հոգոց է լսվում, ոմանք հազիվ են զսպում լացը: Հանկարծ ծերունու դեմքը կենդանանում է, կայտառանում: Թվում է, թե նա չէր, որ քիչ առաջ հիվանդությունից ու ցավից կծկված՝ նույնիսկ խոսել չէր կարողանում: Զարմացած նրան են նայում: Ծերունու դեմքին միայն իրեն բնորոշ ժպիտ է ուրվագծվում. երեւի ուզում էր, որ իրեն այդպես հիշեն:
Ժամը 24:15: Ծերունին ավանդում է հոգին:
Կարոտել եմ քեզ ծերուկ:
Մեջբերել
Էջանիշներ