Ե՞րբ է անհրաժեշտ ասել այդ բառերը. «Ես քեզ սիրում եմ»

[Shah]

Կարողա 100 անգամ էլ անհասկացված լինեմ, բայց էդ բառերը չեմ կարա լսեմ օրեկան ասենք 100 անգամ, կամ էլ հենց ինքս չեմ ասի ամեն րոպեն մեկ, իմ համար էդ բառերը ասելու համար մի ամբողջ արարողություն ա, "ես քեզ սիրում եմ" դա ասենք էն բառերը չեն որ ամեն րոպե պիտի ասեմ... Եթե էդ խոսքերը պիտի իրենց ուժն ու հեքիաթային էդ զգացում առաջացնելու ընդունակությունը կորցնեն, ապա դրա փոխարեն կասեի "սիրելիս, դե էլ չասեմ, հասկացար էլի..": Չէ էդ բառերը պետք ա ավելին լինեն քան թե սովորական բառերը:

[Գալաթեա]

Ե՞րբ:
Օրինակ քիչ առաջ, որ կողքս նստած էր... չասեցի էշ-էշ:

Հեսա զանգեմ ասեմ

[Սամսար]

"սիրելիս, դե էլ չասեմ, հասկացար էլի..":

Ճիշտ է, սիրելիին դիմելիս պետք է միշտ հենց այդ բառն ասել. նույնն է , թե ասես «ես քեզ սիրում եմ»։

[Inana]

Սերը ավելի խորն եմ ընկալում, քանի որ սիրել նշանակում է դառնալ մի ընդհանուրի երկու մաս: Գտնում եմ, որ իրոք իրար սիրող մարդիկ իրար կհասկանան առանց բառերի էլ:

[Լուսաբեր]

Կարողա 100 անգամ էլ անհասկացված լինեմ, բայց էդ բառերը չեմ կարա լսեմ օրեկան ասենք 100 անգամ, կամ էլ հենց ինքս չեմ ասի ամեն րոպեն մեկ, իմ համար էդ բառերը ասելու համար մի ամբողջ արարողություն ա, "ես քեզ սիրում եմ" դա ասենք էն բառերը չեն որ ամեն րոպե պիտի ասեմ... Եթե էդ խոսքերը պիտի իրենց ուժն ու հեքիաթային էդ զգացում առաջացնելու ընդունակությունը կորցնեն, ապա դրա փոխարեն կասեի "սիրելիս, դե էլ չասեմ, հասկացար էլի..": Չէ էդ բառերը պետք ա ավելին լինեն քան թե սովորական բառերը:

Լավ կանես ոնց կանես, դա որովհետև քո վորոշումնա, բայց ասեմ, էլի...
Սիրում եմ, սիրելիս, շատ եմ սիրում... ու նման լիքը արտահայտություններ, որոնք ուղղվում են սիրելիին ոչ մի անգամ իսկապես սիրող մարդու համար սովորական չեն կարա դառնան... ախր, եթե դու մտածում ես, որ դրանք արտասանելուց հետո պետքա դառնան սովորական, ուրեմն լարվում ես ասելուց կամ լսելուց, ուրեմն դա էլ բնական չի: Իսկ նման բաները պետքա էնքան բնական ու սահուն հնչեն...