Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[Ուլուանա]

Հետաքրքիր էր կարդալ գրառումները
…
Սերը ու թերությունները նկատելը անհամատեղելի են: Ով որ սիրում է, նրա համար իր սերը իդեալական է, անթերի՝ սիրո ժամանակ: Ասեմ, որ սերը մի հարատև վիճակ չէ, այլ անցողիկ, գնացող ու եկող վիճակ անգամ նույն օրվա մեջ:
եթե գիտակվցում ես ու հասկանում դիմացինետ թերությունները, ապա դա արդեն սեր չէ, այլ հաշվարկ, տրամաբանություն, լավ ու վատ կողմերի չափում, կշռում ու կշռադատում: իսկ սիրո պահին / պահին/ թերությունները չքանում եմ, ու մնում է քո դիմաց քո իդեալը /իդեալը/: իսկ իդեալ - թերություներ չունի
…

Բայց ախր սերը պահ չի։ Հա, բնականաբար, լինում են սիրո տևական շրջանի ընթացքում ինչ–որ մոգական պահեր (ի դեպ, կարող են նույնիսկ հաճախ լինել էդպիսի պահեր, հարցը դա չի), երբ պահի ազդեցությամբ չես կարող թերություններ նկատել, բայց, ինչպես ինքդ նկատեցիր, իսկական սիրո մեջ դրանք ընդամենը պահեր կարող են լինել, ոչ թե հիմնական վիճակ։

[dvgray]

Բայց ախր սերը պահ չի։ Հա, բնականաբար, լինում են սիրո տևական շրջանի ընթացքում ինչ–որ մոգականպահեր (ի դեպ, կարող են նույնիսկ հաճախ լինել էդպիսի պահեր, հարցը դա չի), երբ պահի ազդեցությամբ չես կարող թերություններ նկատել, բայց, ինչպես ինքդ նկատեցիր, իսկական սիրո մեջ դրանք ընդամենը պահեր կարող են լինել, ոչ թե հիմնական վիճակ։

իսկ ես պնդում եմ, որ Սերը հենց այդ պահերն են, և ոչ թե մի ինչ որ անընդհատ ժամանակաշրջան: Անընդհատությունը սիրո դեպքում հաստատ տեղի չունի: Սերը խզվող ֆունկցիա է, Նույնիսկ խզման կետերում կարող է վերածվել ՝ խանդի, ատելության, վրեժի… և այն, հետո նորից սիրո կորը կշարունակվի…
…
իմ համոզմամբ, մարդիկ խոշոր սխալ են կատարում, սերը դիտարկելով որպես անընդհատ ֆունկցիա:

[WhiteSmoke{F}]

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:
Նախ սիրելը արվերս չէ այլ կյանքի կրող սյուներից մեկն է :
Արվեստով սիրելը կամասուտրան է,որտեղ դրված է պահի գեղեցկությունը :
Սերը անսկիզբ է և անվերջ է իսկ «Արվեստով սիրելը կամ Սիրո արվեստը» կոնկրետ սահմանափակումներ ունի և պայմանավորված է որոշակի գործոններով:
Մարդը սիրում է այն ինչ ունի և ատում է այն ինչ ունի: Մնացածը ժամանակի խնդիր է

Վանական , իհարկե ընդումում և հարգում եմ քո սեփական կարծիք արտահայտելու իրավունքը: Սակայն մի հարց եմ ուզում տալ քեզ, չես կարծու՞մ, որ արվեստ ասելով, եստեղ բառացի իմաստը չի դրվում: Արվեստ բառի մեջ ոչ մի արհեստական, սարքովի բան չկա, բալետն էլ է արվեստ, Շեքսպիրն էլ է արվեստ: Արվեստը պետք չէ խառնել արհեստավարժության հետ: Ամեն երևույթի գեղեցիկը դա արվեստ է: Նույնիսկ եթե դու կարողանում էս մտքերդ գեղեցիկ շարադրել, դա էլ է արվեստ: Համ էլ ինչու՞ էս առանձնացնում կամասուտրան: Դա տղամարդ և կին սիրո բաղկացուցիչ մասերից է: Վատ է՞ երբ սիրող զույգերը սովորում են իրար մաքսիմում հաճույք պատճառել

