Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[Freeman]

Կռիվ մի արա, ես ուրիշ բան եմ ասում։
Դասական ֆիզիկան էլ է ակնհայտ ու գործնական, բայց մի փոքր մեծ պատկերում դադարում է աշխատել, ստիպված ենք գրավիտացիայի, հիպոթետիկ մատերիայի ու էներգիայի կոնցեպտներով աշխատեցնել մաթեմատիկան, հետո էլ ավելի մեծ պատկերում սա էլ պրոբլեմատիկ դառնում, անցնում ենք ժամանակատարածության, լարերի ու բազմատիեզերքի հիպոթեզների, միկրոաշխարհում անցնում ենք քվանտային մեխանիկայի և այլն:

Ոչ մեկ չի ասել, էվոլյուցիոն տեսությունը սուտ է, բայց ես կասկածի տակ եմ դնում գիտակցության ու ալգորիթմների քաոսից առաջանալը։
Շատ գիտնականները որոշակի ենթադրություններ պարունակող անուղղակի վկայությունները սիրում են սղացնել ուղղակի ապացույցների տեղ, ու կողմնակալություն կա գիտական թեզերի ու տեսությունների զգալի մասում:
Երբ որ գիտնականը սկսում է մասնակի ու անուղղակի վկայություններով հիմնավորված հիպոթեզը 100% ապացուցված համարել, դառնում է հավատացյալ:

Բոլդ արածս հատվածն ապացուցված ա էնքանով, ինչքանով որ ապացուցված ա, որ ես թիթեռի երազ չեմ ։Դ

Ինչ վերաբերվում ա կոնկրետ գիտակցությանը՝ ո՞ր մասից սկսած ես կասկածում։ Մենք ունենք լիքը ընթացիկ քայլեր, ասենք միաբջիջ կենդանիներն աղով խիտ միջավայրից փախնում են ավելի անվտանգ միջավայր, հիդրան ունի պարզ նյարդային համակարգ, որի շնորհիվ կարողանում ա արտաքին ազդակներին ռեֆլեկտոր պատասխան տա, մարդն ունի նյարդային հանգույցներ, որոնք մկանները կծկում են ցավի դեպքում՝ մինչև գիտակցված էդ ընկալելն ու օրինակ անսպասելի ձեռքդ տաք բանից հետ ես քաշում մինչև գլխուղեղդ հասկանում ա, որ էդ տաք էր, սրանց քաոսից առաջացման հետ ո՞նց ես։

Էս թեմայի մեջ Սապոլսկու գրքերը խորհուրդ կտամ կարդալ, օրինակ՝ Determined: A Science of Life without Free Will կամ Behave

Մի հատ խոշոր ֆունդամենտալ փիլիսոփայական խնդիր կա՝ մենք իրականությունը հիմնավորում ենք մեր զգայարաններով ու հենց դրանով էլ մեր իրականությունը մեր սուբյեկտիվ իրականությունն է, ու պարտադիր չի որ բացարձակ իրականության հետ կապ ունենա:

Դրա համար մի պուճճճուր կասկածի տեղ թողնելը վնասակար չի, օգտակար է, որ փիլիսոփայությունը չմեռնի, ու էվոլյուցիան շարունակի զարգանալ, թե չէ նորից վերածվելու ենք ճիզվիտների ու այս անգամ այրելու ենք փիլիսոփայական հարցեր ու կասկածներ պարունակող գրքեր։

Հիմա, օրվա փիլիսոփայական հարցը․ Արհեստական բանականությունը իրականում կա՞, թե՞ պատրանք է։

Հարցիդ հարցով պատասխանեմ՝ իսկ բնական բանականությունը պատրանք չի՞ ։Դ
Բայց եթե նկատի ունես արհեստական բանականությունը բանականություն ա, թե չէ՝ կարծում եմ հիմա գոյություն ունեցող ոչ մի մոդել չի կարա հանգիստ խղճով կոչվի բանականություն։ Շատ ուժեղ մարդու շփման իմիտացիա են, որը թյուրինգի տեստը դարձրել ա անիմաստ «ընդամենը»