Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[Mark Pauler]

Կարեւորել է պետք մարմնի ցանկացած ցանկություն, դրանից վնաս չի լինի, դրա շնորհիվ կլինի հոգին:
Ուզում ես սպանել, սպանիր, ուզում ես հարվածել, հարվածիր, ուզում ես ինքնասպան լինել, ինքնասպան եղիր, ուզում ես մարդուն լավություն անել, լավություն արա, սիրում ես, սիրիր, ծնվել ես, ապրիր: Ազատ է պետք լինել հոգու ձեւավորած կաղապարներից, ձեւական մտքերից, վեր-վեր բառերից:Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է ու պետք է լինի: Չկա հոգի, չկա հոգու կատարելություն. լիներ, չէինք լինի մենք: Ստեղծվել ես ցանկություններով, նյութական մտքերով, շարունակիր այդպես:
Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը

Հիտլերն ու Թայլատն էլ էին էտպես մտածում:
Կասես քո կարծիքը նրանց մասին???
հենց ասես պրծնես - վերջում կարաս ավելացնես??? - "Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը"

[Katka]

Կատ. բնականաբար ի կատար չարված ցանկացած ցանկություն միշտ ստվերի նման կհետապնդի, բայց... հլա պատկերացրա... ճիշտը մեկն ա, բայց էտ ճիշտը ամեքին համար տարբեր ա...

Կատ. կամ իմ ուղեղը չի ընկալում ասածդ...

Գայ ջան, մարդիկ ամեն ինչ չափից ավելի շատ են բարդացնում, ու դա ավելի է դժվարացնում կյանքը: Մենք՝ բոլորս, ապրում ենք շրջապատի, հասարկության կարծիքի համար կամ էլ իմ շրջապատում չկան տենց մարդիկ, որոնք ուղղակի ոչ թե ասում են, ես ազատ եմ, այլ զգում են, որ ազատ են:Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները: Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը: Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս: Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել: Ես օրինակ ներդաշնակ չեմ: Ինչու՞: Որովհետեւ ազատ չեմ: Ինչու՞: Չգիտեմ:
Ազատություն ու պատասխանատվություն հասկացություններն էլ խառնել պետք չէ:
Լինե՞լ ազատ մարմնից, մարմնական ցանկություններից: Սա հոգու գաղափարը չէ, իմ կարծիքով:
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Հիտլերն ու Թայլատն էլ էին էտպես մտածում:
Կասես քո կարծիքը նրանց մասին???
հենց ասես պրծնես - վերջում կարաս ավելացնես??? - "Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը"

Գիտեի, որ այս հարցադրումը կլինի: Իմ մտքերը այլ իմաստ էին արտահայտում: Իսկ Հիտլերն իր մարմնի՞, թե՞ հոգու թելադրանքով էր առաջնորդվում:Հոգու հիվանդությունների մեջ ես չեմ խորացել, իսկ Թալիաթն ու Հիտլերը, ինձ համար հոգեկան հիվանդներ էին:
Իսկ ինչի՞ մարդիկ ենթարկվեցին նրանց: Ի՞նչ է ազատությունը:

[Mark Pauler]

Գիտեի, որ այս հարցադրումը կլինի: Իմ մտքերը այլ իմաստ էին արտահայտում: Իսկ Հիտլերն իր մարմնի՞, թե՞ հոգու թելադրանքով էր առաջնորդվում:Հոգու հիվանդությունների մեջ ես չեմ խորացել, իսկ Թալիաթն ու Հիտլերը, ինձ համար հոգեկան հիվանդներ էին:
Իսկ ինչի՞ մարդիկ ենթարկվեցին նրանց: Ի՞նչ է ազատությունը:

