Անարգվածը

[Morpheus_NS]

Մորֆ լսիր, /ոչինչ չէ, որ էսքան անմիջական/ ուրեմն ամեն անգամ այս կարգի երևույթից խոսելիս, տեսնելիս ատելություն է առաջանում անողի նկատմամբ: Դու այս ատելության հետ կապ չունես: Երևույթը դու ես բերել ջրի երես: Լուծում առաջարկիր: Պատմվածքդ կիսատանջող է ու թերի: Դու լավ բան արած կլինեիր, որ էդ երևույթը "սպանվեր" , որ մրսողը վերջապես մարդավարի ապրեր: Գիտեք ինչ եմ առաջարկում եկեք միասին պայքարենք էս կարգի երևությների դեմ ոչ թե խոսքով, այլ մի օր հավաքվենք ու լուրջ քննարկենք: Հը՞…

Եթե շարունակեմ գրել ու լուծում տալ, իմ գրածի իմաստը լրիվ կկորի կամ կփոխվի:

[Morpheus_NS]

Ինչքան էլ գեղեցիկ ու դրամատիկ խոսքերով խաբենք մեզ, արվեստաբանն ընդամենը հասարակությունը զվարճացնող խեղկատակ է: Զբաղացնում է մեխանիզմի անվակներին, որպեսզի նրանք չձանձրանան ու չգիտակցեն իրենց՝ ընդամենը մեծ մեխանիզմի անվակներ լինելը:

Նման անկապ միտք դեռ չէի լսել

[impression]

Լիլ ջան դու չես հասկացել իմ գրածը

հա՞
ես ինձ երբևէ իրավունք չէի վերապահի հայտարարել՝ որևէ մեկը որևէ բան հասկացել է, թե ոչ, այն էլ նման տոնով, իբրև թե դա բացարձակ ճշմարտություն է: Եթե սկզբում գոնե գրած լինեիր "իմ կարծիքով", շատ հնարավոր է, որ մի անգամ էլ կարդայի ու փորձեի թաքնված գանձերը պեղել: Իսկ դու ի լուր Ակումբի հայտարարում ես, որ ես շարքային պատմվածք հասկանալու անընդունակ եմ:
Լավ չի
Ինձ թվում էր, թե Կարնեգի կարդալու ժամանակները վաղուց անցել են, բայց ոնց տեսնում եմ՝ դեռ կարիքը կա:
Սնոբիզմ չհամարես գրածս, թեև... միևնույն է արդեն

[Morpheus_NS]

հա՞
ես ինձ երբևէ իրավունք չէի վերապահի հայտարարել՝ որևէ մեկը որևէ բան հասկացել է, թե ոչ, այն էլ նման տոնով, իբրև թե դա բացարձակ ճշմարտություն է: Եթե սկզբում գոնե գրած լինեիր "իմ կարծիքով", շատ հնարավոր է, որ մի անգամ էլ կարդայի ու փորձեի թաքնված գանձերը պեղել:

Չգիտեի, որ սենց ցավագին կընդունես ասածս. Լիլ ջան: Ներիր, եթե ասածս քեզ նեղացրեց:
Էս վերջերս Ակումբում շատ են ասում, որ մտքից առաջ գրենք «իմ կարծիքով»: Իմաստը չեմ հասկանում: Եթե գրել եմ, որ դու չհասկացար իմ պատմվածքը, բնականաբար իմ կարծիքն եմ արտահայտել, այլ ոչ թե ուրիշինը:

Իսկ դու ի լուր Ակումբի հայտարարում ես, որ ես շարքային պատմվածք հասկանալու անընդունակ եմ:

Ես չեմ ասել, թե դու ընդունակ չես հասկանալու: Ուղղակի քո ասածիս եզրակացրի, որ իմ գրածի իմաստը չես հասկացել, ինչը կարող է պայմանավորված լինել ինչպես նրանով, որ ես ասելիքս լավ չեմ մատուցել, այնպես էլ նրանով, որ դու ուշադիր չես կարդացել:

Հ.Գ. Ժողովուրդ ջան, բոլորիդ կարծիքն էլ կարեւոր է ինձ համար, ու եթե ես իմ տեսակետն եմ պաշտպանում, դա ամենեւին չի նշանակում, որ ձեր կարծիքները հաշվի չեմ առնում:

[Ուլուանա]

Հ.Գ. Ժողովուրդ ջան, բոլորիդ կարծիքն էլ կարեւոր է ինձ համար, ու եթե ես իմ տեսակետն եմ պաշտպանում, դա ամենեւին չի նշանակում, որ ձեր կարծիքները հաշվի չեմ առնում:

Էդ դեպքում պետք է խոստովանեմ, որ լիովին համաձայն եմ Լիլիթի հետևյալ գրածին.

...Հետո ինձ՝ որպես ընթերցողի ու մեկի, ով ինքը փորձեր ա անում գրելու, մի քիչ անհետաքրքիր են ուղղակի նկարագրությունները, տենց ես էլ կարող եմ այ եթե բացահայտեիր որոշ նյուանսներ իր այն զգացածի, այն ապրումների, որոնք թաքնված են, այլ ոչ թե միայն նրանց մասին գրեիր, որոնք այնպես էլ պարզ էին, հաստատ շատ ավելի հետաքրքիր կլիներ:
Դու ընդամենը գրել ես երևույթի մասին, նենց, կողքից, ոնց որ ասես՝ երեխեք, նայեք, սենց բան էլ կա աշխարհում գիտենք, նորություն չի: Քեզնից ոչինչ չէիր ներդրել, ուղղակի շարադրել էիր, իսկ դա, կարծում եմ, այնքան էլ բարդ բան չէ: Մի քիչ խոհերով, զգացողություններով համեմելը չէր խանգարի ըստ իս, թեև շատ հնարավոր է, որ սխալվում եմ:

Ու հարցն էստեղ լուծում տալ կամ չտալը չի։ Ես չեմ համարում, որ, օրինակ, էս պատմվածքում պարտադիր պետք էր ինչ–որ կոնկրետ լուծում տալ խնդրին, չէ, էդ լուծումը կարող էր ամեն մեկն իր համար էլ գտնել իր մտքում, հարցը դա չի, թեև լուծումը կարող էր նաև ոչ բացահայտ կամ անուղղակի ձևով արտահայտված լինել։ Ուղղակի իսկապես սա կարծես զուտ փաստի արձանագրում լիներ, հերոսների ապրումներ չկային, կարդալիս կերպարներին չզգացի։ Կոնկրետ աղջկա նկատմամբ, բնականաբար, ակնկալվում էր համապատասխան համակրանք կամ նման մի բան, բայց ես կարդալիս դա չզգացի, չհարազատացավ կերպարը, քանի որ աղջկա ոչ զգացմունքներն էին նկարագրված, ոչ էլ առանձնապես որևէ այնպիսի ինֆորմացիա, որի հիման վրա կարող էին ինչ–որ զգացմունքներ առաջանալ։ Հա, անասելի զզվանքի ու նաև ցավի զգացողություն ունեցա զուտ երևույթի նկատմամբ, այսինքն՝ ցավալի է, որ էդպիսի երևույթ գոյություն ունի ընդհանրապես։ Բայց, ասենք, էդ նույնը (գուցեև ավելին) կզգայի նույն թեմայով ինչ–որ հոդված կարդալուց, որում գեղարվեստականություն չկա։
Հուսով եմ՝ կարողացա մտածածս ճիշտ արտահայտել։

[Հայկօ]

Չափից դուրս սենտիմենտալ եք, ժողովու՛րդ:

Բնավ էլ հարկավոր չէ «բնականաբար» առաջացող համակրանք կամ հարազատացում փնտրել: Նման բան, ըստ իս, նախատեսված չի էլ եղել: Ու սա էլ բարոյախրատական պատմվածք չէ, ոչ էլ առակ ու քարոզ: Պարզապես՝ «Կյանք» դիմակահանդեսից մի դրվագ է, որ գուցե չի սազում ոմանց վարդագույն ակնոցին, գուցե տհաճ է շատերի նուրբ քիմքի համար, բայց շատ ավելի ռեալ է, քան բոլոր «անձրևի տակ քայլող աղջիկներն» ու «սիրահարված պատանիները» միասին վերցրած:

