Սև և կարմիր քառակուսիներ

[Kuk]

Թեման լավն ա, հեղինակին մի հատ հրապարակային, և ոչ միայն, վարկանիշ
Կարդացի բոլոր գրառումները, ոնց որ թե ոչ մի տեղ չհանդիպեցի հարցիս պատասխանին. որտե՞ղ են գտնվում բնօրինակները:

[Վարպետ]

Հա, նենց պատահաբար ֆիքսել եմ, որ խոսում է Մալևիչի «Սև քառակուսի» նկարի առաջին օրինակի մասին

Իսկ առաջինը որն ա, Արտակ? 1913-ինը, թե 1915-ինը? Սարկազմի կտոր չկա հարցիս մեջ, իրոք ուզում եմ իմանալ, դու ոնց գիտես?

[Հայկօ]

Մինչև հիմա գրած կարծիքները կարդացի, քվեարկել եմ «չեն»:

Իմ կարծիքով՝ վերևի քննարկումների հիմնական սխալը մեկն է. քննարկում եք նկարները՝ կոնտեքստից դուրս: Նկարներն ինքնին ոչ մի բան են. ո՛չ հետաքրքիր մտահղացում կա, ո՛չ իրականացման վարպետություն, ո՛չ էլ ինչ-որ առանձնապես նոր բան: Պարզապես դրանք պետք է դիտարկել ոչ թե որպես արվեստի գործ, այլ որպես մարտահրավերի կամ «նոր շնչի» փորձ: Պետք է հասկանալ, որ այդ դարաշրջանը մեծ փոփոխությունների ու մեծ «մերժումների» դարաշրջան էր, և ո՛չ միայն կերպարվեստի մեջ: Նույն կերպ, օրինակ, Չարենցի համահեղինակած «Երեքի խարտիան» որպես սովորական հոդված կամ նամակ զրո է, ընդ որում՝ սխալ ու ախմախ զրո (մերժում էին Թումանյանին, օրինակ), սակայն որպես Չարենցի գրչի արգասիք՝ հիշարժան է, մանավանդ որ հետո, իր ամբողջ կյանքի ու ստեղծագործության կոնտեքստում այն տեսնելիս, հասկանում ես դրա կարևորությունը: Նույն կերպ՝ նկարն ինքնին կարելի է և թույլատրելի է սովորական բլթոց համարելը, որովհետև նման բան մեր քուչի դզող-փչող Ռազոն էլ կարող է երկնել մազութոտ ձեռքերը սպիտակ շորով սրբելուց հետո: Այս նկարները նույն չափանիշերով քննադատելը, ինչ Վան Գոգի կամ դա Վինչիի գործերը, սխալ է: Սրանք ի սկզբանե նախատեսված չեն եղել «ձև» լինելու համար, այլ միայն ու միայն «բովանդակություն»: Իսկ բովանդակությունը տեսնելու համար նկարչին ու նկարչի դարաշրջանն է պետք տեսնել:

Նորից ասեմ. կարիք չկա դնելու-քննելու, թե լավ է վրձինը քսել, թե վատ: Դա այս դեպքում կարևոր չէ: Կարող էր դատարկ կտավ դնել ու նույն արդյունքին հասնել:

[Ուլուանա]

Մի բան էլ ասեմ. անկախ նրանից, թե ինչ խորունկ իմաստներ ու գաղափարներ արտացոլող պատկերներ են թաղված նկարի հետին շերտերում, կոնկրետ ես գեղարվեստ ասելով՝ հասկանում եմ այնպիսի գործեր, որոնք անմիջական հույզեր, զգացողություններ են առաջացնում իմ մեջ (ցանկալի է՝ դրական ), աչքս և/կամ հոգիս շոյում են, իսկ եթե պիտի դնեմ պեղումներ անեմ էդ զգացողությունները ստանալու համար (էն էլ Աստված գիտի՝ կստանամ, թե չէ), ապա դա կոնկրետ ինձ համար գեղարվեստ չի։ Էլ չեմ ասում, որ էդ իմաստներն ու զգացողությունները գտնելու դեպքում էլ հարց է, թե դրա համար ում շնորհակալ պիտի լինեմ՝ տվյալ նկարչին, թե սեփական երևակայությանս։

Չգիտեմ, գուցե ուշադիր չեմ եղել, գրվել է թեմայում կամ հղումներից որևէ մեկում, բայց հարցնեմ. այդ նկարի մեջ երևացող պատկերների մասին հստակ տվյալներ կա՞ն. մարդիկ նայելիս ի՞նչ են տեսնում, և արդյոք համընկնու՞մ են նրանց տեսածները, թե՞ տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ են տեսնում։

[Ռեդ]

Չգիտեմ, գուցե ուշադիր չեմ եղել, գրվել է թեմայում կամ հղումներից որևէ մեկում, բայց հարցնեմ. այդ նկարի մեջ երևացող պատկերների մասին հստակ տվյալներ կա՞ն. մարդիկ նայելիս ի՞նչ են տեսնում, և արդյոք համընկնու՞մ են նրանց տեսածները, թե՞ տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ են տեսնում։

Ոնց որ չկան ես ուշադիր չեմ նայել
Ասում են, որ այդ նկարի իմաստներից մեկն էլ այն է, որ տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ են տեսնում նկարին նայելիս: Բայց կա մարդկանց մի խումբ, որը տեսնում է սև քառակուսի և ոչ մի ուրիշ բան:

[Ուլուանա]

Սրանք ի սկզբանե նախատեսված չեն եղել «ձև» լինելու համար, այլ միայն ու միայն «բովանդակություն»:

Բայց չէ՞ որ արվեստը միայն բովանդակություն չի. ձևի ու բովանդակության ներդաշնակ համադրությունն է արվեստը։

Ավելացվել է 43 վայրկյան անց

Ոնց որ չկան ես ուշադիր չեմ նայել
Ասում են, որ այդ նկարի իմաստներից մեկն էլ այն է, որ տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ են տեսնում նկարին նայելիս: Բայց կա մարդկանց մի խումբ, որը տեսնում է սև քառակուսի և ոչ մի ուրիշ բան:

Փաստորեն, սուրճի մրուրից ոչնչով չի տարբերվում։

[Հայկօ]

Ոնց որ չկան ես ուշադիր չեմ նայել
Ասում են, որ այդ նկարի իմաստներից մեկն էլ այն է, որ տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ են տեսնում նկարին նայելիս: Բայց կա մարդկանց մի խումբ, որը տեսնում է սև քառակուսի և ոչ մի ուրիշ բան:

Որովհետև բացի սև քառակուսուց ուրիշ ոչ մի բան չկա:

Դժվար է սև կատու գտնել մութ սենյակում, մանավանդ՝ եթե այնտեղ կատու չկա:

[ivy]

Չգիտեմ, գուցե ուշադիր չեմ եղել, գրվել է թեմայում կամ հղումներից որևէ մեկում, բայց հարցնեմ. այդ նկարի մեջ երևացող պատկերների մասին հստակ տվյալներ կա՞ն. մարդիկ նայելիս ի՞նչ են տեսնում, և արդյոք համընկնու՞մ են նրանց տեսածները, թե՞ տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ են տեսնում։

Ինչքան գիտեմ՝ Մալևիչի քառակուսիների մեջ ոչինչ էլ չկա տեսնելու, բացի քառակուսուց: Ինքը փորձել է համարձակ լինել ու իր աշխարհայացքը կամ զգացածը սովորական քառակուսու տեսքով ներկայացնել: Այդ համարձակությունը գնահատելի է: Բայց դե քառակուսին վերջին հաշվով մնում է ոչ այլ ինչ, քան ուղղակի քառակուսի:

[Ռեդ]

Որովհետև բացի սև քառակուսուց ուրիշ ոչ մի բան չկա:

Դժվար է սև կատու գտնել մութ սենյակում, մանավանդ՝ եթե այնտեղ կատու չկա:

Հայկօ ջան դու մտածում ես "նկարա էլի, սև քառակուսի ա, ինչ մի" Բայց արի ու տես որ բոլորը չեն այդպես մտածում: Մարդ կա, ասում ա "էս նկարը միաժամանակ շատ պարզ ա ու շատ բարդ"

[Chuk]

Իսկ առաջինը որն ա, Արտակ? 1913-ինը, թե 1915-ինը? Սարկազմի կտոր չկա հարցիս մեջ, իրոք ուզում եմ իմանալ, դու ոնց գիտես?

Ես չգիտեմ

[Հայկօ]

Բայց չէ՞ որ արվեստը միայն բովանդակություն չի. ձևի ու բովանդակության ներդաշնակ համադրությունն է արվեստը։

Նկարի ամբողջ էֆեկտն էլ հենց դա է: Եկել էր մի պահ, երբ որոշ արվեստաբանների քո գրած սահմանումն այլևս չէր բավարարում: Այն չափազանց հնաոճ կամ չափազանց սեղմ էր թվում: Իրենք ուզում էին այդ «ծամծմված» շրջանակից դուրս գալ:

Հակառակ օրինակն էլ կա (երբ բովանդակություն չկա, միայն ձև է), ճիշտ է՝ պոեզիայում. կոչվում է դադաիզմ: Նաև՝ ֆրանսիացի սյուռերի օրինակը, երբ հավաքվում էին մի սենյակում, հաշիշ ծխում ու թղթի մի պատառիկի վրա առանց նախորդի գրածը նայելու ինչ-որ բան ավելացնում: Հետո դա դառնում էր հերթական գլուխգործոցը:

[Kuk]

Էս նկարների տեղը ոչ ոք չգիտի՞

[Հայկօ]

Ինչքան գիտեմ՝ Մալևիչի քառակուսիների մեջ ոչինչ էլ չկա տեսնելու, բացի քառակուսուց: Ինքը փորձել է համարձակ լինել ու իր աշխարհայացքը կամ զգացածը սովորական քառակուսու տեսքով ներկայացնել: Այդ համարձակությունը գնահատելի է: Բայց դե քառակուսին վերջին հաշվով մնում է ոչ այլ ինչ, քան ուղղակի քառակուսի:

+Հայկօ : Էդ եմ, է՛լի, ասում:

Հայկօ ջան դու մտածում ես "նկարա էլի, սև քառակուսի ա, ինչ մի" Բայց արի ու տես որ բոլորը չեն այդպես մտածում: Մարդ կա, ասում ա "էս նկարը միաժամանակ շատ պարզ ա ու շատ բարդ"

Շատ բան ա ասում: Ես իմ տեղն եմ մտածում, ինքը՝ իր:

[Ռեդ]

Էս նկարների տեղը ոչ ոք չգիտի՞

Եվս մեկ անգամ կներեք ռուսերեն մեջբերման համար

После кризиса 1998 г. эта коллекция за исключением "Черного квадрата" была выставлена на продажу. Министерство культуры Российской Федерации воспользовалось правом приоритета на приобретение в госсобственность особо ценных произведений искусства. Благодаря щедрости президента холдинговой компании "Интеррос" Владимира Потанина, который предоставил необходимую для покупки "Черного квадрата" сумму, полотно принял на хранение Государственный Эрмитаж.

Կուկ, ստե գրած ա նկարի մասին http://www.hermitagemuseum.org/html_.../hm4_1_30.html

[Ուլուանա]

Նկարի ամբողջ էֆեկտն էլ հենց դա է: Եկել էր մի պահ, երբ որոշ արվեստաբանների քո գրած սահմանումն այլևս չէր բավարարում: Այն չափազանց հնաոճ կամ չափազանց սեղմ էր թվում: Իրենք ուզում էին այդ «ծամծմված» շրջանակից դուրս գալ:

Հակառակ օրինակն էլ կա (երբ բովանդակություն չկա, միայն ձև է), ճիշտ է՝ պոեզիայում. կոչվում է դադաիզմ: Նաև՝ ֆրանսիացի սյուռերի օրինակը, երբ հավաքվում էին մի սենյակում, հաշիշ ծխում ու թղթի մի պատառիկի վրա առանց նախորդի գրածը նայելու ինչ-որ բան ավելացնում: Հետո դա դառնում էր հերթական գլուխգործոցը:

Լավ, հասկանում եմ, որ որոշ մարդիկ տարբերվելու, ինքնահաստատվելու հետ կապված խնդիրներ ունեին, փորձում էին ինչ–որ կերպ առանձնանալ, աղմուկ հանել։ Բայց երբ բազմաթիվ մարդիկ էդ «կուտն ուտում են» ու դա արվեստ համարում, էդ մեկը մի քիչ լավ չեմ հասկանում, էլի։

Արդեն պատկերացրի տվյալ կողմնորոշումը երգարվեստում։ Ասենք, համերգի ժամանակ հանրահայտ երգիչը գալիս է բեմ, կարևոր տեսք ընդունած խիստ իմաստալից լռություն է «միացնում»՝ որպես երգարվեստի աննախադեպ ու համարձակ դրսևորում, և դահլիճում մարդիկ էքստազից ուշաթափվում են։ Իսկ հետո այդ «համերգի» ձայնրագրությունը դառնում է չտեսնված գլուխգործոց, և մարդիկ դարերով լսում ու հիանում են։