Պարոն Կարմիր Սատանիկը

[Ռեդ]

Գրադարանի լույսը վառվեց. երկար տևած անդորրը խախտվեց. ներս մտավ մի մարդ՝ սև գլխարկով, մուգ պալտոյով, լաքած փայլող սև կոշիկներով, միջին հասակի, ու անցավ գրապահարանների արանքով: Ձեռին ինչ-որ բան կար, ըստ երևույթին թերթերի կույտ: Պարոնը քայլում էր հանգիստ, համաչափ: Գրադարանի անդորրը խախտվում էր միայն գիշերվա այս ժամերին, երբ գալիս էր նա: Ողջ քաղաքը գիտեր այս միայնակ գրադարանը, և այն սև հագած պարոնին, ով մեկն էր այն մարդկանցից, ովքեր ոտք էին դնում այս հին գրադարանը:
Ամբողջ քաղաքին ծանոթ էր այս քայլվածքը, ինքնատիպությունը: Փողոցով քայլելուց մարդիկ ասում էին միմյանց շշուկով "Տեսեք, նա է": Բոլորին վախեցնում էր այս ինքնատիպությունն ու խորհրդավորությունը: Քաղաքի ողջ բնակչությունը հարցուփորձ էր անում գրադարանի ծեր մաքրարարին խորհրդավոր պարոնի կյանքի մասին, հարցնում էին նրա անցյալից, խնդրում էին պատմել: Բայց և այնպես ծեր կինը շատ բաներ չգիտեր: Պարոնը, որին բոլորը կոչում էին Կարմիր Սատանիկ, գիշերները չէր քնում: Բոլորին զարմացնում էր, թե ինչու է նա այդ աստիճանի կլանված ընթերցանությամբ:
Մոտեցավ սեղանին, նստեց աթոռին: Սեղանին ինչ-որ թղթեր էին թափված անփույթ կերպով: Ակնոցները մաքրեց, դրեց, վերցրեց թղթերը, ձգեց մի խորհրդավոր հայացք, ճմրթեց դրանք ու նետեց աղբարկղը: Իր հետ բերած թերթերի կույտից վերցրեց մեկը ու սկսեց կարդալ
"Անցած գիշեր երեք հոգի սպանվել են Դ՛Ետյեն պանդոկում"
-Հմմ, սպանություն սպանության ետևից,-ասած նա, ուշադրությունը չշեղելով թերթից:
"Կասկածյալներ չկան: Դիակները գտել է պանդոկի պահակը պանդոկի ետևում, խոտերի մեջ"
-Հմմ
"Պահակի ասելով ձեներ է լսել պանդոկի ետևից գիշերվա կեսին:"
-Ձեներ, փաստորեն, -մտքերով զբաղված, բայց և այնպես լսելի ձայնով ասաց պարոնը՝ իջեցնելով ակնոցները:
Մի կողմ դրեց թերթը: Մի անգամ ևս մաքրեց ակնոցները: Վեր կացավ, մի փոքր քայլեց միջանցքի երկայնքով՝ կծելով ակնոցների ծայրը: Այնուհետև մոտեցավ սեղանին, մի անգամ ևս աչքի անց կացրեց թերթը, խորհեց, դուրս եկավ գրադարանից, սև ժանգոտած մեծ կողպեքով փակեց դուռն ու գնաց . . . (շարունակելի)

[Morpheus_NS]

Սկիզբը խոստումնալից էր Պարոն Կարմիր Սատանիկ ջան

[*e}|{uka*]

Լավնա Ռեդլուշ , բայց "կարմիր սատանիկ" անունը ինչ որ խորհրդավոր ցիլոյով անծանոթին չի սազում, շարունակության մեջ ավելի շատ էքսպրեսիա եմ ուզում տեսնել , վատ չէր լինի, հոգին վաճառեր սատանային

[Ռուֆուս]

Լենդրուշ ջան, սկիզբը լավն էր, ինտրիգ կար

Շարունակություն եմ պահանջում

[dvgray]

ետքը՞

[Ռեդ]

...Գիշերը հորդ անձրև սկսվեց: Միաժամանակ ուժգին ցուրտ էր: Հյուսիսից փչում էր սառնաշունչ քամին՝ օրորելով ծառերը: Այս եղանակը ոչ մեկին չէր ստիպել կտրվել տաք անկողնից ու դուրս գալ փողոց:
Բայց և այնպես, փողոցում հորդառատ անձրևի ձայնը միաձուլվում էր արագ քայլերի ձայնի հետ: Ինչ-որ մեկը, շտապելով, կտրեց անցավ քաղաքի ամենաերկար փողոցներից մեկը՝ Դ՛Ավենյուն: Նա ցածրահասակ մի մարդ էր` նիհար, ու արագաշարժ:
Դ՛Ավենյու փողոցը գալիս միաձուլվում էր Տելյեն փողոցին: Հանդիպման խաչմերուկից քիչ այն կողմ գտնվում էր Մերլին հյուրանոցը: Ահա այնտեղ էլ շտապում էր նա:
Հյուրանոց ասածը չորսհարկանի շինություն էր՝ փոքր, հարմարավետ սենյակներով՝ լցված անուշահամ բույրերով:
Պարոնը ծեծեց մեծ դուռը: Դուռը բացեց մի պատանի՝ փոքր, ժիր, կայտառ աչքերով:
-Ձեզ ի՞նչ է հարկավոր, պարո՛ն, -հարցրեց պատանին վստահ ու համարձակ:
-Ինձ հարկավոր է միսենյականոց համար՝ ինչքան հնարավոր է արագ:
-Ներս մտեք, և հետևեք ինձ -ասաց պատանին:
Պատանին բարձրացավ երկրորդ հարկ ու ծեծեց առաջին դուռը: Դուռը բացեց մի ծերունի: Ծերունուց սիգարետի հոտ էր փչում:
-Քեզ ի՞նչ է հարկավոր, տղաս, այս ուշ ժամին -հարցրեց նա պարոնին թույլ, հազիվ լսելի ձայնով:
-Ես ամբողջ օրը ճանապարհ եմ եկել, հոգնած եմ: Ինձ միսենյականոց համար տվեք, որքան հնարավոր է արագ, ու ես անչափ գոհ կլինեմ:
Ծերունին իր մոտ կանչեց պատանուն, ինչ-որ բան ասաց, ինչ-որ բան տվեց նրան, ըստ երևույթին բանալի: Պատանին ուղեկցեց պարոնին մինչև երրորդ հարկ, ու տեղավորեց միջանցքի եզրային սենյակում: Պարոնը պատանուն մի ոսկեդրամ տվեց:
Ներս մտնելուն պես նա փլվեց անկողնու վրա ու անմիջապես խոր քուն մտավ: . . . (շարունակելի)

[Ռեդ]

...Առավոտը բացվեց: Պարոնը զարթնեց բավական շուտ, նույնիսկ ինքն էլ զարմացավ: Ուժեղ գլխացավը ստիպեց նրան ոտքի ելնել:
Մոտեցավ պատուհանին, բացեց այն: Անմիջապես քթին խփեց մաքուր օդը, և նա մի քանի վայրկյան վայելում էր այն:
Մի պահ պարոնը նայեց ժամացույցին. նայելուն պես արագընթաց կերպով հագավ վերարկուն, իջավ սանդուղքով, վճարեց ծերունուն ու դուրս եկավ հյուրանոցից: Առավոտյան ժամը յոթն էր:
Դ՛Ավենյու փողոցի հակառակ ծայրում գտնվում էր քաղաքի պուրակը: Ահա այնտեղ էր սլանում էր պարոնը, սլանում էր ամբողջ թափով, առանց ետ նայելու: Պուրակի շատրվանների մոտ՝ նստարանին, նստել էր մի մարդ, որը, աչքերը հառած աղավնիներին, կարծես ուսումնասիրում էր նրանց: Պարոնը մոտեցավ նստածին
-Ներեցե
-Անունդ Մի՞տո է, -ընդհատելով նրան ասած նստածը:
-Այո, բայ
-Արի՛ իմ ետևից,- անմիջապես լսվեց պատասխանը
Նրանք արագընթաց քայլերով կորչեցին պուրակի ետևում:
-Պարոն, դու՞ք եք դետեկտիվը,- հարցրեց Միտոն
-Այո,- պատասխանեց պարոնը,- իսկ առայժմ լռիր մինչև տեղ կհասնենք:
Հեռվում նշմարվեց փտած մեծ դռնով մի շինություն, որից Միտոն մի պահ վախեցավ: Իրոք, գրադարանը վախեցնել էր տալիս անծանոթներին, վախեցնել էր տալիս իր խորհրդավորությամբ:
Պարոնը բացեց մեծ կողպեքը, ու նրանք երկուսով ներս մտան: . . . (շարունակելի)

[Morpheus_NS]

Հետաքրքրությունը շարունակվում է պահպանվել: