-Նամակի ժամանակը չի, տուր ինձ, հետո կկարդամ:
-Ուրեմն որոշե՞լ ես հնազանդվել, որոշե՞լ ես հանձնվել, Հա՛յկ:
-Իսկ ես ուրիշ ելք ունե՞մ, ինչ կարող եմ անել, Վաչե՛, թողնե՞մ, որ անունս գետնովը տան, հեղինակությունս գետնին հավասարեցնեն:
-Բայց դուրս գալով պայքարից՝ դու ինքդ քո ձեռքերով կոչնչացնես համբավդ. կասեն՝ վախկոտ է: Եվ հետո, դու պարտք ես ժողովրդիդ: Պարտք ես թշնամուն զոհ գնացած միլիոնավոր անմեղ մարդկանց: Հիշու՞մ ես, որ խոսք ես տվել ամեն գնով հասնել նրան, որ ԱՄՆ-ում ճանաչվի ցեղասպանությունը, ու հիմա, երբ սենատորի աթոռից քեզ մի քայլ է բաժանում, դու որոշել ես վայր դնել զենքերդ ինչ-որ ծախված լրագրողի կեղտոտ հոդվածի պատճառով:
-Սխալվում ես, Վաչե՛, ես ոչ մեկին պարտք չեմ: Ես արեցի ամենը, ինչ կարող էի, ավելին անել ես չեմ կարող, իմ ուժերից վեր է:
-Բայց ոչ ոք չի էլ պահանջում , որ դու ավելին անես: Քեզ միայն սպասել է պետք. մնացած ժողովուրդը կանի քո փոխարեն:
-Այն թույնը, որ սրսկեցին ժողովրդի մեջ մեծ դոզաներով, շուտով կանի իր սեւ գործը ու ժողովուրդը երես կթեքի ինձնից: Ժողովուրդը անկայուն է ու իր ամբողջականության մեջ՝ հիմար: Նրան շատ հեշտ է կառավարել: Մինչեւ հիմա դա ինձ էր հաջողվում, բայց նրանք կարողացան ղեկը իրենց կողմը թեքել, բոլոր կարեւոր խաղաքարտերը հիմա իրենց ձեռքում են, իսկ ես հիմար, ծայրաստիճան հիմար իրավիճակում են:
-Կարծու՞մ ես ժողովուրդը կհավատա, որ դու , մարդասպան ես, որ այդքան «անմեղ» ազերիների ես այն աշխարհ ուղարկել:
-Չե՛մ կարծում, վստա՛հ եմ: Եթե շարունակեմ պայքարը, գուցե իշխանություններն էլ սկսեն հավատալ, ու ես ճաղերի հետեւում հայտնվեմ: Հիմա շատ հեշտ է կեղծ ապացույցներ, վկաներ գտնելը:
-Ամեն դեպքում լա՛վ մտածիր, Հա՛յկ: Դու սխալվելու իրավունք չունես:
-Իմ որոշումը միանշանակ է ու չի փոխվելու: Մեր առջեւ խնդիր է դրված, որի լուծման միակ ճանապարհը սա է…
----------------------------
-Հա՛յկ, նորից մթության մեջ ես նստել: Զգում եմ ինչ-որ բան հետդ կատարվում է, որդի՛ս:
-Մայրի՛կ, ես հոգնել եմ… էլ չեմ կարող…
-Դու ուժեղ ես, գիտեմ… շուտով ոտքի կելնես…
Ինչպես մորս ասեի, որ իր որդին այնքան ուժեղ չի, որքան նա է կարծում, որ հիմա ինքը վախենում է… որ … Աչքերիս մեջ արցունքներ հայտնվեցին… չէի ուզում, որ մայրս տեսնի, դրա համար էլ մոտեցա լուսամոտին. լացակումած հայացքս սառեց դիմացի շենքի լուսամուտներից մեկին: Մի երիտասարդ աղջիկ համբուրվում էր ընկերոջ հետ այնքան բուռն, այնքան կրքոտ… Մարիամին հիշեցի… ախ, հա՜… Մարիամի նամակը…
Բացեցի խմամքով փակված ծրարը.
«Բարե՛ւ, Հա՛յկ ջան: Գիտեմ…………….
Մեջբերել
Էջանիշներ