Չէ: Հաստատ սխալվում ես: Ոչ Հիտլերը և ոչ էլ թաիլատը հոգեկան հիվանդներ չեն եղել: 2-ն էլ բավական զարգացած ու կրթված անձնավորություններ են եղել: Ուղղակի Հիտլերը իրեն վեր է համարել պայմանականություններից ու իրեն ազատ է համարել ցանկացած գործողության մեջ, իսկ Թայլատը նույնիսկ մեծարման հիմքեր ա գտել իր համար ղուրանական խոսքերից:
Ահավոր երևույթ ա, երբ մարդ կարողանում ա իր խիղճը սպանի ներսում ու իրեն համար միշտ պատրաստ արդարացոմներ ունի:
Էտպես հեշտ ա ապրել, էտպես հեշտ ա մեռնել, էտպես ապրելու համար մահվան գնալն ա անհնար:

[Դեկադա]

Katka-ի խոսքերից
Գայ ջան, մարդիկ ամեն ինչ չափից ավելի շատ են բարդացնում, ու դա ավելի է դժվարացնում կյանքը: Մենք՝ բոլորս, ապրում ենք շրջապատի, հասարկության կարծիքի համար կամ էլ իմ շրջապատում չկան տենց մարդիկ, որոնք ուղղակի ոչ թե ասում են, ես ազատ եմ, այլ զգում են, որ ազատ են:Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները: Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը: Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս: Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել: Ես օրինակ ներդաշնակ չեմ: Ինչու՞: Որովհետեւ ազատ չեմ: Ինչու՞: Չգիտեմ:
Ազատություն ու պատասխանատվություն հասկացություններն էլ խառնել պետք չէ:
Լինե՞լ ազատ մարմնից, մարմնական ցանկություններից: Սա հոգու գաղափարը չէ, իմ կարծիքով:
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Կատ. մի հազար անգամ ասած կլինեմ անկախ ամենից մարդը հասարկական էակ ա:Ուզում ենք ազատություն, ձգտում ենք հոգու եւ մարմնի ներդաշնակության ու միաձուլման ուրեմն պետք ա հասարակությունից դուրս գանք: Այ սա ճիշտա, բայց անհնար ա, դրա համար էլ ազատ չենք, որովհետեւ ամենում չենք կարա ազատ լինել: Չեմ էլ կարծում, որ բացարձակ ազատությունը կբերի բացարձակ երջանկության:
Ինձ համար էլ այս հարցում չգիտեմ-ները չափազանց շատ են՝ հետեւաբար իմ հոգին էլ միաձուլված չի մարմնիս ու ազատ չի: Ինչի՞.. ես էլ չգիտեմ: Բայց ես գիտեմ մի բան, որ շատ հարցերում իմ հոգին ու մարմնական ցանկություններս իրար համապատասխանում ու լրացնում են միմյանց, իսկ դա արդեն կես ազատություն ա:

Աչքիս ես ավելի շեղվեցի...

[յոգի]

[QUOTE=Katka;1956330]

Գայ ջան, մարդիկ ամեն ինչ չափից ավելի շատ են բարդացնում, ու դա ավելի է դժվարացնում կյանքը: Մենք՝ բոլորս, ապրում ենք շրջապատի, հասարկության կարծիքի համար կամ էլ իմ շրջապատում չկան տենց մարդիկ, որոնք ուղղակի ոչ թե ասում են, ես ազատ եմ, այլ զգում են, որ ազատ են:

Հասարակության կարծիքի համար ենք ապրում՞ և դա է՞ ըստ քեզ կյանքի իմաստը... հասարակության կարծիքին արժանանալ... Ոչ ոք ազատ չի զգում, դա անհնար է, դա ինքնախաբություն է, ոն՞ց... շատ պարզ, մարդ իմունիտետ է զարգացնում ցանկացած վիճակի մեջ գտնվելուց և փորձում է ազատ զգալ իրեն, որովհետև դա Հոգու բնական վիճակն է, լինել ազատ, բայց ազատությունը միյայն հնարավոր է այն ժամանակ երբ մարդ Ինքնաիրականացրել է Ինքը Իրեն, այսինքը, գիտի ով է ինքը, ճանաչում է նյութական բնությունը, գիտի մարմնի բնությունը և ճանաչում է Գերագույնին... (նորից բարդացնում եմ) Ոչ ոք անկախ չե, ազատ չե, ունի կախվածություններ ամեն ինչից, կապվածություններ, որոնց անիրականացնելուց կամ բացակայության դեպքում մարդ ընկնում է տառապալից վիճակի մեջ...

Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները:

Այո իհարկե Կուռքեր, տարբեր մարդկանց համար դա տարբեր է, մեկի համար, մեքենան է կուռք, մյուսի ինչ որ ««Աստղ»» կամ ««Շեֆը»» վերջապես իր Մարմինը... Այո մոռանում ենք մեր իրական բնությունը և փոխախրենը զբաղվում ենք մարմնակռապաշտությամբ...

Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը:

Նախորդ գրառման մեջ գրել էի Հոգու և մարմնի տարբերությունը, որը աշխարհիկ գիտակցությամբ անիրական, աբստրակտ երևույթ է թվում... Ինչպես՞ կարող է մարդ ինքը իրեն Կուռք համարել...

Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս:

Շատ պարզ, Մարմինը վախճանվում է, Ապրող Էակը լքում է մարմինը, Հոգին Նորից մարմին է ստանում մի նոր Մոր արգանդում և ծնվում... Իսկ Ներդաշնակությունը դա գիտակցել, որ մարմնավորված Հոգին դա Ես-ն է, մենք ենք, իսկ մարմինը մերն է, իմ ձեռքերը, իմ գլուխը, իմ մարմինը, և այլը, չենք ասում ես թև, ես գլուխ, ես մարմին...

Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել:

Բոլորն ունեն իրենց անհատական ուղին, որովհետև ամեն Անձ մի Անհատ է... իսկ դու ունես՞ ավելի լավ առաջարկ...

Ես օրինակ ներդաշնակ չեմ:

Դա երևում է...

Ինչու՞: Որովհետեւ ազատ չեմ: Ինչու՞: Չգիտեմ:

Չգիտես և չգիտենալով փորձում ես թերիացնել Հոգու գաղափարը... Ազատ չես, որովհետև վախենում ես քայլ անել, չգիտես քայլտ գետնին կհանդիպի թե փոսը կնգնի, որովհետև մշուշոտ է ճանապարհը, իսկ այդ մշուշը դա բազմաթիվ անհասկանալի ճանապարհներն են, որոնց միջից դժվար է գտնել ճիշտ ուղին... Ազատ չես, որովհետև ինքտ քեզ չես ճանաչում համարելով քեզ քո մարմինը, իսկ մարմինը դատապարտված է մահվան, վաղ թե ուշ...

Ազատություն ու պատասխանատվություն հասկացություններն էլ խառնել պետք չէ:

Պատասխանատվությունը դա մարդու բնական վիճակն է, ամեն անձ պետք է կատարի իր պարտականությունը, եթե չի կատարում ապա Քաոս է տիրում, իսկ ազատությունը դա մի բարձր վիճակ է, որին կարելի է հասնել իր իրական պարտականությունները կատարելով...

Լինե՞լ ազատ մարմնից, մարմնական ցանկություններից: Սա հոգու գաղափարը չէ, իմ կարծիքով:

Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել...
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

[Mark Pauler]

[QUOTE=յոգի;1957261]

Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել...
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

[Mark Pauler]

[QUOTE=յոգի;1957261]

Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել...
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

[Mark Pauler]

[QUOTE=Mark Pauler;1957585]

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

Նախորդ գրածս վերաբերվում էր Յոգիի Այս արտահայտոըթյանը - "Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել..."
Ուղղակի մեջբերումս կապի կամ մի ուրիշ պատճառով խախտվեց:

[յոգի]

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

Այո դու իմ գրառմանն ես պատասխանել, որի հետ համամիտ եմ...
Դա կոպիտ օրինակ էր, անշուշտ մարմինը շատ մեծ դեր է խաղում, մի քիչ վերև գրել էի, որ առանց մարմնի Հոգին չի կարող գործել...
Իսկ ինչ վերաբերվում է բնավորության գծերին, այո դրանք ունեն գենետիկական բացատրություն, բայց դա վերաբերվում է միյայն մարմնին, իսկ Հոգին ընտրվում է տվյալ ընտանիքում ըստ իր անցյալում կատարած գործողությունների արդյունքի շնորհիվ: Մարմինը իր մեջ պարունակում է ինֆորմացյա, որովհետև մարմնի մեծ մասը ջրից է կազմված և ջուրն է, որը հենց իր մեջ պարունակում է ինֆորմացյան...

[Agni]

Եթե թույլ կտաք ես էլ միանամ...
Կարծում սաղմի բեղմնավորման պահից ստեղծվում է մարմինն ու հոգին... ի սկզբանե նրանք ներդաշնակ են և հետո զարգացմանը զուգընթաց սկսվում է քաոսը՝ մարմնի և հոգու միջև: Գուցե գիտակցության զարգացման հետ համընթաց փորձում ենք հասկանալ մարմնի ցանկությունները և հոգու միջոցով հասնել ներդաշնակության… Ներդաշնակությունը, ըստ իս,՝ հասկացված և բավարաված լինելն է, երբ մարմինն ու հոգին համերաշխ են… Ես անձամբ չեմ տարանջատում մարմինն է առավել կարևոր, թե հոգին և թե ում պետք է առավել խնամել...

[Mark Pauler]

Ներդաշնակությունը, ըստ իս,՝ հասկացված և բավարաված լինելն է, երբ մարմինն ու հոգին համերաշխ են…

Ոսկի բառեր են:
Եթե մի հոգի էլ հակաճառող հայտնվի ֆորումում, կարգին բանավեճ կսկսվի!!!

[յոգի]

[QUOTE][QUOTE]

Եթե թույլ կտաք ես էլ միանամ...
Կարծում սաղմի բեղմնավորման պահից ստեղծվում է մարմինն ու հոգին...

Հարգելի Կրակ Հոգին չի ստեղծվում, մարմինն է ստեղծվում: Դա չիմացության արդյունք է, Հոգին ունի իր մշտական որակները, որոնք են՛ Հավերջությունը, գիտելիքը և երանությունը, անսկիզբ և անվերջ (Յոգա սուտրայում համարվում են Սատ, Չիտ և Անանդա): Մարմնի որակները հետևյալներն են, ծնունդ, աճ, ծերություն, հիվանդություն և մահ: Հոգին դա Ոգեղեն Էակ է, ոչ նյութական և չի պատկանում նյութական տիեզերքին, Նա հայտնվել է նյութական աշխարհ ըստ իր ցանկության և ժամանակը Նրա գալու ոչ ոք չգիտի և Նա, որպեսզի կարողանա գործել այս նյութական աշխարհում ապա նրան հարկավոր է գործելու հարմար ««գործիք»» և միջավայր, օրինակ ձուկը չի կարող ջրից դուրս ապրել, նա համապատասխան մարմին է ստացել, որպեսզի կարողանա գործել այդ միջավայրում...

ի սկզբանե նրանք ներդաշնակ են և հետո զարգացմանը զուգընթաց սկսվում է քաոսը՝ մարմնի և հոգու միջև: Գուցե գիտակցության զարգացման հետ համընթաց փորձում ենք հասկանալ մարմնի ցանկությունները և հոգու միջոցով հասնել ներդաշնակության…

Ին՞չ է ներդաշնակությունը, դա չե Հոգու նպատակը, լինել ներդաշնակ մարմնի հետ, երևի շատերը պատկերացնում են դա, որպես մարմնական առողջ և երջանիկ վիճակ: Ներդաշնակությունը դա Հոգուն է վերաբերվում, երբ Նա գիտակցում է, որ Նա այս նյութական մարմինը չե, այլ Հոգևոր Էակ է և ջանում է իրականացնել դա, այդ ժամանակ Նա հասնում է ներդաշնակության և այդ վիճակում Նրա մարմինը նույնպես ներդաշնակ է, որովհետև Նա ճիշտ է խնամում իր մարմնին...

Ներդաշնակությունը, ըստ իս,՝ հասկացված և բավարաված լինելն է, երբ մարմինն ու հոգին համերաշխ են… Ես անձամբ չեմ տարանջատում մարմինն է առավել կարևոր, թե հոգին և թե ում պետք է առավել խնամել...