7-ը դեկտեմբերի 1988թ., 11:41

[Cassiopeia]

Այսօր լրանում է աղետալի երկրաշարժի 18-րդ տարելիցը… Բոլորս էլ երեխա ենք եղել այն ժամանակ, սակայն կարծում եմ, որ շատերի հուշերում դեռ ապրում են այն դաժան օրերի պատկերները…
Ես երրորդ դասարանի աշակերտ էր, դասերս 2-րդ հերթ էին: Նախաճաշում էի, որ դպրոց գնամ… Մեր տան դիմացով երկաթուղու ճանապարհ կա և գնացքի անցնելուց ամեն անգամ մի քանի վայրկյան անպայման տունը ցնցվում է: Ստորգետնյա ցնցումը սկզբում գնացքի տեղ դրեցինք: Բայց սովորականից երկար տևեց այդ "գնացքի ցնցումները": Դուրս եկանք բակ, գնացք չկար, խաղողի թուփը ուժգնորեն ցնցվում էր, իսկ հեռվու հորիզոնում սպիտակ փոշու ամպեր էին… որ իր հետ տարան հազարավոր մարդկանց կյանք ու …

[aniko]

այո, այդ օրը պետք է հիշել 7-ը դեկտեմբերի 1988թ
88-ին 2-րդ դասարանում էի սովորում, Կրուպսկայայաի դպրոցում, դասի էինք նստած, մեր դասարանում մեծ հաշվիչ ուներնք, հին պապական ձևի, դասղեկն ել դրանից օգտվել էր սովորեցնում, մեկ ել տեսանք, որ այդ հաշվիչը ու մեր դասատուն սկսեցին օրորվել, վախեցանք, բայց ընկեր Խաչիկյանը` Նոեմը, մեզ հանգստացրեց, շարունակեցինք դասը... հետո իմացանք որ երկրաշարժ էր եղել, որ բոլորը դպրոցից փախել էին, ու միայն մեր դասարաններ տեղում մնացել, այն էլ այն պատճառով, որ Նոեմը մտածել եր թե իր ճնշումն է տատանվում, ու իր գլուխն է պտտվում..., բայց անցավ ժամանակ ու հասկացանք, որ լավը դա էր, թե չէ եթե դուրս գաինք ու վազեինք փողոց, ավելի վատ բաներ կլիներ

իսկ երեկ զրուցում էի ընկերուհիներիցս մեկի հետ, երեկ իմացա որ Սպիտակից են իրենք, ու այդ օրը այնտեղ է եղել, փլատակների տակ, չգիտեի ինչ ասեի նրան, ուզում էր այսօր գնալ այնտեղ, ծաղիկներ տաներ գերեզմաններ, իսկ ես նրան համոզում էի չգնալ... էգոիստությունն էր բռնել, թ օրից համերգ պետք է տանք, ուզում էի գար որ պարենք, թորձենք ամեն ինչ,...իսկ այս պահին մտածում եմ որ երեկ սխալ էի, չէ-որ անցիալը ջնջել չի կարելի, պետք է ապրել, բայց նաև հիշել....

[Angelina]

Շատ աղոտ, բայց ես էլ եմ հիշում այդ դաժան օրը: Իրոք շատ ցավալի էր, երբ նորից հիշում եմ մարմնովս սարսուռ է անցնում:

[Fobus]

էհ , ոնց որ ասում են հողը թեթև լինի ...
բայց այն, որ դա եղել է ոչ բնական երկրաշարժ, արդեն չեմ կասկածում:

[RaMeSsEs-ll]

Երկրաշարժը հիշելիս ակամաից հիշում եմ առաջին ուսուցչուհուս: Երկրաշարժի ժամանակ երկրորդ դասարան էի ու դպրոցում էի էտ պահին: Ուսուցչուհիս բոլորիս հանեց դուրս դասարանաից: Ճիշտ է ես, ու էլի երկու իմ համադասարանցիներ մնացինք փլատակների տակ մի քանի ժամ, բայց մեր դասարանից ոչ մի զոհ չեղավ ուսուցչուհուս շնորհիվ: Իսկ միուս կորպուսում իր 7-րդ դասարանի աղջիկը մնաց փլատակների տակ ու մահացավ... Ես երախտապարտ եմ իմ ուսուցչուհուն, որ հիմա կամ ու, որ կարող եմ գրել այս տողերը:

1988թ.-ի Դեկտեմբերի 7-ի երկրաշարժը շատ մեծ հետք թողեց ոչ միայն մեզ` ականատեսներիս, այլ ողջ մեր Հայ ազգի հոգեբանության վրա:

Խորին ակնածանքով խոնարհվում եմ երկրաշարժի անմեղ զոհերի հիշատակին...