Ուլուանա. չեմ կարծում, որ աղջկա նկատմամբ համակրանքը այս պատմվածքում կարող էր պայմանավորված լինել ինչ-որ «գեղեցիկ, համեստ, փխրուն, դժբախտ, գունատ, տխուր» որոշիչներով: Ինչ որ կար, արդեն իսկ չափազա՛նց է, ոչ թե բավարար: Մի՞թե հենց բուն ֆաբուլան քեզ համար բավարար ինֆորմացիա չէր, մի՞թե անպայման ինչ-որ «զարդեր-զանգուլակներ» էին պետք:

Ստեղածագործական-գրական կողմի մասին. ինձ թվում է՝ «հեղինակի խոսքի» ժամանակները վաղուց անցել են: Հասկացեք այն, ինչ կարող եք հասկանալ, և ոչ՝ կուրորեն հետևեք հեղինակի գծած սցենարին: impression-ի ասած բացատրելն ու նկարագրելն էստեղ անտեղի կլիներ, իմ կարծիքով: Morpheus_NS-ը տեղ է թողել բոլորիդ համար՝ պատկերացնելու ու զգալու այդ ապրումներն ու զգացածը՝ յուրաքանչյուրդ՝ յուրովի՛: Այն, ինչ մեկի համար վախենալու է, մյուսի համար կարող է ծիծաղելի լինել. իսկ այստեղ, քանի որ կոնկրետ զգացում նշված չէ, դուք զգում եք այն, ինչը վախենալու / հոգեցունց / հուզիչ է հենց ձե՛զ համար:

[Chuk]

Չափից դուրս սենտիմենտալ եք, ժողովու՛րդ:

Բնավ էլ հարկավոր չէ «բնականաբար» առաջացող համակրանք կամ հարազատացում փնտրել:

Հայկօ՛ ջան, այստեղ ամեն մեկս արտահայտում ենք մեր տպավորությունները ստեղծագործության մասին ու դու կամ մեկ ուրիշը չես, որ պետք է ասի, թե մենք նրանից ինչ ակնկալիք ունենանք: Եթե քեզ բավարարել է, դա դեռ չի նշանակում, որ մեզ էլ պետք է բավարարի: Եթե մեզ չի բավարարել, դա դեռ չի նշանակում որ սա թույլ ստեղծագործություն է: Ամեն ինչին ավելի թեթև նայիր ու մի կենտրոնացիր ստեղծագործության մասին ուրիշի վերաբերմունքի վրա՝ դա ուրիշի իրավունքն է: Դու ընդամենը շարադրիր ստեղծագործության վերաբերյալ քո պատկերացումները, քո ընկալածը, քո գնահատականը: Ուրիշի գնահատականը իր անձնական խնդիրն է:

Ստեղծագործության մասին. հաշվի առնելով ծավալված քննարկումը, հակասական կարծիքները, արձագանքների քանակը, կարելի է փաստել, որ այնուամենայնիվ հաջողված ստեղծագործություն է, թեկուզ և անձամբ ինձ չի բավարարել:

[Ուլուանա]

Չափից դուրս սենտիմենտալ եք, ժողովու՛րդ:

Էհ, մի տեղ սենտիմենտալ ենք, մի տեղ չոր ու ցամաք...

Բնավ էլ հարկավոր չէ «բնականաբար» առաջացող համակրանք կամ հարազատացում փնտրել: Նման բան, ըստ իս, նախատեսված չի էլ եղել:

Իսկ ըստ իս՝ նախատեսված է եղել, գոնե ենթագիտակցաբար։

Ու սա էլ բարոյախրատական պատմվածք չէ, ոչ էլ առակ ու քարոզ: Պարզապես՝ «Կյանք» դիմակահանդեսից մի դրվագ է, որ գուցե չի սազում ոմանց վարդագույն ակնոցին, գուցե տհաճ է շատերի նուրբ քիմքի համար, բայց շատ ավելի ռեալ է, քան բոլոր «անձրևի տակ քայլող աղջիկներն» ու «սիրահարված պատանիները» միասին վերցրած:

