...Մայրս կանգնել էր փողոցի մեջտեղը և չգիտեր ինչ աներ… Մնար տանը և սպասեր, թե երբ եղբայրներս կվերադառնային դպրոցից, թե գնար նրանց հետևից: Մոլորված հայացքով նայում էր շրջապատող ամայությանը և չէր կարողանում կողմնորոշվել:
Լռություն էր, չարագույժ լռություն, թվում էր թե շուրջդ ունայնություն է և ուրիշ ոչինչ: Ժամանակը դանդաղեցրել էր ընթացքը, մարդկային ուղեղի մեծ ճիգ էր պահանջվում կատարվածը գիտակցելու համար...
...Մայրս կանգնել էր փողոցի մեջտեղը և չգիտեր ինչ աներ... Այդ պահին նրան է մոտենում մեր հարևան Վերգուշը ` 50-ն անց, տունը մնացած միայնակ կին ու դիմում է մորս.
- Թամար ջան, ինչ էնեմ? Երևի զանգեմ, շեֆիս ըսեմ թե, էսօր հիվանդ եմ գորձի չեմ գա….
Մայրս ապշած նայում էր Վերգուշին: Եթե ամեն ինչ այդքան սարսափելի չլիներ, մայրս հաստատ կծիծաղեր…
Եղբայրներս վերադարձան… Դպրոցը լուրջ վնասներ չէր կրել... Ավագ եղբայրս դպրոցի առաջին հարկում է եղել, երկրաշարժի ժամանակ երեխաները կոտրել են ապակիները և պատուհանններից դուրս փախել: Իսկ միջնեկ եղբայրս մնացած աշակերտների պես անմիջապես դուրս չէր վազել դասարանից: Փոխարենը իրերը հանգիստ դասավորել էր պայուսակում, հագել էր վերարկուն, կապել շարֆը, դրել գլխարկն ու ձեռնոցները և կիսավեր շենքերի արանքով խելոք խելոք վերադարձել էր տուն…
շարունակելի
Մեջբերել
Էջանիշներ