Հաջորդ օրը Երևանից եկան մեծ հորաքրոջս երեք որդիները համակուրսեցիների հետ: Ցերեկները աշխատում էին փլատակների վրա, հանում դիակները և դեռևս կենդանի մնացածներին…
Իսկ գիշերները… Մոտ քսան ջահել տղաներ քնում էին հյուրասենյակի հատակին` քնապարկերով փաթաթված: Մայրս հանում էր ձմեռվա համար նախատեսված պահածոները` ջեմերը, մուրաբաները, կոմպոտները, և երեկոյան մեր տանը իսկական խնջույք էր տեղի ունենում: Հետո սկսում էին պատմել… Պատմում էին ձայներից… Ասում էին, շենքերի փլատակների տակից ողջ մնացած դժբախտների օգնության ճիչերն էին լսում: Արյունը սառում էի երակներումս…
Հանկարծ բոլորը անխտիր սկսում էին ծիծաղել… Ամեն անգամ փշաքաղվում եմ, երբ այդ ծիծաղն եմ հիշում, հիստերիկ, անասնական, ոչ մարդկային էր այդ ծիծաղը, դաղում էր հոգիդ, բթացնում ուղեղդ: Չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչու էին ծիծաղում, բայց հիմա արդեն հասկանում եմ… Այդքան ավիրվածություն, դժբախտություն, մահ տեսնելուց հետո անհնարին էր չծիծաղել, այլապես կխելագարվեիր… Ես չէի ծիծաղում, ավելի լավ էր խելագարվեի: Կուչ էի եկել քնապարկիս մեջ և փորձելով չլսել մյուսների անզուսպ հռհռոցներն ու քրքջոցները փորձում էի քնել: Երազումս երկրաշարժ էր, առաստաղը թափվում էր գլխիս, փորձում էի դուրս վազել տնից, բայց արդեն ուշ էր… Ծուղակի մեջ էի, փրկություն չկար… Չէ, ոչինչ էլ չի պատահել, աշխատիր քնել, աշխատիր ուղեղդ անջատել ու քնել… Չի ստացվում… Երկրաշարժ է…
շարունակելի
Մեջբերել
Էջանիշներ