Մեջբերում Բյուրակն-ի խոսքերից
Դու զուր մի փորձիր քո տեսանկյունից մեկնաբանել, թե ինչու եմ ես այդպես պահել: Ես կարող եմ խաբել քեզ, կարող եմ խաբել հենց այդ մարդուն, կարող եմ խաբել բոլոր ակումբցիներին իրար հետ վերցրած, ամբողջ աշխարհին, բայց ես չեմ ուզում ու չեմ էլ խաբում ինքս ինձ, չեմ կարող խաբել Աստծուն:
Ես ինձ չէի համոզում, որ նա իմ ոխերիմ թշնամին է, ես գիտեի, որ այդպես չէ: Ես ինքս ինձ չեմ ասել. «Նա քո ոխերիմ թշնամին է», ինքս ինձ ասել եմ. «Ես սիրում եմ նրան», իսկ նրան ասել եմ. «Ես քեզնից զզվում եմ»:

Ավելացվել է 2 րոպե անց

Եթե դու չես ասում, նշանակում է անկեղծ չես, իսկ անկեղծ չլինելուց ես զզվում եմ: Ինչպես էլ շարունակվեն հարաբերությունները, բոլոր դեպքերում գտնում եմ, որ պետք է ասել:

Բյուրական ջան ասեմ որ քո ասածներին համամիտ եմ, այսինքն որ ամեն դեպքում խաբելը լավ բան չի, դա ես չեմ ընդունում, իսկ ամենակարևորը որ մարդ հենց իրեն չի խաբում, չի փորձում իրեն արդարացնել իրեն իսկ աչքից ընկնելու համար…: ես շար եմ ցավում որ մարդիկ ստիպված, ինչ որ իրադրություններից ելնելով, կամ էլ կոմպլեքսների պատճառով, փորձում են արդարացնել իրենց «սուտ խոսելը», անկեղծ չլինելը: բայց դա սխալ է: Չես պատկերացնում ինչ է նշանակում անկեղծ լինել ու փոխադարձ զգալ դա:
իսկ այդ խոսքերի վերաբերյալ, թե երբ պետք է ասվեն, իմ կարծիքով պարզ է, այն ժամանակ երբ վստահ ես որ ՉԷՍ ԽԱԲՈՒՄ: