Բեթ Գիբբոնս և Փորթիսհեդ/Beth Gibbons and Portishead

**Rhayader** · 19.12.2008, 18:14

Փորթիշեդն անգլիական թրիփ-պոպ խումբ է, հայտնի իր մինիմալիստական սաունդով ու օրիգինալ գործիքավորումով:
Խումբն ունի ևս մեկ բնորոշ գիծ՝ վոկալիստուհի Բեթ Ջիբոնսի սուր՝ գրեթե ուլտրաձայնի հասնող վոկալը:
Ժամանակին սարսափելի ատում էի այս խումբը (եթե իմանաք, ով է ինձ իրենց մասին պատմել, կհասկանաք՝ ինչու): Հետո կարծես վարժվեցի, նույնիսկ սիրեցի այս տարօրինակ երաժշտությունը՝ զուտ անգլիական, խոնավ, ցրտահար ու մառախլապատ, հագեցած ջազային հարմոնիաներով և ուժեղ արտահայտված ռիթմերով:

Ահա նրանց էջը Վիկիպեդիայում, Մայսփեյսում, պաշտոնական կայքը:

Հետաքրքիր կլինի ուրիշների կարծիքն էլ իմանալ:

**Sunny Stream** · 19.12.2008, 18:37

վերջերս գիշերվա կեսին Դար21-ով մի տեսահոլովակ տեսա, չեմ հիշում երգի վերնագիրը, շատ հավանեցի ու տետրիս վերջում գրի առա իրենց անունը, որ հետո փնտրեմ-գտնեմ

եթե հայկական սերվերներում տեղադրված երգեր լինեն, հղումներն էստեղ դիր, հա?

հիմա չեմ հիշում տպավորություններս, բայց շատ հետաքրքիր խումբ էր, երգն էլ գեղեցիկ էր...

**Rhayader** · 19.12.2008, 19:14

Կարող եմ ձայնագրել ու ակումբի հանդիպումներից որևէ մեկին բերել: Միայն թե նախօրոք զգուշացրու հանդիպման մասին, լա՞վ:

**Ռուֆուս** · 21.05.2009, 12:39

Մոդերատորական։ Թեմայի վերնագիրը ուղղվել է:

**Ռուֆուս** · 21.05.2009, 12:49

Ինձանից էլ ահագին ջանք ու համառություն պահանջվեց, մինչև կարողացա ընկալել Փորթիսհեդի երաժշտությունը: Սկզբում նյարդերիս վրա ազդում էր թե Բեթի ձայնը, թե երաժշտության մեջ օգտագործվող հնչյունները: Բայց հետո Փորթիսհեդը դարձավ իմ ամենասիրած խմբերից մեկը:

Սրանք էլ իրենց ամենահայտնի երգերից են

**cold skin** · 21.05.2009, 12:52

Ես հակառակը՝ առաջին հայացքից հավանեցի Բեթի ձայնը: Առաջին անգամ ես էլ Դար -ով եմ լսել: Միակ երգն էլ, որ լսել եմ"Roads"-ն է:

**Հարդ** · 24.12.2010, 11:19

Ծանոթությունս Փորթիսհեդի հետ եղավ շատ պատահական (ուղղակի Յութուբն էի քրքրում): Երևի մի քանի օր առաջ էր, բայց էդ խումբը (ինչքան հասկացա Փորթիսհեդը խմբի անունն ա, ոչ թե վոկալիստի) մտավ սիրտս այնպես, որ կարծես վաղուց էլ ճանաչում էի: Ասենք այն զգացողությունն ա, որ գտել եմ էն՝ ինչ էսքան ժամանակ ման էի գալիս:
Որ երաժշտություն լսելիս մի ամբող մեծ ցուցակ ունես ընտրելու, թե ինչ լսես, բայց ինչ որ զգում ես որ շատ քիչ ա էդ մեծ ցուցակն ու բան չես կարողանում ընտրել: Այ այդ ժամանակվա համար ա Փորթիսհեդը:
Սա լրիվ ուրիշ աշխարհ ա, ուրիշ մոլորակից: Այլևս չգովեմ, քանի որ լավ է մեկ անգամ տեսնեք, քան բազմիցս լսեք:
Վերջում էլ ավելացնեմ, որ տեսահոլովակների մեջ կան անասելի հետաքրքիրները:

the rip

we carry on

mysterons

only you

gloomy sunday

glory box

և այլն...

Վոկալիստն էլ շատ գեղեցիկ ա

(չնայած արդեն մեծ ա):

**Ռուֆուս** · 24.12.2010, 12:00

Ինչ վերաբերվում ա թեմային, էս վերջերս պլոտնի նստել եմ Third ալբոմի վրա, որը առաջ էդքան էլ չէի հավանում, որքան Dummy-ն ու Portishead-ը: Իրոք Third-ը ալբոմ չի, գլուխգործոց ա

We Carry On, Machine Gun, Magic Doors, The Rip, Deep Waters, խելքս գնում ա....

Ի դեպ Փորթիսհեդի դիսկոգրաֆիան ամբողջական չէ առանց Live At Roseland NYC կենդանի ալբոմի... Էս ալբոմն իմ համեստագույն կարծիքով բոլոր ժամանակների լավագույն կենդանի ալբոմներից մեկն է:

**Հարդ** · 02.07.2011, 12:45

Մի 2 անգամ առաջ (շատ առաջ) լսել էի Բեթի ու Ռաստինի ալբոմը, բայց մեջս ոչ մի կերպ չէր տպավորվում: Ձանձրացնում էր:
Բայց էսօր հասկացա, թե ինչ գլուխգործոց ա

Հետաքրքիր ա, որ լսելուց (մանավանդ Sand River երգից սկսած) աննդհատ Դրեյքն էր աչքիս առաջ գալիս: Հետո թեման բացեցի, տեսա որ փաստորեն շատ ա խոսվում, որ նաև Դրեյքից ա ոգեշնչված: Դա անզեն աչքով ա երևում

:
Երգերի ռիթմիկան, սառը շունչը հիշեցնում են Նիքի Five Leaves Left ալոբմը (

):

Իսկ հիմա մի քիչ խմբից. թվում ա թե խումբը շատ ներդաշնակ ա չէ՞, բայց արի ու տես որ հակասություն կա: Հարցազրույցներից մեկի ժամանակ Բեթն ասել ա, որ ինքն ու Ջեֆֆը շատ տարբեր մարդիկ են: Ջեֆի կարծիքով պետք ա ուղղակի երաժշտությունն ու խոսքերը համընկնեն, իսկ Բեթն ավելի զգացմունքային է ու միայն դա իրեն քիչ է: Բայց վերջում նշում ա, որ այնուամենայնիվ Ջեֆֆը ճիշտ ա

Հ.գ. ոնց որ 2009 - ի Chase the tear ից հետո բան չեն թողարկել (ինքն էլ սինգլ ուղղակի)...

, տենաս երբ կթողարկեն