Հայկ, հետաքրքիր է, իմ քննադատություններին հանդիպելիս, չգիտես ինչու, միշտ «անձրևներին» ու «վարդագույն թիթեռնիկներին» հիշում ու օրինակ բերում։ Չեմ կարծում, թե առիթ եմ տվել եզրակացնելու, թե ինձ միայն նմանատիպ գրվածքներն են հետաքրքրում ու հուզում։ Բոլորովին, ասեմ ավելին՝ ընդհանրապես չի գրավում ինձ էդ «ռոմանտիկան»։ Ու եթե մի բան քննադատում եմ, դրա համար չարժե հակառակ ծայրահեղությունն օրինակ բերել՝ իբր ապացուցելու համար, թե ինչքան դատարկ տեղն եմ քննադատում։ Համենայնդեպս, տվյալ դեպքում վարդագույն ակնոցները հաստատ կապ չունեն։ Ես իմ կարծիքն եմ արտահայտել ընդամենը, որի իրավունքն ունեմ, ու այն չեմ փաթաթել որևէ մեկի վզին։ Ամեն մարդ իր ակնկալիքներն ունի ստեղծագործություններ կարդալիս, հիմա որ քո ակնկալիքներն իմին չեն համապատասխանում, դա դեռ չի նշանակում, որ քոնոնք ճիշտ են, իմոնք սխալ։ Հիմա կոնկրետ այս պատմվածքում ես ինֆորմացիայից բացի, որն, ի դեպ, նորություն չէր, ուրիշ բան գրեթե չտեսա, նկատի ունեմ՝ այնպիսի բան, որը պատմվածքն ինձ համար կարժեքավորեր որպես գրական ստեղծագործություն։ Բայց դա չի նշանակում, որ ես պարտադիր ինչ–որ սենտիմենտալ բան էի փնտրում, չգտա, դրա համար չհավանեցի։ Բնավ՝ ո՛չ։

Ուլուանա. չեմ կարծում, որ աղջկա նկատմամբ համակրանքը այս պատմվածքում կարող էր պայմանավորված լինել ինչ-որ «գեղեցիկ, համեստ, փխրուն, դժբախտ, գունատ, տխուր» որոշիչներով: Ինչ որ կար, արդեն իսկ չափազա՛նց է, ոչ թե բավարար: Մի՞թե հենց բուն ֆաբուլան քեզ համար բավարար ինֆորմացիա չէր, մի՞թե անպայման ինչ-որ «զարդեր-զանգուլակներ» էին պետք:

«Զանգուլակների» մասը կշրջանցեմ, նմանատիպ բաների մասին վերևում արդեն գրեցի։ Իսկ ինչ վերաբերում է ինֆորմացիային, ապա, էլի եմ ասում, գրական ստեղծագործությունը ես չեմ դիտում որպես ինֆորմացիա ստանալու աղբյուր. ինֆորմացիայի համար շատ ավելի լուրջ ու հուսալի աղբյուրներ կան, ու եթե ստեղծագործությունը զուտ ինֆորմացիա է տալիս, ապա ես կգերադասեմ դրա փոխարեն համապատասխան հոդված կարդալ։

Morpheus_NS-ը տեղ է թողել բոլորիդ համար՝ պատկերացնելու ու զգալու այդ ապրումներն ու զգացածը՝ յուրաքանչյուրդ՝ յուրովի՛: Այն, ինչ մեկի համար վախենալու է, մյուսի համար կարող է ծիծաղելի լինել.

Էդպես էլ անում ենք, ամեն մեկս յուրովի ենք ընկալում, ինչպես տեսնում ես։ Ուրեմն թող ծիծաղողը ծիծաղի, վախեցողն էլ վախենա, բայց ծիծաղողին մի՛ ասա՝ պիտի վախենա՛ս, վախեցողին էլ՝ պիտի ծիծաղե՛ս։ Կարո՞ղ ես՝ էնպես գրիր, որ գրածդ կարդալիս մարդիկ քո ուզած հույզերն ապրեն։

Էնպես ստացվեց, որ ավելի շատ բացասական բաներ ասացի պատմվածքի մասին, քան կցանկանայի, դրա համար ուզում եմ Մորֆեուսին ասել, որ իր ստեղծագործությունը հողին հավասարեցնելու նպատակ ամենևին չեմ ունեցել ու չունեմ, ընդամենը գրել եմ ունեցածս տպավորության մասին, որը կարող է զուտ իմ սուբյեկտիվ ընկալումը լինել, ուղղակի բողոքական հակաքննադատական արձագանքներին պատասխանելիս ակամա կարծես ստիպված ես լինում լրացուցիչ քննադատել։

[ars83]

Մորֆեուս, շնորհակալություն ստեղծագործությունը տեղադրելու համար։ Առաջ բոլորին /նաև՝ ինքս ինձ/ համոզում էի, որ մեր հասարակության մեջ հնարավոր չեն նմանատիպ բաներ, դա միայն «արևմուտքներում», «հյուսիսներում» և «հարավներում» կարող է տեղի ունենալ, բայց ոչ՝ Հայաստանում; Ցավոք, տարբեր իրադարձություններ և դիտարկումներ խոսում են այն մասին, որ իմ համոզմունքը միամտություն էր։

...ինքս ճանաչել եմ նման մարդու ու զբաղվել եմ նրա ռեաբիլիտացիայով

/կնոջ մասին/

Ինձ միշտ հետաքրքրել է նաև մյուս կողմը. հնարավո՞ր է արդյոք «ռեաբիլիտացիայի» ենթարկել «հայրիկներին»։ Թե՞ նրանց անհրաժեշտ է վերացնել/մեկուսացնել՝ որպես հասարակությունը վտանգող տարրերի։ /խոսքս չի վերաբերում անմիջական վտանգի սպառնալիքի ժամանակ սպառնացողին վերացնելու մասին/

Հ.Գ. Այս հարցը կարող է թեմայից շեղումներ առաջացնել. եթե թեմայում պատասխանելու տեխնիկական հնարավորություն չլինի, խնդրում եմ պատասխանել նամակով, եթե դժվար չի։

[ars83]

Հայկօ՛ ջան, այստեղ ամեն մեկս արտահայտում ենք մեր տպավորությունները ստեղծագործության մասին ու դու կամ մեկ ուրիշը չես, որ պետք է ասի, թե մենք նրանից ինչ ակնկալիք ունենանք: Եթե քեզ բավարարել է, դա դեռ չի նշանակում, որ մեզ էլ պետք է բավարարի: Եթե մեզ չի բավարարել, դա դեռ չի նշանակում որ սա թույլ ստեղծագործություն է: Ամեն ինչին ավելի թեթև նայիր ու մի կենտրոնացիր ստեղծագործության մասին ուրիշի վերաբերմունքի վրա՝ դա ուրիշի իրավունքն է: Դու ընդամենը շարադրիր ստեղծագործության վերաբերյալ քո պատկերացումները, քո ընկալածը, քո գնահատականը: Ուրիշի գնահատականը իր անձնական խնդիրն է:

Ներողություն, որ միջամտում եմ, բայց քեզ չի՞ թվում, արդյոք, որ իմպերատիվի քանակն այս հատվածում գերազանցում է թուլատրելի սահմանը

[Հայկօ]

Չէ, իմ կարծիքը նույնքան սուբյեկտիվ է, ինչքան այլոց կարծիքները: Ինչու՞ է թվում, թե ես այն փորձել եմ փաթաթել ինչ-որ մեկի վզին. բնավ ոչ: Ծիծաղողին տրված լացելու խորհուրդ ո՞րտեղ տեսաք. լրիվ հակառակն եմ գրել՝ յուրաքանչյուրին՝ իրենը: Իսկ գործի հեղինակին խորհուրդ տալը, թե «այսպես պետք է լիներ, այնպես չէր» նորմա՞լ է: Պարզապես զգացի, որ շատերն այստեղ փնտրել ու չեն գտել հենց այդ «բարոյախրատական» տարրը, ու որ շատ քննադատություններ նաև դրանով են պայմանավորված:

