Չգիտեի, թե որ բաժնում պետք է այս թեման բացել: Ամեն դեպքում, քանի որ ես ուզում եմ, որ այն բժշկական ուղգվածություն ստանա, հենց այստեղ էլ բացում եմ:
Ավստրիացի գիտնականները բազմաթիվ հետազոտություններից հետո եկել են այն եզրակացությանը, որ սերը հոգեկան հիվանդություն է: Ուսումնասիրելով սիրող մարդկանց ուղեղի կեղևը, հայտնաբերել են, որ կեղևում գոյանում են նեյրոնային կապեր, որոնք առաջացնում են խիստ հույզեր և ապրումներ: Պարզել են նաև, որ սերը ավելի ուժեղ է լինում բաժանված ժամանակ, երբ սիրողը հեռու է իր ընտրյալից: Ցավոք նրանք եկել են նաև այն ենթադրությանը, որ դա ժամանակավոր բնույթ ունի և ՀԱՎԵՐԺ ՍԵՐ հասկացությունը ըստ ավստրիացի գիտնականների սխալ է:
Սերը դրական զգացմունք է, բայց հաճախ նրա կորստից կամ սիրած էակին չհասնելու հետևանքով, սիրող մարդը ընդունակ է հիմարություններ անել, ընդհուպ մինչև ինքնասպանություն:
http://www.sirt.am
Ճիշտն ասած, ես այս մասին վաղուց էի լսել, բայց մի քիչ ուրիշ կերպ էր ձևակերպված: Մոտավորապես ասվում էր, որ սիրահարվածների ու հոգեկան հիվանդների արյան մեջ մեծ քանակությամբ մի նյութ են հայտնաբերել, և սիրելուց մինչև հոգեկան հիվանդություն ընդամենը մեկ քայլ է: Այսինքն, սերը հոգեկան հիվանդություն չէ:
Ես ավելի շատ դրա կողմնակիցն եմ: Բայց ու՞ր է գնում ժամանակակից բժշկությունը: Շուտով կապացուցեն, որ սերը ժառանգական հիվանդություն է, իսկ հետո արդեն՝ ինֆեկցիոն: Այնպես որ, ստիպված կլինենք սիրահարվածներից հեռու մնալ, որ չվարակվենք:
Ի դեպ, ուզում եմ հասկանալ, թե ինչ նյութ մասին է խոսքը: Այն ժամանակ ես դեռ դպրոցական էի և ուշադրություն չէի դարձրել, իսկ հիմա շատ է հետաքրքրում: Երևի դոֆամինն է, բայց հաստատ չգիտեմ... Հոգեբուժության մեջ հենց դա է շատ բարդ. որոշել առողջի ու հիվանդի միջև ընկած սահմանագիծը:
Մեջբերել
Բյուրակն-ի խոսքերից
սիրահարված մարդը հիվանդանա օրինակ գրիպով, սա ասում եմ մասնագիտական փորձից ելնելով
Էջանիշներ