Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[Morpheus_NS]

Առաջարկում եմ այս թեմայում բանավեճեր կազմակերպել տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ: Բանավեճի թեմա կարող են առաջ քաշել բոլորը: :
Խնդրում եմ, որ բոլոր կարծիքները հիմանավորվեն:

Որպես սկիզբ առաջարկում եմ քննարկել այս երկու մոտեցումը

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

[Tigran1989]

Ախր ոնց եմ ես ԶԸԶՎԸՄ էդ փիլիսոփաներից:
Հիմա ինչ? Ասենք համաձայն ենք էս մտքի հետ, թե չէ?
Միանշանակ`ոչ,երկրորդն էլ ոչ մի փիլիսոփա էնպիսի բան չի ասել, որ մարդ միանշանակ ասի համաձայն եմ, կամ չէ:

Սիրում են թերություններով հանդերձ,լավ գիտակցելով թերությունները, եթե վերջիններս չեն խախտում բարոյական նորմերն ու էլի մի քանի բաներ:

[Morpheus_NS]

Ախր ոնց եմ ես ԶԸԶՎԸՄ էդ փիլիսոփաներից:
Հիմա ինչ? Ասենք համաձայն ենք էս մտքի հետ, թե չէ?
Միանշանակ`ոչ,երկրորդն էլ ոչ մի փիլիսոփա էնպիսի բան չի ասել, որ մարդ միանշանակ ասի համաձայն եմ, կամ չէ:

Սիրում են թերություններով հանդերձ,լավ գիտակցելով թերությունները, եթե վերջիններս չեն խախտում բարոյական նորմերն ու էլի մի քանի բաներ:

Ես չեմ ասում, թե ինչ որ փիլիսոփաների ասածների շուրջ բանավիճենք, այլ ասում են տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ:
Ես չեմ խնդրել նաեւ, որ դուք ասեք, համաձայն եք այդ մտքի հետ, թե ոչ, ընդհակառակը, խնդրել եմ զերծ մնալ դատարկ ես համաձայն եմ կամ ես համաձայն չեմ արտահայտություններից եւ գրել թե դուք ինչ եք մտածում այս կամ այն հարցի շուրջ եւ ինչու եք այդպես մտածում/ պետք էր ուշադիր կարդալ թեմայի վերնագիրը/:
Եվ վերջապես, ես ոչ ոքի չեմ ստիպել էս թեմայում գրառում անի:

[Հայկօ]

Ես կառաջարկեի թեմային ծանոթ մարդկանց էստեղ մի քանի սոփեստություններ ու պարադոքսներ դնել՝ որպես սկզբի համար ավելի հետաքրքիր նյութեր:

[Tigran1989]

Ես չեմ ասում, թե ինչ որ փիլիսոփաների ասածների շուրջ բանավիճենք, այլ ասում են տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ:
Ես չեմ խնդրել նաեւ, որ դուք ասեք, համաձայն եք այդ մտքի հետ, թե ոչ, ընդհակառակը, խնդրել եմ զերծ մնալ դատարկ ես համաձայն եմ կամ ես համաձայն չեմ արտահայտություններից եւ գրել թե դուք ինչ եք մտածում այս կամ այն հարցի շուրջ եւ ինչու եք այդպես մտածում/ պետք էր ուշադիր կարդալ թեմայի վերնագիրը/:
Եվ վերջապես, ես ոչ ոքի չեմ ստիպել էս թեմայում գրառում անի:

Դատարկ համաձայն եմ կամ չէ չեմ ասել, գրել եմ թե ինչ եմ մտածում այդ հարցի շուրջ և թե ինչու եմ այդպես մտածում, թեմայի վերնագիրը պատահականորեն կարդալուց հետո:
Ինձ ոչ ոք չի ստիպում որ գրառում անեմ, գրառում անում եմ երբ ուզում եմ և որտեղ ուզում եմ, ոչ ոք ոչ կարա ստիպի որ անեմ, ոչ էլ որ չանեմ:
Էդ վերջի նախադասության իմաստը չեմ ընկալում:

[Երկնային]

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

սկզբից գիտակցում ես թերությունները, հետո ընդունում ես, հետո սիրում ես հենց էդ թերությունները, այ վերջում կարող ա արդեն չնկատես էլ… )))

[*e}|{uka*]

Առաջարկում եմ այս թեմայում բանավեճեր կազմակերպել տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ: Բանավեճի թեմա կարող են առաջ քաշել բոլորը: :
Խնդրում եմ, որ բոլոր կարծիքները հիմանավորվեն:

Որպես սկիզբ առաջարկում եմ քննարկել այս երկու մոտեցումը

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

Նախ, ես սերը արվեստ չեմ համարում
Երկրորդը ճիշտ է, բայց իմ կարծքով կան այնպիսի թերություններ, որոնց սիրելու դեպքում էլ անհնար է հաշտվել դրանց առկայության հետ և պետք է փոխել դրանք, շատ հմտորեն, որ սիրելի էակդ նույնիսկ չզգա

[Մեղապարտ]

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:
Նախ սիրելը արվերս չէ այլ կյանքի կրող սյուներից մեկն է :
Արվեստով սիրելը կամասուտրան է,որտեղ դրված է պահի գեղեցկությունը :
Սերը անսկիզբ է և անվերջ է իսկ «Արվեստով սիրելը կամ Սիրո արվեստը» կոնկրետ սահմանափակումներ ունի և պայմանավորված է որոշակի գործոններով:
Մարդը սիրում է այն ինչ ունի և ատում է այն ինչ ունի: Մնացածը ժամանակի խնդիր է

[Ուլուանա]

Առաջարկում եմ այս թեմայում բանավեճեր կազմակերպել տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ: Բանավեճի թեմա կարող են առաջ քաշել բոլորը: :
Խնդրում եմ, որ բոլոր կարծիքները հիմանավորվեն:

Որպես սկիզբ առաջարկում եմ քննարկել այս երկու մոտեցումը

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

Վայ, էս իմ երեկվա գրած աֆորիզմի հակաճառու՞մն ա։
Փորձեմ իմ տեսակետն արտահայտել.

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:

Իմ ընկալմամբ, վերը նկարագրվածը ոչ թե սիրո արվեստն է, այլ անլուրջ, անհիմն ու վախենալու չափ խախուտ հիացմունքի ... չէ, էդ արվեստ չի ամեն դեպքում, ես կասեի՝ փինաչիությունը։ Եթե որպես հիմք ընդունենք այն փաստը, որ թերություններ ամեն դեպքում կան ցանկացած մարդու մեջ՝ անկախ դիմացինի նկատել–չնկատելուց, ապա դրանք չնկատելը մարդուն չճանաչելու նշան է, իսկ, իմ խորին համոզմամբ, սիրել կարելի է միայն նրան, ում ճանաչում ես (ի դեպ, ճանաչելը կարող է լինել նաև ինտուիտիվ, ենթագիտակցաբար), հակառակ դեպքում էդ «սերը» նման է ավազի վրա կառուցած ամրոցի, որը վաղ թե ուշ փլվելու է՝ արժանիքներն էլ հետը թողնելով փլատակների տակ։

2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

Էս մտքին լիովին համաձայն եմ (ոչինչ, չէ՞, որ «համաձայն եմ» արտահայտությունն օգտագործեցի ) Ու սրա տակ ես չեմ հասկանում թերություններն էլ սիրել։ Չէ, էդպիսի բան չկա ինձ համար։ Թերությունները սիրելու բան չեն՝ անկախ ամեն ինչից։ Իսկական սերը թերություններով հանդերձ, այսինքն՝ թերություններին հակառակ սիրելն է, այսինքն՝ թերությունները չեն խոչընդոտում սիրելուն, բայց դա չի նշանակում, որ նպաստում են։

[Գաղթական]

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

երկու պնդումներն էլ, միանշանակ, ճիշտ են..
միայն թե..
առաջին պնդումը ճիշտ է, հիմնականում, պատանի հասակում սիրահարվողներին..
իսկ երկրորդը, հիմնականում, երիտասարդ..
մի հին ու ճշմարիտ խոսք էլ, նույնիսկ, գոյություն ունի..
թե՝ տարիքի հետ մարդ ավելի «քթի մազ» է դառնում ընտրյալի որոնման հարցերում..

ճիշտ է նաև, որ պատանի հասակում սիրահարը չի նկատում կամ պարզապես չի ուզում նկատել այն բոլոր թերությունները, որոնք առկա են իր սիրո առարկայի մոտ..
եթե, նույնիսկ, մեկն էլ կողքից դրանք մատնացույց անի դրանք՝ պատանին կուրծքը ծեծելով կհակառակի.. միաժամանակ համոզելով ավելի շատ ինքն իրեն, քան դիմացինին..
բայց մարդ արարածին միշտ չէ, որ հաջողվում է խաբել սեփական եսին..
և պատանին ինքն իրեն կսկսի համոզել, որ այդ թերություններին նա դեռ կհասցնի անդրադառնալ.. հետո.. դեռ մի ողջ կյանք կա դիմացը..

իսկ ավելի հասուն տարիքում արդեն մարդը, չնայած իր սիրուն, իրեն կարող է թույլ տալ ծանր ու թեթև անել ամեն մի մանրուք և իր ընտրյալի ամեն մի թերություն..
և եթե, վերջիվերջո, նա որոշի ընտանիք կազմել..
ուրեմն՝ արդեն գտել է այդ թերությունների դեմ պայքարելու, դրանք շտկելու բանալին.. կամ պարզապես հաշտվել է դրանց հետ..

[ihusik]

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

Առաջին մտքի հետ համամիտ չեմ. Անահիտը շատ լավ ներկայացրել է և լիովին համամիտ եմ այստեղ նրա հետ

Երկրորդ մտքի տված Անահիտի մեկնաբանության հետ էլ եմ համամիտ. այսինքն հենց երկրորդ մտքի հետ էլ եմ համամիտ ու ասեմ ինչու՞. նախ սկզբից ասեմ, որ ինչ ծանոթացել եմ մեծանուն հոգեբան Էրիխ Ֆրոմմի «Սիրելու արվեստը» գրքին և դրա հիման վրա կուրսային աշխատանք գրել համամիտ եմ այն մտքին, որ Սիրելը նաև արվեստ է. Սերը լինելով մարդու Էությունը նա չի կարող չսիրել՝ իհարկե ամեն մարդ գուցե իր ուրույն ձևով ու նաև ելնելով իր այսպես ասած հոգու առաջխաղացման, զարգացման մակարդակից, եթե կուզեք նաև սրտի ու հոգու մաքրության մակարդակից, որը որքան որ մաքուր է՝ այնքան մեր մեջ եղած Սիրո Լույսը էլ ավելի պայծառ է ու հենց այստեղ է, որ մարդ իզորու է մաքրելով իր սիրտն ու հոգին ճամփա բացի Սիրո Լույսին ու հենց այստեղ է արվեստի գաղտնիքն ու թե ինչու կարելի է ասել, որ Սերն արվեստ է, որին տիրապետելու համար էլ աշխարհ ենք գալիս ու կյանքի ամեն վարկյանն էլ մեր այդ Սիրո արվեստին տիրապետելու համար է տրված՝ Սիրո կրակին նպաստե՞ց այս միտքս, այս խոսքս, այս վարմունքս կամ քայլս, թե՞ հակառակն։ Այ այսպես կարող ենք ստուգել մեզ, թե մենք գնում ենք այդ արվեստի տիրապետմանը, թե՞ հեռանում նրանից ու լցնում մեր կյանքը սիրո կեղծ տեսակներով, քանզի դատարկություն չկա, տեղն պետք է լցվի։

«Սերն արժե ճիշտ այնքան, որքան արժե հենց այն մարդը, որն այն զգում է» Ռոմեն Ռոլանի այս միտքն էլ պարզ ցույց է տալիս, որ Սերն արվեստ է և մարդ կարող է զարգացնել ու տիրապետել այն և անշուշտ այդ ուղին անցնում է հենց մարդու միջով՝ նրա սրտի ու հոգու միջով՝ նրա մտքերի, զգացմունքների, խոսքի ու արարքի միջոցով դրսևորվում է այն աշխարհում՝ ինչպես նկարիչը կյանքի կկոչեր մի նկար օգտվելով գույներից ներդաշնակ կամ ոչ մի նկար ստեղծելով՝ կախված այն բանից, թե որքան է նա հմտացել այդ արվեստում։ Սիրո հետ կապված այստեղ դա որպես խաղ չպետք է ընկալվի, այլ հենց սրտի ու հոգու պարզ դրսևորում որպես։ Որքան էլ որ մեր բոլորի մեջ Լույս վառվի, եթե մենք մեր մտքերով, զգացմունքներով, խոսքով ու արարքով այդ Լույսի դիմացը փակենք, ապա մեր ուղին էլ մութ կլինի ու զուրկ գեղեցկությունից, սիրուց...։

Վերջին հաշվով, կարծում եմ ամենակարևորն այն է, թե անկախ ամեն բանից դու կարողանու՞մ ես Սիրո եղած Լույսն քո մեջ վառ պահես, թե՞ ամեն մի խաբուսիկ ու վաղանցուկ բաներից Լույսդ միջի տատանվում է ու ստվերներ առաջացնում։

Չգիտեմ պարզ գրեցի՞, թե՞ ոչ...

[dvgray]

Հետաքրքիր էր կարդալ գրառումները
…
Սերը ու թերությունները նկատելը անհամատեղելի են: Ով որ սիրում է, նրա համար իր սերը իդեալական է, անթերի՝ սիրո ժամանակ: Ասեմ, որ սերը մի հարատև վիճակ չէ, այլ անցողիկ, գնացող ու եկող վիճակ անգամ նույն օրվա մեջ:
եթե գիտակվցում ես ու հասկանում դիմացինետ թերությունները, ապա դա արդեն սեր չէ, այլ հաշվարկ, տրամաբանություն, լավ ու վատ կողմերի չափում, կշռում ու կշռադատում: իսկ սիրո պահին / պահին/ թերությունները չքանում եմ, ու մնում է քո դիմաց քո իդեալը /իդեալը/: իսկ իդեալ - թերություներ չունի
…

[Բարեկամ]

Թերությունները հեշտությամբ չեն նկատվում, եթե բանի տեղ չեն դրվում կամ անտեսվում են: Իսկ դա այն դեպքում է լինում, երբ պարզապես սեր է պետք:

[WhiteSmoke{F}]

Լրիվ համամիտ եմ, 2 ասույթների հետ էլ: Քանի որ, երբ բաժանվում են, չեն բաժանվում բնավորության լավ կողմերի համար, այլ թերությունների պատճառով: Եթե ընդունես, ու կարողանաս մի բան էլ ավել, սիրել թերությունները, կամ էլ հումորով վերաբերվել դրանց, ուրեմն ամեն ինչ կստացվի: Ասում են չէ, իմաստությունը կայանում է, ոչ միայն երևույթները նկատելու, այլ շատ հաճախ դրանք չնկատելու մեջ: Չգիտեմ հասկանալի թարգմանեցի՞: Մի առակ պատմե՞մ, կարծում եմ տեղին կլինի.
Աստված տեսնելով, որ Ադամը տխուր է, ու մենակ դրախտում, որոշում է նրան ընկեր տալ: Ստեղծում է Եվային: Ու երբ մի օր անցնում է դրախտով, տեսնում է Ադամին շատ տխուր նստած, իսկ Եվան թռվռում է ծաղիկների մեջ, երգում ու ծիծաղում: Ադամին ասում է. « Ինչու՞ էս տխուր, չէ որ հիմա այսպիսի գեղեցիկ ընկեր ունես, վայելի նրան և դրախտը» : Ադամը պատասխանում է. «Այո հիմա ընկեր ունեմ, դու ճիշտ ես, էլ մենակ չեմ» : « Միթե նա գեղեցիկ չէ՞». հարցնում է Աստվածը: Ադամն էլ պատասխանում է. « Այո գեղեցիկ է, բայց ինչու՞ է այդքան հիմար»: Աստվածն էլ պատասխանում է .« Որ քեզ սիրի»:

[dvgray]

Լրիվ համամիտ եմ, 2 ասույթների հետ էլ: Քանի որ, երբ բաժանվում են, չեն բաժանվում բնավորության լավ կողմերի համար, այլ թերությունների պատճառով: Եթե ընդունես, ու կարողանաս մի բան էլ ավել, սիրել թերությունները, կամ էլ հումորով վերաբերվել դրանց, ուրեմն ամեն ինչ կստացվի: Ասում են չէ, իմաստությունը կայանում է, ոչ միայն երևույթները նկատելու, այլ շատ հաճախ դրանք չնկատելու մեջ:

Իսկ ինչ՞ կապ ունի իմաստությունը Սիրո հետ:
Քվազիմոդոն աշխարհի ամենահզոր սերն ունեցավ: Ու ինչ, նա իմաստության տիպա՞ր էր