Ուլուանա, քո գրառումը դատարկ չէր հենց մենակ այն պատճառով, որ այսքան երկար հարցուպատասխանի առիթ դարձավ: Ու հաստատ չեմ ուզեցել ասել, որ մի պատկերացումը սխալ է, մյուսը՝ ճիշտ, այլ գրել եմ, թե ե՛ս ինչպես եմ տեսնում ու հասկանում պատմվածքը, ինչու է այդպես և նշել եմ իմ ու նախորդ կարծիքների տարբերությունները: Քեզ չափից ավելի «ռոմատնիկացնելու» մտադրություն, ի դեպ, չեմ ունեցել : «Անձրևն ու աղջիկը» քեզ չէին ուղղված: Բայց սա

Կոնկրետ աղջկա նկատմամբ, բնականաբար, ակնկալվում էր համապատասխան համակրանք կամ նման մի բան, բայց ես կարդալիս դա չզգացի, չհարազատացավ կերպարը, քանի որ աղջկա ոչ զգացմունքներն էին նկարագրված, ոչ էլ առանձնապես որևէ այնպիսի ինֆորմացիա, որի հիման վրա կարող էին ինչ–որ զգացմունքներ առաջանալ։

զարմացրեց, ճիշտն ասած, քանի որ զգացմունքներ առաջացնող ինֆորմացիայի պակաս պատմվածքում չկար:

[Chuk]

Ներողություն, որ միջամտում եմ, բայց քեզ չի՞ թվում, արդյոք, որ իմպերատիվի քանակն այս հատվածում գերազանցում է թուլատրելի սահմանը

Կարծում եմ, որ Հայկօի գրառման մեջ գերազանցում էր:
Ցավում եմ, որ թեմայի համար քննարկման տեղ է դառնում հենց այս թեման, սակայն ինձ վրդովեցնում է ստեղծագործական թեմաներում բացասական կարծիք արտահայտողների նկատմամբ որոշակի վերաբերմունքը, հակաճառելու մոլի ձգտումը, որը բերում է հիմնականում նրան, որ ինչ թեմա բացում ենք «վա՜յ ինչ լավ ա» տիպիից բացի բան չենք կարդում:

[Ուլուանա]

Չէ, իմ կարծիքը նույնքան սուբյեկտիվ է, ինչքան այլոց կարծիքները: Ինչու՞ է թվում, թե ես այն փորձել եմ փաթաթել ինչ-որ մեկի վզին. բնավ ոչ:

Դե, օրինակ, գրառմանդ հենց առաջին նախադասությունն այդ առումով շատ խոսուն էր.

Չափից դուրս սենտիմենտալ եք, ժողովու՛րդ:

Իսկ գործի հեղինակին խորհուրդ տալը, թե «այսպես պետք է լիներ, այնպես չէր» նորմա՞լ է: Պարզապես զգացի, որ շատերն այստեղ փնտրել ու չեն գտել հենց այդ «բարոյախրատական» տարրը, ու որ շատ քննադատություններ նաև դրանով են պայմանավորված:

Ճիշտն ասած՝ չեմ հիշում, որ որևէ մեկը «պետք է»–ներով խորհուրդներ տված լիներ հեղինակին, պարզապես մարդիկ գրել են պատմվածքից ունեցած իրենց անկալիքների մասին, ինչը, կարծում եմ, բնական է, թեև, հաշվի առնելով Մորֆեսուսի հետևյալ խոսքերը, կարծես խորհուրդներ տալն էլ արգելված չէր.

Հ.Գ. Ժողովուրդ ջան, բոլորիդ կարծիքն էլ կարեւոր է ինձ համար, ու եթե ես իմ տեսակետն եմ պաշտպանում, դա ամենեւին չի նշանակում, որ ձեր կարծիքները հաշվի չեմ առնում:

[Morpheus_NS]

Չափից դուրս սենտիմենտալ եք, ժողովու՛րդ:

Բնավ էլ հարկավոր չէ «բնականաբար» առաջացող համակրանք կամ հարազատացում փնտրել: Նման բան, ըստ իս, նախատեսված չի էլ եղել: Ու սա էլ բարոյախրատական պատմվածք չէ, ոչ էլ առակ ու քարոզ: Պարզապես՝ «Կյանք» դիմակահանդեսից մի դրվագ է, որ գուցե չի սազում ոմանց վարդագույն ակնոցին, գուցե տհաճ է շատերի նուրբ քիմքի համար, բայց շատ ավելի ռեալ է, քան բոլոր «անձրևի տակ քայլող աղջիկներն» ու «սիրահարված պատանիները» միասին վերցրած:

Ուլուանա. չեմ կարծում, որ աղջկա նկատմամբ համակրանքը այս պատմվածքում կարող էր պայմանավորված լինել ինչ-որ «գեղեցիկ, համեստ, փխրուն, դժբախտ, գունատ, տխուր» որոշիչներով: Ինչ որ կար, արդեն իսկ չափազա՛նց է, ոչ թե բավարար: Մի՞թե հենց բուն ֆաբուլան քեզ համար բավարար ինֆորմացիա չէր, մի՞թե անպայման ինչ-որ «զարդեր-զանգուլակներ» էին պետք:

Ստեղածագործական-գրական կողմի մասին. ինձ թվում է՝ «հեղինակի խոսքի» ժամանակները վաղուց անցել են: Հասկացեք այն, ինչ կարող եք հասկանալ, և ոչ՝ կուրորեն հետևեք հեղինակի գծած սցենարին: impression-ի ասած բացատրելն ու նկարագրելն էստեղ անտեղի կլիներ, իմ կարծիքով: Morpheus_NS-ը տեղ է թողել բոլորիդ համար՝ պատկերացնելու ու զգալու այդ ապրումներն ու զգացածը՝ յուրաքանչյուրդ՝ յուրովի՛: Այն, ինչ մեկի համար վախենալու է, մյուսի համար կարող է ծիծաղելի լինել. իսկ այստեղ, քանի որ կոնկրետ զգացում նշված չէ, դուք զգում եք այն, ինչը վախենալու / հոգեցունց / հուզիչ է հենց ձե՛զ համար:

Շատ շնորհակալ եմ Հայկօ ջան: Եվս մեկ անգամ համոզվեցի, որ մենք շատ հարցերում միանման ենք մտածում:
Ասածիդ եւս մի բան ավելացնեմ: Ուլու, Chuk, Լիլ, էն զգացմունքները, որոնք դուք չկարողացաք գտնել իմ գրածում իրականում ամփոփված են մի զգացման մեջ, որը ես բազմիցս նշել եմ ու որի վրա էլ հենց շեշտը դրել եմ, ու այդ զգացումը անտարբերության զգացումն էր: Դատեք մեջբերված տողերից.

Նա լռում էր… միեւնույն էր…

Նա ոչինչ չէր զգում, անում էր այն, ինչ պիտի աներ,

Նա ոչինչ չէր զգում, նույնիսկ նողկանք:

... բայց նա ոչինչ չէր զգում… սովորական էր…

[Հայկօ]

Ուլուանա, չեմ գրել, չէ՞, որ պետք չէ այդքան սենտիմենտալ լինել կամ որ դա վատ է: Ուրեմն կարծիք փաթաթելու պահ չկա՛ր, նորից եմ ասում: Կար կարծիք արտահայտելու պահ, ու ես հենց արտահայտել էի իմ կարծիքը: Գրում եմ այն, ինչ այդ պահին մտածում եմ, իսկ թե զրուցակիցս ի՞նչ կորոշի՝ հետևել կամ ոչ, դա արդեն մնում է իր հայեցողությանը: Ընդ որում՝ դիմացինիս համոզելուց ես այս դեպքում որևէ շահ չունեմ:

Chuk, եթե նկատել ես, քննադատելուց երբեք չեմ խուսափել, ընդհակառա՛կը: Եթե գրածը վատը լիներ, հաստատ կգրեի դրա մասին: Ի դեպ՝ քննադատողին քննադատելն էլ է քննադատություն: Չեմ կարծում, որ էստեղ մեկը «պոչ է խաղացնում». եթե մինչ այդ ինչ-որ մեկը հավանել է պատմվածքը, ապա բնական է, որ պիտի փորձի հակաճառել այն քննադատողին ու հիմնավորել իր կարծիքը: