Լավ, ես էլ պատասխանեմ
1. Եթե ամուսինս դա նորմալ համարի ու էդքան անտարբեր լինի իմ հանդեպ, դա հաստատ դավաճանություն չի լինի, այլ պարզապես անձնական կյանքի դասավորում և իմաստավորում։
2. Կվերցնեի, եթե տերը չհայտնվեր, կարող է դեռ մի որոշ ժամանակ էլ էդ կողմերում կանգնեի սպասեի, որ եթե ինչ որ մեկը հայտնվեր դրամապանակ փնտրելու, հանձնեի տիրոջը։ Իսկ հակառակ դեպքում՝ ես չվերցնեմ, ուրիշն է վերցնելու։ Եթե գումարի կարիք չունենայի, էլի կվերցնեի ու փողոցում որևէ խեղճ տատիկի գրպանը կդնեի, կամ որևէ մուրացիկի կտայի, մի խոսքով, դա արդեն տեղում կորոշեի։
Մեջբերել
Դեկադա-ի խոսքերից
.. բայց պատասխանեմ ամենևին փորձ չունենալով, ուղղակի գիտակցականի վրա հիմնված: Առանց զգացմունքի դավաճանություն լինի ֆիզիկապես թե հոգեպես հավասարազոր ա զրոյի: Անտարբերությունը բերում ա իմաստավորված դավաճանության: Ի դեպ հոգեպեսի դեպքում կարծում եմ գույներն ավելի գայթակղիչ են:
), իսկ հարյուր հիսուն հազարի համար՝ չէ: Եթե ինչ-որ ներքին-հոգեկան ինքնաարդարացման կարիք ունենամ (չնայած ես նման ախմախություններով երբեք ինձ չեմ ծվատել), ապա կհիշեմ էն սիրելի դրամապանակս ու էն ավելի քան սիրելի 35,000 AMD-ն, որ անամոթաբար կորցրեցի, գուցե նույնիսկ հասարակական զուգարանում:
Էջանիշներ