Էս վերջերս չգիտես ինչի ավելի շատ քննադատական եմ գրում, կարծես թե:
Իմ կարծիքով թույլ էր: Էն ինտերնետում տոննաներով տարածվող «մեծական պատմվածքների» տիպի, առանց լուրջ քննելու այդ մարդկանց հոգեկան աշխարհը, նրանց անհատականությունը ներկայացնելու, անհատականություն դարձնելու, լուրջ բնավորություն տալու:
Չգիտեմ, ինձ չհուզեց, չնայած ասելիքի լրջությանն ու կարևորությանը:

Մեջբերում Needles In Eyes-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Որովհետև ամեն երկրորդ մարդկայնությունը մոռացած՝ ինքն իրեն աստծո (էն էլ քրիստոնեական) տեղ է դնում ու սկսում դատել:
Իսկ օգնության ձեռք մեկնելու փոխարեն լվանում եք ձեռքերդ: Փակում եք աչքերդ նրա վրա, ինչ չեք ուզում տեսնել:
Ես տեսել եմ կադրեր, թե ինչպես են զինվորները Մեքսիկայում փոքրիկ երեխաներ գնդակահարում: Ձեզ թողնեն՝ մենակ անցած-գնացած եղեռնի վրա լացեք:
Գոնե դու գրած չլինեիր այս տողերը (մարտիմեկյան իրադարձությունների նկատմամբ ցինիկ ու անհոգի վերաբերմունքիցդ հետո, օրինակ), կմտածեի հակադարձելու մասին