Ավելացվել է 4 րոպե անց

Իսկ ինչ՞ կապ ունի իմաստությունը Սիրո հետ:
Քվազիմոդոն աշխարհի ամենահզոր սերն ունեցավ: Ու ինչ, նա իմաստության տիպա՞ր էր

Չէ, չէ, չէ: Ես իմաստություն ի նկատի ունեի, սա: Այսինքն ունենալ իմաստություն որոշ բաներ չնկատելու: Գիտես չէ՞ կան մարդիկ որ անիմաստ բաների վրա խորանում են: Այդքան բան

[dvgray]

Չէ, չէ, չէ: Ես իմաստություն ի նկատի ունեի, սա: Այսինքն ունենալ իմաստություն որոշ բաներ չնկատելու: Գիտես չէ՞ կան մարդիկ որ անիմաստ բաների վրա խորանում են: Այդքան բան

Պատասխանը նայիր վերևի Ուլուանային գրածիս մեջ:
Եթե սեր, ապա խելքը, իմաստություն, տրամաբանություն և այլն դառնում են զրոին ձգտող մի բան:
Եթե այդպես չլիներ, ապա մենք չէինք խոսա զգացնմունքի մասին

[Ուլուանա]

իսկ ես պնդում եմ, որ Սերը հենց այդ պահերն են, և ոչ թե մի ինչ որ անընդհատ ժամանակաշրջան: Անընդհատությունը սիրո դեպքում հաստատ տեղի չունի: Սերը խզվող ֆունկցիա է, Նույնիսկ խզման կետերում կարող է վերածվել ՝ խանդի, ատելության, վրեժի… և այն, հետո նորից սիրո կորը կշարունակվի…
…
իմ համոզմամբ, մարդիկ խոշոր սխալ են կատարում, սերը դիտարկելով որպես անընդհատ ֆունկցիա:

Դիվ, ինձ թվում է՝ քո ասածն ուղղակի ուրիշ դիտակետից է ճիշտ։ Քո ասածը սիրո մեջ զգացմունքների խտացման, պոռթկման պահերն են, բայց արի խոստովանենք, որ սերը շատ խղճուկ զգացմունք կլիներ, եթե մենակ էդ պահերով սահմանափակվեր։ Պարզ է, որ ոչ ոք իր սիրելիին անընդհատ, ամեն պահի չի կարող սիրել նույն խենթ, ինքնամոռաց ձևով, ինչպես որ կոնկրետ պահերի է սիրում։ Դրա դեմ ոչինչ չեմ կարող ասել։ Բայց սիրող մարդը միշտ, թեկուզ ոչ բոլոր պահերին գիտակցված ու ոչ ուղղակիորեն, բայց իր մեջ պարտադիր կրում ա սեր։

[dvgray]

Դիվ, ինձ թվում է՝ քո ասածն ուղղակի ուրիշ դիտակետից է ճիշտ։ Քո ասածը սիրո մեջ զգացմունքների խտացման, պոռթկման պահերն են, բայց արի խոստովանենք, որ սերը շատ խղճուկ զգացմունք կլիներ, եթե մենակ էդ պահերով սահմանափակվեր։ Պարզ է, որ ոչ ոք իր սիրելիին անընդհատ, ամեն պահի չի կարող սիրել նույն խենթ, ինքնամոռաց ձևով, ինչպես որ կոնկրետ պահերի է սիրում։ Դրա դեմ ոչինչ չեմ կարող ասել։ Բայց սիրող մարդը միշտ, թեկուզ ոչ բոլոր պահերին գիտակցված ու ոչ ուղղակիորեն, բայց իր մեջ պարտադիր կրում ա սեր։

Ուլուանա: Դուք նորապսակ եք, և հասկանալի է քո մտքերը որպես մարդու մտքեր, որի մոտ այդ խզման կետերը լինում են մինիմալ: Սակայն տարիների հետ նրանք սկսում են ավելի շատանալ, հաճախակիանալ: Սակայն այդ խզման կետերը նորմալ զույգերի մոտ լցված են լինում այլ բաներով՝ ընկերություն, հարազատություն … նույնիսկ քուր ախպերություն

[Ուլուանա]

Ուլուանա: Դուք նորապսակ եք, և հասկանալի է քո մտքերը որպես մարդու մտքեր, որի մոտ այդ խզման կետերը լինում են մինիմալ: Սակայն տարիների հետ նրանք սկսում են ավելի շատանալ, հաճախակիանալ: Սակայն այդ խզման կետերը նորմալ զույգերի մոտ լցված են լինում այլ բաներով՝ ընկերություն, հարազատություն … նույնիսկ քուր ախպերություն

Վայ։ Չէ, հարցը նորապսակը չի, ու ես բնավ չեմ բացառում քո ասած էդ «խզման կետերը»։ Ուղղակի, իմ ընկալմամբ, դրանք շատ հարմարավետ կերպով տեղավորվում են սիրո լայն ծոցում։ Սեր ասելով՝ ես էդ ամեն ինչի կուռ միասնությունն եմ հասկանում, ոչ թե մենակ պահի տակ ունեցած «պայծառ կետերը»։ Ու եթե էդ «պայծառ կետերն» ի սկզբանե չառանձնացնես, խզման կետերն էլ առանձնապես դուր չեն պրծնի ընդհանուր ֆոնի վրա ու արդեն չեն ընկալվի որպես խզում։

[WhiteSmoke{F}]

Ուլուանա: Դուք նորապսակ եք, և հասկանալի է քո մտքերը որպես մարդու մտքեր, որի մոտ այդ խզման կետերը լինում են մինիմալ: Սակայն տարիների հետ նրանք սկսում են ավելի շատանալ, հաճախակիանալ: Սակայն այդ խզման կետերը նորմալ զույգերի մոտ լցված են լինում այլ բաներով՝ ընկերություն, հարազատություն … նույնիսկ քուր ախպերություն

Այնքան համամիտ եմ: Շատ: Սերը որպես հասկացություն հարատև է: Սեր կնոջ կամ տղամարդու նկատմամբ: Իսկ այդ սիրո ճանապարհին շատերին ենք հանդիպում: Խզման կետերը կարող են կամ տեղ տեղ լինել, քիչ հեռացնելով իրարից: Կամ էլ անընդմեջ ու անդադար, հավերժ բաժանելով երկուսին: Երբ արդեն ոչ տալու, ոչ էլ վերցնելու բան չկա

[Morpheus_NS]

Սիրած էակիդ թերությունները չնկատել, չի նշանակում, որ ասենք նրա մի ոտքը չլինի, դու չտեսնես, որ նա մեկ ոտք ունի: Պարզապես նրա ոտքի բացակայությունը դու որպես թերություն չես ընկալի: Սերը հենց դրանով է սեր...
Իսկ ինչու են ասում, որ սովորաբար ամուսնական զույգերի սիրո ժամանակահատվածը 1-2 տարին է, հետո կարծես սերը վերածվում է միմյանց հետ կապնվածության զգացման: Պատճառը իմ կարծիքով այդ այսպես կոչված թերությունները կամաց-կամաց նկատելու մեջ է: Իհարկե երջանիկ բացառություններ էլ լինում, լինում են զույգեր, որոնք մինչեւ խոր ծերություն սիրում են միմյանց, որի պատճառը.... որի պատճառն այն է, որ միմյանց մեջ թերություն չեն տեսնում, միմյանց համար միշտ կատարյալ են ու սիրելի:

[Հակոբ Գեւորգյան]

Սիրած էակիդ թերությունները չնկատել, չի նշանակում, որ ասենք նրա մի ոտքը չլինի, դու չտեսնես, որ նա մեկ ոտք ունի: Պարզապես նրա ոտքի բացակայությունը դու որպես թերություն չես ընկալի: Սերը հենց դրանով է սեր...
Իսկ ինչու են ասում, որ սովորաբար ամուսնական զույգերի սիրո ժամանակահատվածը 1-2 տարին է, հետո կարծես սերը վերածվում է միմյանց հետ կապնվածության զգացման: Պատճառը իմ կարծիքով այդ այսպես կոչված թերությունները կամաց-կամաց նկատելու մեջ է: Իհարկե երջանիկ բացառություններ էլ լինում, լինում են զույգեր, որոնք մինչեւ խոր ծերություն սիրում են միմյանց, որի պատճառը.... որի պատճառն այն է, որ միմյանց մեջ թերություն չեն տեսնում, միմյանց համար միշտ կատարյալ են ու սիրելի:

ճիշտես

իսկ հնարավո՞ր է թերությունները միայն նայել կողկից։ այսինքն, ինչ որ լինի արանքում, մնա բնականության մեջ…իսկ թերություները լինեն պարզապես…աչքի տակ ընկած մի բան…

[ivy]

Ուզում էիք մի անգամ ևս սիրուց խոսել, տենց էլ ասեիք, թե ինչի եք սենց խորիմաստ անուն դրել՝ Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր, մարդ չի հասկանում:

[Rhayader]

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

Սերը ենթադրում է ճանաչում, ու չճանաչվածը չես կարող սիրել՝ միայն հիանալ: Իսկ հիացմունքը սիրո համար կարող է ամենավատ թշնամիներից լինել: Որովհետև խանգարում է ճանաչմանը:
Իսկ երբ բացվում են աչքերդ՝ ի՞նչ արժի հիմա քո սերը, փոքրիկս: Ցույց տուր քո սիրո գինը:
Не верю в любовь.

[Morpheus_NS]

ճիշտես

իսկ հնարավո՞ր է թերությունները միայն նայել կողկից։ այսինքն, ինչ որ լինի արանքում, մնա բնականության մեջ…իսկ թերություները լինեն պարզապես…աչքի տակ ընկած մի բան…

Լավ չհասկացա միտքդ: Մի քիչ ավելի հասկանալի, եթե կարելի է

[Morpheus_NS]

Ուզում էիք մի անգամ ևս սիրուց խոսել, տենց էլ ասեիք, թե ինչի եք սենց խորիմաստ ասնուն դրել՝ Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր, մարդ չի հասկանում:

Չէինք ուզում մի անգամ եւս խոսել: Ուղղակի Մեր գրած աֆորիզմները եւ թեւավոր խոսքերը թեմայում աֆորիզմավեճ/ի՜նչ էլ բառ գտա/ էր ծավալվել, դրա համար էլ որոշեցի որպես սկիզբ էս թեմայով զրուցենք: Եթե ինչ-որ ուրիշ՝ ոչ սիրային թեմայի շուրջ կուզես ծավալվել, խնդրեմ.

Առաջարկում եմ այս թեմայում բանավեճեր կազմակերպել տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ: Բանավեճի թեմա կարող են առաջ քաշել բոլորը: :
Խնդրում եմ, որ բոլոր կարծիքները հիմանավորվեն:

[Morpheus_NS]

Սերը ենթադրում է ճանաչում, ու չճանաչվածը չես կարող սիրել՝ միայն հիանալ: Իսկ հիացմունքը սիրո համար կարող է ամենավատ թշնամիներից լինել: Որովհետև խանգարում է ճանաչմանը:
Իսկ երբ բացվում են աչքերդ՝ ի՞նչ արժի հիմա քո սերը, փոքրիկս: Ցույց տուր քո սիրո գինը:
Не верю в любовь.

Վայ քու արա, Needles In Eyes-ի փոքրիկը դառանք, ի՜նչ ամոթ ա: Ախպե՜՜՜ր, այ ախպե՜՜՜ր ես քո իմացածներից չեմ

Իսկ եթե լուրջ, ապա ճանաչել-չճանաչելու խնդիր չկա, խոսքը այլ բանի մասին է: Դիմացինիդ թերությունը չնկատել, չի նշանակում չճանաչել նրան: Կարդա գրածս.

Սիրած էակիդ թերությունները չնկատել, չի նշանակում, որ ասենք նրա մի ոտքը չլինի, դու չտեսնես, որ նա մեկ ոտք ունի: Պարզապես նրա ոտքի բացակայությունը դու որպես թերություն չես ընկալի: Սերը հենց դրանով է սեր...
Իսկ ինչու են ասում, որ սովորաբար ամուսնական զույգերի սիրո ժամանակահատվածը 1-2 տարին է, հետո կարծես սերը վերածվում է միմյանց հետ կապնվածության զգացման: Պատճառը իմ կարծիքով այդ այսպես կոչված թերությունները կամաց-կամաց նկատելու մեջ է: Իհարկե երջանիկ բացառություններ էլ լինում, լինում են զույգեր, որոնք մինչեւ խոր ծերություն սիրում են միմյանց, որի պատճառը.... որի պատճառն այն է, որ միմյանց մեջ թերություն չեն տեսնում, միմյանց համար միշտ կատարյալ են ու սիրելի: