ԱՆԱՐԳՎԱԾԸ
Մրսում էր: Դրսում ամառ էր, իսկ նա մրսում էր: Վերմակը քաշեց գլխին: Ուր որ է, կգա: Ինչ-որ բանի մասին էր մտածում, բայց չէր կարողանում կենտրոնանալ: Ականջը անընդհանդատ դռան ձայնին էր սպասում: Գոնե այսօր չգա, գոնե այս մի օրը բացառություն լինի…Գլուխը հանեց վերմակի տակից ու խելագարի հայացքով սկսեց հայացքով սենյակում ինչ-որ բան փնտրել: Խավար էր, գրեթե բան չէր երեւում: Հիշում էր, որ ցերեկը աչքով ընկել է, ինչ-որ տեղ տեսել է: Փորձեց մտաբերել… ապարդյուն՝ չէր կարողանում կենտրոնանալ: Ելավ անկողնուց ու սկսեց կամացուկ շոշափել սեղանի վրա դրված առարկաները… հետո հանկարծ հիշեց, որ կարելի է լույսը միացնել ու հեշտությամբ գտնել… ո՜՜նց շուտ չէր գլխի ընկել…
Մահճակալի կողքի սեղանիկին դրված լուսամփոփը աղոտ լույս էր սփռել սենյակում: Ձեռքին մի հնամաշ գիրք էր՝ առանց կազմ, լրիվ պատառոտված… Չէ՛, նա չէր որոշել ընթերցանությամբ զբաղվել… նույնիսկ կարդալ չգիտեր: Գրքի էջերի արանքից մի խունացած լուսանկար հանեց ու մոտեցրեց շուրթերին: Կապտած աչքերից արցունքներ գլորվեցին ու սահեցին այտերն ի վար: «Մայրի՜կ…»: Լուսանկարը տեղադրեց լուսամփոփի տակ այնպես, որ լույսը ուղիղ նկարի վրա ընկնի…
Ուր որ է, կգա… Գոնե այսօր չգար… Մրսում էր: Նորից անկողին մտավ ու փաթաթվեց վերմակի մեջ… հայացքը լուսանկարից չէր կտրում…
Դռան հետեւից ոտնաձայներ լսվեցին. կուչ եկավ անկողնու մեջ: Չէ՛, այս օրն էլ բացառություն չէ. գալիս է: Դուռը կրկնկի վրա բացվեց, ու սենյակում տղամարդու գորշ կերպարանք ուրվագծվեց: Օղու հոտը միանգամից տարածվեց սենյակով մեկ… նորից հարբած է: Տղամարդը առաջ եկավ. մի ձեռքին փոքրիկ արկղիկ էր, մյուսին օղու կիսատ շիշ:
Վերմակը գլխին քաշեց՝ ոչ այնքան օղու հոտ չզգալու, որքան տղամարդու զզվելի կերպարանքը չտեսնելու համար:
Տղամարդը քմծիծաղ տվեց: Արկղիկը դրեց սենյակի անկյունում, մի կումով կուլ տվեց շշի մնացած պարունակությունն ու այն դեն նետեց: Ճոճվելով մի կերպ մոտեցավ անկողնուն ու կանգնեց նրա գլխավերեւում:
-Վե՛ր կաց:
Նա կամացուկ գլուխը հանեց վերմակի տակից ու տղամարդուն նայեց: Ուզում էր գոնե այսօր չենթարկվել, բայց հիշեց, թե այդ դեպքում ինչ կարող է լինել: Դանդաղ ելավ անկողնուց ու կանգնեց տղամարդու առաջ: Տղամարդու կոպիտ ձեռքերը շոյեցին նրա վարսերը ու իջան հասան մինչեւ ազդրերը: Նա լռում էր… միեւնույն էր… Տղամարդու շուրթերը հանդիպեցին նրա շուրթերին: Նա ոչինչ չէր զգում, անում էր այն, ինչ պիտի աներ, այլապես… Տղամարդը նրա վրայից պոկեց գիշերանոցը ու գնաց-նստեց սենյակի անկյունում դրված բազկաթոռին: Նա գիտեր իր գործը. լուռ հանեց կրծքկալը, հետո վարտիքը ու մորեմերկ կանգնեց տղամարդու առաջ: Տղամարդը ժպտաց. ձեռքի շարժումով նրան մոտ կանչեց: Նա դանդաղ մոտեցավ ու նստեց տղամարդու ծնկներին: Տղամարդը շուրթերը սահեցին նրան պարանոցի վրայով ու հանգրվանեցին կրծքերի վրա: Նա ոչինչ չէր զգում, նույնիսկ նողկանք: Տղամարդը հանգիստ վերկացավ տեղից՝ նրան իր գրկի մեջ առած ու քայլեց դեպի անկողին…
Առաստաղը օրորվում էր նրա գլխավերեւում: Նրա շնչառությունը գնալով արագանում էր, բայց նա ոչինչ չէր զգում… սովորական էր…
Ահա եւ վերջ… Տղամարդը նստեց անկողնում ու հանկարծ հայացքը ընկավ լուսամփոփի տակ դրված լուսանկարին:
-Սա ի՞նչ գործ ունի այստեղ:
-Դրել եմ, որ տեսնի:
Տղամարդու ծանր ձեռքը իջավ նրա երեսին: Նա ցավից բղավեց ու սկսեց արտասվել:
-Ձայնդ գլուխդ մի՛ գցի, վե՛ր կաց:
Նա ենթարկվեց. ելավ անկողնուց ու կանգնեց սենյակում: Ուզեց հագնվել, բայց տղամարդու հայացքից հասկացավ, որ առայժմ դա չպիտի անի: Տղամարդը մատնացույց արեց սենյակի անկյունում դրված արկղիկը:
-Բացի՛ր:
Նա զարմանքով բացեց արկղիկը: Մեջը փոքրիկ տորթ էր:
-Ծնունդդ շնորհավո՛ր:
Նա ոչինչ չասաց:
-Ասում եմ՝ ծնունդդ շնորհավոր,- կրկնեց տղամարդը ու ծանր ձեռքը սպառնալից թափահարեց նրա գլխավերեում:
Նա մի քայլ հետ գնաց, վախեցած նայեց տղամարդու երեսին ու անտարբեր շշնջաց.
-Շնորհակալությու՛ն, հայրի՛կ:
Մեջբերել
Էջանիշներ