[Artgeo]

Տխուր է... Տխուր է այն փաստը, որ այդքան զոհ կարող էր չլիներ, եթե ԽՍՀՄ ում լիներ արտակարգ իրավիճակների համար նախատեսված ջոկատներ ու հնարավորություններ, տխուր է, որ օգնությունն եկավ այդքան ուշ... Պապիկիս քույրը իր երկու երեխաների հետ փլատակների տակ է մնացել, միայն այն պատճառով, որ իրենց գործարանի այն դուռը, որ պիտի բաց լիներ, փակ էր։ Փակ էր իբր գողությունից խուսափելու համար։ Ցավալի է, որ նա մահացել է միայն այն պատճառով, որ օգնույունը եկել է 10 օր հետո միայն ու նրան ընդամենը մեկ օրվա մահացած են գտել... Ցավալի է, որ 18 տարի անց, մենք ունենք աղետի գոտի հասկացություն, որ այս 18 տարվա ընթացքում կարավառությունը այդքան անբաշար գտնվեց, կամ այդքան թքած ունի ժողովրդի վրա... Ցավալի է, որ Գյումրիում այսօր դեռ կան տնակներում «դոմիկներում» ապրող մարդիկ։ Ցավալի է... Որ Գյումրին ծաղկող ու ուրախ քաղաքից վերածվել է անմարդաբնակ ու ամայի քաղաք չհիշացնող տխուր բնակավայրի…

Խոնարհվում եմ, բոլոր շիրակցիների ու լոռեցիների առջև, որոնք կարողացել են անկախ ամեն ինչից, դուրս գալ վշտից ու շարունակել ապրել։

[Tigran Adunts]

Այսօր լրանում է աղետալի երկրաշարժի 18-րդ տարելիցը…

Կներես, բայց երևի 19-րդ տարելիցը

Հ.Գ.
Ես ընդամենը 2 ամսեկան էի, ու ոչ մի բան չեմ հիշում:

[Ծով]

լռություն
...

[Cassiopeia]

Կներես, բայց երևի 19-րդ տարելիցը

Թեման մեկ տարվա վաղեմություն ունի…
Այսօր, երբ հեռուստացույցով դիտում էի կադրեր 88-ի աղետի արխիվներից, զգացի, որ այդ ցավը բալասան չունի, որ սրա սպին անգամ ցավոտ է

[dvgray]

Ինչ եղել է, եղել է: Հիշենք բնության տարերքի բոլոր անմեղ զոհերին:

Կուզենայի այս օրը առանձնապես իմ խորին շնորհակալությունը հայտնել համայն աշխարհի մարդկությունը անխտիր: Այդ ծանրագույն օրերին մենք մենակ չէինք: Դա մեծ բան էր:

[Vive L'Armenie]

Թող Աստված նրանց հոգին լուսավորի..., թող, որ երբե՛ք և ո՛չ մի ազգ էլ չհամտեսի այդ դառնությունը.........

10 ամսեկան էի ընդհամենը, նույնիսկ վտանգ կար, որ ես էլ..., բայց բարեբախտաբար ապրում եմ այսօր...

Է՜ դաժան բան է կյանքը...

[9aliq]

Այո ես ևս իմ խորհին շնորհակալությունն եմ հայտնում նրանց ովքեր այդ ծանր օրհասական պահին մեր կոխկին էին կամ հոգով ու մտքով մեզ հետ։ Ես ինքս ականատեսն եմ այդ ահեղ եր՚կրաշարժի։Բառերով չես նկաագրի այն։Դանթեի նկարագրած դժողքը ընդամենը մանկան պատմվածք է այդ ահավիրքի համեմատ։Մինչև հիմա չեմրող մոռանալ մեր ապած ցավն ու կսկիծը։