Սև և կարմիր քառակուսիներ

[Ուլուանա]

Նկարի ամբողջ էֆեկտն էլ հենց դա է: Եկել էր մի պահ, երբ որոշ արվեստաբանների քո գրած սահմանումն այլևս չէր բավարարում: Այն չափազանց հնաոճ կամ չափազանց սեղմ էր թվում: Իրենք ուզում էին այդ «ծամծմված» շրջանակից դուրս գալ:

Հակառակ օրինակն էլ կա (երբ բովանդակություն չկա, միայն ձև է), ճիշտ է՝ պոեզիայում. կոչվում է դադաիզմ: Նաև՝ ֆրանսիացի սյուռերի օրինակը, երբ հավաքվում էին մի սենյակում, հաշիշ ծխում ու թղթի մի պատառիկի վրա առանց նախորդի գրածը նայելու ինչ-որ բան ավելացնում: Հետո դա դառնում էր հերթական գլուխգործոցը:

Լավ, հասկանում եմ, որ որոշ մարդիկ տարբերվելու, ինքնահաստատվելու հետ կապված խնդիրներ ունեին, փորձում էին ինչ–որ կերպ առանձնանալ, աղմուկ հանել։ Բայց երբ բազմաթիվ մարդիկ էդ «կուտն ուտում են» ու դա արվեստ համարում, էդ մեկը մի քիչ լավ չեմ հասկանում, էլի։

Արդեն պատկերացրի տվյալ կողմնորոշումը երգարվեստում։ Ասենք, համերգի ժամանակ հանրահայտ երգիչը գալիս է բեմ, կարևոր տեսք ընդունած խիստ իմաստալից լռություն է «միացնում»՝ որպես երգարվեստի աննախադեպ ու համարձակ դրսևորում, և դահլիճում մարդիկ էքստազից ուշաթափվում են։ Իսկ հետո այդ «համերգի» ձայնրագրությունը դառնում է չտեսնված գլուխգործոց, և մարդիկ դարերով լսում ու հիանում են։